All Chapters of นักสะสมความเศร้า: Chapter 11 - Chapter 18

*** คลื่น..คลื่น ท่ามกลางท้องฟ้าสีดำมืดสนิท มองไม่เห็นแม้แต่ดวงดาวสักดวง เสียงฟ้าร้องมาเป็นระยะๆ บรรยากาศชวนหดหู่หญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนอยู่ท่ามกลางเสียงฟ้าร้อง สายฝนที่กระหน่ำตกลงมาอย่างหนัก ลมพายุพัดโหมใส่อย่างไม่ปราณี ทำให้หญิงสาวที่ยืนอยู่นั้นแทบจะทรงตัวไม่ได้ เกร๊าะ! โค่ม! เสียงของวัตถุขนาดใหญ่ค่อยๆถล่มลงมาเศษฝ่นฟุ้งกะจาย เศษอิฐ เศษปูนร่วงล่นลงมาอย่างหนาแน่น ฝูงนกพากันแตกหึ่ง บินไปคนล่ะทิศคนล่ะทาง โอ๊ย! ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย เสียงร้องขอความช่วยเหลือตามมาติดๆ หญิงสาวที่ตอนนี้ยืนตั่วสั่นอยู่ในความหวาดกลัว สายตาคู่น้อยก็กวาดมอง เห็นตึกขนาดใหญ่ที่ถล่มลงมา มีผู้คนที่บาดเจ็บและเสียชีวิตเป็นจำนวนมาก ~ หมาน้อย~ หมาน้อย เสียงเรียกดังมาจากมุมตึกที่ถล่มลงตรงนั้นเหมือนจะเป็นช่องลิฟท์ขนาดใหญ่ หญิงสาวที่ได้ยินเสียงเรียกก็ได้หันตาเสียงไป ภาพตรงหน้าที่เธอเห็น คือเด็กหนุ่มในชุดนักศึกษาที่อาบไปด้วยเลือดเต็มตัว แต่มองไม่เห็นหน้าชัดเจนนัก หญิงสาวที่ได้เห็นแบบนั้น กลับกรีดร้องด้วยความตกใจ และหวาดกลัว .“ ฮึก! แฮ่กๆ ฝันไป ใช่ ฉันแค่ฝัน ฉันแค่ฝัน ไม่มีอะไรฉันแค่ฝันไป”*** เสียงหอบหายใจของเธอดังก้องอยู่

*** ณ ห้องตรวจ แผนกจิตเวช หรือ คลินิกสุขภาพจิต “ สวัสดีครับ เชิญนั่งครับ วันนี้รู้สึกอย่างไรบ้างครับ”“ สวัสดีค่ะคุณหมอ วันนี้ก็รู้สึกดีนะค่ะ ไม่เลวร้าย ”“ วันนี้ทานข้าวอร่อยไหมครับ ”“ ก็ ปกตินะค่ะ พอได้ค่ะ” “ ทำงานเหนื่อยไหมครับวันนี้”“ เหนื่อยนิดหน่อยค่ะ แต่ไหวค่ะ”“ โอเครครับ ถือว่าวันนี้เป็นที่ดีวันหนึ่งเลยนะครับ สีหน้าดูโอเคร ใช้ได้ครับ เก่งมากครับ เอ่อ แล้วยังฝันร้ายอยู่บ่อยๆไหมครับ “” ก็ยังฝันอยู่บ้างค่ะ แต่ก็ไม่ค่อยบ่อยเท่าเมื่อก่อน”“ แล้วมีฝันเรื่องดีๆบ้างไหมครับ ”“ มีอยู่ประมาน สองถึงสามวันนะค่ะ แต่ก็ไม่เชิงดีไม่เชิงร้ายค่ะ ”“ จำได้ไหมครับ ว่าฝันว่าอย่างไร ลองเล่าให้หมอฟังหน่อยซิ”“ ฉันฝันว่ากำลังวิ่งหนีใครก็ไม่รู้ค่ะ ในฝันฉันกลัวมากนะค่ะ แต่ทว่าวิ่งไปไม่นานกลับมีคน คนหนึ่งยืนรอฉันอยู่ค่ะ พร้อมกลางแขนเพื่อรอรับฉัน แล้วกอดฉัน ตอนนั้นความรู้สึกกลัวก็หาไปหมดเลยค่ะ ”“ อืมถือว่าเป็นฝันที่ดีนะครับ ดูจากสีหน้าแล้วเหมือนจะโอเครขึ้นมากอยู่นะครับ มีอะไรอยากเล่าให้ผมฟังไหมครับ”*** ธีระ หรือ นายแพทย์ ธีระ วัฒนชัย อายุ 31ปี หมอหนุ่มไฟแรง หน้าตาดี ดีกรีนักเรียนนอก

