Semua Bab สัญญารักมาเฟียร้าย: Bab 181 - Bab 190

พิษรักมาเฟีย : ตอนที่ 8คำพูดของเขาทำให้ฉันชะงักไป สีหน้าและแววตาของชายหนุ่มทำเอาฉันเสียวสันหลัง ถ้าฉันโมโหใส่เขาเหมือนตอนที่อยู่ร้านอาหารอีก สถานการณ์ก็คงแย่ไม่ต่างจากเดิม ฉันสูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่พยายามควบคุมสติตัวเอง“ขอโทษที่ทำให้คุณต้องเสียเวลามาวันนี้ แต่ฉันขอยกเลิกข้อเสนอของบริษัทคุณ เชิญคุณไปหาคนอื่นที่เหมาะกว่าฉันเถอะค่ะ นักศึกษาหลายคนอยากเข้าไปทำงานที่บริษัทคุณกันทั้งนั้น จะว่าฉันเป็นคนกลับกลอกหรือจะว่าฉันเป็นเด็กไม่มีความรับผิดชอบก็ได้ค่ะ อันนี้ฉันพูดในฐานะนักศึกษา”“และอีกเรื่องที่คุณไม่พอใจฉันตอนอยู่ร้านอาหาร ฉันขอโทษที่ทำให้คุณไม่พอใจ ต่อไปฉันจะปรับปรุงตัว ต่อให้ไม่ใช่หน้าที่ฉัน แต่ฉันต้องศึกษาเรียนรู้อาหารในร้าน รบกวนทำชื่อเสียงร้านเราให้เป็นเหมือนเดิมด้วยค่ะ เพราะเรื่องนี้ฉันผิดแค่คนเดียวคุณไม่ควรเหมารวมทุกคน ทุกคนกำลังลำบากจริงๆ อันนี้ฉันพูดในฐานะพนักงานของร้านอาหาร”แปะ แปะ แปะ......ชาร์ลปรบมือเสียงดังก้องไปทั่วห้องเมื่อเด็กสาวพูดจบ ริมฝีปากหนายกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ และลุกขึ้นเดินไปหาคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ไม่ไกลตึก ตึก ตึก “ละครบทนี้มันดีมากเลยนะ" ชาร์ลเดินอย่างช้า

พิษรักมาเฟีย : ตอนที่ 10"ฉันไม่เชื่อ เป็นไปไม่ได้ คุณไม่จำเป็นต้องสร้างเรื่องโกหกมาบีบบังคับให้ฉันทำงานกับคุณ บอกเลยว่ามันไม่ได้ผล และฉันก็ไม่ต้องการทำงานกับคุณ ฉันขอตัว" อลินดาพูดพร้อมกับหมุนตัวหวังจะเดินออกจากห้องทำงานของเขา ฉันไม่เชื่อเอกสารตรงหน้า ฉันไม่มีทางเชื่อคนอย่างเขา คนอย่างเขาสามารถสร้างเอกสารปลอมขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย ขนาดร้านอาหารที่ฉันทำงานทำถูกต้องทุกอย่างเขายังทำให้ผิดได้"มะเร็งระยะแรกกำลังลามไประยะที่สองเพราะไม่มีปัญญาจ่ายค่ารักษา ทุกวันนี้ทำได้แค่ไปรับยาและกลับบ้านประทังชีวิต เธอคิดว่าชีวิตคนเรามันชั่งอาภัพจริงไหม ขนาดลูกแท้ๆยังไม่รู้ว่าพ่อตัวเองป่วย" ชาร์ลพูดไล่หลังในตอนที่หญิงสาวยืนหันหลังให้เขา"หยุดแต่งเรื่องสักที!" ฉันตวาดลั่นห้องและหันกลับมาจ้องหน้าเขาด้วยแววตาวูบไหว นิสัยก้าวร้าวแบบนี้ฉันไม่เคยทำกับใครมาก่อน และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ทนไม่ไหว เขาเอาชีวิตพ่อของฉันมาพูดล้อเล่นเหมือนมันเป็นเรื่องสนุก"นายใหญ่ไม่ได้แต่งเรื่องครับ" เทเลอร์พูดขึ้นด้วยท่าทางเรียบนิ่งและมองไปยังเด็กสาวด้วยสีหน้าจริงจัง "ทางเราเช็ครายละเอียดกับทางโรงพยาบาลมาทั้งหมด เอกสารทุกใบเป็นของจริ

