Semua Bab NightZ [I] THE LOST MEMORIES: Bab 21 - Bab 30

“เจด้าาาา มีคนมาาาา~”ฉันตะโกนใส่หูเจด้าที่กำลังเสียบ headphone เปิดเพลงเสียงดังก้องฟังอยู่คนเดียวเงียบๆ ก่อนจะเขย่าแขนมันยกใหญ่จนมันหันมาชักสีหน้าใส่แล้วกระชาก headphone ออกจากหูด้วยท่าทางโคตรรำคาญแต่ก็ตลกดี ฮ่ะๆ“หยุดพูด!”“อะไร ก็รุ่นพี่รันเวย์สุดที่รักของมึงเพิ่งเดินผ่านไปนู่น...กูแค่จะชี้ให้ดูเอง ^_^”ฉันชี้ไปทางรุ่นพี่รันเวย์กับเลโอที่จะเพิ่งเดินผ่านโต๊ะที่เรานั่งไปเมื่อกี๊ ก่อนจะหันไปทำท่าล้อเลียนใส่ไอ้ด้าแบบเขินๆ ส่วนยัยนี่ก็หันไปมองพวกเขาแว๊บหนึ่งแล้วหันกลับมาทำท่าเฉยๆ เหมือนไม่สนใจ“มึงทำกูไว้แสบมากนะไอ้นิล!”ไอ้ด้าพูดออกมาแล้วถลึงตาใส่ฉัน คงจะเคืองเรื่องงานวันเกิดใช่ม๊าาา >\\\หูยยย เขินแทนเลยอ่ะ แต่สภาพฉันตอนนั้นก็เละเหมือนกันนั่นแหละน่า -.-“หายกันแล้ว ก็รุ่นพี่รันเวย์ของมึงดันไปฟ้องหมอนั่นซะได้ ก็เลยเป็นเรื่องเลยอ่ะ”ฉันบ่นๆ ออกไปแล้วเลื่อนมือถือดูนั่นดูนี่ไปเรื่อย ส่วนเจด้าก็เอา headphone ไปเสียบหูไว้แค่ข้างเดียวเห้อ..มีแต่อะไรน่าเบื่อทั้งนั้นเลยแฮะ ช่วงนี้มีแอพอะไรแปลกใหม่ให้ลองเล่นดูบ้างมั้ยเนี่ย~“ไอ้นิล Love point มึงทะยานขึ้นไปอยู่ที่ 2 รองจากผู้ชายของมึงละนะ” เจ

หลายวันต่อมา…พรึ่บบบ!“นี่ของพวกมึง”ไปป์พูดขึ้นหลังโยนอะไรบางอย่างลงบนโต๊ะตรงหน้าฉัน พายุ และวาโย ลักษณะมันดู...คล้ายกับการ์ดเชิญล่ะมั้ง“งานเลี้ยงรุ่นเซนต์ลูเซียร์”วาโยเป็นฝ่ายหยิบการ์ดเชิญนั่นขึ้นไปดูก่อนแล้วพูดออกมา พอได้ยินแบบนั้นฉันก็เอื้อมมือไปหยิบมาดูบ้าง‘เซนต์ลูเซียร์’ ที่วาโยพูดถึงน่ะคือโรงเรียนเก่าสมัย ม.ต้น ของพวกเราเอง ที่ที่ฉันเคยอยู่โรงเรียนประจำกับพายุ ส่วนวาโยก็ไปกลับเองนั่นแหละ“อืม คืนวันศุกร์เจอกัน”ไปป์พูดเสริมขึ้นมาแล้วก็เดินแยกออกไป จะว่าไปมีงานเลี้ยงรุ่นแบบนี้แปลว่าฉันจะเจอเพื่อนๆ ที่จำได้แบบเลือนรางพวกนั้นทั้งหมดเลยสินะ ก็ดีเหมือนกันแฮะถือว่าทวนความจำไปในตัวแต่ขณะที่ฉันกำลังพลิกการ์ดเชิญในมือดูไปมาอย่างสนใจ พายุกลับมองมาด้วยสายตานิ่งๆ ก่อนจะเอื้อมมือมาดึงการ์ดเชิญนี้ออกจากมือฉันแล้วโยนกลับไปบนโต๊ะเหมือนเดิม“ไปเหอะนะ”ฉันพูดออกไปอย่างรู้ทัน ท่าทางแบบนี้ดูก็รู้ว่าพายไม่ไปแน่ๆ เพราะจากที่เรากลับมาคบกันได้สักพัก ฉันก็เรียนรู้ว่าสิ่งหนึ่งที่พายุไม่ชอบเอามากๆ คือการไปอยู่ในที่ที่มีคนเยอะๆ เขาบอกว่ามันวุ่นวาย น่ารำคาญ แต่นี่ก็เพื่อนกันทั้งนั้นเลยนี่คงไม่น่าจะมีป

