All Chapters of ย้อนเวลากลับมาเลี้ยงลูกและสามี : Chapter 31 - Chapter 40

“อาเหมาตื่นได้แล้ว เราถึงตัวเมืองแล้ว” จือหลินปลุกเด็กน้อยที่นั่งหลับน้ำลายยืดให้ตื่น เพราะเจ้าตัวทนแรงโยกของเกวียนไม่ไหว นางจึงให้อาเหมานั่งหลับตานิ่ง ๆ จะได้ไม่เกิดอาการเวียนหัวคลื่นไส้ อีกทั้งภายในเกวียนมีผู้คนแน่นถนัดทำให้อากาศไม่ถ่ายเทอาเหมางัวเงียตื่นใบหน้าเกิดเป็นรอยยับที่เกิดจากการหนุนทับรีบเช็ดน้ำลายน้ำลายตรงข้างแก้มออกให้เรียบร้อย ช่างน่าขายหน้ายิ่งนัก แทนที่จะช่วยท่านน้าแต่กลับต้องมาเป็นภาระเสียได้จือหลินลงเกวียนจากนั้นจึงได้ขนกระบุงลงตาม สุดท้ายก็อุ้มอาเหมาลงตามมาทีหลัง“เราไปขายเกลือก่อนแล้วค่อยเดินเล่นที่ตลาดแล้วกันนะ”“ขอรับท่านน้า” อาเหมารู้สึกตื่นเต็มตาแล้ว ผู้คนในตลาดเดินกันขวักไขว่จับจ่ายซื้อของเต็มไปหมดอาเหมาเคยเดินเท้าเข้ามาขอทานครั้งหนึ่ง แต่ถูกเจ้าถิ่นไล่ออกมาอีกทั้งยังถูกแย่งเงินที่ได้ไปจนหมด ตั้งแต่นั้นเขาก็ไม่เคยย่างกรายเข้าใกล้ตลาดอีกเลย“หนักหรือไม่ มาแม่ถือเอง” นางเห็นว่าอาเหมามีสีหน้าไม่ค่อยดีนัก จึงคิดไปว่าเขาอาจจะเหนื่อยจากการเดินทาง อีกทั้งยังต้องแบกของไว้บนหลัง“ไม่เป็นไรขอรับท่านน้าข้าไม่เหนื่อยเลยขอรับ”จือหลินได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอาที่อาเหมาไม่ย

“เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน เจ้าไม่ต้องกลับไปกับเกวียนรับส่งหรอก ประเดี๋ยวข้าให้คนไปส่งเจ้าที่บ้านพร้อมกับข้าวสารไปด้วยกันเลย อย่างไรถึงเวลาไปรับเครื่องปรุงเดือนหน้าจะได้รู้จักทางไปบ้านเจ้า” เถ้าแก่ต้วนเสนอทางเลือกที่สบายให้จือหลิน ด้วยรู้สึกสงสารปนนับถือฝีมือการทำเครื่องปรุงของสตรีตรงหน้า หากเรื่องที่นางเล่ามาก่อนหน้าเป็นเรื่องจริง สตรีตัวเล็กเลี้ยงบุตรทั้งสองกับสามีป่วยติดเตียงต้องใช้ความอดทนมากแค่ไหน“ขอบคุณเถ้าแก่อีกครั้งเจ้าค่ะ ถ้าเช่นนั้นข้าไม่เกรงใจแล้ว อย่างไรข้าขอไปทำธุระแล้วจะกลับมานะเจ้าคะเถ้าแก่” หญิงสาวกับอาเหมาโค้งศีรษะขอบคุณ ที่เถ้าแก่ต้วนใจดีไปส่งตนถึงบ้าน ก่อนจะขอตัวลาเพื่อจะได้ไปทำธุระต่อให้เสร็จ แล้วจึงกลับมาขึ้นเกวียนอีกครั้ง“ไม่เป็นไร ๆ เรื่องแค่นี้เอง ถือเสียว่าเป็นบริการพิเศษจากข้า”หลังจากนั้นสองแม่ลูกก็ได้ออกจากร้านขายเครื่องปรุง มุ่งตรงไปยังโรงหมอที่นายอำเภอซ่งแนะนำหมอที่มีฝีมือให้ เพื่อจะได้ตกลงราคาค่ารักษาและนัดวันเวลาเดินทางไปที่บ้านของตน ระหว่างนั้นก็จะเกลี้ยกล่อมให้สามียอมรักษาให้ได้“ท่านหมอเหมินอยู่หรือไม่เจ้าคะ” ซ่งไป๋เหอ ท่านแนะนำอะไรมาให้ข้าเนี่ย หมอต้อง

