All Chapters of เจ้าสาว(ไม่)ผ่านรัก: Chapter 21 - Chapter 30

ผ่านไปราว 30 นาที ฉัตรนลินทร์ก็ทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย เธอจัดเก็บเอกสารเสร็จก็หยิบกระเป๋า แต่ขณะที่ยืนขึ้นก็เห็นชายหนุ่มที่บอกว่ามารอรับกลับนั่งหลับอยู่บนเก้าอี้“คุณ” ฉัตรนลินทร์สะกิดเขาเบา ๆ“หือ...” เขาขานรับในลำคอก่อนจะหรี่ตามองร่างบางตรงหน้า “เสร็จแล้วเหรอ”“ค่ะ” ฉัตรนลินทร์หันหลังให้เขา “คืนนี้...”“ทำไม” เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะถามขึ้นเมื่อเห็นว่าฉัตรนลินทร์พูดแล้วเงียบไป“ฉันขอนอนที่หอพักนะคะ”“ได้สิ”ฉัตรนลินทร์แปลกใจว่าทำไมเขาถึงยอมง่าย ๆ แบบนี้ ทั้งที่เธอคิดหาข้ออ้างไว้มากมายเพื่อให้เธอไม่ต้องกลับไปที่บ้านหลังนั้น“คุณไม่กลับบ้านเหรอ” เมื่อเห็นว่าศิวัฒน์เดินตามเธอทุกฝีก้าวเธอจึงหยุดแล้วหันกลับไปถาม“ก็เธอบอกจะนอนหอพัก”“หมายถึงแค่ฉันค่ะ ฉันจะนอนที่หอพักคนเดียว”“ไม่ได้”“เมื่อกี้คุณยังบอกว่าได้เลย”“นั่นหมายถึงฉันต้องนอนด้วย”“คุณกลับไปหาแฟนคุณเถอะ แค่นี้ฉันก็สมเพชตัวเองมากพอแล้ว” ฉัตรนลินทร์เบือนหน้าหนีไปทางอื่น เมื่อนึกถึงสถานการณ์ในตอนนี้เธอก็รู้สมเพชตัวเองทุกครั้ง“เธอเป็นเมียฉันนะ”“แล้วแฟนของคุณล่ะ คนนั้นคุณก็บอกว่าเป็นเมียเหมือนกัน” ฉัตรนลินทร์ย้อนกลับ “หยุดเถ

ศิวัฒน์ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเขาก็ไม่เห็นร่างบางอยู่ในห้องแล้ว เธอออกไปตอนไหนทำไมเขาไม่รู้ เพราะเมื่อคืนกว่าเขาจะข่มตาหลับลงได้ก็เกือบสว่าง ความกังวลที่เกิดขึ้นทำให้เขาคิดไม่ตกตอนนี้เหมือนเขาจะกล้า ๆ กลัว ๆ ที่จะตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง“พี่ไตรหายไปไหนทั้งคืนคะ เกลโทรไปก็ไม่รับ” ทันทีที่ศิวัฒน์ก้าวขาเข้าไปในห้อง เกวลินก็ตั้งคำถามกับเขา“พอดีที่โรงงานมีปัญหานิดหน่อย” เขาโกหกคำโต“อย่างนั้นเหรอคะ”“พี่ขออาบน้ำก่อนนะ” เขาพูดพลางเดินผ่านเกวลินไป“อาบด้วยกันมั้ย เมื่อคืนเกลรอพี่ทั้งคืนเลยนะ”“ไม่ดีกว่าพี่รีบ เดี๋ยวต้องเข้าบริษัทอีก”คำปฏิเสธของเขายิ่งทำให้เกวลินรู้สึกแปลกใจ ตั้งแต่คบกันมาผู้ชายตรงหน้าไม่เคยมีท่าทีกับเธอแบบนี้“แต่เราไม่มีอะไรกันหลายคืนแล้วนะ พี่ไม่คิดถึงเกลเหรอ”“คิดถึงสิ แต่ช่วงนี้พี่ยุ่ง ๆ”“ค่ะ”แม้เธอจะฟึดฟัดแต่ศิวัฒน์ก็ทำเป็นไม่สนใจ เขาหยิบผ้าขนหนูแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปขณะอาบน้ำเขาก็เอาแต่คิดถึงร่างนุ่มนิ่มที่เขามีโอกาสได้รังแกอยู่หลายครั้ง ยิ่งคิดเนื้อตัวยิ่งสั่นเหมือนจะต้องการสัมผัสเธอคนนั้นอีกแกร๊ก!!ทันทีที่เขาเดินออกจากห้องน้ำเกวลินก็เดินมาขวางหน้าของเขาไว้ เธอค่อย ๆ

