All Chapters of แรงรักทวงแค้น: Chapter 21 - Chapter 30

[7]น้องสาวของวาคิม นางบำเรอของเมฆา_______________คุณหญิงวารีเดินตามหาบุตรชายด้วยความร้อนใจ นางเร่งฝีเท้าตรงมาหา เมื่อเห็นวาคิมยืนอยู่ที่ระเบียงด้านหนึ่งกับบอดี้การ์ดของเขา อาชีพของบุตรชายจะไม่เสี่ยงเลย หากว่าบริษัท GB จะไม่ยิ่งใหญ่และทำเงินปีหนึ่งๆ มากกว่าคำว่ามหาศาล หลายปีก่อนวาคิมก็ถูกลอบทำร้ายไปหนหนึ่งแล้ว คาดว่าคนร้ายอยากจับตัวเขาไปเรียกค่าไถ่ความจริงนางก็อยากให้บุตรชายขายหุ้นบริษัททิ้งเสีย แล้วมาใช้ชีวิตที่เหลืออย่างมีความสุขกับผู้หญิงสักคนที่เขารัก หรือผู้หญิงที่นางเลือกให้ นางจะได้สบายใจว่าต่อไปในอนาคต เขาจะไม่โดดเดี่ยว ยังมีคู่ชีวิตคอยได้ปรึกษาหารือร่วมทุกข์ร่วมสุข“ตาวา กวิน มาอยู่นี่เอง เอ...ทำไมดูเครียดๆ มีปัญหาอะไรหรือเปล่าลูก” นางแตะแผ่นหลังบุตรชายเมื่อเห็นสีหน้าเขาไม่สู้ดีนัก“เปล่าครับ คุณแม่มีอะไรหรือเปล่า”“ยัยน้องวาสิลูก ไม่รู้หายไปไหน แม่หาตั้งนานก็ไม่เจอ”นางบ่นอย่างห่วงใย บุตรสาวที่รักหายไปไหนก็ไม่รู้ตั้งนานสองนาน“อย่ากังวลเลยครับ ยัยน้องไม่ใช่เด็กแล้ว บางทีเธออาจจะเจอเพื่อนก็ได้ ผมว่าคุณแม่กลับไปนั่งชมแฟชั่นโชว์ให้สบายใจเถอะ เดี๋ยวมีใครซื้อสร้อยเพชรที่เล็งไว้

“โอ...ไม่น่าเชื่อ! คุณหนูนักเรียนนอกยังบริสุทธิ์ผุดผ่องงั้นเหรอ อย่างนี้มันค่อยสมน้ำสมเนื้อหน่อย เป็นยังไงครับคุณหนูวารินทร์ ได้ผัวครั้งแรกที่ข้างถนน มีความสุขดีไหม อา...ฉันอยากให้พี่เธอมันรับรู้จังว่ามันมีน้องเขยเป็นตัวเป็นตน แล้วก็เป็นโจรแล้วนะ ไอ้วาคิมมันคงกระอักเลือดเป็นลิ่มๆ เธอว่าไหม หึๆๆ”น้ำเสียงเย้ยหยันและวาจาถากถาง ยังไม่เท่าการกระทำที่จาบจ้วงรุนแรง ร่างกายของเธอทุกตารางนิ้วไม่มีส่วนไหนเลยที่มันเป็นของเธออีกต่อไป เขาตีตราเป็นเจ้าของด้วยเรียวลิ้นที่เพียรขบเม้มและดูดดึง เธอแน่ใจที่สุดว่าพรุ่งนี้มันคงเกิดร่องรอยแดงช้ำให้ได้อายวารินทร์ไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว เธอหลับตาลงเสีย กล้ำกลืนความเจ็บปวดเอาไว้ หยดน้ำตารินไหลเป็นทาง เขาโถมกายเข้าหาเธออย่างรุนแรง อัดสะโพกกระแทกกระทั้นถี่ระรัว เขาทำอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน ร่างเธอสั่นสะเทือน พุ่มทรวงกระเพื่อมไหว หลายสิบนาทีกว่ามันจะจบลง พร้อมๆ กับบางอย่างที่พุ่งจากส่วนนั้นของเขาเข้ามาในกายเธอ อุ่นวาบจนน่าใจหายเมฆาฟุบศีรษะลงยังทรวงอกของวารินทร์อย่างสิ้นแรง ความสาวของหล่อนช่างวิเศษนัก มันทำให้เขาสุขเกินบรรยายจริงๆ พรหมจรรย์ของหล่อนช่างหวานหอมจนเ

“หยาบคายที่สุด! คุณนี่ชักจะปากจัดขึ้นทุกวันแล้วนะวาคิม และกรุณาเถอะ อย่าเรียกฉันว่าคุณหนูเล็ก เพราะชื่อนั้นสงวนไว้สำหรับคนของเพิร์ล คนในครอบครัว และคนที่เป็นสามีของฉันเท่านั้น คนอื่นไม่มีสิทธิ์!” บอกเขาชัดเจน พยายามดันแผ่นอกหนาออกห่าง เพราะมันทำให้ขนอ่อนในร่างลุกชูชันเพียงแค่ร่างกายสัมผัสเสียดสีกันผ่านใยผ้า“ปากดี! ได้ผัวแก่ไม่ทันไรปีกกล้าขาแข็งขึ้นเยอะนะ เป็นไงล่ะ รสชาติผัวแก่คงถึงใจน่าดูละสิ หน้าตาผิวพรรณถึงได้มีน้ำมีนวล น่า...”“หุบปากเดี๋ยวนี้! ฟังนะวาคิม สมองของคุณนี่โคตรจะสกปรก มันคงคิดแต่เรื่องอย่างว่า คิดแต่เรื่องต่ำๆ ฉันไม่แปลกใจเลยที่ฟ้ารุ่งทิ้งคุณไป เธอโชคดีจริงๆ”เกล็ดมุกแดกดัน ผลักร่างเขาออกแต่มือซ้ายยังถูกเกาะกุมไว้ ผู้หญิงคนนั้นคิดถูกแล้วที่ทิ้งเขาไป เหลือแค่เธอเท่านั้นที่ยังรักเขาไม่คลาย“อย่าเอ่ยชื่อนั้นนะ! ใช่สิ! เดี๋ยวนี้มีเจ้าสัวใหญ่คอยหนุนหลังจะทำอะไรก็ไม่เกรงกลัวใครแล้วนี่!”“แน่นอน! ฉันไม่ใช่ลูกแมวเชื่องๆ รอให้เจ้าของอย่างคุณมาลูบหัวเล่นอีกแล้ว”“งั้นเหรอ? แล้วเธอมายุ่งกับฉันทำไม เข้ามาในชีวิตของฉันทำไม!”เกล็ดมุกไม่ตอบ ถ้าเขามองเธอด้วยหัวใจ เขาคงได้คำตอบตั้งนานแ

