All Chapters of ณ ที่ดาวเคียงฟ้า : Chapter 21 - Chapter 30

สิ่งที่ได้ยิน ทำให้ผู้นำของตระกูลราโดรเปรเรสต้องเปลี่ยนแผนใหม่ เขาไม่นึกว่าไอ้ลูกชายตัวแสบ จะมาติดใจอะไรกับหญิงสาวลูกครึ่งคนนั้น เฟอร์นันโดย่อมเห็นแก่ความสุขของลูกชายเป็นที่หนึ่ง คำสั่งที่เขาสั่งให้อังตวนทำคือ“พาตัวหนูสิงหกัลยามาด้วย ส่วนนายนภวินท์หากไม่ยอมกลับ ให้ทิ้งไว้ที่นั่นได้เลย ! ”เฟอร์นันโดวางสายโทรศัพท์ลง เรื่องของนภวินท์กับลีเดียเป็นเรื่องแรกที่กวนใจเขา คาลอสยังจะมาทำให้เขาปวดหัวเพิ่มขึ้นอีก หากสุดท้ายเกี่ยวกับราฟาเอลกับสิงหกัลยา กลับทำให้เขารู้สึกเบิกบานใจอย่างประหลาด ราฟาเอลไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนมาก่อน การที่เขาลงทุนจีบผู้หญิงสักคน คนเป็นพ่อเชื่อเต็มร้อยว่าผู้เป็นลูกชายกำลังตกหลุมรักผู้หญิงคนนั้นอยู่ เฟอร์นันโดรู้ดีว่าราฟาเอลจะไม่ยอมปล่อยให้ผู้หญิงที่เขารักหลุดมือ คนในตระกูลราโดรเปรส เมื่อรักก็จะรักหมดใจ เมื่อปรารถนาย่อมต้องหาทุกวิธีเพื่อให้สมปรารถนา แม่สาวน้อยจากเมืองไทย คงไม่ได้กลับประเทศง่ายๆแน่นอนหลังจากกลับมาที่โรงแรม สองสาวต่างพากันอาบน้ำแต่งตัวใหม่ เพื่อเตรียมลงไปรับประทานอาหารค่ำ คืนนี้ลีเดียมีนัดกับนภวินท์เธอต้องการคุยกับเขาเพียงลำพัง การจะทำแบบนั้นย่อมยากเย็นแ

“ก่อนที่เราจะจากกัน เราทะเลาะกันรุนแรงมาก ตอนนั้นวินท์โกรธที่พ่อของกี้จับตัวแม่ของวินท์ไป ทำให้วินท์ด่าว่ากี้รุนแรง” น้ำเสียงของเขาแผ่วลง แววตาอ่อนแสงลงด้วยความสำนึกผิด“แล้ว... ต่อจากนั้นล่ะ” ลีเดียบังคับเสียงไม่ให้สั่น เมื่อภาพบางอย่างปรากฏขึ้นในหัว“กี้ บอกวินท์ว่าจะไปเอาตัวแม่วินท์มาคืนให้ แล้วกี้ก็ไปกับมิสเตอร์เฟอร์นันโด หลังจากนั้นวินท์กับพี่ชายและพ่อตามไปที่ทะเล ตอนนั้นทุกอย่างแย่มาก คนของนายคาลอสมาเฟียอิตาเลี่ยนกำลังถล่มพ่อของกี้กับมิสเตอร์เฟอร์นันโดอยู่ สองฝ่ายปะทะกันหนักมาก จนมีความเสียหาย บาดเจ็บล้มตายกันทั้งสองฝ่าย”นภวินท์บอกเล่าเรื่องราวไปเรื่อยๆ คนฟังนิ่วหน้า คิ้วเรียวขมวดน้อยๆ เมื่อภาพบางอย่างเริ่มปรากฏเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆในหัว หากเจ้าตัวพยายามสะกดอาการปวดจี๊ดๆในสมองไว้สุดกำลัง ตั้งใจฟังเสียงทุ้มๆของเขาต่อ เธออยากรู้เธออยากฟังเรื่องทั้งหมดให้จบ“ตอนที่วินท์ไปถึงคุณภัทรพ่อของกี้กำลังถูกยิง พวกของนายคาลอสยิงเขาจนตายคาที่ กี้อยู่ที่นั่นด้วย”ทันใดนั้นเอง ! ภาพที่เขาเล่าก็ปรากฏอยู่ในหัวของคนฟังอย่างฉับพลันร่างของผู้เป็นบิดาถูกคนร้ายบนเครื่องเฮลิคอปเตอร์ยิงเข้าใส่ จนร่างหนา

