All Chapters of ห้ามใจไม่ให้รัก: Chapter 21 - Chapter 30

“น้องแพร อีกสองวันแผนกเราจะมีผู้จัดการแผนกคนใหม่เข้ามาทำงานที่นี่ พี่ธันกับพี่ปรึกษากันแล้วว่าจะให้น้องแพรเป็นผู้ช่วยเขาชั่วคราวสักสองอาทิตย์ จนกว่าเราจะหาผู้ช่วยคนใหม่ได้ หรือไม่ก็ต้องทำให้คนในแผนกเราเคลียร์งานออกจากมือให้ได้เสียก่อน น้องแพรคิดว่าพอจะทำได้มั้ยคะ”“แล้วผู้ช่วยผู้จัดการแผนกที่ว่า มีหน้าที่ทำอะไรบ้างคะ”“ก็คอยอัปเดตงานในทีม ให้ผู้จัดการแผนกทราบ แล้วก็คอยช่วยเรื่องเอกสาร รวมถึงการติดต่องานก็ต้องมีช่วยบ้าง เหมือนเป็นเลขานั่นแหละ”“เลขาเลยเหรอคะ แพรกลัวจะทำไม่ได้ เพราะไม่เคยทำค่ะ”“ไม่ต้องกังวลไป ทุกคนในทีมจะคอยช่วยแพรอีกที อีกอย่างผู้จัดการแผนกคนนี้ จะมาช่วยแก้ไขปัญหาในบริษัทตอนนี้บอกตามตรงบริษัทของเรากำลังเจอวิกฤตใหญ่อยู่ น้องแพรเป็นเพื่อนคุณดาวน่าจะพอรู้เรื่องมาบ้าง ฟังแบบนี้แล้วพอไหวมั้ยคะ”“ค่ะ สบายมากค่ะพี่นัด แพรจะช่วยเต็มที่เลย”นี่เป็นโอกาสดีที่หญิงสาวจะได้ช่วยเหลือผู้มีพระคุณอย่างประภาส มีหรือที่เธอจะปฏิเสธ ถึงจะช่วยได้เพียงเล็กน้อยแต่ก็เต็มใจช่วย“ดีค่ะ ถ้าอย่างนั้นพี่ฝากด้วยนะ ส่วนวันนี้ให้น้องแพรดูขั้นตอนการทำงานกับรายละเอียดงานในส่วนที่แผนกเรารับผิดชอบจากแฟ้ม

ตลอดการเดินทาง ภายในรถมีแต่ความเงียบสนิท ได้ยินเพียงลมหายใจของกันและกันเท่านั้น ต่างฝ่ายต่างเงียบ นคินทร์จึงเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาขึ้นมาก่อน“ดูเหมือนว่าคุณจะสนิทกับครอบครัว ของผมมากเลยนะครับ”“ก็ระดับหนึ่งค่ะ” แพรไหมบอกสีหน้าเรียบตึง แสดงออกชัดว่าไม่อยากคุยกับเขา-ระดับหนึ่งอย่างนั้นหรือ- นคินทร์คิดในใจในเมื่ออีกฝ่ายไม่อยากพูด จึงปล่อยให้ความเงียบปกคลุมภายในรถอีกครั้ง ไม่นานรถเก๋งคันหรูก็ขับมาถึงที่หมาย“ส่งฉันแค่ตรงนี้ก็พอค่ะ ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”“แต่ผมหิวน้ำ”“ในรถคุณก็มีน้ำค่ะ”ไม่พูดเปล่ายังเอื้อมมือไปหยิบขวดน้ำก่อนยื่นส่งให้พร้อม นคินทร์ยิ้มขันกับท่าทีของคนรู้ทัน ถึงอย่างนั้นก็ไม่ยอมแพ้“แต่ผมอยากดื่มน้ำเย็น”“นี่! คุณดิน ตอนนี้มันดึกมากแล้วนะคะ ถ้าใครมาเห็นว่าฉันอยู่กับผู้ชายสองต่อสองเข้า มันจะดูไม่ดี”“แต่ว่าเราเคย..”“เราไม่เคยมีอะไรกันทั้งนั้นค่ะ เชิญคุณกลับไปได้แล้ว ขอบคุณอีก

ตั้งแต่ทำงานด้วยกันมา แพรไหมมักจะสังเกตใส่ใจกับรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนี้เสมอ หญิงสาวไม่ได้ทำบ่อยจนน่าโมโห เธอรู้กาลเทศะว่าเวลาไหนควรทำหรือไม่ควรทำ มักเลือกเวลาที่เหมาะสมในการแสดงความห่วงใยส่วนใหญ่จะเป็นเวลาที่เขาไม่ได้ขยับร่างกายจากกองเอกสารนาน ๆ แล้วต้องพบแขกทั้งภายในและภายนอก เธอจะทำเช่นนี้เพื่อให้เขาได้ใช้เวลาสามถึงห้านาทีในการปรับอารมณ์ ให้สดชื่นขึ้น ไม่เช่นนั้นเขาจะเครียดใส่คนอื่นมากเกินไป“ขอบคุณครับ ปกติดูแลทุกคนแบบนี้ตลอดเลยหรือเปล่า”“เปล่าค่ะ ทำแค่ตอนที่คุณพ่อมีเรื่องเครียด ๆ จากงานมาท่านบอกว่าแบบนี้จะพอช่วยได้”“เหงามั้ย”“ไม่ค่ะ ฉันเริ่มชิ้นแล้ว พร้อมมั้ยคะใกล้ได้เวลาประชุมแล้ว”“ครับ”เขาพยักหน้าพร้อมกับลุกจากเก้าอี้ เดินตรงไปยังห้องประชุม ก็เห็นทุกคนมารอกันอยู่พร้อมหน้าก่อนแล้ว“ที่ผมเรียกทุกคนมาประชุมในวันนี้ ก็เรื่องปัญหาที่พวกคุณสรุปมาให้ ผมได้ทำแผนงานคร่าว ๆ มาให้ เอกสารอยู่ด้านหน้าของทุกคนแล้ว ผมอยากให้ทุกคนช่วยดูแล้ววิเคราะห์แผนงานที่ผมทำ หากใครมีข้อเสนอหรืออยากแนะนำเปลี่ยนแปลงตรงไหนแจ้งมาได้เลยครับ"เวลาผ่านไปชั่วครู่หลังที่ทุกคนได้อ่านเอกสารที่นคินทร์เตรียม

