Semua Bab วิศวะร้ายรัก: Bab 21 - Bab 30

วันหยุดดูเหมือนจะผ่านไปเร็วกว่าเช่นทุกที วันเสาร์และอาทิตย์ที่เคยน่าเบื่อและยาวนานจนไม่รู้ว่าจะหาเรื่องไหนมาทำแก้เบื่อกลายเป็นว่าเวลาที่มีนั้นแทบไม่พอ แค่ซักผ้าเก็บห้องก็กินเวลาไปค่อนวัน“อุ๊ย น้องซิน พี่ไม่เคยเห็นลุคนี้เลย น่ารักมากลูกสาว” สาวรุ่นพี่เอ่ยทักเมื่อเห็นซินใส่เดรสมาทำงาน กับสีผมใหม่ที่ดูแปลกตาไป ชุดสีชมพูอ่อนกับโบผูกผมสีเดียวกันนั้นดูเข้ากันดีและน่ารักจนคนดูยิ้มตาม“ซินว่าซินมาเช้าแล้วนะ กลัวคนทัก พี่นิดก็ยังมาเช้ากว่าซินอีก”เธอเห็นสีผมนี้ผ่านตาเมื่อวานในเพจของร้านเสริมสวยที่อยู่ล่างคอนโดมิเนียม ก็เลยอยากลองทำดูหลังจากที่ไม่ได้เข้าร้านพวกนี้มาเกือบสองปี คิดไว้แล้วว่าต้องมีคนทักแน่ ๆ จึงต้องตื่นแต่เช้าเพื่อรีบเข้างานก่อนที่ใครจะเห็น“กลัวทำไม สวยมาก พี่อยากเห็นเราแต่งแบบนี้มานานละ เห็นแล้วมันสบายตาเหลือเกิน” นิดเอ่ยอย่างไม่เกินจริง เธอรักและเอ็นดูสาวรุ่นน้องเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง ซินเป็นคนน่ารักและนิสัยดีทำงานด้วยแล้วสบายใจ“พี่นิดก็ว่าเกินไปค่ะ”“คนสวยแต่งนิดแต่งหน่อยก็สวย” นิดว่าพลางยิ้มหวานจับสาวรุ่นน้องมาหมุนซ้ายหมุนขวา“แพงไหมชุดนี้ ถ้าพี่ใส่น่าจะเหมือนเลย เหมือนหมู ย

“ใครแอบถ่ายเนี่ย” ซินพึมพำกับตัวเองยกมือขึ้นลูบหน้าคล้ายว่ามันจะช่วยระบายความร้อนไปได้บ้าง“เป็นอะไร”“ใครแอบถ่าย” เธอเอารูปนั้นให้เขาดูเป็นตอนที่เธอเอนตัวไปคุยกับพันไมล์แต่ยิ่งไปกว่านั้นเขายังโอบเอวเธอไว้ ภาพที่ออกมามันเลยออกไปทางชิดใกล้กันชนิดที่ว่าแทบจะกลืนลงท้อง“ไม่รู้”“ไม่ไว้ใจใครแล้วนะ” ซินทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ให้ได้“ต้องเครียดขนาดนั้นเลยไหม” เขาถามเสียงเรียบ“ก็ไม่ขนาดนั้น แค่กลัวเพื่อนเข้าใจเราผิด” เธอบอกแบบนั้นแล้วคีบกุ้งเข้าปากเคี้ยวต่อ ถึงจะท้อแต่ก็ยังมีของอร่อยที่ช่วยให้เราดีขึ้น“เข้าใจผิดว่า”“ก็คิดว่า…” เธอพูดไปได้แค่นั้นก็ไม่กล้าพูดต่อ พอมองสบตาเขาก็ยิ่งไม่กล้า“คิดว่าเราคบกัน ?”“ก็ไม่ขนาดนั้น คนอื่นคงไม่คิดแบบนั้นกันหรอก คนเขาก็รู้กันอยู่ว่าเป็นไปไม่ได้” คนอย่างเขาไม่เคยจริงใจกับใครเลยที่คนจะเข้าใจมันก็ไม่ผิดเสียทีเดียว นั่นก็คือเธอทำตัวง่ายให้เขาเอาเล่น ๆ เป็นของเล่นให้เด็กรุ่นน้อง ทำตัวเหลวไหล นั่นแหละที่เธอไม่อยากให้คนรู้“ทำไมเป็นไปไม่ได้”“ก็นายจะมาจริงจังกับฉันได้ยังไง เราก็รู้กันอยู่” เธอตอบเสียงเบาหวิว หลุบตามองอาหารตรงหน้าที่มีคนบริการอย่างดีเธอได้ยินเ

