Tous les chapitres de : Chapitre 21 - Chapitre 30

ตอนที่ 22เจอคนรู้จัก@สนามบินตอนนี้พวกเราทั้งสามคนก็มาถึงสนามบินเรียบร้อยแล้ว และคนที่ดูจะตื่นเต้นที่สุดก็คือลูกสาวฉัน บอกแล้วยาหยีเป็นคนที่ชอบการได้ออกไปเจอสิ่งใหม่ๆ แบบนี้อยู่แล้ว ที่ผ่านมาเธอถึงได้ติดพี่มาคัสเป็นอย่างมาก เพราะพี่มาคัสชอบพาเธอไปเที่ยวบ่อยๆและตอนนี้ลูกสาวฉันก็พูดไม่หยุด นางถามทุกอย่างที่เห็น และขอกินของทุกอย่างที่เดินผ่าน แต่หน้าที่ตอบคำถามไม่ใช่ฉันหรอก พี่มาคัสโน่นที่ต้องเป็นตอบทุกคำถาม ส่วนฉันมีหน้าที่แค่เดินตามรอบนี้ฉันก็ได้บินBusiness Class เหมือนที่ตอนมา ด้วยอานิสงส์ของลูกสาวเหมือนเดิม เพราะทุกคนกลัวยาหยีลำบากเลยต้องให้นั่งชั้นที่ดีที่สุดแพง ราคาเท่าไรไม่มีใครสนใจ ฉันเลยพลอยสบายไปด้วย เรากำลังนั่งรออยู่ในห้องรับรอง และฉันกำลังนั่งไถไอจีไปเรื่อยเปื่อยหูก็ได้ยินแต่เสียงลุงหลานเขาคุณกันตอนนี้ ฉันเหมือนส่วนเกินเลย เพราะพวกเขาคุยกันแค่สองคน“แด๊ะดี้ขาา จาหยีหิวย้าม” เสียงยัยเด็กอ้วนอ้อนกินน้ำหวานฉันรู้มุกนางดี“ได้ค่ะ เดี๋ยวแด๊ดไปซื้อน้ำเปล่าให้นะคะ”“โน โน โน ไม่เอาน้ำเป่า เอาน้ำจีแดงๆ แบบนั้น” นิ้วชี้ป้อมๆ ของเธอชี้ไปที่รูปภาพน้ำสตอเบอรี่โยเกิร์ตปั่นตรงร้านขายน

ตอนที่ 24กลับบ้านที่ไทย“เข้าข้างในกันดีกว่าครับ ยาหยีคงเหนื่อยจากการเดินทางมามากแล้ว “มาโครเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าทุกคนทักทายกันพอสมควรแล้ว“ใช่ ไอร้อนมากเลย สวัสดีครับแม่ทิพย์”มาคัสเอ่ยขึ้นทันทีที่มาโคร พูดจบ เพราะอากาศที่เมืองไทยมันร้อนมากจริงๆสำหรับเขา ก่อนจะเดินเข้าไปยังด้านในหนุ่มหล่อมาคัสก็ยังไม่ลืมหันไปยกมือไหว้แม่ทิพย์ด้วยความเคารพถึงแม้จะใช้ชีวิตอยู่เมืองนอกมาโดยตลอด แต่เขาก็พอรู้จักขนบธรรมเนียมไทยอยู่บ้าง เพราะคุณย่าของเขาก็เป็นคนไทย ไหนจะญาติเขาอย่างมาโครและซอนญ่าอีก ทำให้เขาซึมซับวัฒนธรรมไทยมาได้มากโขอยู่ และอีกนัยหนึ่งแม่ทิพย์เอง เขาก็รู้จักดีเพราะเวลาที่เขามาไทย ก็จะมีแม่ทิพย์ช่วยดูแลเขามาโดยตลอด ทั้งเรื่องอาหารและเรื่องอื่นๆ ทำให้มาคัสรักและเคารพแม่ทิพย์อยู่ไม่น้อย“จริงด้วยค่ะ แม่ทิพย์เองก็ลืมไปเลย มัวแต่ดีใจ เข้าบ้านเรากันค่ะคุณหนู “แม่ทิพย์เอ่ยขึ้นกับซอนญ่าเมื่อมาโครเดินเข้ามาอุ้มยาหยีเพื่อจะพาเธอเดินเข้าไปข้างใน“แม่ทิพย์ทำของโปรดของคุณหนูไว้เยอะแยะเลยคะ ลองทานดูนะค่ะว่ายังชอบรสชาติฝีมือของแม่ทิพย์อยู่รึเปล่า”แม่ทิพย์เอ่ยขึ้นเมื่อพาทุกคนเดินเข้ามายังห้องอาหารที่ม

