Semua Bab ข้ามเวลาไปทำสวนกับเจ้าหนูตัวป่วนข้างบ้าน ยุค80: Bab 21 - Bab 30

1 เดือนต่อมา บ้านของซานเฉียวถูกส่งมอบตามกำหนด เธอใช้เงินเก็บเกือบ 2,000 หยวนในการซื้อของตกแต่งเข้าบ้านใหม่ทั้งหมด ทุกคนมีห้องส่วนตัวเป็นของตัวเอง ถึงกระนั้นซานหลางก็ยังแอบไปสร้างกระท่อมไม้หลังเล็ก ๆ เอาไว้นอนที่กลางไร่เผื่ออยากพักผ่อนเพียงลำพังตลอดทั้งเดือนเสิ่นตงหยางไปปฏิบัติภารกิจนอกพื้นที่ รวมไปถึงปู่เสิ่นอวิ๋นเองก็วิ่งวุ่นออกงานไม่เว้นแต่ละวัน หน้าที่ดูแลหาวห่าวตอนนี้จึงกลายเป็นของซานเฉียวอย่างเต็มตัว แม้ผู้เป็นพ่อกลับมาแล้วแต่เจ้าหนูตัวป่วนก็ไม่ยอมกลับไปนอนบ้านของตัวเองและนั่นก็ถูกใจเจ้าหนูน้อยมากเพราะเสื้อผ้าของเขาถูกย้ายมาไว้ที่ห้องนอนใหม่ของหม่าม๊า ทุกคืนบนเตียงกว้างเขาได้นอนกอดกับหม่าม๊าเพียง 2 คน นั่นถือเป็นเรื่องที่ทำให้หาวห่าวมีความสุขจนลืมวันลืมคืน"อาเฉียวนะอาเฉียว แทนที่จะให้เพื่อนได้นั่งพักสบาย ๆ กลับให้เพื่อนมานั่งทำงานงก ๆ เหนื่อยไหมลูกอาเฉิง อาม่าน"นางฮั่วเจินบ่นให้ลูกสาวที่กำลังยืนทำกระเพาะปลาอยู่ข้าง ๆ ส่วนห้าวเฉิงกับหลีม่านกำลังช่วยนางห่อเปาะเปี๊ยะกับห่อขนมจีบอยู่ วันนี้ซานเฉียวตั้งใจจะทำกับข้าวกินฉลองขึ้นบ้านใหม่ เธอจึงชวนเพื่อนทั้งสองคนมาด้วย"ไม่เหนื่อยเลย

หลายวันต่อมาผลผลิตจากแปลงผักของบ้านฮั่วเติบโตสวยงามพร้อมกับการเก็บเกี่ยว ซานเฉียวได้นัดกับทางบ้านของหลีม่านให้เข้ามารับในวันเสาร์ให้ตรงกับวันหยุดของพวกเธอ เพื่อจะได้ช่วยกันเก็บเกี่ยวพืชผักคนละไม้คนละมือ"หาวห่าวมาเรียงหัวแครอทใส่ตะกร้าช่วยพ่อกับหม่าม๊าของลูกเร็วเข้า ลูกดึงไม่ไหวหรอก"เสิ่นตงหยางเรียกลูกชายตัวน้อยที่ยายามไปถอดหัวแครอทออกจากดินช่วยลุงซานหลางของเขา ตอนนี้สถานะของตงหยางกับซานเฉียวเปลี่ยนมาเป็นคู่หมั้นกันเรียบร้อยแล้วหลังจากจูบครั้งแรกในคืนนั้นวันต่อมาตงหยางก็ให้พ่อแม่กับปู่เสิ่นมาทาบทามหมั้นหมายซานเฉียวเอาไว้ก่อน รอจนกว่าซานเฉียวเรียนจบเมื่อไหร่ค่อยจัดงานแต่งอีกครั้ง"พ่อฮะ ผมอุตส่าห์เสียสละให้เวลาพ่อได้อยู่กับหม่าม๊าสองคนไม่ชอบรึไง"วาจาหวานหูเป็นเพียงคำพูดเชิงเอาตัวรอดของเจ้าหนูตัวป่วน ที่อยากออกไปทำกิจกรรมร่วมกับเพื่อน ๆ คนอื่น วันนี้ลูกของคนงานหลายคนก็ติดตามพ่อแม่มาทำงานในไร่ จึงทำให้หนุ่มน้อยมีเพื่อนเล่นไม่เหงาเหมือนตอนอยู่คนเดียว"ลูกไม่ต้องเสียสละหรอก ยังไงหม่าม๊าของลูกก็เป็นคู่หมั้นของพ่ออยู่แล้ว ไม่มีใครหน้าไหนแย่งไปได้หรอก แม้แต่ลูกก็ตาม""เชอะ!"มีหรือที่เจ้าห

