All Chapters of ลมหายใจจอมยุทธ์: Chapter 1 - Chapter 10

ท่ามกลางป่าหิมะของเทือกเขาต้าหลาน เสียงลมคำรามกึกก้องพัดผ่านยอดไม้โอนเอนราวกับฟ้ากำลังคร่ำครวญ พายุหิมะถาโถมดั่งโทสะของสวรรค์ ต้นไม้สูงตระหง่านถูกคลุมด้วยม่านสีขาว ละอองหิมะหนาทึบบดบังทัศนวิสัยจนมองไม่เห็นแม้แต่เงาเสียงคำรามของฟ้าผ่าดังขึ้นอีกครั้ง ฉับพลัน เสียงแหลมต่ำของบางสิ่งแหวกผ่านหิมะดัง “ฟึ่บ!” ตามด้วยเสียงร่างหนึ่งร่วงลงกระแทกผืนหิมะอย่างแรงร่างของเด็กหนุ่มในชุดแพรบางจมลึกลงไปในหิมะ ใบหน้าซีดเผือดไร้สีเลือด หยาดโลมหยดจากมุมปาก เสื้อคลุมสีฟ้าอ่อนเปื้อนเลือดบริเวณอกซ้ายที่มีรอยแผลฉกรรจ์คล้ายถูกกระบี่แทงลึก ลมหายใจของเขาอ่อนราวสายไหม แต่มิได้ขาดสิ้นแว่วเสียงฝีเท้าของใครบางคนกระทบหิมะจากเบื้องล่างของเนินเขา เสียงนั้นหยุดลงใกล้ร่างของเด็กหนุ่ม“อะไรกันนี่”ชายชราผู้แบกฟืนไว้เต็มหลังเอ่ยขึ้นอย่างตระหนก ดวงตาพร่ามัวเบิกโพลงเมื่อเห็นเลือดบนหิมะ สีหน้าของเขาเปลี่ยนจากงุนงงเป็นระวังทันที มือข้างหนึ่งเลื่อนไปแตะด้ามมีดสั้นที่ซ่อนในผ้าคาดเอว ก่อนค่อย ๆ ก้าวเข้าใกล้ แต่เมื่อเห็นใบหน้าซีดเผือดของเด็กหนุ่ม และลมหายใจที่แทบไม่หลงเหลืออยู่ ชายชรากลับถอนหายใจอย่างเวทนา“ยังหายใจอยู่ หนุ่มน้อ

กงล้อเกวียนไม้ที่ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดยามหมุนผ่านทางแคบทอดยาวสู่เชิงเขาตะวันออก หยางเหวินนั่งนิ่งอยู่บนหลังเกวียน ลมหายใจเข้าออกช้าแต่มั่นคง ในอกแม้ยังพร่าเลือนด้วยคำถามจากหมู่บ้านหยิ่นซาน แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความแน่วแน่อาสุยกับตาเถาเป็นผู้ชี้ทางให้เขา ก่อนจะร่ำลาว่า “หากเจ้าต้องการรู้ว่าพลังของเจ้าคือสิ่งใด เจ้าต้องไปหาผู้นั้น เขาคือผู้เดียวที่เคยสัมผัสสิ่งคล้ายกับเจ้ามาก่อน”“เขาคือใครหรือขอรับ?”“หลัวซิง”“หลัวชิงหรือ?”ชื่อนั้นไม่ได้สะท้อนความคุ้นเคยใดในใจหยางเหวิน ทว่าคำบอกเล่าว่า หลัวซิงเคยเป็นจอมยุทธ์อันดับหนึ่งของยุทธภพ แต่ถอนตัวหายสาบสูญไปเมื่อสามสิบปีก่อน ทำให้หัวใจเขาเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้สาเหตุ“ข้าต้องไปที่ใด?”“หุบเขาหานสุ่ย ปลายทางหนึ่งในใต้หล้าที่ไร้เสียงผู้คน”เกวียนไม้เก่า ๆ นำเขามุ่งหน้าผ่านทุ่งหญ้าและเนินเขา เสียงลมแทรกผ่านรอยแตกร้าวของตัวเกวียน ละอองฝุ่นลอยคลุ้งในแสงแดดยามสายคนบังคับเกวียนเป็นชายวัยกลางคนหน้าตาหงุดหงิด ไม่พูดไม่จา เพียงจ้องถนนเบื้องหน้าด้วยสายตาเคร่งขรึมหยางเหวินไม่ได้ถามสิ่งใดเพิ่มเติม เขาเพียงพินิจเสียงลมหายใจของคนรอบข้าง จับจังหวะและแรงสั่นสะเทื

