บททั้งหมดของ สัญญารักมาเฟียร้าย: บทที่ 201 - บทที่ 210

พิษรักมาเฟีย : ตอนที่ 29"เดี๋ยวกูขับรถไปเอง ตามกูอยู่ห่างๆก็พอ" ชาร์ลพูดกับคนปลายสายด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง สายตาคมกริบปรายตามองคนตัวเล็กที่พึ่งเดินออกมาจากห้องแต่งตัว เธออยู่ในชุดเดรสสีขาวสะอาดตา ความยาวพอดีเข่า ใบหน้าหวานถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางแบบบางเบา ปากบางถูกเคลือบด้วยลิปสติกสีชมพูอ่อน ปล่อยผมยาวสลวย สะกดสายตาของคนที่พบเห็นฉันเดินออกมาด้วยไม่ความไม่มั่นใจกับเสื้อผ้าที่ต้องใส่ แถมยังถูกคนตรงหน้ากลั่นแกล้ง กว่าเขาจะปล่อยให้ฉันเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ก็เกือบเที่ยงวันไปแล้ว ถ้าไม่มีช่างมาทำห้องเขาคงไม่หยุดเท่านี้แน่ กลางหว่างขาฉันแสบไปหมด เนื้อตัวมีแต่รอยแดงโดยเฉพาะตรงเนินอกทั้งสองข้าง โชคดีที่เขาไม่สร้างรอยในพื้นที่ที่ไม่สามารถใส่เสื้อผ้าปิดได้ ไม่งั้นฉันคงไม่กล้าออกไปไหน และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะพาไปไหน"จะพาฉันไปไหน คุณไม่คิดจะบอกฉันเหรอคะ""ฉันหิวข้าว ไปกันได้แล้ว" ชาร์ลรีบดึงสติกลับมา ก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาและเดินผ่านหน้าหญิงสาวไปทันที"นั่นคือคำตอบแล้วเหรอ" ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ และเดินตามหลังคนตัวสูงเข้าลิฟต์ส่วนตัวไม่ถึงอึดใจประตูลิฟต์ก็เปิดออกชั้นล่างสุดและเหมือนเป็นชั้นใต

พิษรักมาเฟีย : ตอนที่ 31หลังจากฉันกับจัสตินกินข้าวด้วยกันเสร็จ เขาก็พาฉันกลับโดยที่ไม่แวะไหนอีกเลย และฉันก็เป็นคนจ่ายค่าข้าวให้เขาเอง พูดมาซะขนาดนั้นใครจะกล้าปฏิเสธและทำตีมึนตอนฉันจ่ายเงินอีกใช้เวลาพักใหญ่ๆ รถสปอร์ตคันหรูขับมาจนใกล้จะถึงมหาวิทยาลัยของฉันแล้ว เขาดูเหมือนคนไม่น่าไว้ใจแต่ไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่ากับฉันเลย ถึงจะกวนประสาทบ้างก็ตาม“จอดตรงทางเข้ามหาวิทยาลัยนี่แหละ ขอบคุณนะที่มาส่ง”"เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นไม่ได้เหรอ" เมื่อเท้าแกร่งเหยียบเบรก ใบหน้าคมคายก็หันมามองคนตัวเล็กที่เตรียมตัวจะลงรถ"ฉันเลี้ยงข้าวตอบแทนนายไปแล้วถือว่าหายกัน""ผิดคาดแฮะ" ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงจูบบอกลา แต่เธอไม่ได้สนใจเขาเลยด้วยซ้ำ"อะไรของนาย""ก็แค่แปลกใจนิดหน่อย หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกครั้งเร็วๆนี้ ""หวังว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วดีกว่า ขอบคุณอีกครั้ง" พูดจบฉันก็เปิดประตูรถลงทันที ถ้าขืนอยู่ต่อเขาคงหาเรื่องเถียงกับฉันอีกแน่ปึง!เสียงประตูรถปิดลง ภายในรถเหลือเพียงชายหนุ่มร่างสูง สายตาคมกริบมองกระจกหลังเพื่อมองหญิงสาวร่างเล็ก ก่อนจะชำเลืองไปมองถนนฝั่งตรงข้าม ริมฝีปากหนาระบายยิ้มเจ้าเล่ห์ออก

พิษรักมาเฟีย : ตอนที่ 33 หลายชั่วโมงผ่านไป...ฉันนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยเพียงลำพัง หมอและพยาบาลได้ออกกันไปสักพักแล้ว หมอได้ทำการตรวจอาการของฉันเบื้องต้น ทุกอย่างตอบสนองได้ปกติดี มีแค่รอยฟกช้ำบนใบหน้าและรอยแผลที่เกิดจากแรงกระแทกเท่านั้น สภาพจิตใจฉันตอนนี้อยู่ในระดับที่ยังไม่เต็มร้อยเสียงปืนที่มักเข้ามาในหูเป็นพักๆ ภาพพวกนั้นยังวนอยู่ในหัวฉันอยู่ตลอด มันไม่สามารถลบภาพพวกนั้นออกจากหัวฉันได้เลย และไม่มีวันที่ฉันจะลืมเรื่องราวทั้งหมด มันกลายเป็นว่าฉันหวาดผวากับเสียงปืนไปแล้ว ครืด...เสียงประตูเปิดออกทำให้ฉันละความสนใจจากจุดจุดหนึ่ง ไปยังประตูกับบุคคลที่เข้ามาใหม่ ดวงตากลมโตจับจ้องคนที่ทำร้ายร่างกายด้วยแววตารังเกียจ"อึก"ฉันรีบก้มหน้าเอามืออุดหูทันทีเมื่อเสียงปืนกึกก้องอยู่ในหูอีกครั้ง การกระทำของเขาประเดประดังเข้ามาในหัวจนฉันหวาดผวาตึก ตึก ตึกเสียงฝีเท้าแกร่งดังเข้ามาในโสตประสาททำให้ฉันนึกถึงเหตุการณ์ที่เขาเดินเข้ามาในห้องฉันวันนั้น มือทั้งสองข้างอุดหูไว้แน่น เสียงปืน เสียงกรีดร้องของตัวเองดังก้องอยู่ในหู เหมือนตอนนี้ตัวเองกำลังอยู่ในมุมแคบๆ"กรี๊ดดดด....เสียงนั้น เสียงนั้นมันดังอยู่ในห

