EP 13/2 สงสารวารินทร์

“ฉันจะนับหนึ่งถึงสาม ถ้าคุณไม่ลุกออกไป ฉันยิงแน่” เธอขู่ ถือปืนเล็งเป้า

“หนึ่ง!” เธอเริ่มนับ วาคิมยังนิ่งเฉย ดวงตาอันปวดร้าวจ้องกลับมาที่เธอ

“ผมไม่ไป”

“สอง!” เธอนับอีก ปืนที่ถืออยู่ขึ้นนกพร้อมยิง

“กลับบ้านเรานะ”

“สาม!” นับหนสุดท้าย เธอน้ำตาคลอ จ้องมองเขาอย่างขออภัย

“ผมรักคุ...”

ปัง!

“เจ้านาย!”

กวินถลาเข้าไปซ้อนหลังวาคิม แรงอัดจากคมกระสุนทำเอาชายหนุ่มแทบหงายหลัง ปลายกระบอกปืนที่อยู่ในมือของเกล็ดมุกยังมีควันลอยอยู่อ้อยอิ่ง

“ฮ่าๆๆ เยี่ยมมากลูก! เยี่ยม!”

เจ้าสัวเมฆินทร์หัวเราะอย่างถูกอกถูกใจ เกล็ดมุกยิ้มจืดจางส่งให้แต่ดวงตากลับมีน้ำใสเอ่อคลอ เขาเจ็บ เธอรู้ เธอพยายามเต็มที่แล้ว หวังว่ากระสุนจะอยู่ห่างจากหัวใจเขา

“ไปเถอะลูก เข้าบ้าน ส่วนไอ้สองตัวนั้นให้คนของเราจัดการ”

เจ้าสัวบอกพลางรุนหลังบุตรสาวให้เข้าบ้าน ไม่ชอบสายตาเจ็บปวดที่เกล็ดมุกทอดมองวาคิมเลย มันเหมือนว่าท่านเป็นคนผิดที่บังคับทางอ้อมให้ลูกต้องทำแบบนี้

“หนูเล็กทำเกินไปหรือเปล่าคะ” ถามบิดาเสียงแผ่ว เห็นเลือดที่ไหลจากแขนวาคิมแล้วอดรู้สึกผิดไม่ได้

“โธ่...เล็กๆ น้อยๆ สั่งสอนมันให้มันรู้สำนึก พี่ชายลูกทำมากกว่านี้อีก เชื่อป๋า” เจ้าสัวว่า เกล็ดมุกตาลุกวาว

“เฮียทำอะไรคะ”

“ก็ลักพาตัวน้องสาวของวา...”

เจ้าสัวยุติคำพูดไว้เท่านั้นเมื่อรู้ตัวว่ากำลังเผยความลับโดยไม่ทันระวังตัว

“คะ?”

“ไม่มีอะไรลูก เรื่องไร้สาระน่ะ เข้าบ้านเถอะ ไปๆ”

เกล็ดมุกยังไม่หยุดสงสัย ลางสังหรณ์บอกเธอว่าพี่ชายต้องทำอะไรแน่ๆ บิดาของเธอเอ่ยถึงคำว่าน้องสาว...ลักตัวน้องสาว!?

หญิงสาวหันมามองวาคิมอีกครั้ง ภาวนาในอกว่าอย่าให้เป็นอย่างที่เธอคิดเลย เขาจ้องมองเธอเช่นกัน สายตาเขาปวดร้าวทรมาน เขาไม่ได้ตะโกนด่าทอหรือตัดพ้อต่อว่า เขาคงเจ็บมาก ปากเขาขยับแต่ไร้ซึ่งเสียงใดๆ เธออ่านมันออก เขากำลังบอกว่า...

