All Chapters of แรงรักทวงแค้น: Chapter 1 - Chapter 10

แรงรักทวงแค้น[1]เพราะรัก_____________ร่างสูงใหญ่เกินมาตรฐานชายไทยของ วาคิม กิติบวร ยืนนิ่งตรง สองมือไขว้หลัง สายตาคู่คมทอดลงสู่ผืนแม่น้ำเจ้าพระยาเบื้องล่าง จากชั้นสูงสุดของตึก GB ที่ตั้งตระหง่านอยู่ริมแม่น้ำสายนี้ คิ้วเข้มขมวดมุ่นเมื่อสมองทบทวนเรื่องที่มารดาฝากฝังเอาไว้ ท่านอยากให้เขากับนางแบบสาวอย่างแพรวรุ้งลงเลยกันเสียที ความจริงการแต่งงานเพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจ มันก็มีแต่ผลกำไรจะเพิ่มพูน เพียงแต่ว่าตอนนี้เขายังไม่คิดหาห่วงมาผูกคอ และแม้ว่า GB ที่เขาเพียรสร้างมาจะไม่รวมนามสกุลกับตระกูลไหนๆ ผลกำไรที่ได้ในแต่ละปี มันก็มากจนมารดาไม่กล้าทักท้วงคำปฏิเสธของเขาเมื่อเย็นวานนี้“อาหารเช้าเสร็จแล้วค่ะ”เสียงหวานใสดังมาก่อนตัว หญิงสาวร่างบอบบางเดินยิ้มสดใสออกมาจากห้องครัว พร้อมกับอาหารเช้าในจานสวยเหมือนอย่างที่เคยทำทุกวัน หล่อนอาจเป็นอีกหนึ่งในเหตุผลที่ทำให้เขาไม่อยากแต่งงาน ไม่ใช่เพราะรัก แต่เป็นเพราะผู้หญิงคนนี้ทำให้เขามั่นใจว่า ‘เงิน’ สามารถบันดาลได้ทุกอย่าง แม้กระทั่งคำว่ารัก โดยไม่สำคัญว่าจะมีการแต่งงานเกิดขึ้นหรือไม่ แล้วเขาจะดิ้นรนหาความรักและการแต่งงานไปทำไม ในเมื่อเงินทองที่เขามี

[2]เพราะรักจึงยอม ________________ เกล็ดมุกตื่นแต่เช้าตรู่ อาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดสบายๆ คือเสื้อโปโลสีครีมอ่อนกับกางเกงผ้านิ่มสีเดียวกัน มันถูกคาดทับด้วยเข็มขัดหนังริ้วเล็กๆ สานจนเป็นเส้นโต เส้นผมสีนิลสนิทเป็นลอนสวยถูกเจ้าของจับยกช่อขึ้นไปลวกๆ ลูกผมบางส่วนเลยคลอเคลียที่ลำคอเรียวระหงวาคิมยืนนิ่งที่หน้าประตู นัยน์ตาสีนิลของเขาถูกตรึงไว้ด้วยวงหน้าหวานหยดและเรือนร่างนาฬิกาทรายตรงหน้า ใบหน้าเนียนใสของหล่อนเกลี้ยงเกลาดุจสาวรุ่น จมูกโด่งรั้นได้รูป พวงแก้มแดงระเรื่อน่าดมดอม และท้ายสุดริมฝีปากอวบอิ่มเคลือบสีชมพูเหลือบมุกมันวาว มันช่างน่าจุมพิตหนักๆ ให้หนำใจสักที“เธอจะไปไหน”เสียงเรียบเย็นเอ่ยขึ้นเมื่อได้สติ ความน่ารักน่าใคร่ของหล่อนกำลังปลุกบางส่วนในร่างกายเขาให้ตื่นเพริดพร้อมรบเกล็ดมุกสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะตอบออกไป“ไป...ไปวัดค่ะ ไปทำบุญวันเกิด”เขาพยักหน้ารับรู้ เกล็ดมุกลอบถอนหายใจ หันไปจัดการกับสำรับอาหารที่เตรียมไปใ

[3]แผนพิศวาส___________ ตึก GB ค่ำวันถัดมาเกล็ดมุกกวาดตามองไปรอบกาย ห้องชุดสุดหรูดูช่างเงียบงันเมื่อไร้วี่แววเจ้าของ ปกติวาคิมจะนั่งเช็กอีเมลอยู่หน้าโน้ตบุ๊กที่เก้าอี้ตัวนั้น บางทีตอนนี้เขาอาจจะอยู่กับคนพิเศษเขาก็เป็นได้ แค่คิดหัวใจเจ้ากรรมก็ปวดหนึบ น้ำตาพานจะไหล หากว่าอ้อมแขนที่คุ้นเคยจะไม่สวมกอดจากด้านหลังเสียก่อน เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่นะ“คุณวา อย่าแกล้งสิคะ ให้มุกอาบน้ำก่อน เหนียวตัวจะแย่”เธอคัดค้านการรุกรานของเขา ผลักร่างหนาออกจากตัวด้วยแรงที่มี แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเมื่อคนตัวโตส่งสายตาเว้าวอนอย่างที่เธอรู้ทันทีว่าเขาต้องการอะไร“คุณขึ้นมาตอนไหนคะไม่ยักเห็น นึกว่าติดประชุม...อยู่...ซะอีก” ท้ายประโยคขาดเป็นห้วงๆ เพราะต้องอดทนต่อการปลุกเร้าอารมณ์อย่างช่ำชองของวาคิม“อย่าเพิ่งถามได้ไหม รู้หรือเปล่าว่าฉันอยากทำอย่างนี้กับเธอตั้งแต่เมื่อคืน เธอมันแม่มดตัวร้ายที่คอยตามรังควานฉันแม้แต่ในความฝัน” เขาว่าพลางถลกกระโปรงตัวสวยให้ขึ้นมากองอยู่รอบเอว

