All Chapters of ห้ามใจไม่ให้รัก: Chapter 41 - Chapter 50

คนอ่อนประสบการณ์ร้องครางเสียงหลง ร่างน้อยบิดเร้าแอ่นกายเด้งขึ้นลงรับทุ่นร้อน เมื่อความเจ็บเริ่มจางหาย ความเสียวสะท้านเข้ามาแทนที่ เริ่มสนุกและมีส่วนร่วมกับกิจกรรมนี้ทุกครั้งที่ร่างใหญ่โหมกระหน่ำกายแกร่งเข้าจนสุด มันทั้งหนักหน่วง ทั้งเร่าร้อน ไม่ได้ทำให้หญิงสาวรู้สึกเจ็บอีกแล้ว แต่กับทำให้รู้สึกดีกับสัมผัสนั้นแทน รู้สึกร่องรอยเบาหวิว วาบหวาม เสียวซ่านในเวลาเดียวกันจังหวะรักจากเชื่องช้าในคราแรก บัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นรัวเร็วขึ้น เร็วขึ้น ตามแรงปรารถนาของทั้งคู่“อืม”“ซี๊ด อ่า”เสียงครางหวานจากความวาบหวิว ปนเสียวซ่านของหญิงสาว สร้างความพึงพอใจให้คนด้านบนยิ่งนัก สะโพกงามยกเกร็งแอ่นรับความสุข จากแท่นร้อนที่สัมผัสเสียดสี ยิ่งยามเขากดท่อนรักระรัวเร่งจังหวะ ยิ่งทำให้เสียวสั่นสะท้านเกินทานทนไหว“อืม”บทเพลงรักบรรเลงไปตามจังหวะรักอย่างพร้อมเพียง มีทั้งฝ่ายรับ ฝ่ายรุก ต่างฝ่ายต่างปลดปล่อยความปรารถนา เมื่อถึงจุดหมายร่างเล็กกระตุกเหยียดเกร็ง สองมือกุมผ้าปูเตียงแน่น พร้อมกับแอ่นสะโพกขึ้นรับแท่นร้อนที่ขยับรูดเข้าออกต่อเนื่องน้ำลาวาสีขาวถูกปลดปล่อยพรั่งพรูออกมา เมื่อชายหนุ่มแตะถึงจุดสุดยอดเช่นกัน เป

เมื่อมาถึงบ้านแพรไหมอึ้งเมื่อเห็นสภาพบ้านที่สะอาดสะอ้าน ของทุกอย่างถูกจัดเรียงไว้เรียบร้อย เธอจำได้ว่าวันสุดท้ายที่อยู่ ยังมีร่องรอยการต่อสู้ข้าวของแตกหัก บ้านเละไปหมด แล้วไหนจะรั้วบ้านที่สูงและแข็งแรงขึ้น ประตูบ้านบานใหม่ หน้าต่างที่ถูกเสริมให้แข็งแรงขึ้น แต่ทุกอย่างยังคงเป็นเหมือนเดิม“พี่ให้คนมาซ่อมแซมให้ ให้เขาทำทุกอย่างให้กลับมาอยู่ในสภาพเดิมทั้งหมด แต่มีให้ทำรั้วและประตูที่ให้เปลี่ยนใหม่ให้หนาแน่นกว่าเดิม” เขาอธิบายให้หญิงสาวที่เอาแต่ยืนนิ่งมองดูรอบ ๆ ไม่พูดอะไรฟัง“ทั้งหมดนี่ พี่ดินเป็นคนจัดการเลยเหรอคะ” เธอถามด้วยความซาบซึ้งเพราะทั้งหมดนี้มันมีความหมายต่อเธอมาก“ครับ รวมถึงกล้องพวกนี้ด้วยพี่ติดเพิ่มให้ ส่วนอย่างอื่นพยายามให้เขาซ่อมให้เป็นเหมือนเดิม พี่คิดว่าแพรคงอยากให้ทุกอย่างเหมือนเดิม”“รู้ใจจังค่ะ ขอบคุณมากนะคะ ไม่รู้จะขอบคุณยังไงกับสิ่งที่ทำให้”“รักพี่ให้มาก ๆ ก็พอ เพราะต่อไปพี่จะรักและดูแลแพรแทนคุณพ่อของแพรเอง อ่าว!ไม่ดราม่าสิ” เขาบอกคนที่ทำท่าจะร้องไห้ &nb

