บททั้งหมดของ วิศวะร้ายรัก: บทที่ 41 - บทที่ 50

ตอนที่ 41 ต้นเหตุของความเจ้าชู้“พี่ขอนั่งตรงนี้ได้ไหม”“ค่ะ” มิลินตอบสั้น ๆ แล้วหันหน้าไปอีกทางคล้ายทำตัวไม่ถูก ขณะเดียวกันก็เหลือบมองอีกคนราวกับหวาดระแวงซินเห็นแบบนั้นแล้วก็ยิ้ม เธอพอดูออกว่ามิลินไม่พอใจการมาของเธอในครั้งนี้ ไม่รู้ว่ามันมีสาเหตุมาจากอะไร อาจจะหวงพี่ชายหรืออาจมีประสบการณ์ที่ไม่ดีกับการเจอแฟนของพี่ชายตัวเอง แต่การเดาไม่ใช่การแก้ปัญหา ซินก็แค่ต้องหาความจริงแล้วมาปรับความเข้าใจกัน“ผิวมิลินสวยจัง ใช้ครีมตัวไหนเนี่ยพี่อยากใช้บ้าง” ซินยิ้มหวานถามเด็กสาวตัวจ้ำม่ำ“...” มิลินหันมามองเธอนิ่ง ก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบเอาบางอย่างออกมา“อันนี้ มิลินขอแม่ซื้อตอนไปห้างฯ มันซื้อหนึ่งแถมหนึ่งพอดี”“อ้อ ไหนขอพี่ดมดูหน่อย”“หอมมากนะ เพื่อนก็บอกว่าตัวมิลินหอมตอนไปโรงเรียน” เด็กสาวบอกด้วยรอยยิ้มอย่างลืมตัว“เดี๋ยวพี่ต้องไปหาซื้อบ้างแล้ว” ซินยิ้มตอบแล้วคืนครีมอาบน้ำไปให้“แล้วมิลินนอนคนเดียวไม่เหงาเหรอ”“ไม่นะ มิลินนอนคนเดียวตั้งแต่เด็ก”“เก่งจัง ห้องก็น่านอนด้วย ตอนพี่ซินเด็ก ๆ ไม่มีตุ๊กตาเยอะเท่านี้เลย”มิลินยิ้มก่อนจะเดินไปที่ตุ๊กตาตัวใหญ่ที่สุดซึ่งอยู่อีกฝั่ง คว้ามันขึ้นมา

ตอนที่ 43 เราคบกันเช้าวันถัดมาเธอกับพันไมล์ตื่นเช้าไปทำงานด้วยกัน แน่นอนว่ายังคงมีคนเอ่ยปากแซวกันทั้ง ๆ ที่นี่ไม่ใช่ครั้งแรก ซินเองก็ไม่ชินกับการถูกใครถามเรื่องเขา ยิ่งถ้ามีคนรู้ว่าเธอกับเขาคบกันคงไม่กล้าเดินเพ่นพ่านให้คนนินทาว่าเธอร้ายเงียบที่คาบเอาเด็กฝึกงานไปกินเอง“ปล่อยได้แล้ว”“อะไร กลัวใครเห็น” เสียงเข้มเอ่ยปากถามอย่างเอาเรื่องเมื่อถูกอีกคนพยายามจะดึงมือกลับไป ทำอย่างกับกลัวผัวมาเห็นก็กูไม่ใช่เหรอวะ ผัวซิน“เปล่า อายสายตาชาวบ้าน”“แล้วไงทำต้องอาย” เขาชักเริ่มไม่พอใจ“ก็จะมาจับมือกันทำไมตรงนี้เล่า ไปจับกันข้างนอกก็ได้” เธอไม่รู้จะพูดแบบไหนให้เขาเข้าใจและไม่โกรธเคืองกัน เพราะสีหน้าเขาพร้อมที่จะบวกแล้วตอนนี้พันไมล์ไม่ตอบเขายิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะยอมปล่อยมือเธอให้เป็นอิสระ แล้วจิ้มไปที่แก้มของตัวเองสองสามทีซินมองซ้ายมองขวา ไม่คิดว่าเขาจะมาขออะไรกันแบบนี้ แต่เธอก็บ้ายอมเขาอีกแล้ว เขย่งปลายเท้าขึ้นไปหอมแก้มสากหนึ่งทีแล้วรีบถอยออกมาการกระทำนั้นตกอยู่ในสายตาของใครบางคนที่ทั้งคู่ไม่คาดคิด เขาแอบมองชายหญิงคู่นี้มาสักพักหนึ่งแล้ว ไม่ใช่เรื่องประหลาดใจที่ได้เห็นแบบนี้เพียงแต่เขารู้สึกไม่