“อย่างนี้นี่เอง โอเค! นายกำลังแก้แค้นฉันใช่ไหม คงอยากให้ฉันมีผัววันเดียวเป็นสิบใช่ไหม...ก็ได้! ทุกคนได้ยินแล้วนี่ ฉันกับผู้ชายคนนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกันอย่างที่เขาว่า ไหนๆ เขาก็โฆษณาฉันไว้ซะเยอะว่าฉันไม่ได้เรื่อง พวกนายไม่อยากพิสูจน์เหรอ ฉันการันตีความฟิตได้เลยนะ เพราะนอกจากเจ้านายของพวกนาย ฉันก็ยังไม่เคยเอากับใครเลย ถ้าใครอยากมากนัก ฉันจะช่วยสงเคราะห์ให้ ไม่คิดตังค์ ฟรี!”ดวงตาสีนิลของวารินทร์จ้องตอบนัยน์ตาคมของเมฆาอย่างท้าทาย มิหนำซ้ำเธอยังคว้าหมับเอามือของคนดวงดี (ดวงซวย) นามว่านายแสงที่อยู่ใกล้ที่สุดมาวางแหมะที่หน้าอกอวบหยุ่นของตนพวกขี้เมาพร้อมใจกันอ้าปากหวอ ตาค้างยกกลุ่ม เจ้าของมือยิ่งแล้วใหญ่ มันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ความคึกคะนองบวกฤทธิ์เหล้าเถื่อนที่กรอกย้อมใจไปมากโข ทำให้ทิดแสงขาดสติ สมองลืมเลือนไปชั่วครู่ว่านี่ ‘ของนาย’ มันจึงเริ่มบีบคลึงเจ้าก้อนเนื้อนุ่มหยุ่นอย่างมันมือเมฆาจ้องมองวารินทร์อย่างเดือดดาล เขากัดฟันกรอดๆ ขณะที่หล่อนยิ้มยั่ว แล้วความอดทนของเมฆาก็ขาดผึง! เมื่อมือชั่วๆ ของไอ้สารเลวแสงมันบีบขยำหน้าอกหน้าใจนุ่มหยุ่นอย่างถือสิทธิ์“ไอ้ชั่ว! อย่าอยู่เลยมึง!!”โครม!

เมฆาพาหญิงสาวเดินข้ามเนินดินสองลูกก็มาถึงที่หมาย วารินทร์ตาโตอ้าปากค้าง เพราะเจอเข้ากับม่านน้ำตกผืนใหญ่ตรงหน้า ให้ตายเถอะ ตอนแรกเธอคิดว่าตัวเองหูฝาดที่ได้ยินเสียงน้ำตกดังอยู่ไม่ไกล ไม่น่าเชื่อว่าด้านล่างหุบเขาที่มองไปทางไหนก็เจอแต่ฝุ่นแดงๆ พอขึ้นมาข้างบนกลับต่างกันราวฟ้ากับเหวต้นไม้ใหญ่รายล้อมผืนน้ำตกสูงชัน มีมวลดอกไม้นาๆ พรรณขึ้นรายล้อมลดหลั่นเป็นขั้นเป็นชั้น ซ้อนเรียงกันลงมาราวบันไดสวรรค์ ขนาดมองไม่ชัดเพราะยังเช้ามืดอยู่ อาศัยเพียงไฟดวงใหญ่จากเพิงใกล้ๆ ยังสามารถมองเห็นความสวยงาม แล้วถ้าตอนรุ่งเช้าที่แสงพระอาทิตย์สาดส่องเล่า ม่านน้ำตกจะงดงามเพียงไรก้อนหินก้อนเล็กก้อนน้อยทอดตัวลดหลั่นล้อมรอบ ดั่งปราการที่ใช้ต่อต้านการรุกรานจากโลกภายนอก เวิ้งน้ำขนาดใหญ่ใสแจ๋วน่าแหวกว่ายเป็นที่สุด แม้ว่าตอนนี้น้ำจะเย็นจัดก็เถอะ น้ำตกนี่คงเป็นต้นน้ำที่ไหลเป็นลำธารลงสู่เบื้องล่าง หล่อเลี้ยงลมหายใจของคนในเหมืองกระมัง“นี่! มัวยืนเฉยอยู่ทำไม โน่นเลย ลงไปตักน้ำมารดผักในแปลง”เขาสั่งเสียงเข้ม ชี้มือไปยังเนินกว้างด้านหนึ่งเธออ้าปากหวอต่อด้วยอาการใบ้รับประทาน มองไปยังแปลงผักเป็นสิบๆ แปลงที่ทอดตัวบนเนินแห่งนี้