‘ผมรักคุณ’

อาทิตย์ถัดมา

วาคิมนั่งอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล สีหน้าสดใสแต่ดวงตาหม่นเศร้า ตรงหน้าเขามีรถเข็นสำหรับวางอาหารคนไข้ มันถูกเขาใช้แทนโต๊ะทำงานแม้ว่างานหลายแฟ้มจะถูกวางไว้ข้างตัวก็เถอะ ตรงหน้าเขามีอุปกรณ์หลายอย่าง มันถูกวางไว้บนถาด เหนือรถเข็นอีกที

แล้ววินาทีต่อมาปลายนิ้วเขาก็ถูกเข็มเย็บผ้าทิ่มเอา มันมีเลือดซึมแต่เขาไม่สน ยังใช้ปลายเข็มจุ่มน้ำในแก้วแล้วแตะลงในกล่องใบเล็กที่ด้านในบุผ้า มันบรรจุผงละเอียดสีขาวเกือบครึ่งกล่อง มันวับวาวยามกระทบแสงจ้า เขาเรียกผงเหล่านั้นว่า ‘เกล็ดมุก’ เขากำลังบรรจุเกล็ดมุกลงในขวดใบจิ๋วเหมือนนาฬิกาทราย ซึ่งมีขนาดเล็กจ้อยราวครึ่งนิ้วก้อย มันคือจี้สำหรับสร้อยที่เขาต้องการ มันจะไม่ยากหรอกหากเกล็ดมุกเหล่านี้จะไม่เบาและปลิวง่าย และขวดที่ใช้ใส่มันจะใหญ่กว่านี้

“เจ้านายครับ ให้ร้านทำให้เถอะครับ” กวินแนะเมื่อเห็นความพยายามของเจ้านายมาพร้อมกับเลือดสีสด เจ้านายที่รักถูกเข็มทิ่มไปหลายครั้งหลายหนจากการพยายามบรรจุเกล็ดมุกลงในขวดใบจิ๋ว วาคิมต้องใช้เข็มเล็กๆ เขี่ยเจ้าพวกนั้นลงขวด ปากขวดเล็กมากทำให้ยากเหลือเกินในการเอาอะไรใส่ลงไป

“ไม่...ฉันอยากให้เกล็ดมุกเห็นความพยายามของฉัน สักวันหนึ่งฉันจะใช้เจ้านี่ง้อเมีย” วาคิมเอ่ย ดวงตาเป็นประกายขึ้นมา สักวันเกล็ดมุกต้องยอมให้อภัยเขาแน่นอน เขามั่นใจ

“ที่โดนยิงคราวนี้ยังไม่เข็ดอีกหรือครับ เราเว้นช่วงสักพักดีไหม”

กวินแนะอีก เขาไม่อยากให้วาคิมเดินหน้าง้อเกล็ดมุกในตอนนี้ ฝ่ายโน้นกำลังโกรธ และคงจะโกรธมานาน เจ้านายเขารับพายุอารมณ์ไม่ไหวหรอก

“มุกอาจไม่ได้ตั้งใจ”

“แล้วไม่โกรธเธอหรือครับ”

“ทั้งรักทั้งโกรธ อ๊ะ!”

วาคิมมุ่นคิ้ว ปลายเข็มทิ่มนิ้วชี้อีกจนได้ กวินส่ายหน้า เริ่มเก็บของให้เจ้านายที่พักรักษาตัวมาเป็นอาทิตย์ เขาโดนยิงที่แขนซ้าย ไม่หนักหนามากนัก แต่มีไข้ร่วมด้วยเลยต้องอยู่ที่โรงพยาบาลหลายวัน และเย็นนี้ก็ได้เวลากลับบ้าน แผลที่ต้นแขนจะสมานไปเรื่อยๆ คุณหมอท่านว่าอย่างนั้น

“แม่ไม่รู้ใช่ไหมว่าฉันถูกยิง”

วาคิมเงยหน้าขึ้นจากสิ่งที่ทำอยู่ ปลายนิ้วเต็มไปด้วยฝุ่นขาวๆ ระยิบระยับผสมกับสีของหยาดโลหิต ตอนนี้เขาอยากทำจี้ให้เสร็จ เพราะถ้าไม่ได้เข้าโรงพยาบาล ก็คงไม่มีเวลาว่างพอที่จะทำมัน จี้อันนี้จะเป็นเหมือนสัญญารักของเขา หวังว่าเกล็ดมุกจะยินดีเมื่อเห็นมัน

“คุณหญิงไม่ทราบครับ ผมเรียนท่านว่าเจ้านายงานยุ่ง อาทิตย์นี้จะไม่กลับไปค้างที่บ้าน” กวินว่า ดึงเสื้อผ้าชุดหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเดินทางใบย่อม แล้วนำมาวางไว้บนเตียงเจ้านาย ก่อนจะหอบเอาแฟ้มมาวางไว้ข้างกระเป๋าอีกต่อหนึ่ง

