All Chapters of แรงรักทวงแค้น: Chapter 41 - Chapter 50

“เอ้า? มื้อเช้าของผมละครับนม”เมฆาเดินเข้ามาถาม เห็นวารินทร์ตั้งหน้าตั้งตากินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยก็นึกหิวไปด้วย“นี่มันยังไม่ถึงเวลาตั้งโต๊ะนี่คะ หิวมากไหม ถ้าหิวมากกินพร้อมหนูวาก็ได้” นางน้อมว่า ชายหนุ่มพยักหน้าแล้วนั่งลงตรงข้ามวารินทร์ หล่อนไม่ได้ทักเขา เอาแต่ก้มหน้าก้มตากิน ดูเหมือนว่าจะชอบกินหมูหวานมากเป็นพิเศษ กินเอาๆ แบบไม่กลัวอ้วน“ข้าวค่ะ เดี๋ยวนมเติมต้มจืดให้นะ”นางน้อมบอกขณะส่งจานข้าวและช้อนส้อมให้ผู้เป็นนาย เมฆารับมาพร้อมเอ่ยขอบคุณ เขาเริ่มกินมื้อเช้า หมูหวานอร่อยจริงๆ มิน่าล่ะวารินทร์ถึงชอบ พอเขาชอบหล่อนก็ชอบ กินข้าวไปสักพักมันจึงเหลือบนจานเพียงชิ้นเดียว“นั่นของฉัน” วารินทร์ว่า จ้องมองหมูหวานชิ้นสุดท้ายตาเป็นมัน“ของฉันต่างหาก” เมฆาว่าแล้วเอาส้อมจิ้มหมูหวานเข้าปาก เคี้ยวหยับๆ อย่างสะใจที่ได้แกล้งวารินทร์หน้าบูดบึ้ง โกรธที่เขามาแย่งของกิน เธอยังกินไม่อิ่ม เธอจะเอาหมูหวาน!เคล้ง!ช้อนกับส้อมร่วงกระทบจาน วารินทร์น้ำตาคลอ มันเป็นไปเองโดยอัตโนมัติ ทำไมเขาต้องมาแกล้งเรื่องนี้ด้วยล่ะ ทำไมๆ และทำไม!“มีอะไรหรือเปล่าคะ” นางน้อมละมือจากการเช็ดหม้อเช็ดจานมาถามหนุ่มสาว“ไม่มีครับ แค่ผ

วูบ!!“หนูวา! ว้าย! ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยที”เสียงร้องอย่างตกอกตกใจของนางน้อม เรียกคนงานหญิงที่เพิ่งเดินขึ้นมาจากโรงครัวด้านล่าง พวกหล่อนกรูเข้ามาหน้าตาตื่น นางน้อมประคองร่างวารินทร์ไว้แนบอก อยู่ๆ หล่อนก็เป็นลมล้มพับไป“เร็วเข้า ทิดแสงช่วยอุ้มหนูวาไปเรือนหมอที”นางสั่งผู้ชายคนเดียวในกลุ่ม แต่ทิดแสงยังอิดออดท่ามกลางความงุนงงสงสัยของคนงานทั้งหลาย“ไม่ได้นะนม อุ้มไม่ได้” “ทำไมจะไม่ได้ ถ้านายเหมืองกล้าเอ็ดที่เอ็งอุ้มแม่หนูนี่ ข้านี่แหละจะด่านายเหมืองเอง” นางให้คำมั่น นึกถึงวันแรกที่วารินทร์มาถึงแล้วเกิดมีการวางมวยระหว่างเจ้านายกับลูกน้อง สาเหตุเนื่องมาจากที่ทิดแสงบังอาจไปแตะเนื้อต้องตัวสาวเจ้าทิดแสงรีบเข้าช้อนร่างอ่อนปวกเปียกของคุณคนสวย แล้วรีบพาไปเรือนหมอ มันภาวนาในใจให้ถึงที่หมายก่อนที่นายเหมืองจะมาเห็น แล้วแปลงร่างมันให้กลายเป็นกระสอบทรายเหมือนคราวที่แล้ว  ใบหน้าสวยหวานของเกล็ดมุก บัดนี้บึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด ร่างอวบอิ่มยืนกอดอกอยู่กลางห้องรับแขกบ

