Lahat ng Kabanata ng ขอแค่ได้รัก: Kabanata 31 - Kabanata 40

วาโย......."ถามจริงๆ เหอะ ที่เธอบอกชอบฉันเธอชอบฉันเพราะอะไร"ตอนนี้ฝนเริ่มซา แต่ผมก็ต้องค่อยๆ เดินเพราะดินมันแฉะกลัวจะได้ลื่นล้มไปทั้งคู่ อยากรู้ว่าผมไปทำอะไรให้ยัยนี่ประทับใจถึงได้มาชอบผมและเลือกผมเป็นผู้ชายที่โชคร้ายที่ได้เมียโดยไม่ทันตั้งตัว"โยจำไม่ได้เหรอ" แล้วทำไมต้องพูดด้วยน้ำเสียงเขินอายแบบนี้ด้วยวะ"จำอะไร?? ""ตอนปีหนึ่งไง""แล้วไง""ตอนนั้นเป็นวันรับน้อง เรามาสายเพราะขึ้นรถเมล์ผิดสายน่ะ แล้วเราก็เลยโดนทำโทษด้วยการให้ไปทำความสะอาดสนามบาสหลังเลิกเรียนแล้วเราก็เจอกับโย ตอนนั้นโยกำลังเล่นบาสอยู่กับเพื่อน ละทีนี้โยก็โยนลูกบาสมาทางเราเราหลบไม่ทันเลยโดนลูกบาสกระแทกเข้าที่หัวจนสลบไป แล้วโยก็อุ้มเราไปห้องพยาบาลอยู่เฝ้าเราจนเราฟื้นแล้วโยก็ไปส่งเรากลับบ้าน เราจำได้ดีตอนนั้นโยให้เราซ้อนมอเตอร์ไซค์โยกลับบ้าน โยให้เรากอดเอวโยไว้ด้วยโยบออกกลัวเราจะตก มันเป็นครั้งแรกทีเราได้นั่งซ้อนมอเตอร์ไซค์ โยในตอนนั้นเป็นคนใจดีมากๆ เลยนะ เราให้โยมาส่งเราแค่ตรงหน้าปากซอยแต่เพราะมันค่ำแล้วโยเลยเดินอาสาเข้าส่งเราถึงหน้าบ้าน แล้วเจอกับป้าเราที่ถือไม้เรียวรอที่จะตีเราเพราะกลับบ้านผิดเวลา แต่โยก็ปกป้องเราไม

เช้าวันต่อมา........น้ำใส......ตอนนี้ฉันกำลังนอนอยู่ในอ้อมกอดของเขา ถ้าถามว่าฉันมีความสุขใช่ไหมมันต้องก็มีอยู่แล้วแต่ความสุขจะอยู่กับฉันได้ไม่นานหรอกฉันรู้ดี ฉันหันไปมองหน้าเขา...มองเพื่อจะเก็บภาพความทรงจำ มองเพื่อยอมรับกับความเป็นจริงว่าเขาไม่สามารถอยู่กับฉันได้แบบนี้ตลอดไป ฉันลุกขึ้นจากที่นอนเพราะตอนนี้เช้าแล้วเดี๋ยวหมอพีทคงจะมาตรวจ มันก็ยังลุกลำบากอยู่แต่ฉันพยายามที่จะลุกเองให้ได้"จะไปไหน" เขาเอามือโอบรอบเอวฉันเอาไว้แล้วถาม"อ๊ะ เอ่อ มันเช้าแล้วน่ะเราจะออกไปข้างนอก""อากาศหนาวจะรีบลุกไปไหนของเธอ""เดี๋ยวหมอพีทจะมาตรวจน่ะ เราเลยจะออกไปรอข้างนอก โยนอนต่อเถอะนะ""อืมม ว่าแต่เธอไม่ได้ลืมกินยาคุมใช่ไหม""อื้มมม ไม่ลืม สบายใจได้" เขาได้ยินฉันบอกแบบนั้นก็คงจะสบายใจขึ้นเขาเลยหันหลังให้ฉันและนอนต่อ ฉันไม่กล้าที่จะบอกว่าฉันไม่ได้กินยา ฉันไม่รู้ว่าฉันจะท้องรึเปล่า เพราะเขาไม่ได้ป้องกันตั้งแต่ในคืนแรกทีเรามีอะไรกันที่นี่ ฉันกลัวว่าถ้ากินไปแล้วมันจะมีผลอะไรไหมถ้าเกิดฉันท้องขึ้นมาจริงๆ "ครั้งเดียวก็ท้องได้" ฉันเคยได้ยินมาแบบนี้เวลาต่อมา"เท้าหายบวมไปบ้างแล้วนะครับ""ค่ะ แต่มันยังปวดอยู่นิดๆ