พิษรักมาเฟีย : ตอนที่ 35ด้านของชาร์ลบ้านเล็กๆในต่างจังหวัด มีเพียงบ้านไม้หลังเล็กและไร่นาที่เอาไว้ทำมาหากิน ชายหนุ่มร่างสูงกำลังยืนมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ชาร์ลมองไปรอบๆบริเวณบ้าน เขามาถึงที่แห่งนี้สักพักใหญ่แล้ว ยังคงตกตะลึงกับความเป็นอยู่ของเจ้าของบ้านหลังนี้ ตั้งแต่เกิดมาชีวิตเขามีแต่สุขสบาย ไม่เคยต้องลำบาก ใครจะคิดว่าเด็กผู้หญิงคนนึงจะดิ้นรนกัดฟันสู้ทั้งทำงานและเรียนเพื่อจะทำให้ตัวเองประสบความสำเร็จ และเธอยังทำงานส่งเงินมาให้ที่บ้านไว้ใช้ ไม่มีใครรู้ว่าเธอต้องอยู่เพียงแค่รูหนูแคบๆห้องนั้น ไม่มีใครรู้ว่าเธอต้องเอาข้าวในร้านอาหารที่เธอทำมาประทังชีวิต และในบางครั้งเธอจะมีเพียงบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปไว้คลายความหิว ทั้งที่เขาบอกมันว่าเป็นอาหารขยะ แต่สำหรับเธอมันคืออาหารชั้นเลิศที่ทำให้เธออยู่รอด“รถพยาบาลพร้อมแล้วครับนาย พ่อกับแม่ของเธอตัดสินใจจะไปรักษาตัวกับเราครับ” เทเลอร์มารายงานเจ้านายหนุ่ม เพราะในตอนแรกพ่อของอลินดาไม่ยอมไปรักษาที่กรุงเทพ ต่อให้ทั้งหมอและพยาบาลเกลี้ยกล่อมยังไงก็ไม่ไป จนท้ายที่สุดทำให้นายใหญ่ของเขาต้องนั่งรถจากกรุงเทพเพื่อมาที่นี่และมาคุยด้วยตัวเอง ไม่มีใครรู้ว่านายใหญ่

พิษรักมาเฟีย : ตอนที่ 37ฉันมองใบหน้าคมคายในระยะประชิด ได้ยินทุกคำพูดของเขา สิ่งที่เขาอยากให้เรียกกลับทำให้หัวใจเต้นระรัว ความรู้สึกต่างจากที่เรียกเพื่อนของเขาอย่างสิ้นเชิง ฉันไม่รู้ว่าประโยคสุดท้ายคือคำสั่งหรือประโยคขอร้องกันแน่ ด้วยน้ำเสียงที่ต่างออกไปจากทุกครั้งที่ ไม่รู้เลยว่าผู้ชายคนนี้ต้องการอะไร เขากำลังเล่นกับความรู้สึกฉันอยู่หรือเปล่า"คุณชาร์ลฉันอึดอัดถอยออกไปหน่อยได้ไหมคะ" สุดท้ายฉันก็เรียกเขาเหมือนเดิม เพราะฉันไม่ไว้ใจเขาอยู่ดี สิ่งที่เขาทำกับฉันมันหนักหนาซะเหลือเกิน ไม่มีใครเปลี่ยนไปเพียงชั่วข้ามคืนได้หรอก คนเราไม่สามารถฝืนการกระทำตัวเองได้นาน สักวันมันจะระเบิดออกมา ฉันไม่ได้ปฏิเสธการกระทำที่เปลี่ยนไปของผู้ชายคนนี้ แต่ฉันจะรอดูว่าเขาจะทำแบบนี้ได้นานแค่ไหน"โอเค ฉันจะไม่บังคับเธอ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันบังคับเธอทำตามฉันมาตลอด ฉันบีบบังคับเธอทุกทาง ไม่แปลกที่เธอจะไม่ไว้ใจฉัน" ชาร์ลยอมผละออกจากคนตัวเล็ก ใบหน้าคมคายเรียบนิ่งไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไร คำพูดของชาร์ลทำให้อลินดามองหน้าเขาอยู่สักพักโดยที่ไม่พูดอะไร"คุณไปเกลี้ยกล่อมยังไงให้พ่อกับแม่ฉันขึ้นมารักษาตัวที่กรุงเทพคะ" ฉ