All Chapters of Enchanting a Billionaire's Heart: Chapter 11 - Chapter 20

'Let's go out.'Mensahe iyon ni Alejandro. I talked to Tita Janet and Janelle; I told them to stay at our property in Tagaytay, iyong malayo sa radar ni Alejandro. He can't know about Andra.Desidido na ako na hindi niya makikilala si Andra bilang anak niya. Ayokong mapilitan siyang panindigan ang anak namin. Nagdesisyon na rin ako na kapag nagkita kami ngayong araw ay aalamin ko kung anong tunay niyang motibo sa akin.'I'll be there at 10.'Dagdag niya pa. Alas-otso na ng gabi, i still had time to prepare. I wore a red maxi spaghetti dress; it had a V-neck shape, making my curves more defined.Light makeup lang din ang inilagay ko sa aking mukha dahil hindi naman ako sanay na magsuot ng makapal na makeup. My features are soft; hindi kailangan ayusan ng matagal.Mabilis lang lumipas ang oras. Alas-diyes sakto ng gabi ay nakaparada na ang sasakyan ni Alejandro sa tapat ng building ng condo ko. Sinipat ko siya mula sa balkonahe.There he was, wearing his expensive suit while leaning on

Puno ng kaba ang dibdib ko habang hawak-hawak ko si Andra, kasalukuyan kaming patungo sa private plane ni Sairo. Sa mismong araw ng kasal dapat namin ni Alejandro, hindi ko siya sinipot, nagtungo ako sa simbahan kung saan si Sairo ang nagiintay sa akin mula sa dulo ng altar. --Earlier that day--- "You can do one thing." Itinuon ko ang atensiyon ko kay Tita Janet. "Sairo is waiting for you. We set up this thing to help you get out of Alejandro's grasp. I know you want this." Naguguluhan man ay tila may sumiklab na pag-asa sa dibdib ko. Is that really possible? Ang tuluyan akong makawala kay Alejandro mula sa pagkakasundo na ito? Paano ang kumpanya kung hindi ko siya sisiputin? "Transfer the company to my name, and everything will be fine. Sa paraan na iyon ay kahit na si Janelle ang pakasalan niya ay mananatiling ligtas ang kumpanya." Tila nabasa ni Tita Janet ang iniisip ko. "I'll do everything to help you, my Lili," ika niya, niyakap niya ako at hinaplos ang aking pisngi.

It's been months since I got Alejandro's message. Sa araw-araw na nagdaan sa ilang buwan na iyon ay mayroon sa loob kong umaasa, naghihintay. Alam kong hindi ko dapat iyon maramdaman dahil ito ang desisyon ko. Pero may parte sa akin na umaasa, na baka nga tama ang hinala ko. Na hindi niya lang ako tinulungan pa lang dahil isa akong anak ng kaibigan.“Fuck! ” rinig ko ang sigaw ni Sairo mula sa kabilang kwarto. Narinig ko rin ang malakas na kalabog ng mga gamit. Sandali kong iniwan si Andra na mahimbing ang tulog sa kaniyang kuna at nagtungo sa kabila. I saw Sairo’s frustrated face looking down while his fists were on the side table of the bedroom. “Ayos ka lang? Ano nangyari? ” Dinaluhan ko siya at hinaplos ang kaniyang balikat. Agad na nag-iba ang reaksyon ng kaniyang mukha ng makita niya ako; it became soft. “I'm fine, nagkaroon lang ng problema sa kumpaniya.” Agad akong kinutuban. Hindi ko sinabi sakaniya ang naturang mensahe ni Alejandro; binura ko na rin iyon at pati na rin

Mariin kong pinagmamasdan si Sairo na hawak ang anak ko at malalaki ang ngiti habang kausap ang mga bisita. Ngayon ang araw ng kaarawan ni Andra. Mahalaga ang araw na ito para kay Andra, pero hindi ko maalis sa isip ko ang sinabi ni Aling Tess sa akin kahapon. Hanggang ngayon ay iniisip ko pa rin iyon. “Happy birthday, my baby! ” maligayang sigaw ni Tita Saeko habang papalapit kay Sairo at Andra. Malaki ang ngiti ni Andra ng makita niya ang kanyang Lola Saeko. “Aww, how sweet,” ika ng isa sa mga Tita ni Sairo sa eksena. Mababait sila at hindi halata na maaring may nakakubli sa bawat pagkatao. Kaya’t hanggang ngayon ay naguguluhan pa rin ako sa ibig sabihin ni Aling Tess. What more could it be? Sa hardin naganap ang engrandeng selebrasyon; hindi ko nga akalain na sa magdamag ay nagawa nilang pagandahin at ihanda ang hardin. Sabagay, kung ako ang mag-aasikaso noon ay baka hindi ko rin kayanin. Maraming bisita si Sairo na inimbita, ang mga kamag-anak nila na may kasama ring bat

Hinayaan ko ang sarili ko na ubusin ang luha sa loob ng bodega na iyon. Nang maramdaman ko na kaya ko nang kontrolin ang nararamdaman ko ay inayos ko ang sarili ko. Hindi ko alam kung anong susunod na mangyayari sa paglabas ko sa lugar na ito. Mabuti na lang at abala ang mga tao at walang pumasok sa bodega sa mga oras na ito dahil hindi ko alam ang idadahilan ko kapag nakita nila akong umiiyak. Lumabas ako sa bodega at dahan-dahang naglakad papunta sa hardin kung saan huli kong iniwan ang anak ko at si Sairo. Inihanda ko ang sarili sa kung ano man ang mangyayari sa mga oras na ito; iniisip ko kung nakita na ba ni Sairo si Alejandro o may kaguluhan nang nagaganap.Maluwag naman akong nakahinga ng makitang patuloy pa rin ang kasiyahan sa hardin. Natanaw ko si Sairo na panay ang lingon tila may hinahanap, nang tumama ang paningin niya sa akin ay gumuhit ang ngiti sa kaniyang labi. Hawak niya pa rin si Andra na may dala-dalang pagkain sa kamay nito. “Where have you been? We've been loo