All Chapters of วิศวะร้ายรัก: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่ 11 รู้สึกผิดเสียงเคาะประตูดังอยู่หลายครั้งเรียกคนที่กำลังนอนหลับใหลให้ตื่นขึ้น ซินปรือตาขึ้นมอง แสงสว่างจากหน้าต่างกระจกบานใหญ่ที่มีม่านสีขาวบดบังเล็ดลอดเข้ามา ทำให้รู้ว่ามันคงสายมากแล้ว หญิงสาวขยับตัวลุกขึ้นจากที่นอนด้วยความเมื่อยล้า ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้เจ็บปวดไปทั้งร่างกายขนาดนี้ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่อยู่บนเตียง “อืม” เสียงของคนที่นอนอยู่ตรงนั้นดังขึ้นเบา ๆ คล้ายว่าเธอไปปลุกเขาให้ตื่น“ซิน ! เปิดประตูให้พี่หน่อย !”หญิงสาวทำอะไรไม่ถูกเมื่อเสียงเคาะประตูยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ขณะเดียวกันผู้ชายที่นอนอยู่ก็ขยับตัวลุกขึ้นนั่งแล้วหันมามองหน้าเธอพร้อมกับรอยยิ้ม“ไง อีกสักรอบไหม” “ซิน !” เฮือกหญิงสาวสะดุ้งตื่นขึ้นพร้อมกับหัวใจที่เต้นระส่ำ เสียงเรียกของคนรักเก่ายังคงดังกึกก้องอยู่ในโสตประสาทราวกับว่ามันไม่ใช่ความฝัน เปลือกตาบางของเธอปิดลงอีกครั้งเพราะรู้สึกปวดหนึบทั้งเบ้าตา ปวดหัว ปวดไปทั้งตัวมันคือความฝันทั้งหมดเลยใช่ไหม ภาพเลือนรางและไม่ชัดเจนในหัวเธอพวกนั้น แต่ทำไมถึงได้รู้สึกว่ามันสมจริงเหลือเกินใช่ มันคือความฝัน“เธอ เที่ยงแล้ว”ซินเบิกตาโพลงเมื่อเสีย

ตอนที่ 13 เด็กฝึกงานหน้าคุ้นหลายวันต่อมากิจวัตรประจำวันของซินเป็นเหมือนเดิมทุกวันมาเกือบสองปีแล้ว ไม่มีอะไรแปลกใหม่ ตื่นแต่เช้าเพื่อออกไปทำงาน ข้าวเช้าก็คือกับข้าวหน้าบริษัท กลางวันก็กินที่โรงอาหารของที่นั่น เลิกงานก็กลับห้อง มันเป็นอย่างนี้มาตลอดถึงแม้บางครั้งจะน่าเบื่อเหลือเกิน แต่เธอเองก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอะไร คิดออกก็แค่เปิดหนังดูอยู่ที่ห้อง จนตอนนี้แทบไม่มีเรื่องไหนที่เธอไม่เคยดู ถึงขั้นที่ว่าต้องดูรายการทำอาหารแล้วก็มีบางครั้งวันหยุดก็หาอะไรมาลองทำเอง อย่างเช่นตอนนี้ที่เธอลองซื้อเตาอบมาลองทำขนม มันก็สนุกดีเหมือนกัน อย่างน้อยก็ไม่ต้องคิดมากกับตัวเอง“น้องซิน ขนมที่เราทำมาเมื่อวานอร่อยมาก ทำขายได้แล้วนะพี่ว่า” สาวรุ่นพี่อย่าง นิด ที่นั่งทำงานอยู่ในห้องเดียวกันเอ่ยชม คงเป็นเพื่อนร่วมงานที่เธอสนิทที่สุดแล้วเพราะได้ทำงานด้วยกันตลอด เธอเป็นหัวหน้าฝ่ายบุคคลและใจดีกับซินที่สุด คนอื่นเธอไม่ค่อยสนิท แต่คุยกันได้ เดินผ่านก็มีทักทายส่งยิ้มให้กันบ้าง ไม่ได้ไปเกาะกลุ่มสุงสิงอย่างที่คนอื่นทำบริษัทที่เธอทำงานอยู่แบ่งเป็นสองโซนคือฝ่ายบริหารกับฝ่ายผลิต เธออยู่ตึกฝ่ายบริหารที่ใครก็เรียกว่าพวกออ

ตอนที่ 15 อาการมันเป็นยังไงหลายวันมานี้ซินยังคงใช้ชีวิตปกติ จะมีที่ไม่ปกติก็คงเป็นการที่มีใครสักคนมากวนใจเธอทุกวัน มาให้เห็นจนรำคาญตาทุกเช้าก่อนเข้างาน ทั้งช่วงพักกินข้าว ไปถึงตอนเลิกงาน ถึงแม้ว่าหลายวันที่ผ่านมาเธอแทบจะไม่ได้คุยกับพันไมล์เพราะไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาใคร แต่ก็รู้สึกว่าชีวิตมีเรื่องให้คิดเพิ่มรอยยิ้มของเขาทำให้เธอต้องกลับมาคิดรำคาญใจทุกวัน อยากหาวิธีที่จะไม่ได้เจอเขา แต่สุดท้ายก็ต้องได้เจอเพราะไอ้เด็กบ้านั่นชอบโผล่หน้ามาตลอด ทั้งที่เธอกับเขาก็ทำงานกันคนละตึกส่วนโน่เธอก็ได้คุยกับเขามากขึ้น จนเริ่มสนิทกันเพราะเด็กรุ่นน้องคนนี้นิสัยน่ารักกว่าพันไมล์หลายเท่า บางทีที่เขาว่างก็จะมานั่งคุยด้วยและเล่าเรื่องยัยมะนาวให้ฟัง ซินไม่แปลกใจเลยว่าทำไมยัยมะนาวถึงรักเด็กคนนี้เหมือนน้องชายจริง ๆซินกลับห้องมาพร้อมกับข้าวที่เพิ่งสั่งไปเมื่อครึ่งชั่วโมง วันนี้เธอตั้งใจว่าจะเปิดหนังดูสักเรื่องเพื่อฆ่าเวลา รอเวลาเพื่ออาบน้ำและเข้านอน มันเป็นอย่างนี้ตลอดจนเธอชินแล้ว แถมคิดไม่ออกว่าต้องทำอะไรนอกจากเรื่องพวกนี้ครืด~ข้อความจากใครบางคนส่งเข้ามา เธอหยิบมันขึ้นมาดูเพราะปกติก็จะเป็นเรื่องงาน ทว่า