“ดี...อย่าให้แม่รู้เด็ดขาด ฉันยังไม่อยากอธิบายอะไรตอนนี้”

“ครับ” กวินรับคำ วาคิมเริ่มเก็บอุปกรณ์ทำจี้โดยมีกวินช่วยเก็บทุกอย่างลงกล่องใบเท่าฝ่ามือ กันอุปกรณ์ทุกชิ้นสูญหาย

“นายต้องเรียกแม่ฉันว่าแม่”

วาคิมเตือน เริ่มถอดชุดโรงพยาบาลออกแล้วสวมเสื้อผ้าที่กวินเตรียมมา เขานิ่วหน้าเพราะอาการเจ็บเริ่มโจมตีตอนยกแขนเพื่อสอดเข้าไปในแขนเสื้อ

“มันยังไม่ชินนี่ครับ คุณหญิงเมตตาผมเหลือเกิน” กวินว่า เขาได้รับความรักความเมตตาจากคนบ้านนี้ราวกับคนในครอบครัว เท่านี้ก็มากพอแล้ว

“ก็เพราะนาย ฉันถึงไม่ตาย แม่สมควรรักนายเหมือนลูกคนหนึ่ง และท่านก็รักนายจริงๆ”

“ครับ ผมจะจำให้ขึ้นใจ” กวินรับปากอีกหนแม้ไม่มั่นใจว่าจะทำได้ เขายังมีความเกรงใจอยู่เต็มเปี่ยม หลายปีก่อนตอนที่วาคิมถูกลอบยิง ถ้าเขาไม่ช่วย วาคิมคงตายไปแล้ว และนั่นทำให้เขาได้เลื่อนฐานะจากบอดี้การ์ดธรรมดามาใช้นามสกุลเดียวกับเจ้านาย กลายเป็นน้องชายบุญธรรมของเขานับตั้งแต่วันนั้น

“นายว่าฉันควรจะเข้าบริษัท หรือว่าไปหาเกล็ดมุกที่บ้านก่อนดี”

วาคิมถาม ลงจากเตียงเพื่อจะได้สวมกางเกงได้อย่างถนัด

“ผมว่าน่าจะกลับห้องชุดที่ GB ไปกินยาแก้ปวดสักเม็ดแล้วนอนพักอีกสักวันครับ”

กวินแนะ แต่วาคิมส่ายหน้า ทว่าเขาคงต้องทำตามที่กวินแนะอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง ตกลงใครเป็นเจ้านายกันแน่นะ

วารินทร์เมียงมองร่างท้วมของแม่นมคนดีอยู่หน้าประตู ก่อนจะอดใจไม่ไหว ขยับเข้ามานั่งเก้าอี้ที่โต๊ะกลางห้องครัว

“ตื่นแล้วหรือจ๊ะ หิวละสิ” นมน้อมรู้ทัน

“หิวมากๆ เลยค่ะป้า หิวแสบไส้ไปหมด”

วารินทร์สารภาพ หลายวันก่อนเพิ่งได้รู้ความจริงว่าตอนนี้เธอกำลังจะได้เป็น ‘แม่คน’ พอรู้ตัวปุ๊บ อาการแพ้ท้องแสนน่ารักก็บังเกิด เธอหิวบ่อยขึ้น กินเยอะขึ้น แต่โชคดีที่ไม่ได้อาเจียนโอ้กอ้ากให้เมฆาผิดสังเกต เธอกลับมานอนที่ห้องของเธอ เขาก็ไม่ได้มากวนใจ คงรู้สึกผิดที่ตบหน้าเธอไปตั้งแต่วันนั้น

“ป้าเพิ่งมาจากโรงครัว มีผัดผัก ต้มจืดแล้วก็หมูหวาน พอกินได้ไหม”

นมน้อมสาธยาย นางดีใจที่คุณชายใหญ่กำลังจะได้เป็นพ่อคนแล้ว

“ได้ค่ะป้า ตอนนี้อะไรก็กินได้ค่า”

วารินทร์รีบบอก ลุกไปตักข้าวใส่จานในขณะที่นมน้อมช่วยตั้งสำรับให้ เธอกินอย่างเอร็ดอร่อย มีนางน้อมชวนคุย ขณะที่มือก็เก็บโน่นเก็บนี่ในครัวไปเรื่อย