All Chapters of นักสะสมความเศร้า: Chapter 1 - Chapter 10

***ณ ร้านเสริมสวยแห่งนึงย่านมหาลัยจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย รับตัดแต่งทรงผม ออกแบบทรงผม สระไดร์ ทำสี ดัด&ยืด ชาย&หญิงมีพนักงานประมาน5คนเป็นผู้ หญิง 3 คน ชาย 2 คน .“ เกร๊าะ ” !“เอ๊ะ ” ทำไมขาแว่นหักได้ล่ะ ***สาวน้อยร่างบางนามว่า“กะถิน” ที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้หน้าร้านเสริมสวยพลางบ่นหงุมหง่ำ เพราะตัวเธอชอบนั่งรอลูกค้าที่นัดทำผมที่หน้าร้านเสมอแต่วันนี้น่าจะเป็นอีกวันที่ฤกษ์ไม่ดีตั้งแต่เช้า เพราะในขณะที่ตัวเธอนั่งเล่นมือถืออยู่ ขาแว่นของเธอก็ได้หักเฉยเลย .“ เห้อ ” ได้เสียเงินอีกแล้วสินะเรา - _ - เริ่มต้นวันได้ดีเยี่ยมจริงๆสุดยอดไปเลย!***สาวน้อยร่างบางพูดเสียงแผ่วกับตัวเอง เพราะตั้งแต่เธอใช้ชีวิตมาเป็นเวลา 27 ปี เธอมักจะเจอกับเรื่องที่ไม่ดีตลอด เอาง่ายๆ ถ้าพูดเป็นภาษาชาวบ้านก็ “ซวยซ้ำซวยซาก” ขนาดที่นั่งกินข้าวเฉยๆจานข้าวก็ตกพื้นเสียดื้อๆ นั่นแหละชีวิตของเธอ.“ สวัสดีคะ” ใช่คุณลูกค้าที่นัดคิวไว้เวลา 09.30 น. ไหมคะ “อ่อออ ใช่ค่ะที่นัดสระไดร์ไว้คะ***สาวน้อยร่างบางเอ่ยปากทักผู้หญิงคนนึงที่เดินดุ่มๆเข้ามาทางหน้าร้านเพื่อจะได้รู้ว่าเป็นลูกค้าที่นัดคิวไว้หรือเปล่า. “ อ่าาเดียวเชิญคุณลูก

“ซู่..ซู่..” เสียงฝนกระหน่ำลงมาอย่างไม่ขาดสายราวกบฟ้าร้องกำลังต่อว่าใครบางคนน้ำฝนไหลรวมกันเป็นสายตามพื้นถนนภาพที่เห็นเบื้องหน้าพร่ามัวด้วยหยาดฝนที่กระเซ็นความหนาวเย็นแทรกซึมเข้าสู่ร่างกายแต่ในใจของฉันกลับร้อนรุ่มด้วยความหวัง หวังว่าฝนจะพัดพาความทุกข์โศกทั้งหมดไปเสียที”“แต่ว่านะพยากรณ์อากาศไม่ค่อยแม่นหรอช่วงนี้ ทำไมฝนถึงตกทั้งที่ไม่ได้มีการแจ้งเตือนมาก่อนเลยนะ หรือเราทำงานจนไม่ได้สนใจโลกภายนอก นั้นสิน่าจะอย่างหลังมากกว่าสินะ ฮ่าๆๆ กะถินเอ้ยกะถินจะได้กลับบ้านไปหาลูกสาวตอนไหนน่ะ ป่านี้น่านอนหลับไปแล้วล่ะ ตอนนี้ก็เวลา สามทุ่มกว่าๆ แล้วยังไม่มีแววที่ฝนจะหยุดเลยเริ่มมีอาการหนาวสั่นแล้วสิเรา”“ขอเพิ่มเติมส่วนนี้หน่อยนะคะที่กะถินไม่ได้รีบกลับบ้านขนาดนั้นหรือทุกคนที่คิดว่าไม่เป็นห่วงลูกหรอหรือลูกอยู่บ้านกับใครนั้นไม่ต้องห่วงนะคะหลานสาวของทุกคนอยู่กับตากับยายหรือพ่อและแม่ของกะถินคะ”“กะถินพลางบ่นพึมพำกับตัวเอง เพราะเวลานี้เธอยังติดฝนอยู่ที่ร้านที่เธอทำงานอยู่เลยท่ามกลางสายฝนกระหน่ำ และดูเหมือนว่าจะแรงขึ้นด้วยซ้ำ กะถินได้แต่ยืดกอดตัวเองด้วยอาการหนาวสั่น อาการนี้มักเกิดตอนที่อากาศเย็นมากๆ หรือช่

*** ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่งย่านปทุมวัน เวลาโดยประมาน 22:30 ในขณะที่ดินนั่งรอกะถินตรวจอยู่นั้นในมือก็พลางกดมือถือเพื่อดูอะไรขั้นเวลาไปเรื่อย ไม่นานกะถินก็เดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน สองเท้าบางๆค่อยๆเดินอย่างช้าๆมานั่งรอที่เดิม เพื่อรอรับยา สองคนที่นั่งอยู่ข้างๆกันก็ไม่ได้คุยกันอะไรกัน ทวาพากันนั่งเงียบ ท่ามกลางบรรยากาศหนาวเย็นของอากาศข้างนอกและความเย็นของแอร์ ตอนนี้ฝนก็ได้หยุดตกแล้ว ไม่นานเภสัชก็เรียกไปรับยา ทันใดที่ดินได้ยินเสียงเรียกของพยาบาลนั้นก็รีบลุกขึ้นแล้วบอกกะถินว่าเขาเองจะไปรับยาให้ ให้กะถินนั่งรออยู่ตรงนี้แหละ ไม่นานดินก็เดินกลับมาแล้วยื่นถุงยาให้กะถินที่นั่งรออย่างเหม่อลอย เหมือนจิตใจไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวสักเท่าไหร่ .“เอ่ออ นี่ยาครับ คุณ..คุณ..คุณครับ”“อ่า ค่ะ อ่อออขอบคุณมากนะค่ะรำบากคุณมาทั้งคืนเลย นี่มันก็ดึกมากแล้วคุณกลับบ้านเถอะนะค่ะ”“ แล้วคุณกลับบ้านไหวไหมบ้านคุณอยู่ที่ไหนครับเดียวผมไปส่ง”“ อ่อ ไม่เป็นไรค่ะตอนนี้ฉันดีขึ้นมากๆแล้วค่ะ ฉันเรียกรถเรียบร้อยแล้วค่ะไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ เอ่ออฉันขอตัวก่อนนะค่ะ นั่น..รถมาพอดีเลยคะ กลับบ้านดีๆนะค่ะ วันนี้ขอบคุณมากๆเลยนะ ฉันไป

*** ฉันที่วิ่งหนีเท่าไหร่ก็ไม่พ้นสักทีภาพของในอดีตอันโหดร้ายทับถมเข้ามายังในหัวไม่หยุดหย่อน ฉันที่กำลังวิ่งหนีด้วยความกลัวแบบสุดขีด ท่ามกลางท้องฟ้าสีเลือด และสายฟ้าฟาดเป็นระยะอย่างกับพระเจ้ากำลังโกรธเคืองฉันตั้งแต่ปางไหน เงาตะคุ่มๆของใครคนหนึ่งกำลังวิ่งตามหลังฉันมาติดๆ ฉันที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน หรือกำลังวิ่งหนีใคร ก็ได้แต่วิ่งไปข้างหน้าแบบไม่มีจุดหมาย มองไปรอบตัวก็มีแต่ความมืดมิด แต่ทันใดนั้นก็มีแสงสว่างจ้าอยู่ตรงข้างหน้าฉันที่กำลังจะวิ่งไปถึง ถึงกับต้องผงะเพราะมีเงาของใครคนนึงที่กำลังยืนกลางแขน เหมือนกำลังรอฉันอยู่ ฉันในตอนนั้นไม่ได้รู้สึกกลัวหรือหวาดระแวงเงาของบุคคลข้างหน้ากับวิ่งเข้าใส่อ้อมกอดของเขาอย่างจัง อ้อมกอดอันแสนอบอุ่น ปลอดภัย และเป็นมิตร เหมือนได้รับการปลอบโยนอย่างไรอย่างนั้น แต่ทวานั้นฉันก็นึกขึ้นได้ว่ามีบุคคลวิ่งตามฉันมาอยู่ ทำให้ฉันผะออกจากอ้อมกอดแล้วหันกลับไปมองยังด้านหลัง แต่กลับพบเจอกับความว่างเปล่าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในใจของฉันทั้งสับสนและมึนงง ทำให้ฉันต้องหันกลับมามองคนที่ฉันกอดเมื่อกี้อีกครั้ง แต่ในความสว่างจ้าในตัวเขากับทำให้เห็นแค่รูปร่างกับลักษณ

“ กริ่ง..กริ่ง ฮัลโหล ว่าไงครับแม่ ผมกำลังทำงานอยู่ครับ”“ นี่ตาดิน แกลืมหรอว่าวันนี้ฉันนัดหนูแพรว ไว้ให้น่ะ เมื่อไหร่แกจะเริกทำตัวดื้อด้านแบบนี้นะ ”“ อ่อพอดีผมมีประชุมสาขาด่วนล่ะครับ เลยไปไม่ได้น่ะครับแม่ ”“แกนี่มันอ้างโน้นอ้างนี้ตลอด แกจะให้ฉันอกแตกตายงั้นหรอ การที่ฉันนัดคุณหนูแต่ล่ะตระกูลให้แกแต่ล่ะครั้งมันยากเย็นแค่ไหนแกรู้บ้างไหม แต่แกชอบทำเสียเรื่องตลอด อายุป่านี้แล้วแฟนก็ยังไม่มี แกรออะไรของแกอยู่ ห่ะ! ”“ แม่ไม่ต้องกลัวนะครับว่าผมจะไม่มีแฟนตอนนี้ผมมีคนในใจแล้ว”“ ใคร คุณหนูตระกูลไหน ฉันบอกแกไว้ก่อนเลยนะลูกสะใภ้ฉันต้องมีฐานะทางสังคมที่เท่าเทียมกับเรา และเป็นตระกูลผู้ดีเท่านั้น ไอ้ผู้หญิงที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้า แกอย่าคิดที่จะเอามาเชียวนะ”“เอ่อแม่แค่นี้ก่อนนะครับพอดีกำลังเข้าประชุมพอดี ไว้คุยกันใหม่นะครับ บายครับแม่ ตู๊ด.. ตู๊ด ”*** เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ดินที่นั่งอยู่ที่โซฟาสุดหรูในคอนโดย่านกลางเมืองถึงกับถอนหายใจเพราะชื่อที่โชว์ขึ้นมานั้นคือคุณแม่ของเขานั้นเอง และใช่วันนี้เป็นวันนัดดูตัวของเขากับผู้หญิงที่แม่ของเขาหามาให้นั้นเอง แต่เขามักเบี่ยงเบนปัดเป่าไปได้ทุกคร