บททั้งหมดของ The Billionaire’s Temporary Wife: บทที่ 111 - บทที่ 120

“We’re here,” mahinang sabi ni Levi habang dahan-dahang huminto ang kotse sa tapat ng isang malaking bahay.Napatingin si Selene sa labas nang matagal. Para bang gusto niyang hanapin sa kaniyang alaala ang kahit anong pamilyar na bakas ng bahay na ito lalo na at nabanggit ni Levi na dito daw talaga siya lumaki.Pero wala.Walang kahit anong bumalik na alaala.Ang bahay na nasa harapan niya ay tila isang estranghero rin. Si Levi ay nakatingin lang din sa kanya mula sa driver’s seat, “Kung hindi ka pa handa, we can—”Umiling si Selene. “No… I want to do this,” mahina niyang sabi. “Matagal ko nang gustong malaman kung sino talaga ako, Levi. Kung ano’ng iniwan ko noon.”Tumango si Levi at mabilis na bumaba ng kotse. Lumibot siya sa kabilang gilid para alalayan si Selene. Nang maramdaman niya ang palad ni Levi sa siko niya, napatingin siya sandali dahil may kakaibang init sa haplos na ‘yon ngunit mabilis din niyang inalis ang tingin.“Salamat,” maikli niyang sabi habang inaayos ang sari

Matapos ang ilang oras ng pilit na pagngiti, ng paulit-ulit na pag-uusap tungkol sa mga bagay sa nakaraan, naramdaman ni Selene na ubos na ang lakas niya. Ilang beses pa siyang tinanong ni Criselda tungkol sa kung saan siya tumira, kung ano ang nangyari sa kanya, at kung anong mga plano niya ngayon. Lahat ng tanong na nakabalot sa mga plastic na ngiti at mapagmasid na mata.“Ang buti naman at bumalik ka, Selene,” wika ni Criselda habang hawak ang tasa ng kape, malumanay ang tono pero peke ang ngiti. “Siguro panahon na rin para ayusin kung ano man ang naiwan noon.”“Paumanhin po kung nakadulot ako ng gulo,” mahinang tugon ni Selene, pilit pa ring mahinahon kahit ramdam na ramdam niya ang lamig sa paligid.“Gulo? Hindi naman,” sagot ni Criselda, kasabay ng mapanuring tingin kay Levi. “Pero syempre, hindi madaling mag-adjust. Lalo na kung matagal kang nawala. At…” bahagya niyang ngumiti, “kasama mo na naman pala si Levi.”Bahagyang nanikip ang dibdib ni Selene sa tono nito. Tahimik lan

“Good morning po, Ma’am Selene!” sabay na bati ni Ida at Freen mula sa screen ng laptop. Naka-video call sila ngayon at halata sa background na nasa opisina sila ng EZ Blooms sa America.Bahagyang ngumiti si Selene, pagod man ang mga mata ay pinilit pa rin niyang maging composed sa harap ng kaniyang mga empleyado. “Good morning, Ida. Good morning, Freen. How’s everything there sa EZ Blooms?”“Ayos naman po, Ma’am,” sagot agad ni Freen at hawak-hawak ang tablet habang tumitingin sa listahan. “Naayos na po namin ‘yung bagong batch ng suppliers, at on schedule na po ang mga orders for next week.”Tumango naman si Ida sabay abot ng folder kay Freen. “At saka po, Ma’am, na-finalize na rin namin ‘yung kontrata with the event coordinator from Chicago. We already emailed the updated agreement po.”“Good,” sagot ni Selene habang tumatango nang dahan-dahan. “Siguraduhin n’yong walang magiging delay ha? Lalo na ‘yung mga local clients natin. Ayokong may magreklamo habang wala ako diyan.”“Yes p

“Mommy, we’re gonna stay here in the Philippines long?”Napalingon si Selene sa anak niyang si Kiel na nakaupo sa sofa, abala sa pagpipinta gamit ang mga watercolor set na bigay ni Zia. Tahimik silang mag-ina sa sala kanina, hanggang sa biglang itanong ni Kiel iyon.“Hmm?” Lumapit siya at marahang umupo sa tabi ng anak. “Narinig mo ba ‘yan kay Tita Aria?” tanong niya sa kalmadong boses.“Yup,” sabay tango ni Kiel habang patuloy sa pagpipinta ng maliit na bahay at araw. “Zia said we’re staying here for a while daw. Is that true, Mommy?”Tahimik na tumango si Selene. “Yes, baby. We might stay here a little longer.”Sandaling natahimik si Kiel at inangat ang brush niya saka tumingin sa ina. “Is that okay?” tanong ni Selene sa kanya at bahagyang kinakabahan sa magiging sagot ng anak. Ofcourse, gusto niya rin namang irespeto ang kagustuhan ng anak. After all, si Kiel lang ang priority niya. Kaya niyang isantabi ang lahat kung hindi iyon ang gusto ni Kiel.Ngumiti si Kiel, isang ngiting pa

Tahimik ang buong sala nang lumabas si Zefron mula sa kusina, may hawak na tasa ng kape at suot pa ang kanyang stethoscope. Kakauwi lang niya mula sa ospital, halatang pagod, pero may ngiti pa rin sa labi nang makita si Selene na nakaupo sa couch, nakatingin lang sa labas ng bintana.“Hey,” tawag niya, malumanay ang boses. “You’ve been quiet since earlier. Everything okay?”Napalingon si Selene at agad siyang ngumiti nang tipid. “Hi. Yeah… I just needed to think about something.”Umupo si Zefron sa tapat niya, inilapag ang kape sa mesa. “Something serious?”Tumango si Selene, marahang naglaro ang mga daliri sa hawakan ng baso ng tubig na kanina pa niya hindi nauubos. “It’s about Kiel.”Agad nagbago ang ekspresyon ni Zefron—mula sa pagiging relaxed, napalitan ito ng banayad na pag-aalala. “What about him? Is he okay?”“He’s fine,” mabilis na sagot ni Selene, saka siya huminga nang malalim. “Actually, he’s more than fine. But… we had a talk.”Nagtagal ng ilang segundo ang katahimikan ba