All Chapters of ลมหายใจจอมยุทธ์: Chapter 11 - Chapter 20

แสงเช้าสาดลงบนปลายหญ้า ละอองหมอกคลี่คลุมพื้นดินเบื้องหน้า หยางเหวินยืนอยู่กลางสันเขา เบื้องล่างคือหุบเขาที่ไม่ได้ปรากฏบนแผนที่ใด ๆ ในยุทธภพ หุบเขาผู้ไร้เสียง“เจ้าแน่ใจหรือ?” ไป๋หรูอวิ๋นเอ่ยขึ้นเบา ๆ ขณะยืนข้างกัน“คำจารึกในคัมภีร์ระบุชัดว่า ผู้ที่ครอบครองพลังทั้งสองครึ่ง ต้องเดินผ่านหุบเขานี้เพื่อทำให้พลังสมบูรณ์”เขาตอบ ขณะมองลงไปยังหุบเขาซึ่งคล้ายกลืนกินเสียงของสรรพสิ่ง ไม่มีแม้แต่เสียงนก เสียงลม หรือแม้แต่เสียงลมหายใจของตนเองพวกเขาเริ่มเดินลงจากสันเขา เข้าสู่ดินแดนที่เงียบงันที่สุดในยุทธภพ เมื่อฝ่าเข้าสู่หุบเขา ลมพลันดับ เสียงฝีเท้าเหยียบใบไม้หายไป ราวกับทุกคลื่นเสียงถูกกลืนกินโดยบางสิ่งที่มองไม่เห็นหยางเหวินหยุดเดิน เขาหันมามองไป๋หรูอวิ๋น นางก็หยุดเช่นกัน ดวงตาสองคู่สบกัน ความเข้าใจไร้คำพูดเกิดขึ้นจากนี้ไป ห้ามเปล่งเสียงใด ๆ มิฉะนั้น พลังลมหายใจที่สะท้อนจะย้อนกลับใส่ผู้พูดทันทีในมือของเขา ตลับหยกที่บรรจุคัมภีร์เริ่มสั่นเบา ๆ เหมือนตอบสนองต่อสนามพลังที่มองไม่เห็นทางเดินในหุบเขานั้นคดเคี้ยว มีต้นไม้ประหลาดใบเรียวสูงตระหง่านขึ้นเรียงราย แต่ไม่มีแม้กระทั่งเสียงใบไม้เสียดสีกันพว

ลมยามเช้าในหุบเขาเงียบสงัด พาให้แม้แต่เสียงฝีเท้าของนกยังฟังดูดังกว่าปกติ หยางเหวินนั่งขัดสมาธิอยู่บนลานหิน ผืนคัมภีร์ลมหายใจกลับด้านครึ่งหลังวางอยู่เบื้องหน้า ลวดลายอักขระยังสั่นไหวเล็กน้อยราวกับหายใจได้เองไป๋หรูอวิ๋นนั่งเงียบอยู่ไม่ห่างนัก ดวงตาคู่นั้นเฝ้าสังเกตเขาอย่างนิ่งสงบ ราวกับกำลังรอฟังจังหวะของลมหายใจที่เปลี่ยนไปในตัวเขา หยางเหวินหลับตา สูดลมหายใจเข้าอย่างช้า ๆทุกสิ่งรอบตัวเริ่มเงียบงัน ราวกับใต้หล้าหยุดหมุน และแล้ว เขาก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นมาในหัว “กระบี่ มิได้อยู่ที่มือ หากแต่อยู่ที่ใจ”ในห้วงภวังค์นั้น ร่างของเขาปรากฏอยู่ในสนามหญ้าอันเวิ้งว้าง ดาบนับร้อยเล่มปักอยู่บนพื้น แต่ไม่มีเล่มใดขยับ เสียงเดิมกล่าวอีกว่า“หากเจ้าจะเป็นจอมยุทธ์ที่แท้ เจ้าจักต้องวาดกระบี่ด้วยลมหายใจ ไม่ใช่ด้วยฝ่ามือ”เขายื่นมือออกไปโดยสัญชาตญาณ กระบี่เล่มหนึ่งสั่นไหวเล็กน้อย แต่ไม่ขยับ “ใจเจ้ายังลังเล ยังเต็มไปด้วยคำถาม”ภาพนั้นสั่นไหว ก่อนทุกสิ่งจะพังทลายลง กลับคืนสู่ความมืด หยางเหวินลืมตาขึ้นพร้อมเหงื่อไหลชุ่มกลางหลัง ไป๋หรูอวิ๋นถามเบา ๆ“เจ้ารู้สึกถึงกระบี่นั้นแล้วหรือไ