“พาย !!!”เฮือก O_Oฉันสะดุ้งตื่นจนลุกขึ้นมานั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วยในห้องสีขาวสะอาดตา ก่อนจะหันไปเห็นวาโยและเพื่อนคนอื่นๆ จ้องมาแบบไม่สนใจอะไรเท่าไหร่นัก“บิงโก! นี่แม่งฉากในละครไทยชัดๆ”“ฮ่าๆๆๆ”พอใครคนหนึ่งพูดขึ้น เพื่อนทุกคนก็ขำออกมากันเกรียวกราวอย่างน่าหนวกหู ไอ้แก๊งค์เด็กวงโยพวกนี้มาทำไรกันเยอะแยะเนี่ย บ้านช่องไม่กลับ -.-“เงียบหน่อยได้มั้ย?!”ฉันโพล่งออกไปอย่างหงุดหงิดเล็กๆ จนทุกคนเงียบเสียงลง..“พายอยู่ไหน เป็นไรมากรึเปล่า?” และรีบถามออกไปอย่างเป็นห่วงอีกที เพราะกวาดสายดูทั่วทั้งห้องแล้วแต่ไม่เห็นแม้แต่เงาของเขาเลย“สูบบุหรี่อยู่ข้างนอก คิดว่ามันจะเป็นไรล่ะ” วาโยที่นั่งอยู่หันมาตอบแล้วเป็นฝ่ายถามฉันกลับมาแทน ยังจะมีหน้ามาถามอีกเขานั่นแหละตัวดี!“ก็พวกนายผลักพายลงน้ำทั้งที่...”“มันก็ว่ายเป็น”ฉันยังพูดไม่ทันจบ โยพูดขัดขึ้นมาจนฉันหยุดคิดตามไปชั่วขณะ..“ชะ..ใช่”พอได้ฟังแบบนั้นฉันเลยพูดออกไปอย่างสับสน ใช่..พายุว่ายน้ำเป็นนี่นา ฉันเองก็ว่ายเป็น ก็ฉันกับโยเป็นคนสอนพายเองด้วยซ้ำ นี่มัน...“อืม สติดีขึ้นยังหรือสมองยังพังอยู่” โยพูดออกมาแล้วเดินมาผลักหัวฉันเบาๆ หลายครั้ง เดี๋ยวสิหมอนี่