หลังจากอาบน้ำเสร็จพันไมล์ก็พาเธอมาอีกห้องที่ใช้เก็บของเพื่อแพ็คของส่งลูกค้า เวลาทำงานเขาดูจริงจังแล้วเธอก็ชอบเห็นตอนที่เขาดูเอาจริงเอาจังกับอะไรสักอย่างแบบนี้ ถ้าชายหนุ่มเป็นแบบนี้กับทุกเรื่องก็คงดีอย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องสับสนกับการกระทำเขา“อยากไปกินอะไรเย็นนี้”“อะไรก็ได้”เขาหัวเราะในลำคอแล้วตั้งใจอ่านรายการที่ลูกค้าสั่งก่อนจะรีบแพ็คของให้เสร็จ ใช้เวลาชั่วโมงกว่าก็ครบทั้งสิบกล่อง ปกติไม่ต้องยกไปส่งแต่จะมีพนักงานขนส่งมารับถึงหอพัก แต่ที่วันนั้นต้องออกไปส่งเองเพราะเขาไม่ได้กดเรียกพนักงาน ถ้ารออีกวันออเดอร์ต้องถูกยกเลิก“อยากลองขายบ้างจัง แต่จะขายอะไรดี” ซินเอ่ยด้วยรอยยิ้ม เธอเคยแต่ขายเสื้อผ้าตัวเองในกลุ่มเสื้อผ้าผู้หญิงไม่เคยขายในแพลตฟอร์มแบบเขา มันคงยากกว่าเราจะปั้นตัวเองให้มีตัวตนขึ้นมา“ลองคิดดูก่อนแล้วพอตัดสินใจได้ก็เริ่มเลย” พันไมล์บอกเธอแล้วหันมายิ้มให้“เดี๋ยวช่วย”“อยากทำที่ลงทุนไม่เยอะกลัวเงินหมด”“คนที่จะสำเร็จคือคนที่กล้าลงทุน ถ้าเธอกลัวว่าจะขาดทุนแปลว่ามันไม่มีทางสำเร็จแต่แรกแล้ว”ซินพยักหน้าเห็นด้วย มันก็จริงอย่างที่เขาว่าแต่เธอก็ยังไม่กล้าอยู่ดี เพราะตอนนี้เธอมีเงินติดตัว

ใกล้ถึงเวลาเลิกงานก็เพิ่งรู้ตัวว่าแบตเตอรีโทรศัพท์มือถือของตัวเองใกล้หมด เพราะวันนี้งานยุ่งทั้งวันจนแทบไม่มีเวลาได้จับมันเลย มีข้อความจากพันไมล์ส่งเข้ามา เขาชวนเธอไปที่ไหนสักแห่ง พอจะเลื่อนจอไปตอบหน้าจอก็ดับวูบไปซินค้นเอาสายชาร์จออกจากกระเป๋า มองดูเวลาอีกแค่ไม่กี่นาทีก็เลิกงาน เพื่อนร่วมงานก็เก็บของกันแล้ว ยิ่งทำให้เธอใจร้อนรนมีเวลาชาร์จแบตแค่ห้านาที บีมก็มาเรียกเธอหน้าห้อง เธอเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องทำถึงขนาดนั้น แต่ท้ายที่สุดก็ต้องยอมออกไปกับเขาเพราะไม่อยากมีปัญหาอะไรมากคิดเสียว่าอย่างไรวันนี้เธอก็จะหาทางออกให้ตัวเองได้แล้ว ไม่ต้องเกรงใจพวกเขาจนตัวเองอึดอัดขนาดนี้“อยากแวะไหนก่อนไหม พี่จะพาไป”“ไม่แล้วค่ะ” ซินตอบแล้วระบายยิ้มฝืน เธอหยิบมือถือที่ชาร์จแบตไว้ได้แค่นิดเดียวออกมาจากกระเป๋าเพื่อที่จะตอบข้อความของใครบางคนเขาชวนเธอไปกินข้าวเย็นร้านหนึ่ง มีรูปอาหารและของหวานน่ากินมากมาย พอเห็นแบบนั้นซินก็เริ่มรู้สึกอึดอัดที่โพรงอกแปลกๆ แต่สุดท้ายก็ต้องส่งข้อความปฏิเสธไปซิน : วันนี้ไม่ว่าง เป็นวันพรุ่งนี้นะเธอส่งข้อความตอบเขาไปแล้วเก็บมือถือเข้าที่เดิม สักพักใหญ่ก็มีข้อความส่งเข้ามา

วันนี้ซินมาทำงานเช้าเหมือนเช่นทุกวัน เมื่อคืนก็นอนไม่หลับไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเมื่อวานเธออยู่คุยกับแม่ของเบียร์จนดึก รัศมีเองก็เข้าใจที่เธออยากเริ่มต้นใหม่ แต่กว่าจะได้กลับก็ปาไปจนถึงสามทุ่มกว่า เธอจัดการคุยทุกเรื่องให้จบแบบไม่ต้องมีอะไรให้ติดค้างกันอีก และบอกกับคุณนายรัศมีแล้วว่าเธอจะย้ายออกไปจากคอนโดมิเนียมภายในเดือนหน้า“อ้าวพี่ มาเช้าอีกแล้ว”หลังจากเอากระเป๋าไปเก็บที่โต๊ะก็ตั้งใจจะลงมาหาอะไรรองท้องเพราะยังไม่ได้กินข้าวเช้า เมื่อคืนนอนไม่หลับตอนเช้าเธอจึงตื่นสายกว่าทุกวันคนแรกที่เจอคือโน่ เขายังคนทักทายเธอปกติ แต่คนที่ไม่ปกติน่าจะเป็นเพื่อนของโน่ที่เดินมาด้วยกัน พันไมล์แค่ปรายตามองเธอก่อนจะเดินผ่านกันไปเหมือนคนไม่รู้จัก ท่าทางแบบนี้เธอเคยเห็นตอนที่เขาเมินผู้หญิง ในวันแรกทีเธอกับเขาเจอกันบอกไม่ถูกว่าควรรู้สึกอย่างไร เขาเดินไปไกลแล้วแต่เธอยังยืนนิ่งเพราะไม่คิดว่าจะเจอกันด้วยปฏิกิริยาแบบนี้ หรือเขาโกรธที่เธอไม่ว่างเมื่อวาน ซินไม่กล้าคิดไปเอง ไม่กล้าสำคัญตัวเองผิด“มาเช้าแต่ยังไม่ได้กินอะไรเลย” ซินบอกหนุ่มรุ่นน้องด้วยรอยยิ้ม เธอหันหลังมองใครบางคนที่ตอนนี้ห่างออกไปไกลแล้ว“ไมล์เป็น