ไทเฮาประชวร

มู่เฟยหย่า ปรับอารมณ์ของตน ก่อนจะแสร้งยิ้มหวานออกมาเอ่ยพูดกับเจียอี

“ไม่ ข้าสบายดี ขอบใจน้องรองมากที่เป็นห่วงข้า” เพราะบิดาจ้องมองนางอยู่ จึงได้ยิ้มหวานตอบเจียอีกลับไป

“ข้าก็เป็นห่วงท่าน แล้วได้สาวใช้คนใหม่หรือยังเจ้าคะ คนเก่าหากเลี้ยงไว้ข้างกายแล้วทำให้พี่หญิงเดือดร้อนก็เปลี่ยนคนเถิดเจ้าค่ะ หากครั้งหน้าตระกูลหวงมาเยือนอีกจะมิได้เกิดปัญหา”

“เข้าใจแล้ว” มู่เฟยหย่าเอ่ยเสียงลอดไรฟันออกมาอย่างแค้นใจ

ในเมื่อจัดการในเรือนไม่ได้ นางยังมีหนทางอื่นอีกมากมายให้จัดการ เพียงแค่ต้องรอให้เรื่องในหนนี้เงียบไปเสียก่อน

ผ่านมาได้ห้าวัน เว่ยอ๋องมิได้มาหาเจียอีในยามค่ำคืนอีกเลย วันนี้ก็เป็นอีกวันที่สงบสุขของนาง

“เฮ้ยย ข้าลืมเรื่องมิติไปได้อย่างไร” เจียอีที่กำลังจะเข้านอนเด้งตัวขึ้นมาจากที่นอนทันที “แล้วจะเข้ายังไง” นางเกาหัวตนเอง

ตอนก่อนจะมาที่นี่ก็ลืมถามว่านางจะเข้าไปได้อย่างไร มัวแต่ตกตะลึงที่ต้องย้อนกลับมาแทบจะในทันที

“อืม...จะเหมือนนิยายที่เคยอ่านไหมเนี่ย” เจียอีกัดปากอย่างใช้ความคิด

“ลองดู ก็ไม่เสียหาย” นางหลับตาสงบสติอารมณ์ แล้วเอ่ยในใจว่า เข้ามิติ ความรู้สึกวูบโหวงเช่นเดียวกับครั้งแรกที่ถูกดูดเข้า