พิษรักมาเฟีย : ตอนที่ 12“ลีลา!” ชาร์ลหัวเสียเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กไม่ยอมทำตามฟุ่บ“โอ๊ย…คุณชาร์ล” เขาดึงขาฉันอย่างแรง ทำให้ตัวฉันลงไปนอนแผ่หลาบนเตียงนอน เท่าที่จำความได้ก็มีแต่พ่อแม่ที่เคยเห็นฉันไม่ใส่เสื้อผ้าตอนเด็ก และพอฉันโตก็ไม่เคยเปลือยกายต่อหน้าใครอีกเลย จนมาถึงวันนี้…เขาจับขาเธอกางออกและไปนั่งอยู่กลางหว่างขาของเธอ สายตาคมกริบจ้องไปที่กลีบกุหลาบอันโหนกนูนที่ปิดสนิท ทำให้ชาร์ลนิ่งไปชั่วขณะเมื่อเห็นภาพตรงหน้า รู้ได้ทันทีว่าเธอไม่เคยผ่านชายใดมาก่อน และปรายตามองไปที่ใบหน้าหวานอย่างคาดไม่ถึง แต่แล้วความแปลกใจก็กลายเป็นรอยยิ้มของซาตาน นิ้วแกร่งแหวกกลีบกุหลาบออกและจ้องมองมันราวกับไม่เคยเห็นมาก่อน กลีบกุหลาบสีชมพูระเรื่อเต่งตรึงจนเขาแทบอดใจไม่ไหว“ฮึก~”อลินดามองเห็นการกระทำของเขาอย่างหวาดผวาและเขินอายที่มีชายอื่นมองจุดสงวนของเธอมือหนาจับท่อนเอ็นขนาดใหญ่ที่สวมเครื่องป้องกันจ่อไปที่ปากทางเข้าโพรงสวาท ยิ่งเห็นคนตัวเล็กนอนร้องไห้ตัวสั่นยิ่งทำให้ความดิบเถื่อนพลุ่งพล่าน ปลายหัวเห็ดสะกิดโดนติ่งเกสร และถูไถขึ้นลงเบาๆหวังให้น้ำล่อลื่นไหลออกมา เขาไม่เคยต้องมาทำอะไรแบบนี้เพราะผู้หญิงที่มานอนให

พิษรักมาเฟีย : ตอนที่ 14สองชั่วโมงผ่านไป..."อื้อ..." ร่างบางที่นอนขดตัวอยู่บนเตียงนอนขนาดคิงไซซ์ส่งเสียงครางในลำคอออกมาอีกครั้งเมื่อเริ่มรู้สึกตัวตื่น ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายไม่มีท่าทีจะทุเลาลงสักนิด เปลือกตาที่หนักอึ้งเปิดออกอย่างยากลำบาก ฉันพยายามดันตัวเองลุกขึ้นจากเตียงนั้นเพราะทนกับความหนาวเย็นภายในห้องนี้ต่อไปไม่ไหวอีกแล้วร่างกายที่แสนบอบช้ำพาตัวเองเข้าห้องน้ำ กระจกเงาบานใหญ่ภายในห้องน้ำสะท้อนภาพฉันที่มีแต่รอยจ้ำแดงเต็มตัว เขาฝากรอยไว้ทุกส่วนของร่างกายโดยเฉพาะหน้าอกอวบอิ่มที่มีรอยเขี้ยวฟันอันแหลมคมฝังลงบนเนินอก บริเวณนี้ทั้งช้ำและเจ็บแสบ ยอดประทุมถันถูกดูดดึงอย่างหนักจนกลายเป็นสีแดงช้ำอลินดามองร่างกายตัวเองด้วยแววตาวูบไหว ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครทำร้ายร่างกายฉันได้ขนาดนี้ สายน้ำตกกระทบกับพื้นกลบเสียงสะอื้นไห้ ร่างกายที่เจ็บช้ำถูกสายน้ำจากฝักบัวชโลมล้างคราบสกปรกออกจากร่างกาย"คนใจร้าย ฮึก ฮรือ..."เป็นเวลานานนับชั่วโมงที่ฉันจมทุกข์ร้องไห้ออกมาจนไม่มีน้ำตาอยู่ในห้องน้ำ โชคดีที่ในห้องน้ำยังมีผ้าขนหนูเอาไว้ห่อหุ้มร่างกาย ฉันพยายามเดินผ่านห้องนอนให้เร็วที่สุดเท่าที่ร่างกาย

พิษรักมาเฟีย : ตอนที่ 16.@มหาวิทยาลัยฉันแบกร่างกายที่บอบช้ำทั้งภายนอกและภายในมาเรียนด้วยสภาพที่ไม่ต่างจากศพเดินได้ ถึงแม้ภายนอกจะดูเหมือนคนปกติยกเว้นแต่ภายใต้ชุดนักศึกษา แต่ภายในนั้นระบมไปทุกส่วน โดยเฉพาะตรงกลางหว่างขา ที่ไม่รู้ว่ากี่วันถึงจะหาย ซ้ำยังถ้าฉันไปตามที่เขาบอกคงปางตายอย่างที่เขาอยากให้เป็นปึ้ง! ปึ้ง! ปึ้ง!เสียงทุบโต๊ะดังทำเอาคนที่กำลังนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ“ตกใจหมดเลยทิวา”“เป็นอะไร เราเห็นลินเหม่อตั้งแต่เข้ามานั่งในห้องแล้ว เมื่อวานก็ขาดเรียน ไม่สบายหรือเป็นอะไรหรือเปล่า” ทิวาถามด้วยความสงสัย“เปล่า….อื้อออ” ยังไม่ทันที่ฉันจะปฏิเสธขาดคำ หลังมือของเพื่อนสาวก็วางลงบนหน้าผากฉันทันที“ลิน!!” เพื่อนสาวคนสนิทเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เพราะอุณหภูมิของคนตรงหน้าร้อนระอุ“ไม่ต้องบ่น เรากินยาแล้ว” ฉันรู้ดีว่าทิวากำลังจะอ้าปากบ่น ก็รีบหยิบถุงยาที่ลูกน้องคนสนิทเขาซื้อมาให้ออกจากกระเป๋าทันที“แล้วเมื่อคืนอยู่ยังไง นอนซมในห้องทั้งคืนเลยเหรอ ถึงว่าไลน์ไปก็มาตอบเอาตอนเช้าวันนี้ แล้วไหนบอกว่าไม่เป็นอะไร แต่ตัวร้อนจี๋แบบนี้เนี่ยนะ”“ทิวาใจเย็นๆ หายใจบ้าง เรากินยาแล