แสงแดดที่ลอดผ่านผ้าม่านสีเทาในห้องนอนกระทบกับเปลือกตาที่กำลังปิดสนิทของเจ้าของร่างหนาทำให้เขาต้องรู้สึกตัว ตาคู่คมหรี่ตามองแสงนั้นก่อนหันมองสิ่งมีชีวิตที่ซุกตัวอยู่ตรงอกของเขา“ทำไมตัวร้อน” เขาเอามือแตะตรงแก้มของเธอ “ไม่สบายเหรอ”ความรู้สึกผิดเกิดขึ้นภายในใจของศิวัฒน์ทันที เพราะเมื่อคืนเขาทำโทษฉัตรนลินทร์โดยการมีอะไรกับเธอในห้องน้ำครั้งแล้วครั้งเล่า แม้ว่าตัวของฉัตรนลินทร์จะเย็นเฉียบเพราะโดนน้ำจากฝักบัวที่รดลงมาใส่ไม่ขาดสายเขาก็ไม่ยอมปล่อยเธอ และหลังออกจากห้องน้ำเธอก็โดนเขารังแกต่ออีกหนึ่งรอบจนเธอหลับไปโดยไม่ได้ใส่เสื้อผ้าศิวัฒน์ลุกขึ้นแต่งตัวแล้วเช็ดตัวให้ฉัตรนลินทร์ก่อนจะเอาเสื้อผ้ามาใส่ให้เธอ หลังจากนั้นเขาก็ลงไปด้านล่างเพื่อขอให้กิ่งกาญจน์ทำข้าวต้มให้“คุณฉัตรไม่สบายมากหรือเปล่าคะ” กิ่งกาญนจ์ถามขึ้นขณะที่กำลังตักข้าวต้มใส่ถ้วย “เดี๋ยวป้ายกขึ้นไปให้เองค่ะ จะได้เช็ดตัวให้คุณฉัตรด้วย”“ก่อนลงมาผมเช็ดให้แล้วครับ” ศิวัฒน์เดินไปรับถาดข้าวต้มจากกิ่งกาญจน์ “ผมเอาขึ้นไปเองครับ เดี๋ยวป้ากิ่งเอายาตามขึ้นไปให้ผมด้วยนะ”“ค่ะคุณไตร”แม้ว่าไม่ค่อยอยากจะเชื่อหูสักเท่าไหร่แต่กิ่งกาญจน์ก็แอบดีใจที