::: PAYU :::ผมพานิลนิลกลับมาที่คอนโดอย่างโกรธจัดจนอยากจะฆ่าไอ้เวรนั่นให้ตายคาที่ไปซะเดี๋ยวนั้น แต่เฮียเตกับไอ้โยห้ามไว้แล้วอาสาจัดการให้ก่อน ก่อนจะให้คนกักตัวมันเอาไว้ รอผมไปสะสางเองอีกทีหลังสภาพจิตใจนิลนิลดีขึ้นกว่านี้ร่างเล็กของนิลนิลที่ผมพากลับมาเต็มไปด้วยรอยแดงเป็นจ้ำๆ ตั้งแต่ต้นคอลงมาจนเกือบถึงหน้าอก ข้อมือแดงช้ำ เสื้อผ้าขาดวิ่นยับเยินและนอนสะดุ้งอยู่เป็นระยะจนผมไม่กล้าแม้แต่จะละสายตาจากเธอเลยด้วยซ้ำ ริมฝีปากอมชมพูงึมงำเรียกหาผมอยู่อย่างนั้นตลอดเวลาจนผมนึกโทษตัวเองที่ไม่ได้เป็นคนไปช่วยเธอเอาไว้เอง“ปล่อยนะ บอกให้ปล่อยไง พาย..พายอยู่ไหน! ฮึกกก”นิลนิลงัวเงียออกมาเหมือนกำลังฝันร้าย แล้วใช้แขนเล็กเอื้อมขึ้นมาไขว่คว้าอะไรในอากาศอยู่อย่างนั้นซ้ำๆ ผมที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่ข้างๆ เลยดึงเธอมากอดเอาไว้อย่างรวดเร็วจนเธอสะดุ้งตื่นขึ้นมาแล้วผละออกอย่างตกใจเฮือก O_O!“พายเองนิล…”ร่างเล็กสั่นระริกแล้วหันมองไปรอบๆ ห้องอย่างระแวงไปหมด แต่พอได้สติเห็นว่าเป็นผม นิลนิลก็โผเข้ามากอดผมไว้แน่นแล้วร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสารจับใจจนผมกำหมัดแน่นอย่างข่มใจยั้งตัวเองเอาไว้เพื่ออยู่ที่นี่เป็นเพื่อนเธอก่อน“

@ โกดังร้างแห่งหนึ่ง“มันสลบไปแล้วครับนาย”เสียงลูกน้องคนหนึ่งของเตโชพูดขึ้น พร้อมกับยื่นมือถือของคนที่โดนจับมาให้พายุ เขาเองก็รับมันมาดูด้วยสีหน้านิ่งเรียบ แต่ก็ต้องเขวี้ยงทิ้งจนแตกกระจายเพราะในนั้นมีแต่รูปนิลลาในหลายๆ อิริยาบถที่ถูกแอบถ่ายไว้เต็มเครื่องไปหมด รวมถึงรูปโปรไฟล์ Know more ด้วย เหมือนมันจะถูกใจเธอและวางแผนมานานพอสมควรพรึ่บ! แกร๊ก! แกร๊ก!พายุออกแรงกระทืบมือถือเครื่องนั่นซ้ำๆ อย่างหัวเสีย แล้วหันไปหาลูกน้องเตโชด้วยสีหน้าโกรธจัดจนทุกคนต้องหลบตา ท่ามกลางสายตาของสมาชิกใน Nightshade ทุกคนที่ดูดุดันไม่ต่างกัน มันกล้าทำกับผู้หญิงของเพื่อนเขา กล้ามีเรื่องกับเพื่อนเขาก็เท่ากับประกาศตัวมีเรื่องกับพวกเขาทั้งหมดเช่นกันพายุก้าวขาช้าๆ แต่เป็นความเย็นชาที่ดูรุ่มร้อนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาเดินเข้าไปคว้าถังน้ำเกลือที่ลูกน้องเตโชเตรียมเอาไว้ให้อย่างรู้งาน และสาดมันใส่ไอ้สวะที่ถูกมัดให้นั่งอยู่กับเก้าอี้และกำลังหลับไปอย่างสบายใจพรึ่บบบบ! ซ่าาาาา!“อ๊ากกกกกก”เสียงร้องอย่างเจ็บแสบดังขึ้นลั่นโกดัง ก่อนที่พายุจะใช้มือข้างหนึ่งกระชากไรผมที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำเกลือและคราบเลือดที่เริ่มแห้