ย้อนกลับมาครั้งนี้ ข้ามิใช่เหยื่ออีกต่อไป의 모든 챕터: 챕터 11 - 챕터 20

ระหว่างทางที่นางเดินกลับ ก็พบเข้ากับบุรุษผู้หนึ่งที่รีบร้อนเดินมาทางนาง พอเขาเข้ามาใกล้นางจึงเห็นใบหน้าของเขาได้ถนัด จะเป็นผู้ใดไปได้เล่าถ้าไม่ใช่ หวงเต๋อฟาน“หยุด!!! ท่านเข้ามาด้านในได้อย่างไร” เจียอียกมือขึ้นห้ามไม่ให้เขาเดินเข้ามาใกล้นาง“คุณหนูรอง หย่าหย่าเล่า เห็นนางหรือไม่ นางบอกให้ข้ามาพบที่ศาลาริมน้ำ”“เช่นนั้นท่านเข้าไปรอนางก่อนแล้วกัน ข้าขอตัว” เจียอีรีบหมุนตัวกลับไปทางเรือนพักของนางให้เร็วที่สุด ด้วยกลัวว่าหากมีคนมาพบเห็นทั้งสองอยู่ด้วยกันในยามนี้จะเข้าใจผิดคิดว่านางลอบนัดพบกับว่าที่พี่เขยของตนเองแต่เหมือนสวรรค์จะส่งบททดสอบแรกมาให้นาง เมื่อเสียงฝีเท้าของจำนวนคนไม่น้อยกำลังมุ่งหน้ามาทางที่ทั้งสองยืนอยู่“กะ อุ๊บ” เจียอีนางยังไม่ทันได้กรีดร้องออกมาก็ถูกมือตะครุบปิดปากนางไว้เสียก่อนตัวของนางลอยขึ้นจากพื้นทะยานไปต้นไม้แล้วต้นไม้เล่า จนมาหยุดอยู่ที่เรือนพักของนางหวงเต๋อฟานยืนนิ่งอึ้งด้วยคนตกใจ หากเขามองไม่ผิด บุรุษที่มาพาตัวคุณหนูรองมู่ออกไป ต้องเป็นเว่ยอ๋องอย่างแน่นอน“ไหน อีอี นางอยู่ที่ใด” มู่เฟยหย่าเอ่ยถามด้วยเสียงอันดัง พร้อมกับเดินเข้ามาทางหวงเต๋อฟาน แล้วมองสำรวจรอบๆ บร

เว่ยอ๋องที่เห็นว่านางยังดื้อรั้นจึงได้จุมพิตนางอีกครั้ง เพื่อเตือนนางว่าอย่าได้ขัดใจเขา “โอ๊ยย” นางร้องออกมาเบาๆ เมื่อเขาขบริมฝีปากที่ปิดแน่นของนาง“เจ้าดื้อกับเปิ่นหวางเอง อีอี” เขาตะโบมจุมพิตนางอย่างดุดัน ทั้งยังจับยึดตัวของนางไว้ให้ดิ้นรนถอยหนี“เจ้ารู้หรือไม่ ว่าเปิ่นหวางตามหาเจ้าตลอด”“ยะ อย่า” นางเอ่ยขอร้องเสียงสั่น เมื่อฝ่ามือร้อนของเขาปลดเชือกที่รัดเอวของนางออก“ขออภัย” เขาซุกหน้าลงกับซอกคอของนาง เพื่อปรับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านให้สงบลง แต่กลิ่นกายของนางก็ราวกับเป็นกำหนัดชั้นดี ยิ่งสูดดมเขายิ่งอยากจะรังแกนางเสียในคืนนี้เลย“ท่านอ๋อง” เจียอีเอ่ยเรียกเสียงเบา เมื่อรับรู้ได้ถึงลมหายใจที่เริ่มถี่ขึ้นของเขา“อีอี เจ้าทรมานเปิ่นหวาง” เขาดูดเม้มที่ติ่งหูของนาง“เป็นท่านเองที่ทำตัวเอง กลับไปได้แล้ว” นางดันตัวเขาที่คร่อมทับนางอยู่ออก เพราะดูเหมือนส่วนล่างของเขาจะพร้อมรบเสียแล้ว“ช่วยเปิ่นหวางได้หรือไม่” เขามองนางอย่างอ้อนวอน“ไปหอคณิกาเลย” นางเอ่ยเสียงลอดไรฟันออกมา“ไม่เอา ต้องเป็นเจ้าเพียงผู้เดียว” เขาจับมือน้อยๆ ของนางอย่างแฝงไปด้วยความหมาย“ไม่ได้ ไม่เอา” นางดึงมือกลับ แต่กลับถูกเขาดึงฉ