ตอนที่ 26พายาหยีไปเจอคนสำคัญ #1 1 เดือนต่อมา“มะมี้จับมาแย้ววว” เสียงใสแจ๋วของยาหยีดังมาจากในบ้านพร้อมร่างตุ้ยนุ้ยของเธอที่วิ่งออกมารับซอนญ่า“ไม่ต้องวิ่งลูกเดี๋ยวล้ม”  ซอนญ่าเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นลูกสาวตัวน้อยของเธอวิ่งมาแต่ไกล แต่ใช่ว่ายาหยีจะหยุด ยังวิ่งต่อจนมาหยุดต่อหน้ามามี้ของเธอฟอดดด  ซอนญ่าที่นั่งลงอ้าแขนรอรับลูกสาวอยู่ก่อนแล้ว เพราะห้ามอย่างไรสาวสาวตัวน้อยของเธอก็ยังวิ่งไม่หยุด ก่อนที่เธอจะหอมแก้มเจ้าเนื้อของเธอฟอดใหญ่“คิดถึงมามี้ไหมคะ” ซอนญ่าเอ่ยถามลูกสาวขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม“คิกตึ๋งมะมี้มากคามะมี้เหยื่อยไหมคา” ยาหยีถามซอนญ่าขึ้นมาตามประสาเด็กของเธอ แต่ก็ทำให้คนเป็นแม่อย่างซอนญ่าเป็นมีความสุขอย่างมาก“ตอนแรกก็เหนื่อยค่ะ แต่พอได้เห็นหน้าเจ้าหญิงยาหยี มี๊ก็หายเหนื่อยแล้วค่ะ ขอเติมพลังหน่อยสิคะ” ซอนญ่าเอ่ยขึ้นพร้อมยื่นหน้าไปใกล้ยาหยีมากขึ้น จนมือป้อมของเธอจับข้างแก้มทั้งสองข้างของแม่ไว้“ได้เยย” 4จุดพร้อมน้ำมนต์ตามแบบฉบับของ

ตอนที่ 28ยังกล้าเรียกตัวเองว่าลูกผู้ชายอยู่ไหม “พวกเราก็คงได้แต่ให้กำลังใจมัน ก็ในเมื่อมันยังไม่ต้องการให้เข้าไปยุ่งเราก็ควรจะเคารพการตัดสินใจของมัน ถ้ามีอะไรหนักหนาหรือรุนแรงเกิดขึ้น มันก็คงจะให้เราช่วยแล้ว แต่นี่น้ำหวานมันคงยังพอไหวอยู่มันคงอยากจัดการเอง และอีกอย่างกูได้ข่าวว่า น่าจะเป็นปัญหาภายในครอบครัวมันด้วย” ขุนพลเอ่ยขึ้นเพราะเขาก็ตามสืบเรื่องของเพื่อนสาวอยู่บ้างแต่ก็ไม่อยากก้าวก่ายมากเกินไป“งั้นพวกเราก็อยู่เฉยก่อน ถ้ามันไม่ไหวมันคงขอให้ช่วยเองแหละ” มาโครเอ่ยขึ้นเพราะทุกคนดูจะเริ่มเครียดเมื่อพูดถึงเรื่องของน้ำหวาน “ถ้าไม่ได้ยินกับปากมึงว่าเป็นลูกซอนญ่ากูก็คงไม่เชื่อ เพราะไม่เห็นเหมือนซอนญ่าเลยสักนิด”  สงครามเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ เมื่อมองไปยังยาหยีที่นอนหลับสนิทอยู่บนโซฟาโดยมีผ้าหมีของเธอคลุมตัวเธอไว้ และหันไปมองออสตินที่นั่งนิ่งอยู่ ก่อนจะพูดขึ้นมาอีกครั้ง“แต่ถ้าบอกว่าเป็นลูกของไอ้ออสตินกูเชื่อสนิทใจเลย เพราะเหมือนไอ้ออสตินมาก” คำพูดของสงครามทำเอาขุนพลและชาน

ตอนที่ 30  ประมูลงาน #2 “ดิฉันทำงานกันเป็นทีมค่ะ และคิดว่าบริษัทยักษ์ใหญ่ของคุณก็น่าจะไม่ต่างกัน  คงไม่ถึงกับต้องเอาตัวดิฉันมาเพื่อให้คนของตัวเองได้งานนี้ไปหรอกใช่ไหมคะ” ซอนญ่าเอ่ยขึ้นน้ำเสียงโมโหเพราะเธอเข้าใจว่าการที่ออสตินหลอกล่อเธอมาที่นี่ เพียงเพื่อต้องการถ่วงเวลาให้พิมรดาได้พรีเซนงานไปก่อน ส่วนเธอและทีมงานก็พลาดงานนี้ไป เพราะเข้าพรีเซนงานไม่ทัน  เพราะการพรีเซนงานกับบริษัทยักษ์ใหญ่ ต้องให้ความสำคัญกับเรื่องเวลาเป็นอย่างมาก  ยิ่งเรื่องทางการแพทย์ยิ่งสำคัญเพราะมันหมายถึงชีวิตของผู้คนด้วย“ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย คราวหน้าก็บอกกันตามตรงก็ได้  ดิฉันจะได้ไม่ต้องเสียเวลาเดินทางมาถึงนี่” ซอนญ่าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงโมโหเธอมองออสตินด้วยสายตารังเกียจ เพราะเข้าใจว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นออสตินเพียงต้องการถ่วงเวลาให้เธอเข้าพรีเซนงานไม่ทัน“เธอพูดถึงเรื่องอะไรของเธอ” ออสตินถามขึ้นเมื่อยืนอยู่ต่อหน้าซอนญ่า“หน้าตัวเมีย ..(ซอนญ่า)//ซอนญ่ามันจะมากไปแล้วนะ ..(ออสติน)” ทันทีที่ซอนญ่าพูดข