บททั้งหมดของ The Billionaire’s Temporary Wife: บทที่ 131 - บทที่ 140

“Lola,” mahinang tawag ni Selene, halos pabulong.Lumingon agad ang matanda, sabay ngiti iyong ngiting puno ng pananabik at pag-ibig. “Selene, apo. Akala ko hindi ka na babalik.”Ngumiti si Selene at marahang lumapit. “Hindi po ako mapakali, e. Parang… gusto ko lang kayong makausap, kahit sandali.”“Halika, apo,” sabi ni Lola Fely sabay tapik sa upuang katabi niya. “Maupo ka dito. Tahimik ang gabi, maganda magkuwentuhan.”Umupo si Selene, at sandaling katahimikan ang namayani. Naririnig lang nila ang mahina ngunit malinaw na huni ng mga kuliglig at ang pagaspas ng mga dahon sa hangin.“Lola, kumusta po kayo?” tanong ni Selene habang nakatingin sa kanyang mga kamay. “Sana po okay lang kayo nitong mga nakaraang taon…”Napangiti ang matanda. “Ako? Eto, matanda na, pero matibay pa rin. Masaya na nga ako ngayon kasi nandito ka na ulit. Noon, araw-araw akong nagdarasal na sana kahit isang balita man lang… kahit saan, marinig ko ang pangalan mo.”Napalunok si Selene. “Pasensiya na po, ‘La… H

Maganda ang sikat ng araw nang umagang iyon sakto lang para sa isang pagbisita sa lugar na minsan ay naging bahagi ng buhay ni Selene.Kasama niya ngayon sina Levi at Kiel, parehong masigla, parehong may dalang kakaibang saya habang bumababa mula sa sasakyan.“Wow!” halos mapasigaw si Kiel nang makita ang harap ng shop. “Ang ganda naman dito, Mommy! Para siyang garden!”Ngumiti si Selene, pinagmamasdan ang malawak na glass façade na may nakasulat na SELENITY sa magarang gold lettering. Sa paligid ay puro mga halaman at bulaklak—mula sa makukulay na rosas hanggang sa mga imported tulips. May maliit pang fountain sa gilid na nagbibigay ng marahang tunog ng agos ng tubig.“Well,” sabi ni Levi habang nakangiting nakasandal sa kotse, “what do you expect from the leading flower shop in the Philippines?”Tumingin si Selene sa kanya, nakangiti pero halatang nababalot ng emosyon.“Hindi ko alam, Levi…” mahina niyang sagot. “Pero parang… pamilyar lahat ng ‘to.”Habang naglalakad sila papasok, b

Habang nakaupo siya sa sofa, nakatulala lang siya sa sa center table. Mula pa kaninang umaga, paulit-ulit sa isip niya ang tanong ni Levi—Can Kiel have my surname legally?—at ang kasunod pa nitong alok na magsama silang muli sa iisang bubong.Hindi niya alam kung bakit gano’n kabigat sa dibdib kahit ang sagot niya ay oo naman. Marahil dahil iba ang realidad ng muling pagsasama kaysa sa simpleng kasunduan sa papel.“Ang lalim na naman ng iniisip mo, Boss Lady.”Napatigil siya. Paglingon niya, naroon si Zefron sa pinto, may hawak na dalawang takeout cup ng kape. Nakangiti ito, pero may halong pagod sa mukha.“Hindi ka man lang nag-lock ng pinto. Baka pasukin ka ng magnanakaw,” biro niya habang naglakad palapit.“Hindi mo ba ako tinawagan?” tanong ni Selene, bahagyang nagtaas ng kilay.“Tinawagan kita. Tatlong beses. Pero mukhang mas interesting ‘yung iniisip mo kaysa sa mga missed call ko.” Umupo ito sa kabilang sofa at iniabot sa kaniya ang isang cup. “Caramel latte, paborito mo.”Napa

Habang nag-aayos na ng gamit si Selene at si Kiel sa condo, narinig nila ang mahinang katok sa pinto. Pagbukas niya, bumungad ang tatlong pamilyar na mukha sina Aria, Zefron, at ang batang si Zia na nakangiti nang todo, hawak-hawak pa ang maliit niyang teddy bear.“Mama Selene!” masiglang bati ni Zia habang tumatakbo papasok at agad niyakap si Kiel. “Sabi ni Daddy, aalis na daw kayo?”Ngumiti si Selene, bahagyang napahawak sa buhok ni Zia. “Oo, baby. We’ll be moving to a new house soon. Pero malapit lang naman kami.”“Aw…” napaawang ang labi ni Zia. “I’m gonna miss you, Kuya Kiel.”“Me too, Zia,” sagot ni Kiel, sabay yakap pabalik sa bata. “Pero you can visit us, promise!”“Really?” kumislap ang mga mata ni Zia. “Then I’ll bring my teddy bear!”Tumawa ang lahat sa sinabi ng bata. Sa gilid naman, lumapit si Aria kay Selene, dala ang isang maliit na paper bag. “Here,” sabi niya. “Pasalubong lang ‘to, some snacks for Kiel sa biyahe. Baka gutumin.”“Aria…” ngumiti si Selene, bahagyang na

“La, nandito rin po kayo?!” masayang sabi ni Selene nang makita ang kaniyang lola sa may veranda ng malaking bahay. Hindi ito ang unang beses na nagkita silang mag-lola mula nang bumalik siya sa Pilipinas, pero iba ang saya na naramdaman niya ngayon — kasi hindi niya inasahan na makikita rin niya ito sa bahay na dati nilang tinitirhan.Nakaupo si Lola Fely sa isang rocking chair, may hawak na tasa ng tsaa, at agad napangiti nang marinig ang pamilyar na boses ng apo. “Apo! Nandito na pala kayo!” tuwang-tuwa nitong sambit habang itinabi ang hawak na tasa. “Halika rito!”Agad lumapit si Selene at niyakap ang kaniyang lola. “La, hindi ko po alam na nandito rin kayo,” sabi niya habang nakangiti. “Akala ko po sa dati pa rin kayong bahay ninyo.”Tumawa si Lola Fely at marahang hinaplos ang buhok ng apo. “Ay naku, apo. Dito na ako pinatira ng asawa mo,” sabay lingon kay Levi na nakatayo sa likuran ni Selene, may dalang ilang bag. “Sabi niya daw mas makabubuting magkakasama tayo. May nurse din