All Chapters of NightZ [I] THE LOST MEMORIES: Chapter 11 - Chapter 20

เช้าวันต่อมา..กริ๊งงงงงง“อื้อ~”ฉันตื่นขึ้นมาอย่างัวเงียเพราะเสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้ตามปกติ แดดยามเช้าส่องผ่านหน้าต่างข้างเตียงเข้ามา พอให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมานิดหน่อยก่อนที่ฉันจะลุกขึ้นไปจัดการตัวเองเพราะวันนี้มีเรียนเช้าเมื่อคืนพายุมาส่งฉันที่คอนโด ฉันต้องทิ้งรถตัวเองไว้ที่ ม. เพราะหมอนั่นบอกว่าขี้เกียจวนรถไปส่งฉันเอารถของตัวเองที่จอดถัดออกไปแค่สามตึก -.- แถมฉันก็เพิ่งรู้ว่าพายุก็พักอยู่ที่นี่ด้วยเหมือนกันแต่ไม่รู้ว่าชั้นไหนเพราะเราแยกกันทันทีที่ลงจากรถระหว่างทางกลับคอนโดฉันก็ไม่ได้ถามอะไรพายุอีกเลย เพราะรู้สึกมึนๆ หัวขึ้นมาแล้วก็อยากจะนอนเต็มที แต่ยังไงซะฉันก็อยากจะเคลียร์เรื่องที่ค้างคาในหัวอยู่ดีแค่ยังคิดวิธีไม่ออกมาถึงตอนนี้ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าเจ้าของเสียงในความทรงจำของฉันคือพายุ แต่ยังไม่กล้าที่จะถามออกไป เพราะท่าทางของพายุหลายอย่างมันชวนให้คิดได้ว่าที่เขาไม่ค่อยอยากรู้จักฉัน คงเพราะเรื่องของเราตอนนั้นมันอาจจะจบไม่สวย เลยไม่รู้มันเหมาะมั้ยถ้าฉันจะรื้อฟื้นมัน เผื่อบางทีเขาอาจไม่อยากพูดถึงความรักในวัยเด็กของเราก็ได้ล่ะมั้ง…Line~ Line~ระหว่างที่ฉันกำลังเดินคิดอะไรเพลินๆ เข้

พอฉันพูดจบพายุก็นิ่งไปไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ ฉันเองก็ไม่รู้จะพูดอะไร ทั้งที่คิดไว้ว่าจะหาวิธีอื่นหาความจริงเรื่องนี้แล้วเชียว แต่ก็กลับหลุดปากพูดมันออกมาอย่างลืมตัว แถมตอนนี้พายุก็จ้องหน้าฉันด้วยแววตาที่อ่านความหมายไม่ออก แต่มือของเขาก็ยังกุมมือฉันไว้แน่นเหมือนเดิม“แล้วอย่ามาเสียใจในสิ่งที่ทำลงไป”พูดจบพายุก็จูงมือฉันเปิดประตูเข้าไปในตัวตึกทันที ภาพที่เห็นตอนนี้คือมีคนกำลังวิ่งวุ่นหาตัวเรานับสิบคน ...ถ้าถามว่ารู้ได้ไงน่ะหรอ? ก็ได้ยินเสียงคนพวกนั้นแว่วมาไงล่ะ‘เจอป่ะมึง เจอรุ่นพี่พายุป้ะ?’‘ไม่อ่ะ พลาดเลยแม่ง’‘แต่กูเห็นเขารีบเดินมากน่าจะขึ้นมาข้างบนนะ’‘เจอมั้ย เจอมั้ย ใครเจอพายุแล้วบ้าง?’ฉันเหลือบไปเห็นมือถือในมือของทุกคนก็เดาได้เลยว่ากล้องจากสมาร์ทโฟนพวกนั้นมันคงพร้อมที่จะจ่อมาหาเราแน่นอน แถมยังมีทีมชมรมวารสารของมหาลัยกำลังแบกกล้องวิ่งไปวิ่งมากันอย่างจริงจังมากเว่อร์‘เห้ยนั่นไงรุ่นพี่พายุอยู่นี่จริงด้วยกูบอกแล้ว’เสียงใครคนหนึ่งที่หันมาเห็นพวกเราเดินออกจากซอกหนึ่งของตึกตะโกนบอกคนอื่นๆ และทุกคนก็วิ่งกรูกันเข้ามา ลักษณะจะไม่รอดสินะ พายุที่น่าจะรู้อยู่ก่อนแล้วก็นิ่งๆ เหมือนเดิม ถึง

