All Chapters of ขอแค่ได้รัก: Chapter 51 - Chapter 60

น้ำใส.....ฉันพยายามข่มตาให้หลับแต่ทำยังไงมันก็นอนไม่หลับเลยจริงๆ มองดูนาฬิกาเกือบเที่ยงคืนแล้ว เขาคงจะอยู่กับคนรักสินะไม่ได้เจอกันนานคิดแล้วน้ำตาก็ไหลทั้งที่บอกกับตัวเองมาตลอดว่าให้ตัดใจแต่มันก็ทำไม่ได้เลยสักที ขนาดเขาใจร้ายฉันยังตัดใจไม่ได้เลยแล้วยิ่งมาเจอเขาทำดีด้วยแบบนี้จะทำได้ยังไงกันทำไม่ได้เลยจริงๆ ฉันตัดสินใจลุกขึ้นอาบน้ำเผื่อจะทำให้ร่างกายผ่อนคลายและนอนหลับสบาย ฉันถอดเสื้อผ้าออกแล้วก็ลงไปแช่ตัวในอ่างที่หยดน้ำหอมลงไปเพื่อทำให้ร่างกายได้ผ่อนคลาย มันรู้สึกดีมากจริงๆ มันทำให้ฉันเลิกคิดเรื่องของเขาได้ชั่วขณะหนึ่ง แต่มันก็เลิกคิดได้แค่แป๊บเดียว และก็อดคิดไม่ได้ว่าเขาสองคนกำลังทำอะไรกันอยู่ แค่คิดน้ำตามันก็ไหลออกมาเองฉันหลับตาลงปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา"ฮึก ฮึก ฮึก ฮือออออ เมื่อไหร่เราจะเลิกรักโยได้ซักที ฮืออออ " ฉันร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้นทั้งที่ยังหลับตาอยู่"ห้ามเลิกรักฉันนะยัยโง่" เสียงนี่มัน....ฉันรีบลืมตาขึ้นมาทันทีแล้วก็ต้องตกใจเมื่อเขามายืนอยู่ตรงหน้าด้วยร่างกายที่ไร้เสื้อผ้าติดกาย ด้วยความที่ฉันตกใจรีบลุกจากอ่างเลยทำให้ตัวเองลื่นล้มลงไปในอ่างที่มีน้ำเกือบเต็มจนตัวเองสำลัก

วาโย....ตอนนี้ผมกับน้ำเรียนจบแล้วรอแค่รับปริญญาแต่ก็ยังต้องไปมหาลัยเพื่อเคลียร์อะไรหลายๆอย่างเลยได้เจอไอ้หมอกกับไอ้เหนือพวกมันแซวผมเมื่อรู้ว่าผมกับน้ำคบกันจริงๆมันไม่อยากจะเชื่ออย่าว่าแต่มันเลยครับผมเองยังไม่อยากจะเชื่อว่าผู้หญิงที่ผมเคยเกลียดจะเป็นคนที่ผมรักมากที่สุดในตอนนี้ ส่วนอาดาไม่ต้องพูดถึงเลย รายนั้นดีใจยิ่งกว่าอะไร ท่านบอกว่าน้ำเป็นคนดีท่านดูคนไม่ผิดเพราะท่านรู้จักน้ำมากกว่าผม ผมเชื่อครับว่าเธอเป็นคนดีจริงๆตอนนี้เราสองคนมาถึงที่วัดซึ่งใกล้บ้านเก่าของน้ำใสเพราะเธอจะมาทำบุญที่นี่ทุกปีผมเลยถือโอกาสทำบุญให้พ่อกับแม่ผมด้วยหลังจากที่ทำบุญถวายสังฆทานและกรวดน้ำเรียบร้อยเราสองคนก็เดินมาให้อาหารปลากัน"โย ขอบคุณนะที่มาส่ง""จะขอบคุณทำไมมันเป็นหน้าที่ของสามีที่ดี""ก็นั่นแล่ะ ตั้งแต่มีโยน้ำรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่โชคดีโยดูแลน้ำดีมากๆเลย""โยสิที่โชคดีที่มีน้ำเป็นคนรัก""555มัวแต่ชมกันอยู่นี่แล่ะน้ำว่าเราไปมหาลัยกันเถอะเพื่อนโยคงรอแล้ว""ปล่อยมันรอไปสิ""นิสัยไม่ดีเลย" ระหว่างที่ลุกน้ำจู่ๆ น้ำใสก็หน้ามืดโชคดีที่ผมรีบเข้าไปประคองเลยไม่ล้มลงไปที่พื้น"น้ำเป็นอะไรไม่สบายรึเปล่า""แค่หน้าม