ผ่านไปวันแล้ววันเล่าที่ศิวัฒน์และฉัตรนลินทร์ไม่ได้พูดคุยกัน หลังจากวันที่เขามาเจอฉัตรนลินทร์หน้ามหาวิทยาลัยวันนั้นเขาก็ไม่มาตามวอแวฉัตรนลินทร์อีกเลย แม้จะแปลกใจแต่ฉัตรนลินทร์กลับมองว่าการไม่ต้องเจอกันไม่ว่าตอนไหนก็เป็นเรื่องที่ดีที่สุดแล้วแม้ว่าลึก ๆ จะมีความรู้สึกคิดถึงกันอยู่ก็ตาม แต่เธอไม่สามารถแสดงออกมาได้ ตอนนี้เธอต้องตัดใจจากเขาให้ได้“เป็นอะไรทำไมหน้าซีด ๆ”“น่าจะพักผ่อนน้อยค่ะ”“มีปัญหาอะไรหรือเปล่าช่วงนี้ดูเครียด ๆ นะ” พลอยชมพูเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง“ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ ฉัตรแค่ทานอาหารไม่ค่อยได้ ท้องไส้มันปั่นป่วนไปหมด”ช่วงนี้ฉัตรนลินทร์รู้สึกว่าตัวของเธอเองมีปัญหาเรื่องอาหารการกิน รู้สึกเบื่ออาหารยังไงไม่รู้ อะที่ชอบตอนนี้ก็ไม่ชอบไปซะดื้อ ๆ“ไปหาหมอบ้างแล้วยัง”“เดี๋ยวรอดูสักสองสามวัน ถ้าไม่ดีขึ้นฉัตรคิดว่าคงต้องไปตรวจแล้วค่ะ”ทั้งคู่เดินออกไปที่ลานจอดรถเพื่อขึ้นรถกลับบ้าน โดยไม่ทันมองว่ามีใครคนหนึ่งเฝ้ามองอยู่ ชายหนุ่มทำแบบนี้มาเป็นสัปดาห์แล้ว เพราะทนความคิดถึงไม่ไหว เขาเลยแค่มาให้ได้เห็นหน้าของเธอก็ยังดีก่อนหน้านี้ศิวัฒน์ต้องเทียวไปเทียวมาระหว่างบริษัทกับโรงพยาบาล เพรา

“หือ...พี่พลอยกินอะไรอยู่คะ” เธอรีบเอามือปิดจมูกทันทีเมื่อเดินเข้าไปใกล้“ทำไมทำหน้าแบบนั้น” พลอยชมพูแปลกใจกับท่าทางของฉัตรนลินทร์“ไม่รู้สิคะ อยู่ ๆ ฉัตรก็เหม็น” เธอเอามือปัดไปมาตรงหน้า“น้องฉัตร”“ทำไมคะ” ฉัตรนลินทร์เอียงหน้ามองทั้ง ๆ ที่มือยังบีบจมูกอยู่“เป็นแบบนี้มากี่วันแล้ว”“ไม่รู้สิคะ ฉัตรไม่ได้สังเกต”“ได้ไปหาหมอบ้างมั้ย”“หาหมอ...หาทำไมคะ?”พลอยชมพูขยับเข้าไปนั่งใกล้ ๆ ฉัตรนลินทร์ เธอคิดว่าเธอไม่สมควรที่จะพูดเสียงดัง“ท้องหรือเปล่า”“หา...เอ่อ...คงไม่มั้งคะ” แม้จะตกใจกับคำถามของพลอยชมพู แต่ฉัตรนลินทร์ก็ยังทำหน้าปกติ เธอมั่นใจระดับหนึ่งว่าไม่ได้ท้องเพราะตั้งแต่ที่เธอมีอะไรกับศิวัฒน์เธอก็พกยาคุมติดตัวอยู่ตลอด“ไม่มั้งคะหมายความว่าไง” เธอมองหน้าน้องสาวคนสนิท “คุณไตรกับน้องฉัตร”“แค่อุบัติเหตุค่ะ” ใครจะกล้าพูดว่าโดนเขารังแกไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแม้ว่าฉัตรนลินทร์จะไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ฟังแต่เธอก็พอจะเดาออก เพราะท่าทางหึงหวงของศิวัฒน์ที่ดูเหมือนจะเพิ่มมากขึ้นทุกครั้งเวลาที่เธอมีโอกาสได้เห็นศิวัฒน์มาตามฉัตรนลินทร์กลับบ้าน“ลองไปตรวจดูมั้ย”“ไม่ได้เป็นแบบที่พี่พลอยคิดหรอก ฉัตร