ตอนที่ 45 ลืมไม่ได้ก็เลิกกันไปดีกว่าหลายวันต่อมาซินมารอที่ร้านซึ่งเป็นจุดนัดพบของเธอกับผู้หญิงคนนั้นที่อ้างว่าเป็นภรรยาของเบียร์ เธอไม่ได้บอกพันไมล์ว่าจะออกไปไหน เพราะคิดว่าคุยธุระกันเสร็จก็จะกลับห้องรอเขามารับที่คอนโดมิเนียม“ขอโทษนะ ซินใช่ไหม”ระหว่างที่เธอนั่งเล่นมือถือรอและคิดเรื่อยเปื่อย เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นขัดจังหวะ ซินเงยหน้าขึ้นมองเห็นผู้หญิงที่หน้าตาเหมือนกับรูปถ่ายคนนั้นมองเธอด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ“ค่ะ คุณวิว ใช่ไหม”วิวพยักหน้า ก่อนจะจูงมือเด็กผู้ชายตัวเล็ก ที่มาด้วยกัน ขยับไปนั่งฝั่งตรงข้าม ซินมองดูเด็กคนนั้นด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก มันมีอาการชาวาบที่กลางอก ไม่ใช่ความเสียใจแต่อย่างใด คล้ายว่ากำลังผิดหวังกับอะไรบางอย่างในอดีตที่ผ่านมาเด็กคนนั้นหน้าตาน่าชังและยิ่งไปกว่านั้นยังหน้าตาถอดแบบมาจากคนรักเก่าของเธออย่างกับแม่พิมพ์เดียวกันไม่รู้ว่าจะเรียกคนรักได้อยู่ไหม ตอนนี้เธออาจจะกำลังค้นพบว่าที่ผ่านมาตัวเองเป็นเพียงเครื่องมือที่เขาใช้บังหน้าก็เท่านั้น เรื่องปกติในตอนนั้นมันกลายเป็นความผิดปกติเมื่อต้องย้อนกลับไปคิดถึงมันอีกครั้ง“น้องไบรซ์ สวัสดีพี่เขาสิลูก” หญิงสาวตรงหน้าบอกลู

ตอนที่ 47 ภาพบาดตา“พี่ซินโอเคนะ”ซินพยักหน้าแล้วยิ้มให้สาวรุ่นน้องน้อย ๆ ก่อนจะก้าวขาลงจากมอเตอร์ไซค์ที่มายเพิ่งไปรับเธอมากจากหอพักเพื่อมาส่งที่บ้านของพวกเด็กวิศวะหน้าบ้านมีรถสองคันจอดอยู่ มอเตอร์ไซค์ของโน่อีกคัน รถคันแรกคือรถของพันไมล์ แต่อีกคันที่จอดต่อท้ายกันเธอไม่เคยเห็นทั้งที่ไม่รู้ว่าเป็นใครแต่หัวใจของเธอกลับสั่นไหวราวกับถูกกระตุ้นด้วยเครื่องทรมาน ทำให้เจ็บปวดไปทีละนิด ภาวนาขอให้มันไม่เป็นแบบที่เธอกลัวก็พอซินก้าวเข้าไปด้านในตัวบ้าน มีสาวรุ่นน้องเดินตาม ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบเหมือนว่าไม่มีใครอยู่เลย ทว่าพอเธอหันกลับไปมองที่ประตูอีกครั้ง ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายก็ปวดร้าวราวกับถูกมัดแล้วบีบรัดด้วยเชือกเส้นเดียว มันเหมือนจะขาดออกเป็นสองท่อนอยู่แล้วรองเท้าผู้หญิงวางอยู่ไม่ห่างรองเท้าของเขาที่เธอจำมันได้ดี“อันนั้นรถใครเหรอมาย” ซินหันไปถามรุ่นน้องด้วยหัวใจที่เต้นรัว“คือ มายว่า...”“...” ซินไม่รอคำตอบจากสาวรุ่นน้อง ถึงมันจะมีความเป็นไปได้เกินครึ่งไปแล้วเธอก็อยากเห็นกับตาตัวเองห้านาทีก่อนภายในห้องสี่เหลี่ยมที่เคยเงียบสงบ มีเสียงเคาะประตูจากใครสักคนดังขึ้น เขาที่เพิ่งหลับตาไปไม่ก

ตอนที่ 49 พ่อชื่อไมล์ แม่ชื่อซินหลายวันต่อมาอีกไม่กี่วันเธอก็ต้องย้ายออกจากคอนโดมิเนียม ส่วนเรื่องหอพักมันก็เปลี่ยนไม่ทันแล้ว จึงจำใจต้องเข้าไปอยู่ห้องตรงข้ามกับพันไมล์ก่อนเพราะเธอเสียเงินทั้งค่าห้องและค่าประกันไปหลายบาทพันไมล์ยังส่งข้อความมาคุยกับเธอทุกวัน เขาไม่ได้หายไปไหน เธอเองก็ตอบข้อความเขาบ้างไม่ตอบบ้าง เพราะยอมรับว่าถึงปากจะพูดไปอย่างนั้นแต่ใจก็ยังไม่แข็งพอจะตัดเขาทิ้ง“น้องซินจะทิ้งพี่ไปจริงเหรอ พี่เหงาแย่สิ”“พี่นิดจะเหงาทำไมคะ เพื่อนซี้เยอะแยะเลย” เธอแซวเพราะเท่าที่รู้มาสาวรุ่นพี่ก็ไม่ถูกคอกับพวกชอบนินทาแถวนี้เหมือนกัน คนที่คุยด้วยกันมากที่สุดก็มีแค่เธอ“เพื่อนซี้คนนั้นเหรอ หยุมหัวกันสิไม่ว่า”ซินหัวเราะชอบใจ พลางเก็บของเข้ากระเป๋าและกล่องอีกใบ เพราะตอนนี้ถึงเวลาเลิกงานแล้ว วันนี้เธอมีนัดกับมาย สาวรุ่นน้องที่กลายมาเป็นคนคอยห่วงใยกันตั้งแต่ที่เธอทะเลาะกับพันไมล์ มายชอบชวนเธอออกไปกินข้าว ออกไปเที่ยวแต่ซินก็ปฏิเสธตลอด จะมีวันนี้ที่เธออยากออกไปเปิดหูเปิดตาสักหน่อย ดีกว่าคิดฟุ้งซ่านอยู่คนเดียวที่ห้องเธอกลับไปอาบน้ำแต่งตัว รอสาวรุ่นน้องมารับ ขี่มอเตอร์ไซค์ไปร้านด้วยกันสองคน ช