Semua Bab ย้อนกลับมาครั้งนี้ ข้ามิใช่เหยื่ออีกต่อไป: Bab 21 - Bab 30

สาวใช้ยกน้ำชาเข้ามาให้ ก่อนจะถอยออกไป เมื่อเห็นสายตาของผู้เป็นนาย“ท่านอ๋องจะลองดื่มชาของหม่อมฉันหรือไม่เพคะ” นางสบตากับเขาอย่างหยาดเยิ้ม เพื่ออ้อนวอนให้เขาร่วมดื่มชาของนางด้วยเว่ยอ๋องดันแก้วชาของตนเอง ส่งไปให้มู่เฟยหย่านางรินให้ เมื่อน้ำชาส่งกลิ่นหอมออกมาจากกา ดวงตาของเขาก็ทอประกายวูบหนึ่ง ก่อนจะกลับคืนเช่นเดิมอย่างรวดเร็ว“ชาดี” เขากดยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะกระดกชาทั้งแก้วไปจนหมดมู่เฟยหย่าที่เห็นเขาดื่มจนหมดก็ยิ้มหวานออกมาอย่างดีใจ ก่อนที่นางจะรีบดื่มชาตามไปเช่นกัน“ท่านอ๋อง” เสียงหวานเอ่ยเรียก ครั้งนี้เจียอีรู้สึกว่ามันแปลกออกไปเพราะเสียงของพี่สาวนางทั้งหวานหยดย้อย ทั้งกระเส่า เต็มไปด้วยแรงปรารถนา นางเงยหน้าขึ้นมามองเว่ยอ๋องอย่างขอคำตอบ เขาเพียงเลิกคิ้วกลับไปให้นาง แต่เหงื่อที่ซึมออกเต็มใบหน้า และส่วนล่างของเขาที่ชี้มาที่หน้าของนาง ทำให้เจียอี เกือบจะลุกขึ้นออกจากใต้โต๊ะท่านที่“ซวยแล้ว” นางได้แต่ร้องในใจไม่คิดว่ามู่เฟยหย่าจะใจกล้า ถึงขั้นวางยากำหนัดเว่ยอ๋องและตัวนางเองเช่นนี้ หากท่านพ่อท่านแม่รู้เรื่องเข้า ไม่รู้จะผิดหวังกับเรื่องของนางมากเพียงใดมู่เฟยหย่าขยับเข้ามาใกล้ชิดกับเว่ย

สวีซื่อก็เกือบจะเป็นลมซ้ำแล้วซ้ำเล่า เมื่อบุตรสาวที่นางเลี้ยงดูมาอย่างดี กลายเป็นหญิงไร้ยางอายไปเสียได้ จนบ่าวไพร่ต้องจัดหายาดมมาช่วยดูแลนาง“พี่ฟาน ท่านมาที่จวนของข้าเพื่ออันใด” มู่เฟยหย่าหันมาเอ่ยถามหวงเต๋อฟานด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย“ประเดี๋ยวเจ้าก็จะรู้เอง” เขานั่งลงดื่มชาเงียบๆ โดยไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกมาอีกรองเจ้ากรมมู่ที่พาเว่ยอ๋องไปที่ห้องตำรา เขาก็เอ่ยถามถึงสิ่งที่ทำให้เว่ยอ๋องเสด็จมาที่จวนของเขาได้ในวันนี้“พระองค์มีสิ่งใดต้องการให้ข้าน้อยรับใช้หรือพ่ะย่ะค่ะ”“หามิได้ เพียงแต่เปิ่นหวางมีความจริงอยากจะเอ่ย” เขาหมุนจอกชาเล่น แล้วมองใบหน้าที่ไม่น่ามองของรองเจ้ากรมมู่ไปด้วย“เชิญท่านอ๋องตรัสเถิดพ่ะย่ะค่ะ”เว่ยอ๋องเล่าเรื่องที่มู่เฟยหย่านางวางยากำหนัดตัวเขา ทั้งยังยอมรับเรื่องที่เขาให้องครักษ์จับตัวมู่เฟยหย่าไปส่งให้หวงเต๋อฟานด้วยตนเองกับรองเจ้ากรมมู่ทั้งหมด“มิใช่ว่าท่านอ๋องพึงใจต่อบุตรีคนโตของกระหม่อมรึพ่ะย่ะค่ะ” รองเจ้ากรมมู่เบิกตากว้างอย่างไม่เข้าใจหากมีใจให้มู่เฟยหย่าจริง นางมาเสนอตัวให้ถึงที่เหตุใดถึงไม่สนองนาง แต่กลับพาตัวนางไปให้หวงเต๋อฟานที่มีข่าวเรื่องหมั้นหมายแทน“ผายลม เป

