All Chapters of ย้อนกลับมาครั้งนี้ ข้ามิใช่เหยื่ออีกต่อไป: Chapter 1 - Chapter 10

มู่เจียอี ถูกมัดด้วยโซ่ตรวน ท่ามกลางเสียงด่าทอของชาวบ้านนางไม่ได้ฟังสิ่งใดเลย นอกจากสายตาที่มองหวงเต๋อฟานกับหวงชุนหมิง สามีและบุตรเลี้ยงของนางแววตาของทั้งคู่ที่มองมามีแต่ความเกลียดชัง ว่างเปล่า จนนางอดสะท้านในอกไม่ได้“ข้าไม่ได้ทำ” นางพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา หวังว่าทั้งสองจะเชื่อในคำนางนางถูกกล่าวหาว่าลอบคบชู้สู่ชายกับพ่อบ้านในจวน มันไม่ใช่เรื่องจริงแม้แต่น้อย นางยอมแต่งให้เขา ซึ่งได้ชื่อว่าพี่เขย หลังจากที่พี่สาวฝาแฝดของนาง มู่เฟยหย่า ป่วยหนักเจียนตาย ได้ขอร้องให้นางรับปากจะยอมแต่งเป็นภรรยาของเขาเพื่อช่วยดูแลบุตรชายที่เพิ่งเกิดได้เพียงไม่ถึงปีแทนนาง“อีอี เจ้ารับปากข้า ข้าไม่ไว้ใจผู้ใดนอกจากเจ้า” เพราะนางเป็นคนหัวอ่อน เชื่อฟังพี่สาวมาโดยตลอดจึงได้รับปากไปไม่คิดว่าการรับปากครั้งนั้นจะทำให้นางต้องทนทุกข์มานับสิบกว่าปี นางเพิ่งจะมารู้เมื่อไม่กี่เดือนก่อนว่าพี่สาวของนางยังไม่ตายตอนนี้นางกลายเป็นพระชายาเอกของเว่ยอ๋อง น้องชายร่วมอุทรของฮ่องเต้ไปแล้ว ในตอนแรกที่นางรู้ว่าเว่ยอ๋องแต่งสตรีโดยสาบานจะรักมั่นเพียงนางผู้เดียว ยังอดคิดไม่ได้ว่าผู้ใดกันที่วาสนาดีถึงเพียงนี้ก่อนจะโดนจับตัวส่งทาง

ป้าตงเคาะประตูหน้าห้องเรียกปลุกเจียอีให้ตื่น “คุณหนู จะสายแล้วนะคะ”“อืม...เช้าแล้วเหรอ” เธอขยี้ตาอย่างงัวเงียหลังจากเมื่อคืนที่ฝันแปลกๆ จนต้องตื่นขึ้นมากลางดึก หลังจากหลับต่อเธอก็ไม่ได้ฝันอะไรอีกเลย“ป้าตง หนูตื่นแล้วค่ะ” เธอตะโกนบอกตอบไป เพื่อให้ป้าตงหยุดเคาะห้องเธอเสียที“คุณหนู คุณท่านกับคุณนายเดินทางไปต่างประเทศแล้วนะคะ เมื่อคืนเห็นคุณหนูเข้านอนแล้ว พวกคุณท่านเลยไม่ได้มาบอก”“ขอบคุณค่ะป้า”เธอคิดจะปรึกษาคุณพ่อคุณแม่เรื่องปิ่นที่ได้มาเสียหน่อย แต่ทั้งสองดันเดินทางไปตรวจดูงานเสียก่อนที่เธอจะได้เอ่ยพูด“อาหรัน วันนี้เธอว่างไหม” เจียอีโทรหาเพื่อนสาวของเธอทันทีเมื่ออาบน้ำเสร็จ“ว่าง เธอจะให้ฉันพาไปหาหมอเหรอ”“ไม่ใช่ ไปวัด”“ห๊า!!! ไปวัด ไปทำไม”“ฉันว่าปิ่นที่ได้มาเมื่อวาน ต้องมีวิญญาณติดมาด้วยแน่” เจียอีจึงเล่าเรื่องความฝันของเธอให้อาหรันฟัง“งั้นไปเลย”“ได้ ถ้างั้นฉันไปรับเธอที่บ้านเลยแล้วกัน เตรียมตัวไว้เลย” เจียอีกดวางโทรศัพท์ แล้วเธอก็เดินลงไปกินมื้อเช้าที่ด้านล่าง พร้อมทั้งบอกกล่าวป้าตงไว้เรื่องที่เธอจะออกไปด้านนอกกับอาหรัน“คุณหนูให้ลุงฟางขับรถพาไปไม่ดีกว่าเหรอคะ” ป้าตงถามขึ้นด