“พายุ...วันนั้นฉันไม่ได้รอนาย หรือนายไม่ได้กลับมา?”“อื้ออออ”ฉันถามออกไปอย่างคาดหวังในคำตอบ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นแค่เสี้ยววินาที คือแขนของพายุเลื่อนมาโอบเอวฉันจากข้างหลัง แล้วดึงฉันเข้าไปนั่งตักเขาทันที พร้อมกับกดจูบลงมาอย่างไม่ทันให้ฉันได้ตั้งตัวจ๊วบ.. จ๊วบ..ลิ้นเรียวถูกแทรกเข้ามารุกล้ำในโพรงปากฉันอย่างรวดเร็ว ทั้งร้อนแรงและดุดัน ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเนิบนาบ นุ่มนวลในเวลาต่อมาพายุกดจูบลงมาซ้ำๆ อยู่แบบนั้นท่ามกลางความตกใจของฉัน และร่างกายที่กำลังร้อนผ่าวขึ้นมาเรื่อยๆ ก่อนที่ฉันจะค่อยๆ อ่อนยวบลงในวงแขนของเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ ในหัวฉันตอนนี้มันขาวโพลน จับต้นชนปลายอะไรไม่ถูก แม้จะตกใจกับสิ่งที่เขาทำแค่ไหน แต่สัญชาตญาณของฉันก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรและปล่อยให้เขาทำมันได้ตามใจฉันกำเสื้อของพายุเอาไว้แน่นอย่างลืมตัว แถมยังหลับปี๋อย่างตกใจ ไม่กล้าแม้แต่จะลืมตามองหน้าเขาทั้งที่เรากำลังหายใจรินรดกันอยู่แบบนี้นานหลายนาที จนสุดท้ายเป็นเขาเองที่ถอนจูบออกช้าๆ ให้ฉันได้หายใจ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ฉันกล้าเงยหน้าขึ้นไปสบตาเขาอยู่ดี“อยู่กับปัจจุบัน..."พายุกระซิบข้างหูฉันเบาๆ ก่อนจะพูดต่อออกมาช้าๆ ด้วย

::: PAYU :::‘อ๊ากกกกก’ตึงงง!!!เฮือกกก O[]Oผมหันไปคว้าตัวนิลลาที่สะดุ้งขึ้นมาเพราะ Sound Effect ในหนังที่ดังลั่นโรงจนใครๆ ต่างก็ตกใจ ร่างเล็กทำหน้ามุ่ยอยู่ใต้ผ้าห่มแล้วบ่นอุบอิบออกมาอย่างงอแง“อื้อ อยากกลับบ้าน TT_TT”“ใกล้จบแล้ว” ผมพูดแล้วคว้าตัวเธอเข้ามาโอบไว้คงเพราะงัวเงียอยู่ยัยนี่เลยไม่ว่าอะไรจริงๆ ผมโกหกเธอไปงั้นแหละ หนังฉายไปยังไม่ถึงครึ่งเรื่องเลยด้วยซ้ำมั้ง แล้วถามว่าผมได้ดูมั้ยก็ไม่เลยไง มัวแต่นอนมองใบหน้าที่คุ้นเคยอยู่แบบนี้ กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็จับใจความไม่ได้แล้วว่าพล็อตเรื่องแม่งเป็นไงนิลนิลเอาหน้าซุกอยู่ที่อกผมเพื่อหลบแสงจากจอที่วิบวับเข้าตา แถมยังเอามืออุดหูป้องกันเสียงร้องของเหยื่อที่ถูกฆ่าด้วยฆาตกรเลือดเย็น แล้วเธอก็เริ่มนิ่งไปอีกครั้ง ลมหายใจเริ่มสม่ำเสมอขึ้น ก็คงจะหลับไปอีกเหมือนเดิมผมใช้เวลา 4 ปีเฝ้ามองผู้หญิงคนนี้เดินผ่านชีวิตช่วง ม.ปลายของเธอ โดยไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับผมหลงเหลืออยู่ในหัว ทั้งที่รู้มาตลอดว่านิลจำผมไม่ได้ รู้ดีแก่ใจตั้งแต่วันแรกๆ ที่เธอฟื้น แต่ผมกลับยินดีมากที่มันเป็นแบบนั้นนิลลาเป็นความทรงจำที่ดีที่สุดของผมแม้ว่าสำหรับเธอ..ผมจะเป็นอะไรก็ช่า

เช้าวันต่อมา..“กรี๊ดดดดด ตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้บ้าพายุ!!!”เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!ฉันกระหน่ำตีพายุอย่างแรงพอตื่นมาเห็นสภาพตัวเองที่ไม่มีเสื้อผ้าเหลือเลยสักชิ้น แถมบนที่นอนยังมีรอยเลือดกับคราบอะไรเลอะเทอะเต็มไปหมด แล้วตรงนั้นก็ยังเจ็บระบมจนแทบจะขยับไม่ไหว ไม่ต้องบอกก็รู้ทันทีว่าเมื่อคืนมันเกิดเรื่องอะไร?!แต่แค่นั้นยังไม่พอ..พอหันไปเห็นพายุในสภาพเดียวกันนอนอยู่ข้างๆ เท่านั้นแหละ ตาฉันนี่สว่างโล่งเบิกโพลงขึ้นมาจนต้องคว้าผ้าห่มมาปิดตาเอาไว้ไม่กล้าก้มลงไปมองอีกเลย ไอ้.. ไอ้... ฮึ่ยยยย >///“ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ!!!”“อืมมม~”พอฉันตะโกนออกไป พายุก็ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย แล้วขยับตัวเข้ามากอดฉันจากใต้ผ้าห่ม ก่อนคว้าเอวฉันดึงขึ้นไปนอนบนตัวเขาที่ยังไม่ทันได้ใส่เสื้อผ้าอะไรและกอดฉันเอาไว้หลวมๆตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ!“ปะ..ปล่อยนะไอ้บ้า อย่ามาทำแบบนี้นะ!!!” ฉันทุบออกพายุรัวๆ แล้วเงยหน้าไปตะโกนใส่เขาเสียงดังอีกครั้ง กะ..ก็นี่มันเนื้อแนบเนื้อเลยไม่ใช่หรอ แล้วไม่คิดว่าคนอื่นเขาจะอายบ้างเลยรึไงเล่า ทำไมถึงทำแบบนี้ได้นะ ไอ้คนบ้า >///“…….”แล้วพายุก็มองมาที่ฉันนิดหน่อย แต่เขายังคงเงียบไม่ยอมตอบอะไร