Semua Bab ณ ที่ดาวเคียงฟ้า : Bab 1 - Bab 10

สนามบิน บาราฮัส(Barajas Airport) มาดริด ประเทศสเปนร่างสูงโปร่งยืนหันรีหันขวางมองหาคนมารับด้วยความหงุดหงิด กระเป๋าเดินทางถูกลากมาวางไว้ข้างตัว เกือบชั่วโมงแล้วที่นภวินท์รอสิงหกัลยาผู้ช่วยมือใหม่ที่เดินทางมาล่วงหน้าร่วมอาทิตย์ เพื่อติดต่อและประสานงานกับบุคคลที่นิตยสารของเขาต้องการมาสัมภาษณ์ ช่างภาพหนุ่มเดินทางตามมาทีหลังโดยนัดแนะกับคนที่มาก่อน ให้มารับเขาที่สนามบิน เพื่อเดินทางไปยังโรงแรมที่พัก “ยายสิงห์ จะเป็นคนจัดการทุกอย่างให้แกเอง แกแค่ไปเก็บภาพงานเทศกาลกับภาพของผู้ให้สัมภาษณ์ การสัมภาษณ์ทั้งหมดเป็นหน้าที่ของยายสิงห์ งานนี้หลานสาวฉันมันออกโรงเอง รับรองว่างานทุกอย่างจะราบรื่นเรียบร้อย หมดจดแน่นอน” คำพูดของเฮียเป๋ง ก่อนการเดินทางทำให้นภวินท์เบาใจ ไม่คิดว่ายายสิงห์รุ่นน้องตัวแสบจะทำพิษให้เขาต้องมารอเป็นชั่วโมงแบบนี้ เขาน่าจะขึ้นรถแท็กซี่ไปที่โรงแรมเอง ไม่น่ารอถึงป่านนี้ เขาเหนื่อยอยากพัก หากต้องทนรอยายสิงห์มารับอีกสักชั่วโมง ชายหนุ่มไม่แน่ใจว่าตัวเองจะทนไหว ก่อนเดินทางเขามีอาการปวดศีรษะเล็กน้อย เมื่อเครื่องลงจอดเขาพบว่าอาการปวดศีรษะนั้นทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าข

ลมหายใจอ่อนเบาแทบไม่รู้สึก จนเขานึกว่าเธอตายไปแล้ว ในขณะนั้นหัวใจของเฟอร์นันโด เหมือนถูกมีดคมเฉือนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เมื่อเห็นหน้านภวินท์ผู้ชายที่ทำร้ายหัวใจของกีรดารินทร์ เขาจึงบอกชายหนุ่มว่าเธอได้ตายแล้ว และจัดฉากทุกอย่างให้ผู้ชายคนนั้นเข้าใจว่ากีรดารินทร์ได้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ เขาต้องการลงโทษนภวินท์ให้ได้รับความเจ็บปวดเหมือนที่กีรดารินทร์ได้รับกีรดารินทร์ต้องเจ็บปวดอย่างสาหัสทั้งกายและใจ เธอสูญเสียพ่อก่อนหน้านั้นยังถูกผู้ชายที่ตัวเองรักสุดหัวใจ ทำร้ายจิตใจอีก หญิงสาวถูกทำร้ายทั้งกายและใจอย่างหนักจนเกินทานทนไหวนอนเป็นเจ้าหญิงนิทราอยู่นานเกือบเดือน เมื่อฟื้นขึ้นมาพบว่าความทรงจำทั้งหมดของเธอได้หายไป อาการความจำเสื่อมทำให้เฟอร์นันโดสามารถใส่ข้อมูลใหม่ให้กีรดารินทร์ และเขาก็ได้ลูกสาวบุญธรรมนามว่า ลีเดีย มาเป็นน้องสาวของราฟาเอล สองปีที่ผ่านมาความรักของเขากับราฟาเอลที่มอบให้ลีเดียทำให้เธอมีความสุข จนไม่เหลือคราบสาวน้อยผู้น่าสงสารคนเก่าอีกเลย“อังตวน อย่าให้ผู้ชายคนนั้นเข้าใกล้ลีเดียอีก” เขาหันมาสั่งลูกน้องคนสนิท“ครับนาย”อังตวนค้อมศีรษะรับคำบัญชา สองปีที่ผ่านมาเขากับนายแผนบอดี้การ์

หญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธ ตื่นตระหนกกับท่าทางเหมือนคนสติแตกของชายหนุ่มเธอเริ่มกลัวเขาขึ้นมา หากยังเก็บอาการได้ดีอย่างคนควบคุมตัวเองเป็น“ฉันไม่รู้จักนาย อย่ามาตู่อะไรบ้าๆแบบนี้นะ นายรู้หรือเปล่าว่าฉันลูกใคร”เธอมองหาทางรอด เมื่อคิดว่าคนตรงหน้าเริ่มจะคลุ้มคลั่ง“ฉันชื่อลีเดีย เป็นลูกสาวของเฟอร์นันโด ราโดรเปรเรส รู้จักไหมตระกูลราโดรเปรเรสที่ยิ่งใหญ่”ใบหน้าขาวๆแดงกล่ำเมื่อได้ยินเธอประกาศตัวตน ดวงตาคมมองจ้องใบหน้าอ่อนใสที่เชิดขึ้นอย่างถือดีของหญิงสาว ด้วยแววตาเจ็บปวด ดวงตายาวเรียวคู่นั้นมองตอบเขาด้วยสายตาแข็งกร้าว เธอกำลังใช้สายตาพิฆาตเขาให้ตายดับลงตรงนี้ นภวินท์ร้าวไปทั้งใจเมื่อเห็นแววตานั้นไม่มีอีกแล้ว... แววตาที่เคยมองเขาอย่างอ่อนหวาน...ไม่มีสายตาของหญิงสาว ที่เคยทอประกายด้วยความรักยามมองมา ...เหลือเพียง... สายตาของคนแปลกหน้า แววตาของคนที่ไม่รู้จักกัน..“โธ่... กี้” เขาครางอย่างเจ็บปวดร่างบางถูกดึงมาแนบอกกว้าง นภวินท์กอดรัดร่างน้อยแน่น ไม่นำพาต่ออาการแข็งขืนของเธอ ซุกซบใบหน้ากับซอกคอหอมกรุ่น สูดดมเส้นผมหอมนิ่มของเธอ“กี้ ผมรักคุณนะ ผมจะทำให้คุณจำผมให้ได้” เขาพึมพำบอกเธอด้วยน้ำเสียงสั่

