Semua Bab สัญญารักมาเฟียร้าย: Bab 171 - Bab 180

ตอนพิเศษ 4 สองอาทิตย์ต่อมา...เป็นวันแรกที่ได้กลับมาพักฟื้นที่บ้านต่อหลังจากอยู่โรงพยาบาลเกือบสองอาทิตย์ ฉันไม่เคยต้องนอนโรงพยาบาลนานขนาดนี้มาก่อนแม้จะเคยคลอดอันดามาแล้วเพราะมีค่าใช้จ่ายเพิ่มขึ้นมาอีก แต่ครั้งนี้สามีเป็นคนบังคับให้อยู่ยาวจนมั่นใจเพราะอยากให้ฉันกับลูกอยู่ใกล้หมอ ส่วนอันดาต้องเรียนหนังสือระหว่างที่ฉันพักฟื้นร่างกายก็ต้องกลับมาอยู่บ้านคุณยาย อันดากลายเป็นพี่สาวที่พูดรู้เรื่องแม้จะได้เจอน้องเพียงสองอาทิตย์เท่านั้น ไม่มีร้องงอแง ไม่มีอ้อน และที่สำคัญไม่มีท่าทีอิจฉาน้องที่ได้อยู่กับฉันและจัสติน และวันนี้เจ้าพี่คนแสบก็ยิ้มหน้าบานที่จะได้อยู่กับน้องจริงจังสักทีตลอดเวลาที่ฉันอยู่โรงพยาบาลก็ได้จัสตินคอยช่วยเหลือทุกอย่าง ทำทุกอย่างให้ลูกด้วยตัวเอง จัสตินเรียนรู้จากฉันและเรียนรู้จากพยาบาลทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นอาบน้ำ สระผม ชงนม แม้กระทั่งเช็ดอึให้ลูก จัสตินก็ทำได้โดยไม่อิดออดและไม่มีความรังเกียจแม้แต่น้อย เวลามองสามีทำอะไรเพื่อตัวเองและลูกมันทำให้ฉันภูมิใจที่ได้เขาเป็นสามี เหมือนตอนนี้ที่ได้เห็นเขากำลังอุ้มอันนาเข้าอกและร้องเพลงกล่อมเบาๆ ใครจะคิดว่าแบดบอยจะฮัมเพลงกล่อมให้ลูกหลับได

พิษรักมาเฟีย : ตอนที่ 1“ยืนงงอยู่ได้ ไปกัน ของกินเพียบเลยเยอะจนเลือกไม่ถูก ลินอยากกินอะไรเราเลี้ยง”“ไม่ต้องเลี้ยงเราหรอก”“ไม่ต้องปฏิเสธ ไม่ต้องเกรงใจ ถือว่าเป็นค่าครูที่ลินคอยติวข้อสอบให้เรา ถ้าปฏิเสธกันเราก็ไม่กล้าให้ลินติวให้แล้วนะ ชวนไปไหนก็ไม่ไป เลี้ยงข้าวก็ไม่เอา”“โอเคๆ หยุดบ่นได้แล้ว บ่นซะเรารู้สึกผิดไม่ทันเลย” ฉันต้องรีบพูดแทรก เพราะถ้าปล่อยให้ทิวาบ่นคงยาวกว่านี้แน่นอนทิวาและฉันพากันเดินไปตามทางถนนคนเดิน ลองชิมนั่นชิมนี่ไปเรื่อยๆ ส่วนใหญ่ทิวาจะอยากกินไปซะทุกอย่าง และคนอย่างฉันก็ไม่เคยขัด ฉันเป็นคนกินง่าย อะไรก็ได้ เรียกได้ว่าอร่อยไปซะทุกอย่าง อย่างว่าชีวิตคนจนจะเลือกกินแบบคนรวยไม่ได้ มีอะไรให้กินนั่นแหละของอร่อย1 ชั่วโมงต่อมา…“อิ่มจนจะคลานกลับบ้านอยู่แล้ว” ทิวาบ่นอุบพลางใช้มือลูบท้องตัวเอง“ก็แหงล่ะ ชิมกันแทบทุกร้าน ไม่อิ่มก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว” ริมฝีปากบางระบายยิ้มเมื่อเห็นท่าทางของเพื่อนสาว“งั้นเดี๋ยวเราขับรถไปส่งลินที่หน้าหอพักนะ มันดึกแล้วเดินกลับคนเดียวอันตราย”“ไม่เป็นไร ใกล้แค่นี้เอง อีกอย่างคนก็ยังพลุกพล่าน นักศึกษาบางคนก็ยังเดินไปเดินมาไม่เห็นอันตรายเลย เรากะว่าจ