วันต่อมา......หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จฉันก็ขอให้ลุงคนขับรถพาฉันไปส่งที่ห้างและบอกแกว่าไม่ต้องรอฉันจะกลับเอง ฉันอยากมาซื้อหนังสือเกี่ยวกับแม่ที่ตั้งครรภ์น่ะฉันไม่รู้ว่าต้องปฏิบัติตัวยังไงเลยต้องซื้อไปอ่าน ส่วนพ่อของลูก....เขายังไม่โทรมาหาฉันเลยตั้งแต่เมื่อวานทั้งที่เขารู้ว่าฉันท้อง ฉันควรจะทำยังไงต่อไปดี ตอนนี้ยังคิดไม่ออกเลยค่ะ ฉันจะรอให้เขาพูดออกมาเองว่าไม่ต้องการฉันกับลูก เมื่อถึงตอนนั้นฉันจะไปจากเขาเองฉันเลิกคิดมากแล้วเดินเลือกซื้อหนังสือที่อยากได้เสร็จก็เริ่มหิว แต่มันไม่ได้อยากกินข้าว ฉันอยากกินพวกของเปรี้ยวๆ เช่นมะม่วง มะดัน อะไรพวกนี้ ฉันเลยเดินออกมาจากห้างเพื่อมองหารถเข็นขายผลไม้ ระหว่างที่ฉันกำลังเดินลงบันไดก็มีคนมายืนประกบหลังของฉัน"ป้า!!! ""เอ่อ กูเองอิหลานเนรคุณ""ป้าจะทำอะไรน้ำ" ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรทิ่มอยู่ข้างหลัง"มึงไปกับกูไม่งั้นกูจะเอามีดแทงมึง""ป้าอย่าทำอะไรน้ำเลยนะน้ำขอร้อง"ป้าดึงแขนฉันให้ตามแกไปที่ลานจอดรถ แล้วก็ผลักฉันเข้าไปในรถตู้ที่เปิดประตูไว้ ฉันเริ่มห่วงลูกในท้องขึ้นมารีบจับไปที่ท้องตัวเองทันที"เจอกันซะทีนะนังแมวขโมย""คุณเจส!! " ฉันถูกพาไปที่ไหนสัก

วาโย....."อยากรู้จังถ้าเจสยิงมันที่ท้องจะเป็นยังไง555มันท้องอยู่นี่ใช่มั้ย!!!โยเอามันจนท้องแต่กับเจสโยป้องกันทุกอย่าง"น้ำใสกอดผมแน่นยิ่งกว่าเดิมเธอกลัวจนสั่นไปทั้งตัวผมผมลูบหลังเธอเพื่อปลอบผมจ้องไปที่ปืนกระบอกนั้นและรอจังหวะที่เจสเผลอ ก่อนจะตัดสินใจปัดปืนที่จ่ออยู่จนมันกระเด็นไปตกที่พื้นหญ้าเจสตกใจและรีบวิ่งไปหยิบแต่ผมไวกว่าผมพุ่งไปหยิบก่อนที่เจสจะไปถึง"พอสักทีเจส" ผมเล็งปืนไปที่เจสทันที"เอาปืนมาเจสจะยิงมัน เอามา!!!! ฮืออออ""อย่าทำแบบนี้ เลิกบ้าซะที!! ""บ้าเพราะใครล่ะไม่ใช่เพราะโยรึไงเจสอุส่าห์บินมาหาโยจะกลับมาอยู่กับโยเหมือนที่โยเคยขอร้องนี่เจสก็กลับมาแล้วไงกลับมาหาโย""ที่เจสกลับมาไม่ใช่เพราะรักโยแต่เป็นเพราะเจสไม่มีใครแล้วไงถึงได้กลับมาถ้าสามีเจสไม่ทิ้งเจสเจสก็คงไม่กลับมาใช่มั้ย""เจสไม่ได้รักเค้าเจสรักโย"" ถ้าเจสรักโยทำไมเจสไม่ปฏิเสธพ่อกับแม่ตั้งแต่แรกเจสบอกไม่ได้รักแต่เจสก็ยอมเป็นไปเมียน้อยเค้าเพราะอะไรถ้าไม่ใช่เพราะเงินที่เค้าส่งเสียเลี้ยงดูครอบครัวเจสให้อยู่อย่างสุขสบายเจสเห็นแก่เงินมากกว่าความรักที่เรามีให้กันแล้วแบบนี้จะให้โยรักเจสต่อไปเพื่ออะไร""พอไม่ต้องพูดอะไรทั้งน

วาโย......"น้ำ เธอกับลูกไปอยู่ที่ไหน" ผมนั่งมองดูรูปของน้ำใสที่ผมเคยถ่ายเอาไว้ตอนที่เราไปเที่ยวกันสามปีแล้วที่เธอหายไปผมตามหาทุกที่ก็ตามหาไม่เจอ ผมมาอยู่ในห้องของลูกที่ผมสร้างไว้เพื่อรอวันที่น้ำกลับมาผมหยิบสมุดบันทึกสีชมพูขึ้นมาเปิดดูเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็จำไม่ได้มันเป็นสมุดฝากครรภ์ของน้ำใสน้ำตาผมก็ไหลออกมาทุกครั้งที่เปิดดูตอนนี้ลูกผมน่าจะสองขวบกว่าแล้วแกจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายผมก็ไม่รู้ผมเอาสมุดวางไว้บนหน้าอกแล้วเอามือวางทับไว้ก่อนจะหลับตาลงผมทำแบบนี้ทุกคืนมาตลอดสามปีที่เธอหายไป ผมจำได้ดีในวันที่เธอหายไปวันนั้นผมออกไปทำงานปรกติน้ำใสก็ตื่นขึ้นมาทำอาหารเช้าให้ผมกลางวันเธอก็จะเอาอาหารกลางวันไปให้ที่บริษัทจากนั้นเธอก็บอกว่าจะไปซื้อของแล้วจะกลับไปรอผมที่บ้านก่อนกลับเธอกอดผมและบอกรักผม แต่พอผมกลับมาที่บ้านผมหาเธอไม่เจอเธอไม่อยู่แล้วเสื้อผ้าของเธอหายไปผมรีบไปถามป้าแจ่มแกก็บอกไม่รู้เพราะออกไปทำธุรระข้างนอกเพิ่งกลับเข้ามาก่อนหน้าผมไม่ถึงชั่วโมง สรุปคือเธอหนีไปครับ ผมมาเจอจดหมายที่เธอเอาวางไว้ใต้หมอนของผม"โย น้ำขอโทษนะที่ต้องไปโดยไม่ได้ลา น้ำสัญญาว่าจะดูแลลูกของเราให้ดีที่สุดรักโยนะคะ" ผมถาม