 สองเดือนถัดมาวันนี้เป็นเช้าวันจันทร์ที่แสนสดใสสำหรับเกล็ดมุก มันเกิดขึ้นเพราะโต๊ะทำงานตัวใหม่นี่เอง มันไม่ได้ใหม่ด้วยการซื้อหา แต่มันใหม่เพราะตำแหน่งที่ตั้งของมันต่างหาก“เป็นยังไงหนูมุก ถูกใจไหม เอาอะไรเพิ่มหรือเปล่า”วัลลภเอ่ยถาม ‘อดีตเลขา’ ด้วยความเอ็นดู“อืม...ไม่เอาแล้วค่ะ มุกมาทำหน้าที่แทนพี่วาสนาแค่ไม่กี่วัน ไม่ต้องเปลี่ยนให้วุ่นวายหรอกค่ะ ลำบากคุณอาเปล่าๆ”เธอออกตัวด้วยความเกรงใจ นึกขอบคุณบุรุษมากวัยเป็นล้นพ้นที่ช่วยให้เธอได้ทำงานตำแหน่งนี้แทนคนเก่าที่ประสบอุบัติเหตุ ถึงแม้จะแค่ชั่วคราวก็เถอะ“ก็ไม่แน่หรอก หนูมุกทำงานเก่ง ดีไม่ดีอาจได้ทำต่อเลยก็ได้”เธอยิ้มขอบคุณแทนการโต้ตอบ ถ้าได้อย่างนั้นก็ดีสิคะคุณลุง มุกจะได้คอยสกัดดาวรุ่งบรรดาสาวๆ ของคุณวาให้กระเด็นไปไกลๆ ไม่ให้เขาได้ทันรู้ตัวเลยการสนทนามีอันยุติลง เมื่อคนที่อยู่ในห้องเรียกให้ชายสูงวัยเข้าพบพร้อมๆ กับเลขาคนใหม่ของเขาหญิงสาวรวบแฟ้มมาแนบอก ก่อนจะก้าวไปเปิดประตูให้อาวัลลภ อย่างน้อ

[4]เพราะรัก...จึงลา______________ บริษัท GBสายตามากกว่าสิบคู่ จ้องเขม็งมายังร่างบางในอ้อมแขนแกร่งของบอดี้การ์ดหนุ่ม กวินร้อนใจเกินกว่าจะฉุกคิดว่าเขาไม่ควรทำเช่นนี้ เขาก้าวเข้าลิฟต์สำหรับผู้บริหารด้วยความร้อนใจ ไม่ได้ไยดีต่อสายตาใคร่รู้ของพนักงานที่อยู่ข้างนอกหลังจากที่เขาพาเกล็ดมุกออกไปกินมื้อเที่ยงตามคำสั่งของเจ้านายที่ร้านหรูแห่งหนึ่ง ขากลับมาหล่อนก็ขอแวะร้านกาแฟ ระหว่างที่รอกาแฟ ก็เห็นหล่อนเล่นมือถือตามประสาหนุ่มสาวสมัยนี้ และนั่นคงเป็นเหตุให้หล่อนเห็นภาพบาดตาในข่าวซุบซิบ และตามมาด้วยอาการแปลกๆ ที่เขาไม่แน่ใจนักว่าจะเป็นเพียงโรคกระเพาะตามที่เจ้าหล่อนเอ่ยอ้างเมื่อขึ้นมาถึงชั้นสูงสุดของตึก GB กวินวางเกล็ดมุกลงบนโซฟาตัวใหญ่ด้วยความทะนุถนอม หล่อนตัวเล็กนิดเดียว เอวบางร่างน้อย ใบหน้าที่เคยสวยหวานบัดนี้กลับซีดเซียวไร้สีสัน ริมฝีปากอิ่มสีแดงระเรื่อที่เคยเรียกให้เขาชิมอาหารที่หล่อนลงมือทำ ก็เหลือเพียงสีชมพูซีดจางบอดี้การ์ดหนุ่มเพ่งพินิจวงหน้าของหล่อนนิ่งนาน หญิงสาวผู้น่าสงสาร เขาเข้าใจด