ถึงจะรู้อยู่แก่ใจว่าไม่ควรจะเข้าไปยุ่ง แต่การที่ต้องยืนมองเฉย ๆ ดูคนเจ็บปางตายผ่านหน้าไป โดยที่ไม่ทำอะไรเลยก็ไม่ได้ ถือเสียว่าเป็นการตอบแทนที่ไม่ได้คิดจะฆ่าหรือทำร้ายก็แล้วกัน“ท่านผู้นั้นบาดแผลลึกนัก ข้าว่าปฐมพยาบาลก่อนส่งโรงหมอดีหรือไม่เจ้าคะ”“เจ้าเป็นหมอหรือ” ชายหน้าบากถามกลับทันที ถ้าโชคดีแม่นางผู้นี้เป็นหมอ ก็อาจจะช่วยหัวหน้าของเขาได้ ดียิ่งนัก“ไม่เจ้าค่ะ แต่ข้าพอมียาที่ช่วยให้อาการเขาทุเลาลงก่อนจะถึงมือหมอ ก็แค่ยืดเวลาไปได้สักพัก” ใช่แล้ว ตนเป็นเพียงสตรีธรรมดาและใช้ชีวิตธรรมดาทั่วไป และชาติก่อนหน้าที่จะย้อนเวลากลับมา ก็เป็นเพียงแค่สาวน้อยทำงานในร้านขายข้าวแกงเท่านั้น จะเอาความรู้เรื่องการแพทย์อะไรมารักษาใครได้ชายหน้าบากนิ่งอย่างใช้ความคิด ตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว กว่าจะพาหัวหน้าไปถึงโรงหมอก็คงจะใช้เวลา ในเมืองใกล้ ๆ นี้ก็ไม่สามารถเข้าไปได้ เพราะพวกศัตรูคงจะไปดักรอหน้าประตูเมืองแล้ว สุดท้ายเขาก็พยักหน้าจำยอมให้สตรีตรงหน้าช่วยเหลือ“ข้าขอเข้าไปในเกวียนสักครู่ เตรียมของเสร็จแล้วจะบอก ท่านค่อยหามคนเจ็บเข้ามานะเจ้าคะ” จือ หลินส่งอาเหมาให้อยู่ในความดูแลคนของเถ้าแก่ต้วน จากนั

ในทุกวันเหมาเสี่ยวถงจะได้รับการดูแลจากภรรยาเป็นอย่างดี ความสัมพันธ์ของคนทั้งสองก็เริ่มจะดีขึ้นเรื่อย ๆ มีเพียงสิ่งเดียวที่เขายังคาใจก็คือเรื่องที่นางนำสิ่งของแปลก ๆ มากมายมาจากที่ใดกันแน่ ทุกอย่างเขาล้วนรับได้หมด ยกเว้นก็แต่สิ่งของเหล่านั้นนางได้มันมาจากชายอื่นเขายอมรับไม่ได้“เสี่ยวหลง อาเหมารีบกินข้าวเร็วเข้า ประเดี๋ยวจะไม่ทันเข้าเรียนกับท่านอาจารย์” จือหลินคีบเนื้อปลาขาวอวบใส่ถ้วยข้าวให้กับเหล่าหัวผักกาดทั้งสอง วันนี้เป็นกำหนดที่อาจารย์จะมาสอน แต่ดันนอนตื่นสายกันเสียได้“ขอรับท่านแม่” เสี่ยวหลงรีบคีบกับข้าวที่มารดาส่งให้เข้าปากเคี้ยวแก้มตุ่ย อาหารที่ท่านแม่ทำอร่อยทุกอย่าง แม้แต่แค่ผัดผักก็ยังอร่อยเขาคิดว่าในใต้หล้านี้คงจะมีเพียงท่านแม่ที่ทำออกมาได้อร่อยเช่นนี้“ขอรับท่านแม่” อาเหมารีบพุ้ยข้าวเข้าปากไม่แพ้พี่ชาย เขาจะต้องกินให้เยอะจะได้โตเร็ว ๆ จากนั้นก็จะได้ช่วยทำงานได้เยอะขึ้นสองหัวผักกาดเร่งรีบพุ้ยข้าวเข้าปากให้เร็วที่สุด อีกไม่กี่เค่อท่านอาจารย์ก็จะมาถึงแล้ว ดังนั้นพวกเขาจะต้องทำเวลาให้เร็วที่สุดตั้งแต่มีเรื่องกับปี้ฉุ่ยไปวันนั้น จือหลินจึงตัดปัญหาโดยการเชิญท่านอาจารย์มาสอนเด็

หลังจากที่เปิดอกคุยกันกับเหมาเสี่ยวถงจือหลินรู้สึกโล่งใจอย่างแปลกประหลาด ในวันที่นางย้อนเวลากลับมาวันแรกที่ได้เห็นเขาและบุตรชาย ยังคิดอยู่เสมอว่าต้องรอนานสักแค่ไหนทั้งสองจะยอมให้อภัยกับความร้ายกาจของตนที่ได้กระทำไว้ในอดีตในตอนนี้ครอบครัวเหมาตัดปัญหาเรื่องปากท้องไปได้ เพราะของวิเศษที่จือหลินมีมันสามารถเอาอาหารสดใหม่อาหารแห้งหรือของใช้ออกมาได้มากเท่าที่ต้องการ ทำให้พวกเขาไม่ได้ขาดสนสิ่งใดในการใช้ชีวิตประจำวันเหมาเสี่ยวถงนั่งอยู่บนรถเข็นหน้าบ้าน เหม่อมองบ้านหลังน้อยที่สร้างขึ้นด้วยน้ำพักน้ำแรงของบิดามารดา เขาตั้งใจไว้ว่าจะไม่ทุบทิ้งเพื่อสร้างหลังใหม่ขึ้นมาแต่จะใช้การซ่อมบำรุงแทน ในเมื่ออีกไม่นานพวกเขาก็จะย้ายไปอยู่ในตัวเมืองแล้ว จึงอยากจะเก็บมันไว้เป็นความทรงจำหลังจากที่ได้เปิดอกทำความเข้าใจกับภรรยาไปวันนั้น เขาถือว่านับจากนี้ไปคือวันที่พวกเขาทั้งสี่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่แท้จริง“ขออภัยขอรับ แม่นางจือหลินอยู่หรือไม่” ชายผู้หนึ่งกระโดดลงจากเกวียนร้องถาม เขาไม่แน่ใจว่าตนนั้นได้มาบ้านถูกหลังหรือไม่ เพราะเมื่อวานที่แยกย้ายกันกลับเขาก็ไม่ได้มาส่งถึงที่ วันนี้จึงได้ถามทางจากชาวบ้านมาเรื่อย