“เกิดอะไรขึ้นครับ”นภวินท์ถามคนที่มุงอยู่ก่อนหน้าด้วยภาษาอังกฤษ เขาคาดเดาจากการแต่งกายและกระเป๋าเป้ที่อยู่บนไหล่ของอีกฝ่าย ว่าน่าจะเป็นนักท่องเที่ยวมากกว่าคนในพื้นที่ จึงถามออกไปด้วยภาษาสากล“มีคนถูกรถชนน่ะ”คนถูกถามยืนอยู่หน้าสุดตอบกลับด้วยภาษาเดียวกัน พลางชี้มือไปยังท้ายรถยนต์คันใหญ่ที่แล่นไปลิบๆ“รถคันนั้นชนผู้หญิงตรงนี้แหละ พวกเขากำลังพาเธอไปโรงพยาบาล”นภวินท์มองตามท้ายรถที่แล่นลับสายตาไป ชายหนุ่มก้มลงหยิบรองเท้าที่หล่นมาถือไว้ รองเท้าข้างนี้เป็นของสิงหกัลยา และตอนนี้เธอโดนรถชน ชายหนุ่มพยายามสงบสติอารมณ์ และใจที่เต้นรัวของตัวเองให้นิ่งสงบ“โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดชื่ออะไร ผมเป็นญาติของผู้หญิงที่ถูกรถชนเมื่อกี้” เขาหันไปถามอีกครั้งคนถูกถามส่ายหน้า แต่ยังมีน้ำใจไต่ถามคนร่วมมุงคนอื่นให้ ก่อนจะได้คำตอบว่า“โรงพยาบาล Antezana ...”“ขอบคุณมาก”คำตอบนั้นทำให้นภวินท์รีบกล่าวขอบคุณ เขากลับไปจัดการกับสัมภาระของตัวเอง จำเป็นต้องเช็คอินเพื่อนำกระเป๋าฝากไว้ที่ห้องพักอีกครั้ง ก่อนจะเรียกแท็คซี่เพื่อไปยังโรงพยาบาล เมื่อไปถึงช่างภาพหนุ่มตรงไปสอบถามที่เคาน์เตอร์“มีคนเจ็บที่ถูกรถชนหน้า Apartahotel

“ผมอยากแก้ตัว ผมเพิ่งรู้ตัวว่าผมรักกี้” นภวินท์มองหน้าอีกฝ่าย ดวงตาคมระริกไหว ความเสียใจฉายออกมาจากดวงตาคม “ผมไม่อาจเปลี่ยนแปลงสิ่งที่เคยเกิดขึ้นมาได้ โปรดยอมให้ผมเริ่มต้นใหม่กับกี้ ให้ผมได้ชดใช้ให้เธอด้วยชีวิตทั้งหมดที่เหลืออยู่”เฟอร์นันโดยิ้มหยัน เมื่อได้ฟังประโยคนั้นจบลง เขามองชายหนุ่มรุ่นลูกด้วยแววตาสมเพช คนที่ไม่รู้ค่าของหัวใจ จะมาเรียกร้องอะไรอีก“ไม่มีกีรดารินทร์อีกแล้ว เธอได้ตายจากไปเมื่อสองปีก่อน ตอนนี้มีแต่ลีเดียเท่านั้น ผู้หญิงที่เคยรักคุณตายไปแล้ว”“กี้ยังอยู่ และผมเชื่อว่าเธอยังคงรักผมอยู่” เขาเถียงอย่างดื้อดึงคนสูงวัยกว่ายิ้มหยัน “กีรดารินทร์อาจเคยรักคุณจริง แต่ลีเดียไม่มีความทรงจำนี้ อย่าหลอกตัวเองอีกเลยคุณนภวินท์”จะเป็นกีรดารินทร์หรือจะเป็นลีเดีย เธอคือผู้หญิงที่เขารัก นภวินท์ไม่ยอมเสียผู้หญิงที่เขารักไปอีกครั้งแน่นอน ชายหนุ่มมองหน้าคนที่พรากหัวใจเขาไปด้วยแววตาคมกล้า“มิสเตอร์เฟอร์นันโด สองปีที่ผ่านมานั่นคุณไม่มีสิทธิ์มาพรากผมกับกี้ ผมขอทวงหัวใจของผมคืน” นภวินท์วางเดิมพันหัวใจครั้งสุดท้าย“ผมขอเวลาหนึ่งเดือน ผมจะทำให้กี้... ลีเดียรักผมให้ได้ หากหลังจากหนึ่งเดือนผมทำ