รถของตงหยางจอดเทียบหน้าร้านของหนองซิน ก็พบว่ารถของเฉิงฮวนจอดอยู่ก่อนแล้ว ทั้งสามคนเดินลงไปแล้วมองผ่านกระจกจากด้านนอกก็พบว่าผู้คนข้างในกำลังพูดคุยกันด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด ตงหยางจึงตัดสินใจเปิดประตูพาซานเฉียวกับลูกชายเดินเข้าไปเงียบ ๆ"ฉันมีเรื่องจะเล่าให้เธอฟัง เราเข้าไปในครัวกันดีกว่า เร็วเข้าตามฉันมา"ทุกคนเห็นเฉิงฮวนดึงแขนหนิงซินเข้ามาในส่วนของครัวได้ กู้เฉิงฮวนก็เริ่มเล่าเรื่องที่เธอพบเจอออกมาอย่างเมามัน"มีอะไรก็ว่ามาเถอะ ฉันโอเค""งั้นฉันจะเริ่มเรื่องของฉันก่อน เสร็จแล้วเธอต้องเล่าเรื่องของเธอให้ฉันฟังนะ ตกลงไหมหนิงซิน""โอเค"หลังจากหนิงซินตอบตกลงกู้เฉิงฮวนก็เข้าเรื่องของตัวเองทันที โดยไม่ทันได้มองดูว่าตอนนี้เสิ่นตงหยางกับฮั่วซานเฉียวก็เข้ามาอยู่ในร้านแล้ว"เธอเชื่อไหมว่าฉันไปทำงานกับสามีครั้งแรกฉันก็ถูกวางยาถ่าย พูดแล้วมันน่าโมโหจริง ๆ ทำฉันไม่ว่า แต่ทำลูกฉัน ฉันให้อภัยไม่ได้จริง ๆ เด็กตัวแค่นี้ยังทำร้ายได้ลงคอ ไม่รู้จิตใจทำด้วยอะไร""ตายแล้ว แล้วเธอกับเสี่ยวเหมิงเป็นอะไรมากไหม?""ไม่หรอกจ้า แม่น่ะรุ่นไหนแล้ว ฉันแอบได้ยินคนพวกนั้นวางแผนกันตอนอยู่ในห้องน้ำ จากนั้นฉันก็เลยสั่ง