น้ำใส....."คุณน้ำคะ คุณน้ำตื่นค่ะถึงบ้านแล้ว" เสียงป้าแจ่มนี่นา หมายความว่าฉันถึงบ้านแล้วใช่มั้ย ฉันหันไปทางเขาแต่ไม่เจอ"คุณโยกลับเข้าบ้านไปละค่ะ""ค่ะ" ฉันพยายามเดินลงอย่างช้าๆ เพราะยังชาๆ เท้าอยู่"เป็นอะไรคะทำไมเดินแปลกๆ ""น้ำเจ็บเท้าน่ะค่ะเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยแต่ไม่เป็นอะไรมาก""ค่ะ กลับเข้าบ้านกันนะคะ ป้านะเป็นห่วงคุณน้ำกับคุณโยมากเลยรู้มั้ยคะ คุณดาก็โทรมาถามทุกวันเลย""ขอโทษนะคะที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วง"ป้าแจ่มให้เด็กๆ ช่วยถือกระเป๋าของฉันไปไว้ที่บ้าน ส่วนฉันกับป้าแจ่มก็เดินตามไปจนถึงประตูบ้าน"อาบน้ำพักผ่อนนะคะ พรุ่งนี้ป้าจะทำข้าวต้มมาให้""ขอบคุณนะคะ"ในห้องนอน....เอ๊ะ ยาอยู่ไหนหรือว่าลืมไว้ที่โน่น ฉันค้นทุกกระเป๋าแต่ก็ไม่เจอถุงยา ฉันคงลืมไว้จริงๆ คิดแบบนั้นฉันก็เลยเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่ออาบน้ำเข้านอนเพราะพรุ่งนี้ต้องเข้ามหาลัยก๊อกๆๆเสียงใครมาเคาะประตู ฉันมองดูนาฬิกาตอนนี้ก็สามทุ่มแล้ว หรือเป็นป้าแจ่มเพราะเวลานี้คงไม่มีใครมาหา ฉันใส่เสื้อคลุมอาบน้ำออกมาจากห้องนอนพอเดินมาใกล้ประตูฉันก็มองออกไปตรงกระจกหน้าต่างก็เห็นเป็นเขาที่ยืนหันหลังให้อยู่ เขามาทำไมเวลานี้ หรือจะมาทวงสัญญา เ