สวีซื่อก็นั่งรออยู่ในห้องโถงอย่างร้อนใจ เจียอีที่นำใบชาดอกบัวมาให้มารดาจึงได้นั่งอยู่เป็นเพื่อนนางนางส่งใบชาที่แบ่งมาให้เสี่ยวถิงไปจัดการต้มมาให้ดื่ม นางก็ยังไม่ได้ลองดื่ม ว่าจะมาดื่มพร้อมกับมารดา“ท่านแม่ดื่มชาก่อนเจ้าค่ะ” นางส่งน้ำชาดอกบัวให้มารดาลองดื่ม“อืม ชาอันใด กลิ่นหอมนัก ทั้งยังรสหวานไม่น้อย” สวีซื่อยกดื่มขึ้นจนหมดถ้วย นางรู้สึกสดชื่นไม่น้อย ความเครียดที่ได้รับตลอดทั้งวันก็ดูจะเบาบางขึ้นอย่างเห็นได้ชัด“ชาดอกบัวเจ้าค่ะ” เจียอีมิได้บอกว่านางได้มาจากที่ใด สองแม่ลูกจึงนั่งดื่มชาและพูดคุยกันระหว่างที่นั่งรอรองเจ้ากรมมู่กลับมารองเจ้ากรมมู่กลับออกจากวังหลวงก็เกือบจะพลบค่ำแล้ว ใบหน้าของเขาเคร่งเครียดไม่น้อย ทั้งยังดูเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด“ท่านพี่ ทานข้าวก่อนดีหรือไม่” สวีซื่อเดินไปรับสามีที่หน้าประตู“ไม่ต้อง ขอชาสักถ้วยก็พอ” เจียอีรินชาดอกบัวให้อย่างเอาใจ“ท่านพ่อ ดื่มชาก่อนเจ้าค่ะ”“อืม ชาอันใด” เขามองที่ถ้วยชาในมืออย่างแปลกใจเมื่อความเหนื่อยล้าที่ได้รับมาตลอดทั้งวันดูจะหายไปจนสิ้น ทั้งยังดูกระปรี้กระเปร่ามากขึ้นเป็นเท่าตัว“ชาดอกบัวเจ้าค่ะ ไทเฮาเป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะท่านพ่อ

รองเจ้ากรมมู่กลับมาถึงจวนก็เรียกตัวเจียอีเข้าไปพบที่ห้องตำราทันที“อีอี เจ้าทำสิ่งใด” เขาเอ่ยถามบุตรสาวออกมาอย่างสงสัยหลังจากที่เจียอีกลับจวนแล้ว หมอหลวงที่ติดตามฮ่องเต้มาตรวจร่างกายของไทเฮาก็พบว่าพระองค์มีอาการที่ดีขึ้นไม่น้อย เรื่องนี้มีคนที่รู้เพียงแค่ไม่กี่คนที่ฮ่องเต้ทรงไว้ใจเท่านั้น รวมถึงรองเจ้ากรมมู่ด้วย“ท่านพ่อ หากลูกบอกบางเรื่องกับท่าน ท่านรับปากได้หรือไม่ว่าจะไม่เอ่ยเรื่องนี้กับผู้ใด” เจียอีมองสีหน้าของท่านพ่อนางอย่างยิ่งจัง“แม่แต่มารดาเจ้าด้วยเช่นนั้นรึ” รองเจ้ากรมมู่เอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ“เจ้าค่ะ ไว้เมื่อถึงเวลาลูกจะบอกเรื่องนี้กับท่านแม่เอง เพียงแต่ตอนนี้ลูกยังมิอยากจะบอกเจ้าค่ะ” นางกลัวว่าหากมารดาของนางรู้เรื่องมู่เฟยหย่าก็อาจจะรู้เรื่องของนางไปด้วย“ได้ เช่นนั้นพ่อจะไปบอกเรื่องนี้กับแม่ของเจ้า” เขารับปากนางทันทีเพราะน้อยครั้งนักที่บุตรสาวคนรองจะร้องขอสิ่งใดจากเขาและสวีซื่อเจียอีเดินเข้าไปจับแขนของผู้เป็นบิดาไว้ ก่อนที่นางจะหลับตาลง เพื่อกำหนดจิตเข้าไปในมิติรองเจ้ากรมมู่ตื่นตระหนกไม่น้อย เมื่อพื้นที่ ที่เขาเหยียบมิใช่ผ่านในห้องตำราอีกต่อไป แต่เป็นสถานที่งดงามอย่าง

“เจ้ารู้ได้อย่างไร” เขาก้มลงมองเจียอีที่ซุกอยู่ที่อกของเขาอย่างแปลกใจ “หรือว่าเจ้าเป็นปีศาจที่หยั่งรู้เรื่องภายภาคหน้า เช่นนั้น เจ้าก็ทำให้เปิ่นหวางลุ่มหลงเจ้าเพียงผู้เดียวมิได้เลยรึ”เจียอีมองค้อนเขา ก่อนจะทุบไปที่อกของเขา “หม่อมฉันจะเป็นปีศาจไปได้อย่างไรเล่า สักวันท่านก็จะรู้เอง”“ไม่อยากพูดก็ตามใจ นอนเถิด เปิ่นหวางไม่ได้นอนดีๆ มาหลายคืนแล้ว” ตั้งแต่ที่เขากลับไปตำหนักคืนนั้นก็แทบจะข่มตาหลับไม่ลงเลยสักคืนเจียอีทุบไปที่หน้าอกของเขาอีกที เว่ยอ๋องจำต้องรวบมือของนางมาจับไว้ แล้วหลับตาลงเพื่อนอนพัก เจียอีโกรธเขาไม่น้อย แต่เมื่อเห็นว่าเขาหลับไปแล้วจริงๆ นางจึงได้ยอมหลับตามไป ด้วยวันนี้นางก็เหนื่อยมาไม่น้อยแล้วก่อนฟ้าจะสว่างเว่ยอ๋องก็ถูกองครักษ์เงาที่อยู่ด้านนอกปลุกเรียกเพื่อให้กลับตำหนัก“อื้ม...” เขาลืมตาขึ้นมากระชับคนในอ้อมกอดให้แน่นขึ้น “เปิ่นหวางอยากจะพาเจ้ากลับไปตำหนักด้วย” เขาบรรจงกดจูบที่หน้าผากของนาง“หื้อออ” เจียอีปรือตาขึ้นมามอง “ไปได้แล้ว” นางดันใบหน้าของเขาออกจากหน้าผากของนาง“อีอี คืนนี้เปิ่นหวางจะมาใหม่ เจ้าอย่าได้หายไปอีกเล่า มิเช่นนั้นเปิ่นหวางจะปิดเมืองเพื่อค้นหาเจ้า”“ต