มือใหญ่หยุดกดปุ่มกระสันจุดอ่อนไหวที่สุดของผู้หญิง เขาหยุดบีบเกลี่ยกระตุ้นสร้างความเสียวซ่าน เพิ่มความปรารถนาให้เธอไม่หยุด สองแขนโอบจิกหัวไหลกว้างไว้แน่น พร้อมขยับสะโพกเคลื่อนไหวสู้มือใหญ่“อ๊าส์” เสียงร้องติดกระเส่า บวกกับร่างบางที่ดีดดิ้นแอ่นเด้งสู้มือ ทำชายหนุ่มยิ่งชอบใจ กดหยอกล้อเนินกายสาวของเธออยู่อย่างนั้น จนเธอแทบทนไม่ไหว“พะ พี่ดิน”เสียงหวานเรียกเว้าวอนเมื่อรู้สึกทรมานเกินต้านทานไหว แต่คนตรงหน้ากับไม่หยุด เขาใช้ปลายนิ้วแข็งแรง กรีดกรายแทรกแหวกว่ายถูไถเข้าไปด้านในเนื้อนุ่มนิ่ม ร่างน้อยสะดุ้งกระตุ้นความอยากในกายเขาปากน้อยกัดเม้มหากันแน่น หลับตาพริ้มรับสัมผัสเสียวซ่าน เอนแอ่นสะโพกตอบรับปลายนิ้วร้อนไม่หยุด“อะ อ๊ะ อ้า! ”เสียงหวานครางอื้ออึงในลำคอ ขณะร่างกายดีดดิ้น มือใหญ่จับบีบเคล้นสะโพกงามเข้าหา“เรียกพี่ทำไมครับ”เสียงทุ้มเอ่ยถามร่างอ่อนระทวยที่บิดไปมาด้วยความเสียวจากสัมผัสปลุกเร้า กระตุ้นเล้าโลมให้เธอโหยหา และได้ผลตอนนี้น้ำหวานฉ่ำแฉะไหลเยิ้มล้นออกมา&l

เสียงร้องที่คุ้นเคยตะโกนขอความช่วยเหลือ เมื่อหันไปก็พบรถตู้คันดำจอดอยู่ตรงตำแหน่งที่หญิงสาวยืนรอเขาอยู่ ภาพชายฉกรรจ์สองกำลังวิ่งไล่ตามเธอไป ทำหัวใจเขาหล่นวูบสองเท้ารีบวิ่งตามไปอย่างไม่คิดชีวิตไม่นานก็พบชายสองคนเดินวนหาบางอย่างอยู่ คาดว่าคงหาตัวไม่เจอ เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงตะโกนเสียงดังลั่นให้อีกฝ่ายได้ยิน“ทางนี้ครับคุณตำรวจ ทางนี้”ไม่ทันมองชายฉกรรจ์ทั้งสอง ต่างพากันวิ่งหนีหายไปคนทิศคนละทาง หลังพวกมันไปแล้วเขาจึงเดินเรียกตามหาหญิงสาวที่คาดว่ายังคงอยู่แถวนี้“แพร...”“แพรไหม ได้ยินพี่มั้ย ออกมาได้แล้วพวกมันไปกันหมดแล้ว” เสียงเรียกที่คุ้นเคยทำให้เธอเดินออกมาจากที่ซ่อน“แพรอยู่นี่ค่ะ” “เป็นอะไรมั้ย พวกมันได้ทำอะไรแพรรึเปล่า”เขาถามพร้อมกับสำรวจตามร่างกายหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง เกือบไปแล้วเขาเกือบเสียเธอไปแล้ว“ไม่ค่ะ พวกมันยังไม่ได้ทำอะไร แพรวิ่งหนีออกมาก่อน แพรไม่รู้ว่าคนพวกนั้นคือใคร แต่พวกมันทำเหมือนจะมาจับแพร” หญิงสาวบอกด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว“ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องกลัว พี่จ

หลายเดือนต่อมา แพรไหมที่เอาแต่ตั้งหน้า ตั้งตาทำงานพยายามทำให้ตัวเองยุ่งอยู่ตลอดเวลาราวกับคนบ้า ไม่สนวันเดือนปีว่าผ่านมานานแค่ไหน แต่ไม่ว่าเวลาจะล่วงเลยผ่านไป นานแค่ไหน เวลาอยู่คนเดียวเธอก็เอาแต่คิดถึงเขาวนอยู่ซ้ำ ๆถึงจะพยายามบอกตัวเองว่าลืมได้ ทำใจได้ อยู่ได้โดยที่ไม่มีเขาแล้ว แต่ในใจลึก ๆ มันกับคอยเป็นห่วง คอยคิดถึงว่าเขาจะเป็นอย่างไร ทำอะไรอยู่จะเกิดอะไรที่ไม่ดีขึ้นกับเขาหรือไม่ เธอใช้ชีวิตวนอยู่กับคำถามพวกนี้ซ้ำไปซ้ำมาวันนี้ก็เป็นอีกวันที่เธอต้องใช้ชีวิต ให้เหมือนว่ามีความสุข วันที่เพื่อนรักเธอจบการศึกษา เพื่อนๆ ในกลุ่มจึงนัดกันออกมาฉลองยูสกายบาร์ สถานที่นัดหมายของพวกเธอในค่ำคืนนี้ ร้านอาหารกึ่งบาร์สุดหรูที่อยู่บนตึกสูงชั้น 86 ของโรงแรมดัง ใจกลางเมืองกรุงเทพมหานคร เป็นร้านที่มองเห็นวิวแม่น้ำเจ้าพระยาและตึกสูงในกรุงเทพได้แบบพาโนรามา“ดาวทางนี้” ทันทีที่เห็นเพื่อนรักแพรไหมจึงรีบยกมือขึ้นเรียกให้เพื่อนเห็นว่าพวกเธอนั่งอยู่ที่ไหน“ขอโทษที่มาช้านะทุกคน ข้างนอกรถติดมากเลย สั่งอะไรกันรึยัง”เจ้าของงานที่มาช้ากว่าแ