อังตวนสีหน้าขึ้งเครียดกว่าเมื่อครู่ เมื่อยื่นบางสิ่งให้ผู้เป็นนายน้อย “เราพบแต่ไอ้นี่ครับ ผมขอโทษที่ดูแลคุณลีเดียไม่ดีพอ” หัวหน้าบอดี้การ์ดก้มหน้ารับผิดราฟาเอลชาไปทั้งตัวใจหายวาบ เขาหันหลังให้บอดี้การ์ดคนสนิทของบิดา สีหน้าของชายหนุ่มเรียบนิ่งหากแววตากลับวาววับราวกับมีเปลวไฟอยู่ในนั้น มือหนากำแหวนสัญญาณในมือแน่น เขารู้ดีว่าฝ่ายตรงข้ามโหดร้ายทารุณแค่ไหน แม้แต่เด็กตัวเล็กๆมันยังกล้าทำร้ายจนเกือบพิการ ภาพในอดีตวาบผ่านเข้ามาในมโนนึก“ไอ้หนู แกโชคร้ายเอง ที่เกิดมาเป็นคนในตระกูลราโดรเปรเรสนั่น”เสียงห้าวทุ้มของผู้ชายร่างใหญ่ดังขึ้น ขณะมองลูกสมุนของตนกำลังทรมานเด็กชายวัยแปดขวบด้วยการใช้เข็มหมุด ปักลงที่ปลายนิ้วน้อยๆนั้น เสียงร้องไห้ดังลั่น ไม่ทำให้คนมองใจอ่อนสักนิด ดวงตาสีอำพันยังคงมองความเจ็บปวดของเด็กน้อยด้วยสีหน้าพอใจ ร่างของเด็กชายพยายามดิ้นหนีแต่ถูกผู้ใหญ่ตัวโตจับไว้แน่น“ถ่ายรูปส่งไปให้พ่อมันดู ฉันอยากให้ไอ้เฟอร์นันโดมันเห็นลูกชายของมันตอนนี้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” คาลอสหัวเราะสะใจราฟาเอลในวัยเยาว์จดจำใบหน้าของชายใจร้ายฝังใจ ตอนนั้นเขาไม่รู้ว่าชายคนนั้นเป็นใคร เพราะความซุกซนทำให้เขาได้รับบทเรีย

คฤหาสน์ตระกูลราโดรเปรเรส คนของตระกูลอรรถไกรสิบคน ที่ส่งมาตามคำขอของนภวินท์ผู้เป็นนายเล็ก ได้เดินทางมาถึงสเปนและมาพบกับเฟอร์นันโด ตามคำสั่งของฆนากรพี่ชายนภวินท์ ขจรเกียรติกับนายวงค์หัวหน้าบอดี้การ์ดร่วมประชุมกับเจ้าของบ้านและลูกชาย ที่เพิ่งกลับมาจากพัมโพลนา “ไอ้คาลอส มันจับตัวลีเดียลูกสาวผมกับคุณนภวินท์ไป ตอนนี้เรากำลังส่งคนตามสืบหาที่อยู่” เฟอร์นันโดเอ่ยขึ้น ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “พวกนั้นคงไม่กล้าทำอะไรคุณหนูกับคุณวินท์ เพราะมิสเตอร์คาลอสกับคุณฆนากร เคยมีความสัมพันธ์อันดีต่อกันมาก่อน” ขจรเกียรติให้ความเห็น ก่อนหน้านี้เขาได้รายงานเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฆนากรรับรู้ ผู้เป็นนายได้ติดต่อพูดคุยกับมาเฟียอิตาเลี่ยนผู้นั้นแล้ว คาลอสรับปากจะส่งตัว นภวินท์กลับมาอย่างปลอดภัย แต่ไม่ยอมเอ่ยถึงการปล่อยตัวลูกสาวบุญธรรมของเฟอร์นันโด ขจรเกียรติเก็บงำเรื่องนี้ไว้ ไม่ยอมเอ่ยให้อีกฝ่ายรับรู้ ด้วยเกรงจะทำให้หมางใจกันเปล่าๆ เมื่อคาลอสกับเฟอร์นันโดเป็นศัตรูกัน จึงไม่ควรแสดงท่าทีสนิทสนมกับฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมากเกินไป“ตอนนี้ ลีเดียอยู่กับพวกมัน เราไม่

“คุณ เอ่อ... ขอโทษด้วย ผมจำชื่อคุณไม่ได้” นภวินท์หัวเราะกลบเกลื่อน“ผมชื่อฟิลลิป เป็นเลขาของท่านนิโคไลน์ กอนซาเลสครับ” เขาเอ่ยแนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการนภวินท์พยักหน้ารับรู้ หากไม่ยอมเอ่ยถึงอาการหลงลืมของตัวเองออกมา “ที่นี่ไหนกันเนี่ย ผมคงเมาจนจำอะไรไม่ได้”“ที่นี่คือซาน เซบาสเตียนครับ เกสเฮ้าส์หลังนี้เป็นของเจ้านายของผม ท่านจัดให้คุณพักในระหว่างเดินทางมาพักผ่อนที่นี่ครับ” เลขาของนิโคไลน์เอ่ยขึ้นนภวินท์ลุกขึ้นยืน ผายมือเชื้อเชิญผู้มาเยือนให้ไปนั่งที่เก้าอี้ริมระเบียง ชายหนุ่มครุ่นคิดถึงวิธีสืบหาความทรงจำที่หายไปของเขา หรือเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้สมองของเขามึนงง จนจำอะไรไม่ได้ ไม่รู้ว่าเหล้าที่เขาดื่มเข้าไปชื่ออะไร จะได้ไม่ดื่มมันอีก“ที่นี่บรรยากาศดีนะครับ เหมาะสำหรับพักผ่อน แต่ผู้คนเยอะไปหน่อยดูพลุกพล่าน” นภวินท์ชวนคุยฟิลลิปยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นคู่สนทนาเอนหลังอย่างสบายอารมณ์ เขายื่นถุงกระดาษและกล่องที่ถือมาให้ชายหนุ่ม คนรับมองของที่ได้รับด้วยความสงสัย เมื่อเปิดกล่องออกดูก็พบกล้องและอุปกรณ์ถ่ายภาพ ของที่อยู่ในถุงเป็นเสื้อผ้าชุดใหม่“ เอามาให้ผมทำไมครับ”“ของที่คุณซื้อเมื่อวานยังไงค