พิษรักมาเฟีย : ตอนที่ 3ยี่สิบนาทีผ่านไป.อาหารที่แขกคนสำคัญสั่งได้เสร็จพร้อมเสิร์ฟ ซึ่งฉันก็เข็นรถที่ใส่อาหารไว้อย่างหวั่นใจ ภาวนาว่าไม่ให้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีก โชคดีที่ก่อนหน้านี้พี่ดาวเจ้าของร้านเป็นคนเสิร์ฟน้ำให้แขกด้วยตัวเองทำให้ฉันไม่ต้องเข้าไปเจอกับทั้งคู่ แต่รอบนี้ไม่มีโชคที่ไหนช่วยอีกแล้ว ขาทั้งสองข้างก้าวเข้าไปในห้องอาหารอย่างระมัดระวังบรรยากาศภายในห้องเงียบสนิท ไม่มีแม้แต่เสียงพูดคุย สายตาของทั้งคู่เพ่งเล็งมาที่ฉันรวมเป็นตาเดียวกัน"ขออนุญาตเสิร์ฟอาหารนะคะ" รอยยิ้มบางๆฉายขึ้นบนใบหน้าหวานพยายามแสดงความเป็นมิตรให้กับแขกเหมือนทุกครั้งที่ฉันทำ ฉันค่อยๆหยิบอาหารออกจากรถเข็นและจัดวางไว้ตรงหน้าของทั้งสองคนด้วยท่าทางอ่อนน้อมและระมัดระวังมากที่สุด ทุกการกระทำของฉันถูกสายตาคมกริบจ้องมองอยู่ตลอดเวลา ถึงจะไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมองแต่ก็รับรู้ได้ว่ามีคนกำลังจ้องอยู่ ส่วนหญิงสาวชุดแดงเพลิงก็มองมาที่ฉันด้วยสายตารังเกียจอย่างเปิดเผยตั้งแต่ฉันเดินเข้ามา"อ๊ะ" ลินร้องเสียงหลงเมื่อเธอเดินเข้าไปใกล้ๆกับหญิงสาวชุดแดง แต่แล้วเท้าของผู้หญิงคนนั้นที่สวมใส่รองเท้าส้นเข็มก็เหยียบและบดขยี้ปลายเท้าของเ

พิษรักมาเฟีย : ตอนที่ 5@มหาวิทยาลัยรัฐบาลแห่งหนึ่ง"ลิน!!!" เสียงหญิงสาวร้องเรียกชื่อเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่หน้าห้องเรียนพร้อมกับรีบเดินด้วยท่าทางกระหืดกระหอบ"ใจเย็นๆ ไม่ต้องรีบ" ฉันหันไปตามเสียงเรียกของเพื่อนสาวคนสนิททันทีหลังจากได้ยินเสียงเรียก วันนี้ฉันมานั่งรอเรียนเร็วกว่าปกติ เพราะถ้าให้นั่งอยู่ที่ห้องนอนคงคิดแต่เรื่องฟุ้งซ่าน ฉันพยายามคิดหาทางออกแต่มันกลับมืดแปดด้าน"ทำไมวันนี้มาเร็วจัง""วันนี้เราเลิกงานเร็ว""เอ๋? ทำไมปิดMaskจนแทบจะถึงตาขนาดนั้นล่ะ" ทิวาเอียงคอถามด้วยความสงสัย"อ่อ คือ...เราไม่ค่อยสบาย กลัวหวัดจะไปติดคนอื่น" ฉันต้องปั้นคำโกหก เพราะรอยแดงจากแรงตบเมื่อกลางวันยังคงเด่นหราอยู่บนแก้มฉันเหมือนเดิม และเหมือนจะแปลเปลี่ยนเป็นสีแดงอมม่วงช้ำๆแล้วด้วย ถ้าเกิดทิวาเห็นขึ้นมาก็คงกลายเป็นเรื่องใหญ่ ไม่ใช่ทิวาจะไปหาเรื่องผู้หญิงคนนั้นนะ แต่ฉันต้องตอบคำถามเธอไม่รู้จบ ด้วยเครื่องสำอางที่ตัวเองไม่เคยได้สัมผัสมันสักครั้ง ทำให้ฉันหาอะไรกลบรอยพวกนี้ไม่ได้เลย มีเพียงหน้ากากอนามัยที่หาซื้อได้ง่ายที่สุด"อ๋อๆ ถ้าไม่ไหวบอกเรานะ หรือถ้าง่วงก็ฟุบนอนไปได้ ถ้าอาจารย์ถามเดี๋ยวเราบอกเองว่าลิน

พิษรักมาเฟีย : ตอนที่ 7"เฮ้อ...." เสียงถอนหายใจดังเป็นสิบครั้งตั้งแต่กลับมาถึงห้อง ดวงตากลมโตจ้องมองเอกสารรับเข้าทำงานตรงหน้าด้วยความเสียดาย ถ้าปฏิเสธก็เหมือนทิ้งเงินแสนไปต่อหน้าต่อตา"หรือว่าเราควรจะทำงานนี้อย่างที่อาจารย์บอกดี สักปีสองปีแล้วค่อยลาออก ตอนนั้นก็จะมีเงิน...เดือนละแสน...สิบสองเดือนก็...ละ ล้านนนสะสองง ฉันจะมีเงินล้านผ่านบัญชีในปีเดียว" ฉันลองคิดคำนวณดูเล่นๆ แต่ผลที่ได้รับมันไม่เล่นเลย ทำเอาหัวใจฉันเต้นระส่ำ ต่อให้หักค่าใช้จ่ายแล้วเงินก็มีมากสำหรับฐานะอย่างฉันอยู่ดี"แล้วทำไมมันง่ายแบบนั้นละ หรือฟ้าเห็นว่าฉันเหนื่อยมาเยอะแล้ว"ฉันเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์มาต่อสายหาเพื่อนสนิทของฉันคนเดียวที่มี อย่างน้อยสองหัวก็ดีกว่าหัวเดียวใช่เวลาไม่นานปลายสายก็รับด้วยน้ำเสียงสดใส(ว่าไงลิน)"เราไม่ได้โทรมารบกวนทิวาดึกๆใช่ไหม" ทันทีที่ปลายสายตอบรับมาฉันก็รู้สึกผิดที่ต้องโทรหาเพื่อนดึกๆ(ไม่รบกวนเลย เราไม่ได้ยุ่งแถมยังไม่ง่วงด้วย)"เรามีเรื่องจะปรึกษา เราคิดวนไปวนมาไม่รู้จะเอายังไงดี"(พูดมาได้เลย วันนี้เราจะเป็นผู้คลายความกังวลให้ลินเอง)"คือวันนี้อาจารย์เรียกเราไปคุยเรื่องงาน พอดีมีบริษัท