ภาพในอดีตซ้อนทับกับความทรงจำเดิมทันที เมื่อนางเห็นพี่สาวของนางนอนใบหน้าไร้สีเลือดอยู่บนที่นอน ด้านข้างมีท่านหมอมาตรวจอาการให้นาง รองเจ้ากรมมู่และสวีซื่อยืนร้อนใจอยู่ด้านข้างไม่ห่าง“น้องสาวข้า เจ้ามาแล้วรึ” มู่เฟยหย่าเอื้อมมือมาคว้า เพื่อให้เจียอีนางเดินเข้าไปใกล้เสียงที่แหบแห้งของนาง ทำให้นางยิ่งดูน่าสงสารเพิ่มขึ้นไปอีก เจียอีได้แต่ถอนหายใจออกมา ครั้งนี้นางไม่มีน้ำตาเช่นเดิมให้เห็นอีกแล้วภพก่อนเป็นนางที่โง่เขลาหลงเชื่อว่าพี่สาวของนางป่วยใกล้ตายจริงๆ แต่ตอนหลังนางถึงได้รู้ว่าเป็นแผนการที่นางวางไว้ โดยซื้อยามาแสร้งทำให้ดูเหมือนเป็นคนป่วยใกล้ตายจะกล่าวโทษท่านหมอที่ตรวจไม่พบโรคร้ายของนางก็คงไม่ได้ เพราะอาการที่นางเป็น นางไม่ได้เป็นอันใดมากเสียหน่อย แต่ครั้งนี้อาจเป็นเพราะนางตรอมใจด้วย จึงได้มีสภาพที่น่าเวทนากว่าในตอนนั้น“พี่หญิง ท่านเป็นเช่นใดบ้าง” เจียอีนั่งลงข้างเตียงของมู่เฟยหย่า“ข้ามิรู้ว่าจะรอดพ้นไปได้อีกกี่วัน ข้าปวดใจเสียจนอยากตายให้รู้แล้วรู้รอด” นางสะอื้นไห้อย่างน่าสงสาร “ข้ามีสิ่งหนึ่งที่อยากขอจากเจ้า” นางมองเจียอีด้วยสายตาที่อ้อนวอน“ท่านมิต้องพูดสิ่งใดแล้ว ข้าจะหาหมอที่ด

ภาพเปลี่ยนมาตอนที่เขาส่งแม่สื่อมาที่จวนตระกูลมู่ เพื่อแต่งมู่เจียอี แต่มิรู้เลยว่าคนที่แต่งไปเป็นมู่เฟยหย่าเจียอีที่ถูกเปลี่ยนตัว เดินทางออกจากเมืองหลวงไปพร้อมกับหวงเต๋อฟานเพื่อเดินทางไปประจำการที่ชายแดนเหนือแทนเว่ยอ๋องที่กลับมาอยู่เมืองหลวงงานแต่งงานถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ เว่ยอ๋องถึงกลับสาบานในวันงานว่าจะมีเพียงมู่เจียอีเพียงผู้เดียวในตำหนักอ๋องของเขาในวันงานแต่งหวงเต๋อฟานย้อนกลับมาที่ตำหนักอ๋อง ในตอนแรกเว่ยอ๋องคิดว่าเขาจะมาร่วมแสดงความยินดี แต่เปล่าเลย เขาขอพบเจ้าสาวเพื่อพูดคุยเรื่องพี่สาวของนางเว่ยอ๋องในอดีตไม่เคยสงสัยในตัวของสตรีที่เขาแต่งเข้ามาเลย แม้เรื่องเมื่อสิบปีก่อนนางจะทำราวกับว่าไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน แต่เขาก็คิดว่าในยามนั้นนางยังเล็กเกินกว่าจะจดจำเรื่องทั้งหมดได้ จึงได้แต่ปล่อยผ่านไปแม้เขาจะรักและทะนุถนอมนางมากเพียงใด แต่นางก็ไม่เคยตั้งครรภ์เลย เว่ยอ๋องที่เห็นภาพตนเองร่วมรักกับมู่เฟยหย่าเขาก็ขยะแขยงตัวเองขึ้นมาทันที ทั้งยังโกรธแค้นที่นางกรีดเลือดที่นิ้วเพื่อทำเป็นเลือดพรหมจรรย์ตบตาเขาอีกด้วย“น่าตายนัก” เว่ยอ๋องเอ่ยเสียงลอดไรฟันออกมาเว่ยอ๋องที่เห็นภาพเขาและมู่เฟยหย่า

ตอนที่เว่ยอ๋องเดินเข้ามาในห้องขัง นางถอยหลังหนีด้วยความหวาดกลัว เพราะมีดสั้นที่อยู่ในมือของเขา“เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นผู้ใด ถึงได้ใจกล้าเช่นนี้” เว่ยอ๋องเอ่ยเสียงเหยียบเย็นที่ดูราวกับจะมาเอาชีวิตของนางไปเขาเดินช้าๆ มาหยุดนั่งย่องๆ ที่ตรงหน้าของนาง แม้แต่เสียงร้องขอชีวิตก็ไม่อาจจะเปล่งออกมาได้“ยิ่งเห็นใบหน้าเจ้า เปิ่นหวางอยากจะอาเจียนออกมา”ยามที่มีดสั้นบรรจงเฉือนเนื้อส่วนใบหน้าของมู่เฟยหย่าออกทีละนิด มันแสนเจ็บปวดจนนางต้องกรีดร้องออกมา นางโดนทรมานเช่นนั้นอยู่นับสองชั่วยาม ก่อนจะมีหมอมารักษานาง เพื่อยื้อไม่ได้ตายเร็วเกินไปนางถูกทรมานจนไม่อาจนับวันคืนได้ จนวันหนึ่งนางก็จบชีวิตลงอย่างน่าสมเพชภายในคุกใต้ดินของตำหนักอ๋องแม้แต่หลุมฝังศพ เว่ยอ๋องก็ไม่ยอมให้นางได้อยู่ เขาสั่งให้องครักษ์นำร่างของมู่เฟยหย่าไปโยนทิ้งที่สุสานศพไร้ญาติ โดยไม่มีการฝังแต่อย่างใด ปล่อยให้หมาป่ากัดกินเนื้อส่วนที่เหลือของนางมู่เฟยหย่าสะดุ้งเฮือกขึ้นมานั่งหอบหายใจ อยู่ที่บนเตียงของนาง เสียงกรีดร้องของนางทำให้คนในตระกูลมู่ที่เพิ่งเดินทางกลับมาจากวังหลวงต่างรีบร้อนเข้ามาดูนาง“หย่าหย่า เจ้าเป็นอันใด” สวีซื่อเดินเข้าไปจับ