น้ำใส......ฉันมองกระดาษในมือด้วยความรู้สึกหลากหลาย ใจนึงก็ดีใจที่ได้มอบอิสระคืนให้กับเขา ส่วนอีกใจก็รู้สึกใจหาย เพราะหลังจากนี้ไปฉันกับเขาคงไม่ต้องมาเกี่ยวข้องอะไรกันอีกแล้ว ฉันบอกอาดาแล้วว่าฉันจะย้ายออกไปอยู่หอพักใกล้ๆ ที่ทำงานซึ่งตอนแรกอาดาไม่ยอม ท่านจะซื้อบ้านให้ฉันอยู่แต่ฉันปฏิเสธเพราะรู้สึกเกรงใจท่าน ที่ผ่านมาท่านช่วยเหลือฉันมามากแล้วฉันกลับมาถึงบ้านก็เริ่มเก็บข้าวของๆ ตัวเองใส่กระเป๋า ที่จริงแล้วฉันก็ยังหาที่อยู่ไม่ได้หรอกแต่ต้องโกหกไปเพราะกลัวท่านจะห่วง อาดาบอกว่าจะกลับพรุ่งนี้และไม่รู้จะได้กลับมาอีกทีเมื่อไหร่เพราะงานที่โน่นยุ่งมาก อันที่จริงอาดาชวนฉันไปทำงานด้วยที่โน่นถ้าเรียนจบแต่ฉันคงไปไม่ได้ เพราะฉันไม่มั่นใจว่าตัวเองจะท้องรึเปล่าถ้าไปแล้วฉันท้องขึ้นมาจริงๆ ยังไงๆ อาดาก็ต้องบังคับให้เขารับผิดชอบแต่ฉันไม่ต้องการแบบนั้น...จะมีใครโง่เหมือนฉันไหมฉันไม่รู้แต่ฉันอยากทำแบบนี้วันนี้เราไม่ได้คุยกันเลยค่ะ ฉันพยายามที่จะไม่ทักไม่มองหน้าเขาเลย เพราะกลัวใจตัวเองจะตัดใจจากเขาไม่ได้ ตอนนี้ถือว่าฉันกับเขาเราไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกัน เจอที่มหาลัยฉันหวังว่าเขาจะหลบหน้าเหมือนที่เคยทำ อีก

วาโย.....ไม่รู้ผมทำอะไรลงไป ทำไมถึงมาที่นี่ทั้งที่ไม่เคยมาเลยสักครั้ง ผมนั่งมองแก้วกาแฟตรงหน้า ทำไมต้องมาทวงเงินแค่ห้าพัน ทำไมต้องบอกว่าจะมาที่นี่ทุกวัน ผมใช้เวลานั่งอยู่ในร้านกับกาแฟแก้วเดียวประมาณสามชั่วโมง จนตอนนี้ร้านจะปิดแล้วถามว่าผมทำอะไรมั่ง ก็เล่นเกมส์ในมือถือ หาหนังสือมาอ่าน แชทกับไอ้หมอกไอ้เหนือที่ตอนนี้ไปเที่ยวกับสาวๆ ของพวกมันที่ญี่ปุ่นผมเดินลงมาชั้นล่างเมื่อพนักงานเริ่มเดินมาเก็บแก้วกาแฟที่ลูกค้าคนอื่นวางทิ้งไว้กับเก็บหนังสือเข้าชั้น ผมมองไปที่เคาน์เตอร์ก็เห็นน้ำใสกำลังยืนหัวเราะกับพนักงานด้วยกันอย่างสนุกสนานเฮฮา ผมไม่เคยเห็นน้ำใสหัวเราะแบบนี้เลยนะ มากสุดแค่ยิ้มเท่านั้น แล้วทำไมผมต้องสนใจ ผมสลัดความคิดนั้นออกไปก่อนจะเดินออกมาเพื่อไปยังลานจอดรถ แต่......ก็เจอกับป้าคนนึงซึ่งผมว่าผมเคยเจอแต่จำไม่ได้ว่าที่ไหน แต่พอจำไม่ได้ผมก็ไม่สนใจอีกจึงเดินไปขึ้นรถ แต่ขณะกำลังจะสตาร์ทรถก็ได้ยินป้าคนนั้นถามคนที่น่าจะเป็นพนักงานในร้าน"เฮ้ยไอ้หนุ่มนังน้ำมันมาทำงานมั้ยวันนี้""มาครับเพิ่งกลับมา""เออเอ็งไปตามมันออกมาบอกป้ามันมา""รอสักครู่นะป้า"อ่อ ผมจำได้ละ ป้าคนนี้คือป้าของน้ำใสที่ผมเคยใ