“ก๊อกๆ ฉันขอเข้าไปนะค่ะ”“อ่อครับ”“รอนานไหมค่ะ พอดีไม่ทราบว่าคุณจะมาก่อนเวลา”“ไม่นานครับ เชิญนั่งครับ”“น้ำใสสวัสดีคุณอาสิลูก”“สวัสดีค่ะคุณอา”“สวัสดีครับน้ำใส อาชื่อดินนะ แต่ผมอายุเยอะกว่าคุณ ต้องเรียกลุงไหมครับ ““อายุเยอะกว่าฉันหรอค่ะ คุณอายุเท่าไหร่แล้วค่ะ ฉันก็ไม่เคยถามสักที”“ผมปีนี้สามสิบเอ็ดแล้วครับ ส่วนคุณน่าจะ ยี่สิบเจ็ดใช่ไหม ถ้าจำไม่ผิด”“ใช่ค่ะ ทำไมคุณรู้ค่ะ”“เอ่อ อ่อ ผมเห็นในใบฝากเงินของคุณนะครับมีประวัติอยู่ แหะๆ”“อ่อจริงด้วย”“เอ่อ อยากทานอะไรกันครับวันนี้ สั่งได้เลยนะครับไม่ต้องเกรงใจ น้ำใสอยากทานอะไรค่ะ”“พวกเราทานได้หมดเลยค่ะ แล้วแต่คุณดินเลยค่ะ”“ไม่สิคุณอยากกินอะไร คุณสั่งเลยครับ”“งั้นก็ได้ค่ะ คุณสั่งอะไรไปมั้งแล้วค่ะ”“ผมยังไม่ได้สั่งอะไรเลยครับ กลัวพวกคุณไม่ชอบ คุณสั่งเผื่อผมเลยครับ ผมทานง่าย”*** เสียงเคาะประตู จากข้างนอกทำให้คนที่นั่งรออยู่ด้านในถึงกับสดุ้ง คนตัวสูงที่นั่งอยู่ถึงกับใจเต้นเร็ว หลังจากนั้นก็ได้มีเสียงจากด้านนอกขออนุญาติเปิดประตู เป็นเสียงที่คุ้นเคย เขาจึงขานตอบรับออกไป ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก สองสาวค่อยเดินเข้ามายังช้าๆ แบบระมัดระวัง หลังจ

*** ณ ร้านก๊วยเตี๋ยวที่เป็นร้านรถเข็นบนฟุตบาท มีโต๊ะนั่งประมาน3โต๊ะ แต่ล่ะโต๊ะจะมีถาดใส่เครื่องปรุง พร้อมกล่องใส่ช้อน ซ้อม และตะเกียบ บรรยากาศร้านตอนนี้คนเริ่มเบาแล้ว เลยมีโต๊ะว่างพอสำหรับสองคนที่กำลังเดินมาพอดี กลิ่นของน้ำซุปอบอวลอยู่ในอากาศกลิ่นหอมลอยโชยไปตามลมทำให้ผู้คนที่สัญจรผ่านทางนี้ก็ต้องเวะลิ้มลอง .“ เหลือโต๊ะว่างพอดีเลยค่ะ เรานั่งตรงนี้กันค่ะ”“ อ่อ ได้ครับ ”“ คุณอยากทานอะไรค่ะ คุณทานได้ใช่ไหมค่ะ”“ ทานได้ซิครับ ผมทานง่าย ยิ่งทานกับคุณผมทานได้หมดเลยครับ”“ ฮ่าๆคุณก็ว่าไป งั้นเอาเป็นอะไรดีค่ะ ”“ ของผมเอาเส้นเล็กลูกชิ้นเนื้อเปื่อยก็ได้ครับ”“ ได้ค่ะ แม่ค้าค่ะ เอา เส้นเล็กลูกชิ้นเนื้อเปื่อย 1 ถ้วย แล้วก็เอาเส้นใหญ่เย็นตาโฟร์ 1 ถ้วยค่ะ ”“ ได้จ้าเดียวรออีก 2 คิวนะจ้า”“ คุณดื่มน้ำอะไรค่ะ เดี๋ยวฉันเดินไปเซ่เว่นให้ ที่นี้ไม่มีน้ำขวดค่ะ”“ ผมดื่มได้ครับ ไม่ต้องลำบากเดินไปหลอกครับ เดี๋ยวผมไปตักน้ำให้”*** ทันทีที่ทั้งคู่ได้โต๊ะนั่ง ร่างบางจึงเอ่ยปากถามคนตัวสูงอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ เพราะเธอไม่แน่ใจว่าเขาจะทานร้านริมทางแบบนี้ได้ไหม ทางด้านคนตัวสูงที่ปกติเป็นคนทานง่ายอ