ภายหลังการประลองเงียบงันในเมืองตงหลิน สิ่งที่หลงเหลือไว้คือชื่อเสียงของหยางเหวินที่แผ่ขยายไปทั่วทั้งยุทธภพ ผู้คนเริ่มกล่าวถึงเขาในนาม “จอมยุทธ์แห่งลมหายใจ” แต่สิ่งที่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ คือรอยร้าวภายในหัวใจของสตรีหนึ่ง ไป๋หรูอวิ๋นในคืนที่หมอกบางคลี่คลุมค่ายพัก หยางเหวินนั่งหลับตา ฝึกลมหายใจกลางแสงจันทร์ ส่วนไป๋หรูอวิ๋นนั่งเงียบอยู่ริมสระน้ำข้างต้นหลิว ใบหน้าเงียบขรึมอย่างผิดปกตินางหลับตาแนบอก ฟังจังหวะในอกตนเอง แต่กลับพบเพียงความเงียบ ความเงียบอันน่ากลัวที่เคยชินมาทั้งชีวิต“เจ้าฝึกพลังหรืออยู่กับความเงียบของตนเอง?” หยางเหวินเดินเข้ามาเงียบ ๆ เอ่ยถามไป๋หรูอวิ๋นลืมตาขึ้นช้า ๆ แววตานิ่งสงบ แต่ภายในซ่อนความปั่นป่วน“ข้ากำลังฟัง” นางกล่าว “ ว่าหัวใจของข้ายังมีเสียงอยู่หรือไม่”หยางเหวินนิ่งไป หัวใจเขากระตุกแปลกประหลาดกับคำพูดนั้น“เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”ไป๋หรูอวิ๋นไม่ตอบทันที นางเพียงยื่นมือออกไปแตะอกของเขาเบา ๆ แล้วกล่าวว่า“ที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ เป็นเพราะลมหายใจของผู้อื่น ไม่ใช่ของข้าเอง”“....”“ข้าถูกบิดารับไปเลี้ยงจากหญิงเร่ร่อนคนหนึ่งเมื่อตอนข้ายังแบเบาะ ท่านหมอบอกว่า ข้าไม่มีชีพจ

ลมหนาวปลายฤดูพัดผ่านสันเขาต้าหลาน ดอกบ๊วยผลิดอกเต็มกิ่ง ท่ามกลางผืนหิมะที่ยังไม่ละทิ้งกลิ่นไอเยือกเย็นหยางเหวินและไป๋หรูอวิ๋นยืนอยู่เบื้องล่างยอดเขา สายตาจับจ้องเส้นทางที่เคยเดินผ่านมาเมื่อหลายเดือนก่อน“มันคือจุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง” หยางเหวินกล่าว พลางยกมือแตะอก “ข้ารู้ว่าพลังทั้งหมด จะต้องจบลงที่นี่”“และจบลงกับเขา หลัวซิง” ไป๋หรูอวิ๋นพูดแผ่วเบา ดวงตาคล้ายมีหมอกบางแห่งความรู้สึกค้างคาทั้งสองปีนสู่ยอดเขาอย่างช้า ๆ ฝ่าลมหนาว หิมะ และเสียงลมหายใจของธรรมชาติที่ยังคงเคลื่อนไหวไม่หยุดนิ่งเมื่อถึงลานหน้าศาลาพักเก่า เสียงกระแอมหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน“เจ้ากลับมาแล้วหรือ”เสียงนั้นมาจากหลัวซิง ผู้ชราลงกว่าเดิม แต่แววตายังแจ่มกระจ่างราวกับเคยเฝ้ามองใต้หล้าอย่างลึกซึ้ง“ท่านอาจารย์” หยางเหวินประสานมือคารวะด้วยความเคารพ “ข้ากลับมา พร้อมคัมภีร์”หลัวซิงเดินออกมาช้า ๆ มือหนึ่งถือไม้เท้า อีกมือแนบหลัง “เจ้าจึงรู้แล้ว ว่าแท้จริง พลังนั้นไม่ใช่สิ่งที่ถือครอง แต่คือสิ่งที่มอบ”หยางเหวินพยักหน้า “และข้าจะมอบมัน อย่างที่ท่านเคยมอบลมหายใจแรกให้ข้า”หลัวซิงหัวเราะเบา ๆ “ถ้าเช่นนั้น ข้าก็พร้อมแ

ยุทธภพเงียบสงบมาได้หลายเดือนหลังเหตุการณ์ที่สำนักใหญ่ทั้งหลายหยุดตามล่าคัมภีร์ลมหายใจกลับด้าน เมื่อรู้ว่าเจ้าของพลังได้สละมันไปแล้วอย่างสิ้นเชิงหยางเหวินและไป๋หรูอวิ๋นใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายในเรือนกลางหุบเขาเงียบสงัด ปลูกผัก เลี้ยงสัตว์ และเปิดตำราเก่าให้คนรุ่นใหม่ได้เรียนรู้ไม่ใช่แค่กระบวนท่า แต่รวมถึงการเข้าใจหัวใจของตนเองข่าวเล่าขานถึง “จอมยุทธ์ผู้ไม่มีลมหายใจ” แพร่สะพัดออกไปในหมู่บ้านห่างไกล สำนักเล็ก สำนักใหญ่ รวมถึงลูกศิษย์ลูกหาในยุทธภพต่างอยากพานพบชายผู้หนึ่งที่มีพลังจากใจ ไม่ใช่จากฝีมือวันหนึ่ง เด็กหนุ่มคนหนึ่งจากเมืองหลวงมาปรากฏตัวที่หน้าประตูบ้านของหยางเหวิน“ข้าได้ยินว่า ที่นี่มีคนที่สามารถสอนข้าวิชาที่ไม่ต้องใช้ลมหายใจ” เขาเอ่ยด้วยดวงตาที่เปล่งแสงจริงจังหยางเหวินยิ้ม เพียงกล่าวว่า “ไม่มีวิชาที่ไม่ใช้ลมหายใจ มีแต่ใจที่หายใจให้ถูกเท่านั้น”เขาพาเด็กหนุ่มไปนั่งใต้ต้นหลิว สอนให้หลับตาฟังเสียงหัวใจตนเองแทนการเร่งฝึกฝนพลังภายนอกไป๋หรูอวิ๋นมองภาพนั้นจากระยะไกล ดวงหน้าเปี่ยมด้วยความอ่อนโยน ก่อนจะหันกลับไปคัดลอกคัมภีร์เล่มใหม่ที่พวกเขาตั้งชื่อว่า “ลมหายใจแห่งใจ”ขณะเดียวกัน ที่