ยิ่งคิดก็หวนให้นึกถึงภาพวันนั้น วันแรกที่ได้พบกับเธอวันนั้นเธอก็ช่วยเขาจนหมดแรงแบบนี้เช่นกัน มันคงเป็นนิสัยของเธอสินะ อันที่จริงจะโทษเธอฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ เป็นเขาเองที่ละเลยเธอสนใจแต่งานตรงหน้าจนลืมใส่ใจเธอ“ผมขอโทษ ต่อไปถ้าถึงเวลาก็ต้องกินผมสั่งให้ทำอะไรก็ต้องให้ผมรอ ถ้าคุณเป็นอะไรไปผมจะทำยังไง”“ก็หาผู้ช่วยคนใหม่ไงคะ”“ไม่ได้เหรอหาคนที่ถูกใจมันยากนะ”“ไม่บ่นได้มั้ยคะ ฉันไม่มีแรงจะเถียงด้วย” ชายหนุ่มเผลอยิ้มให้กับคำพูดของเธออย่างสุขใจ เด็กอะไรช่างพูดช่างเจรจา“งั้นก็พักเถอะถึงร้านอาหารแล้วผมจะบอก”“ว่าแต่คุณอยากกินอะไร”“.…..” ไม่มีสัญญาณตอบกลับ จากคนด้านหลัง มีเพียงเสียงลมหายใจที่ดังสม่ำเสมอออกมาให้ได้ยิน“ให้ตายสิ หลับไปแล้วหรือเนี่ย เหนื่อยทีไรเป็นต้องหลับได้ตลอดเลยสินะ”“อืม หอมจัง”เมื่อได้กลิ่นหอมของอาหารโชยมา ทำให้หญิงสาวที่หลับไปนานเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมา ทันทีที่เธอลืมตาตื่นขึ้น ก็พบข้าวมันไก่จา

ทั้งสองขึ้นนั่งประจำตำแหน่งเดิม ขณะขยับตัวตอนขึ้นรถด้วยความรู้สึกเจ็บ ทำให้ชายหนุ่มส่งเสียงร้องออกมา“โอ๊ย!”“เป็นอะไรไปคะ เจ็บตรงไหน”“เจ็บหลัง”“แพรขอดูหน่อยได้มั้ย”“ไม่เป็นไรมากหรอก หน้าจะแค่ช้ำนิดหน่อยเท่านั้น”“ให้แพรดูค่ะ ไม่อย่างนั้นก็ไปหาหมอกัน”แพรไหมขึ้นเสียงดุใส่ เมื่อเห็นคนตัวโตยังดื้อดึง เห็นสีหน้าจริงจังของเธอแล้ว จึงปลดกระดุมถอดเสื้อออกให้หญิงสาวดู ทันทีที่เห็นรอยช้ำเลือดมือน้อยถึงกับต้องยกขึ้นปิดปากตัวเองไว้ด้วยความตกใจ ถึงจะไม่มีเลือดออกแต่มันเป็นรอยแดงช้ำขนาดใหญ่“เจ็บมากมั้ยคะ”“นิดหน่อยครับ”“แพรว่าควรไปให้หมอตรวจดูสักหน่อย”“พี่ไม่ได้เป็นอะไรมากกลับไปทายานอนพัก ก็ดีขึ้นแล้ว”“ทำไมถึงดื้อนักนะคะ” เธอบ่น“ช่วยขับรถกลับแทนหน่อยได้มั้ย”“คือว่าแพรขับรถไม่เป็นค่ะ แพรไปตามคนมาช่วยดีมั้ยคะ”“ไม่ต้อง ผมขับเอง”“เป็นแบบนี้จะขับไหวหรือคะ”“ไหวครับ”ด้วยความปวด หลังขับออกไปได้เพียงไม่นาน นคินทร์เริ่มปวดมากจนทนไม่ไหว จึงแวะจอดรถพักที่ปั๊มน้ำมัน“ปวดมากหรือคะ”“อืม”“รออยู่ในรถก่อนนะคะ แพรจะลงไปซื้อยาแก้ปวดมาให้”“ครับ”ใบหน้าหล่อตอนนี้คิ้วหนาขมวดผูกกันเป็นโบพยักหน้ารับพร้อมก