หลังจากนั้นมู่เจียอีไม่เคยออกจากเรือนของนางอีกเลย เพียงสามเดือนก็เกิดเรื่องร้ายกับครอบครัวของนาง เมื่อมีโจรเข้าปล้นจวนตระกูลมู่ คนภายในเรือนไม่มีผู้ใดรอดชีวิตไปได้แม้แต่คนเดียวความเจ็บปวดครั้งเก่ายังไม่ทันหาย ความโหดร้ายครั้งใหม่ก็ประดังเข้ามาซ้ำเติมนาง มู่เจียอีรับศพของบิดามารดามาทำพิธีนี้คงเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่นางพบเจอพี่สาว นางช่างสูงส่งใบหน้ามีรอยยิ้มน้อยๆ แม้แววตาจะเศร้าหมองก็ตาม ข้างกายของนางมีเว่ยอ๋องที่สง่างามเคียงข้างจนเป็นที่อิจฉาตอนที่นางอยู่ชายแดนได้ยินเรื่องที่เว่ยอ๋องสาบานในวันงานมงคล ว่าในตำหนักของเขาจะมีเพียงพระชายาเพียงผู้เดียวเท่านั้น มู่เจียอีไม่คิดเลยว่าจะเป็นพี่สาวของนางไปได้“พี่หญิง ท่านหักห้ามใจเสียเถิด ทางการกำลังเร่งตามจับตัวคนร้ายมาลงโทษ ท่านอ๋องรับปากเรื่องนี้แล้ว ท่านอย่าได้เศร้าใจจนป่วยไข้ได้เล่า” มู่เฟยหย่าเดินเข้ามาเอ่ยพูดกับนาง“หึ พี่หญิงเช่นนั้นรึ ข้าเข้าใจแล้ว ขอบคุณพระชายามากเพคะ” แววตาของมู่เจียอีที่มองมู่เฟยหย่ามีแต่ความว่างเปล่านางจะพูดสิ่งใดได้ หากพูดความจริงออกไป คนที่เกี่ยวข้องทั้งหมดคงต้องตายเว่ยอ๋องมองจ้องมาที่นางตาไม่กะพริบ แต่มู

เว่ยอ๋อง เจ้าคนชั่วช้าที่สั่งลงโทษข้าเช่นนั้นรึ ในเมื่อมู่เฟยหย่ายังมิได้หมั้นหมาย ก็ให้คู่ชะตาได้พบเจอกันไปเลยก็แล้วกัน“เจ้าไปแจ้งท่านพ่อ ท่านแม่ว่าข้าป่วยไปไม่ได้แล้ว” เจียอีล้มตัวนอนคลุมโปงต่อทันที“คุณหนู ท่านป่วยจริงหรือเจ้าคะ ให้บ่าวไปตามหมอมาดีหรือไม่” เสี่ยวถิงร้อนใจ จนต้องรีบมาคลำตัวเจียอี“ไม่ต้อง ข้าเพียงแค่ต้องการนอนต่อก็เท่านั้น เจ้ารีบไปบอกเถิด” เจียอีโบกมือให้เสี่ยวถิงเร่งออกไปแจ้งคนอื่นเสี่ยวถิงเม้มปากแน่นด้วยไม่รู้จะบังคับให้คุณหนูของนางลุกจากที่นอนได้อย่างไร จึงได้แต่รีบร้อนเร่งฝีเท้าออกไปแจ้งนายท่านที่เรือนหลักเจียอีนอนกัดนิ้วหัวแม่มืออย่างครุ่นคิด นางแค่หลีกเลี่ยงโชคชะตาที่ต้องพบเจอคนพวกนั้นก็คงเพียงพอแล้ว หากยังคงเนื้อเรื่องเช่นเดิม นางก็เพียงปฏิเสธมู่เฟยหย่าไปก็ได้แล้วมั้งเพียงไม่นานเสียงฝีเท้าคนจำนวนไม่น้อยที่เร่งรีบก็มาถึงเรือนของเจียอี“อีอี เจ้าเป็นอันใดลูก” เสียงสตรีที่คุ้นหู ทำให้เจียอีลุกขึ้นมามองทางนาง“ท่านแม่” นางเอ่ยเรียกเสียงสั่น ความคิดถึง โหยหามารดามันเป็นเช่นนี้นี่เอง ก่อนนางจะถูกแยกร่าง นางได้แต่คิดถึงรอยยิ้มของบิดามารดา หากยังอยู่อาจจะช่วยนาง

สวีซื่อกับรองเจ้ากรมมู่เอ่ยถามเจียอีอีกสองสามประโยค เมื่อเห็นว่านางไม่เป็นอันใดแล้วจึงได้วางใจลง“รู้ตัวว่าเป็นไข้ เหตุใดยังมาอีก” มู่เฟยหย่าเอ่ยถามเจียอีขึ้นมา นางมองที่กำไลข้อมือทั้งสองข้างและปิ่นปักผมอย่างไม่พอใจนัก“ข้าบอกท่านแม่แล้ว ข้าก็ไม่ได้อยากจะมาเสียหน่อย” นางบ่นเสียงเบา ก่อนจะหันไปสนใจของว่างที่อยู่ตรงหน้าแทน หากได้มองหน้ามู่เฟยหย่าต่อ นางอาจจะเผลอโต้ตอบออกไปก็ได้“เว่ยอ๋องเสด็จ” เสียงขันทีประกาศเสียงดัง เพื่อให้ทุกคนลุกขึ้นทำความเคารพ ตะเกียบในมือของเจียอีกชะงักค้าง ก่อนจะลุกขึ้นแล้วถอยไปอยู่ด้านหลังของมู่เฟยหย่า เพื่อไม่ให้เขาเห็นนางนางมองสังเกตว่ามู่เฟยหย่าจะมีอาการเช่นไร และก็เป็นอย่างที่นางคิด เมื่อดวงตาของมู่เฟยหย่าจับจ้องสนใจอยู่ที่ตัวของเว่ยอ๋องจนเขาเดินไปถึงที่นั่งนางได้เห็นทั้งสองสบตากันครู่หนึ่งด้วย จึงได้ก้มหน้าลงเช่นเดิม แล้วลอบยิ้มในใจ ผู้ใดที่เห็นพี่สาวนางแล้วจะไม่ตกหลุมรักบ้างเล่า คงไม่มีแน่เชื้อพระวงศ์ ทั้งหมดเข้ามาภายในงานเลี้ยงแล้ว เสียงดนตรี และอาหารเริ่มทยอยเข้ามาด้านใน เจียอีได้แต่ก้มหน้าลงสนใจอาหารที่อยู่ตรงหน้าของนาง หรือเงยหน้าขึ้นมามองการแสดงเป