พอซานเฉียวมาถึงบ้านปันสุขก็พบว่าเฉิงฮวนกับหนิงซินเพื่อนของเธอมารวมตัวกันอยู่ที่นี่กันหมดแล้ว เธอกับลูกชายรีบเดินตามปู่เสิ่นเข้าไปกินมื้อเช้าในตึก ส่วนตงหยางแยกออกไปสั่งงานลูกน้องโดยที่ไม่มีอะไรตกถึงท้องช่วงที่ทุกคนกำลังรีบจัดการกับตัวเองซานเฉียวจึงเดินเข้าครัวไปทอดเนื้อที่ซื้อมาจากหนิงซิน แล้วห่อใส่ปิ่นโตพร้อมกับข้าวสวยอีก 1 หม้อเล็ก จัดเตรียมไว้ให้คู่หมั้นของเธอนำไปกินระหว่างเดินทางพร้อมกับลูกน้องเด็ก ๆ ในบ้านปันสุขที่กินข้าวเสร็จแล้วก็รีบมาช่วยหนิงซินกับเฉิงฮวนและทุกคนแยกสิ่งของ รวมไปถึงพนักงานคนอื่น ๆ และพนักงานที่ขนของมาจากห้างตระกูลกู้ หลังจากหนิงเหมิงกับเป่าเปาลงมาแล้ว หน้าที่ทำอาหารเที่ยงให้ทุกคนจึงเป็นของแม่ครูเจี้ยน ป้าหวัง และคนครัวที่มีหน้าที่ดูแล"หาวห่าวไปช่วยหม่าม๊าทำงานหรือจะไปอยู่กับน้องดีลูก""ช่วยหม่าม๊าฮะ"กู้อี้หานเห็นว่าทุกคนมาพร้อมแล้ว รวมไปถึงสิ่งของที่จะบริจาคก็ถูกขนมารวมตัวกันอย่างพร้อมพรั่ง เขาจึงเริ่มแจกแจงหน้าที่ให้ทุกคน"เอาล่ะทุกคน เหมยลี่น้องรับผิดชอบเรื่องเสื้อผ้านะ ส่วนเยี่ยนซี น้องดูแลเรื่องยาสามัญประจำบ้าน เฉิงฮวนหนูดูของใช้ส่วนตัว ส่วนหนิงซินดูเรื

หลังจากเรื่องซ่อมแซมบ้านเรือนให้ชาวบ้านได้เสร็จเรียบร้อย ประจวบเหมาะกับช่วงปิดเทอมของซานเฉียวกับหาวห่าว ทั้งคู่จึงมีเวลาว่างพอจะเดินทางไปต่างเมืองได้ เสิ่นตงหยางจึงพาทั้งคู่กลับไปเยี่ยมพ่อกับแม่ของเขาที่เมืองซีอาน ที่อยู่ห่างจากปักกิ่งไปประมาณ 1,100 กิโลเมตร พวกเขาเดินทางด้วยรถยนต์ส่วนตัวและแวะพักค้างคืนระหว่างทาง 1 คืน ในที่สุดก็มาถึงเมืองซีอานในช่วงค่ำของวันที่ 2 ในการเดินทาง"มาถึงกันแล้วเหรอลูก อาเฉียวมาเร็วเข้าลูก หาวห่าวมาให้ย่ากอดหน่อยเด็กดี"นายเสิ่นหลันรีบเดินออกมารับหลานชายตัวน้อยที่หน้าร้านทันทีที่รถของลูกชายจอดสนิท ร้านค้าสกุลเก่อซึ่งเป็นครอบครัวของนางเสิ่นหลันตั้งอยู่ในตัวเมืองซีอาน ใกล้ ๆ ตลาดและแหล่งชุมชนที่มีผู้คนสัญจรไปมาตลอดสกุลเก่อมีลูกสาวเพียง 2 คนเท่านั้น ซึ่งลูกสาวคนโตก็แต่งออกไปอยู่กับครอบครัว เหลือเพียงนางเสิ่นหลันที่เป็นลูกสาวคนเล็ก ประจวบกับเสิ่นต๋าไม่ชอบการเป็นทหารเหมือนผู้เป็นบิดา เขาจึงตัดสินใจมาสานต่อการค้าที่บ้านของภรรยา และมอบลูกชายเพียงคนเดียวให้ทำตามความฝันของเสิ่นอวิ๋น(ปู่เสิ่น)ผู้เป็นบิดาต่อไป"ผมก็คิดถึงย่าเหมือนกันฮะ คิดถึงที่สุดเลย"เจ้าหนูตัวน