เช้าวันใหม่ที่กระท่อมหลัวซิง เงาแดดทอดผ่านแนวไม้เป็นเส้นยาว หยางเหวินยืนอยู่หน้าลานฝึกหลังบ้าน ดวงตาแน่วแน่กำลังทบทวนลมหายใจต่อเนื่องในจังหวะประหลาดที่เขาเรียนรู้จากหลัวซิงเสียงฝีเท้าบางเบาดังขึ้นจากหลังพุ่มไม้ เขาหันขวับไปทันที ฝีเท้านั้นหยุดลงเบื้องหน้า เป็นร่างของหญิงสาวในชุดคลุมสีฟ้าหม่น ใบหน้าขาวซีดราวหิมะ เส้นผมรวบขึ้นอย่างเรียบง่าย ดวงตาเรียบนิ่งคล้ายทะเลสาบฤดูหนาวนางคือผู้หญิงคนเดียวที่เขาไม่เคยเห็นยิ้มแม้เพียงน้อย“นั่นคือศิษย์ของข้า”หลัวซิงที่ยืนอยู่ริมกระท่อมเอ่ยขึ้นอย่างไม่เร่งร้อน“ไป๋หรูอวิ๋น”หยางเหวินมองนางนิ่ง ๆ ในขณะที่นางยังไม่เปล่งถ้อยคำใด เพียงโค้งศีรษะเบา ๆ แล้วเดินผ่านเขาไปนั่งสงบอยู่ที่มุมลานฝึก ราวกับเขาไม่เคยมีตัวตน“นางพูดไม่ได้หรือ?” หยางเหวินถามเบา ๆ“นางพูดได้ แต่เลือกจะไม่พูดกับใครที่ยังไม่ฟังเสียงลมหายใจตนเองได้จนหมด” หลัวซิงตอบหยางเหวินเลิกคิ้วเล็กน้อย นัยน์ตาแฝงความฉงนนางพูดได้ แต่เลือกที่จะเงียบงันกับใต้หล้า?เขาพลันคิดถึงลมหายใจของหญิงในนิมิตคืนนั้นมันเบา สงบ และเศร้าในเวลาเดียวกันมีบางอย่างในตัวไป๋หรูอวิ๋นที่ทำให้จังหวะหายใจของเขาสั่นไหวเล็ก

หลังเหตุการณ์ที่หุบเขาหยกขาวสงบลง หยางเหวินและไป๋หรูอวิ๋นพักฟื้นอยู่ที่กระท่อมของหลัวซิง แม้ร่างกายจะฟื้นตัวเร็ว แต่สิ่งที่ตกค้างอยู่ภายในใจกลับไม่ง่ายนักจะเยียวยาหลัวซิงบาดเจ็บหนักจนต้องปิดด่านฝึกเพื่อรักษาชีพจรพลังลมปราณชั้นใน หยางเหวินจึงใช้เวลานั่งสมาธิในเรือนไม้หลังเล็กทุกเช้า ทบทวนลมหายใจของตนอย่างเงียบงันแต่ในหนึ่งวันนั้น ระหว่างหายใจเข้า เขากลับได้ยินเสียงที่ไม่ใช่เสียงของตน“ช่วยข้าด้วย”เสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวของเขา เงียบ แผ่ว แต่ชัดเจนราวกับใครมากระซิบข้างใบหู เขาลืมตาขึ้นทันที จังหวะลมหายใจขาดสะบั้นชั่วขณะ“เป็นอีกแล้วหรือ”หยางเหวินพึมพำ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้ยินเสียงแปลกประหลาดเหล่านี้ ทุกครั้งที่เขาฝึกหายใจลึก เสียงของผู้คนที่ไม่เคยเห็นหน้ากลับผุดขึ้นในจิตวันหนึ่ง เขาทดลองฝึกลมหายใจแบบ “สะท้อนกลับ” ตามคำสอนของหลัวซิง โดยจินตนาการว่าไม่ได้หายใจเพื่อตนเอง แต่เพื่อสะท้อนจังหวะของผู้คนรอบข้างพริบตานั้นเองเสียงหนึ่งก็แว่วชัดขึ้นกว่าเดิม“ข้าชื่อหลิ่งฮวา เจ้าคือผู้ที่ข้าทิ้งลมหายใจไว้ให้”หยางเหวินเบิกตากว้าง เขาไม่รู้จักคนที่ชื่อหลิ่งฮวา ไม่เคยพบหญิงใดชื่อนี้ แต่เมื่

เช้าวันถัดมา ท้องฟ้าเหนือเขาต้าหลานยังคงอึมครึม กลิ่นอายของการต่อสู้เมื่อคืนไม่สลายไปง่าย ๆ เถ้าธุลีของศัตรูผู้ไร้ลมหายใจยังหลงเหลืออยู่ตามลานไม้และซอกหินไป๋หรูอวิ๋นยืนสำรวจเศษธุลีสีเทา มือขาวเรียวหยิบเศษกระเบื้องหน้ากากเหล็กที่ตกอยู่ขึ้นมาพินิจ“พรรคเหยี่ยวนิลไม่เคยใช้หน้ากากเหล็กแบบนี้มาก่อน” นางเอ่ยช้า ๆ “หรืออาจเป็นกลุ่มแยกที่ตัดขาดจากพรรคเดิม?”หยางเหวินนั่งสมาธิอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ลมหายใจของเขาราบเรียบขึ้น แต่ภายในใจยังว้าวุ่นเขาไม่ได้ฝันอีก แต่เสียงนั้นยังคงอยู่“เจ้า! เลือดของผู้ทรยศ จงคืนลมหายใจนั้นเสีย” เสียงในความมืด วนเวียนอยู่ในห้วงจิตเขาลืมตาขึ้นอย่างกระทันหัน หันไปมองเศษหน้ากากในมือของไป๋หรูอวิ๋น“ข้าเคยเห็นสิ่งนั้นมาก่อน” เขากล่าวเสียงต่ำ “ในความทรงจำหนึ่ง มีคนที่ใส่หน้ากากแบบนี้ เขาเป็นคนที่ฆ่าท่านแม่ของข้า!”ไป๋หรูอวิ๋นชะงัก หยุดมือทันที “แน่ใจหรือ?”“ไม่แน่ใจ แต่จิตของข้าตอบสนองทันทีเมื่อเห็นมัน ข้ารู้สึกเหมือนเลือดในตัวข้าเดือดพล่านขึ้นมาเอง”นางพยักหน้าช้า ๆ “เช่นนั้นเราต้องตามหาต้นทางของหน้ากากนี้ และตามหาความจริงว่าใครเป็นผู้อยู่เบื้องหลัง และเขาเกี่ยวข้องกับเจ