เกล็ดมุกกัดฟันแน่น เจ็บปวดหัวใจจนอยากกลั้นใจตาย พอพี่ชายไม่ตอบจึงหันไปเอาเรื่องกับคนอีกคนที่ยืนอยู่ห่างออกไป เจ้าหล่อนกำลังร่ำไห้ไม่ต่างจากเธอ“นั่นแกใช่ไหม? ‘วีวี่’ ” ถามออกไปด้วยเสียงสั่นเครือ ท่ามกลางความงุนงงสงสัยของพี่ชายและแม่นม“ไม่ใช่ ฉันไม่ใช่!”วารินทร์ปฏิเสธเสียงแข็ง แม้จะโล่งอกที่รู้ว่าเมฆากับเกล็ดมุกไม่ได้เป็นสามีภรรยากัน แต่มันไม่แย่ยิ่งกว่าหรือ หากเพื่อนรักที่เคยยกย่องเทิดทูนพี่ชายให้เธอฟังนักหนา ต้องมาผิดหวังเสียใจเพียงเพราะเรื่องที่เขาจับตัวเธอมา“โกหก! แกโกหก วีวี่...แผ่นหลังแกฉันยังจำได้เลย ฮึกๆ อย่าเดินหนีฉัน วีวี่...ฉันขอโทษ ฮือ...ฉันขอโทษที่เป็นต้นเหตุ ฉันเสียใจวีวี่ ขอโทษ  ฮันขอโทษแทนพี่ชายฉันด้วย ฮือออ...”เกล็ดมุกโผเข้าสวมกอดแผ่นหลังบอบบางของเพื่อนรัก ใบหน้างามมีแต่หยดน้ำตาเปรอะเปื้อน แต่เจ้าตัวก็หาได้ใส่ใจ ตอนนี้สิ่งที่คาดหวังมีเพียงการให้อภัยจากวารินทร์ หวังว่าเพื่อนรักจะให้อภัยพี่ชายเลวๆ ของเธอ“อะไรกันหนูเล็ก นี่มันหมายความว่ายังไง” คนเป็นพี่เอ่ยถาม

‘หนูเล็กกลับกรุงเทพฯ แล้วนะคะ ขอพาเพื่อนหนูเล็กกลับด้วย ฝากนมช่วยบอกเฮียที เพื่อนหนูเล็กก็มีหัวใจ เฮียจะมาทำแบบนี้ไม่ได้ ลูกเขามีพ่อมีแม่ ถ้าสำนึกผิดแล้วตามหนูเล็กมานะคะ หนูเล็กจะจัดการทุกอย่างให้เฮียเอง รักนมกับเฮียเสมอหนูเล็ก’  เมฆาจ้องกระดาษแผ่นน้อยที่แม่นมของตนนำมายื่นให้ ด้วยดวงตาวาวโรจน์ ผืนน้ำตกตรงหน้าไม่ได้ทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมาเลย โน้ตแผ่นจ้อยกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยด้วยแรงโทสะจากปลายนิ้ว น้องสาวเขาก็ช่างทำกับเขาได้ ไม่น่าเข้ามายุ่งเรื่องนี้เลย ยัยตัวจุ้นเอ๊ย“หนูเล็กนะหนูเล็ก มันน่าจับตีก้นเสียให้เข็ด”“ใจเย็นๆ เถอะค่ะ คุณหนูเล็กเธอเอาแต่ใจแค่ไหน คุณชายก็รู้”นางน้อมปลอบนายที่รักที่ยืนอยู่ระเบียงด้านหนึ่งของเรือน จากตรงนี้แลเห็นม่านน้ำตกได้อย่างชัดเจน มันส่งเสียงซ่าๆ ตามแรงที่มวลน้ำร่วงหล่นลงมากระทบผิวน้ำเบื้องล่าง“แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอนี่นา ผู้หญิงคนนั้นเป็นของผม”“หนูวารินทร์ไม่ได้เป็นของใครค่ะ นมว่าเลิกเจ้าคิดเจ้า

[15]วาคิม (ไอ้โรคจิต)_____________ หนึ่งชั่วโมงที่แสนทรมานภายในห้องพักแขกห้องหนึ่งของคฤหาสน์กิติบวร วาคิมจ้องมองใบหน้าซีดเซียวไร้สีเลือดของคนที่นอนอยู่บนเตียงด้วยความรู้สึกผิด มันถาโถมเข้าสู่จิตใจจนเขาไม่อยากหายใจต่อแม้เสี้ยวนาที หากหล่อนเป็นอะไรไปหัวใจเขาคงแหลกสลาย กี่ครั้งแล้วที่หล่อนต้องเจ็บตัวเพื่อปกป้องสายเลือดของเขา และกี่ครั้งแล้วที่เขาเป็นต้นเหตุ ไม่รู้ผีห่าซาตานตัวไหนดลใจให้เขาขาดสติ รู้ทั้งรู้ว่าหล่อนร่างกายเปราะบางแต่เขากลับไม่ทันคิด ซ้ำยังลงไม้ลงมือกับหล่อนจนได้เรื่อง สมควรแล้วที่หล่อนจะเกลียดเขา สมควรแล้วจริงๆ“เอ่อ...พี่วา เพิร์ลยังไม่ฟื้นอีกหรือคะ”วารินทร์กลั้นใจถามออกไป ทั้งที่รู้จากบรรดาคุณหมอและพยาบาลที่เพิ่งกลับไปเมื่อสักครู่แล้วว่าเพื่อนสาวปลอดภัยดี ทำอย่างไรได้ เธออยากหาเรื่องคุยกับพี่ชายนี่นามือขาวรีบผละจากการเกาะกุมมือของเกล็ดมุก เมื่อได้ยินเสียงน้องสาว กระนั้นมันก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาจับผิดของคนเป็นน้องได้“คุณแม่เป็นยัง