หลังจากกินข้าวเสร็จเขาก็พาเธอขี่รถเล่นตามเส้นทางถนนในมหาวิทยาลัย บรรยากาศยามค่ำคืนมันก็ดีอยู่หรอก นานแล้วที่เธอไม่ได้มาสัมผัสอะไรอย่างนี้เพราะมัวแต่หมกตัวอยู่ในห้อง แต่มันจะดีกว่าถ้าไม่หงุดหงิดกับคนที่พาเธอมา“ซิน” พันไมล์เอียงตัวมาด้านหลังเรียกชื่อเธอ เสียงของเขาที่ปะทะผ่านลมและเล็ดลอดออกมาจากหมวกกันน็อก ทำให้เธอได้ยินมันไม่ค่อยชัดนักแต่ก็พอจับใจความได้“เดี๋ยวขอแวะเอาของบ้านเพื่อนแป๊บ”เธอไม่ได้ตอบอะไรเขา เป็นอันว่ารับรู้ อยากอยู่เงียบ ๆ แบบนี้เขาจะได้รู้ว่าเธอไม่พอใจกับสิ่งที่เขาทำเสียงฟ้าคำรามดังขึ้นเป็นระยะ ขณะเดียวกันมอเตอร์ไซค์คันโตก็เคลื่อนมาจอดที่หน้าบ้านหลังหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยมากนัก เป็นบ้านสองชั้นที่เปิดไฟสว่างไสว มีรถมอเตอร์ไซค์จอดยู่ราวสามสี่คัน“เข้าไปไหม” เขาถามแล้วหันมามองเธอ เห็นสีหน้าเรียบนิ่งของอีกฝ่ายก็อดขำไม่ได้สงสัยจะโกรธจริง“ไม่”“งั้นก็รอตรงนี้ แป๊บเดียว” เขาบอกแบบนั้นแล้วก็ลงจากรถ ปล่อยให้เธอนั่งอยู่บนนั้น ส่วนเจ้าตัวก็เดินเข้าบ้านไปทว่าทันทีที่เขาหายเข้าไปในบ้านหลังนั้น เม็ดฝนก็เริ่มโปรยปรายลงมาจนซินต้องรีบลงจากมอเตอร์ไซค์อย่างทุลักทุเล พอวิ

ความแข็งตึงถูกมือเล็กคว้าไปกอบกุม หัวใจแกร่งเต้นเร็วระรัวกับการกระทำแสนท้าทาย เธอดันตัวเขาให้นอนลง รับบทแม่เสือสาวจอมยั่วแล้วขยับขึ้นคร่อมเขา ร่างเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยส่วนเว้าโค้งน่ามองกำลังบดเบียดสะโพกลงมายั่วยวนเขาเต็มที่“อย่าทำเป็นเก่ง” เขาหัวเราะในลำคอ รอคอยที่จะถูกเอาใจจากคนตรงหน้า“ไม่เก่งแต่น่าจะทำให้ครางได้อยู่นะ” หญิงสาวเอ่ยหยอกพลางกลั้วหัวเราะลูบไล้แผงอกเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยรอยสักและกล้ามเนื้อแน่นตึง หน้าท้องที่เป็นลอนคลื่นน่าจับลามไปถึงวีไลน์ที่เด่นชัดและสุดท้ายคือความอลังการที่ผงาดอยู่ตรงกลางกายเขา แค่ได้เห็นก็ทำเอาเธอรู้สึกมวนท้องร่างบอบบางขยับไปอยู่ด้านล่าง กุมความอลังการเอาไว้อย่างลำบากเพราะมือเล็กกำรอบมันไม่มิด คิดสงสัยอยู่ว่าไอ้สิ่งนี้มันเข้ามาอยู่ในตัวเธอได้อย่างไร แต่เพียงแค่คิดเธอก็รู้สึกหน้าร้อนวูบวาบขึ้นมา“กลัวแล้วเหรอ” พันไมล์หลุบตามองคนที่จ้องมองลูกชายเขาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆซินไม่ตอบเธอโน้มตัวเข้าหามัน แตะปลายลิ้นลงเบา ๆ ตรงปลายยอดที่มีน้ำสีใสผุดซึมออกมาจากรูเล็ก ๆ ชิมความแปลกใหม่ที่ไม่เคยลิ้มลอง พลางเลียวนบนส่วนหัวบานหยักอย่างหยอกเย้าสลับกับดูดเล่นหัว