All Chapters of ย้อนเวลากลับมาเลี้ยงลูกและสามี : Chapter 1 - Chapter 10

แก๊กๆฉู่ ๆ ๆ ๆฉ่า ๆ ๆ ๆเสียงตะหลิวกระทบกับกระทะดังลั่นร้านอาหารตามสั่ง ผู้คนภายในร้านแน่นขนัด หวานเจี๊ยบที่คอยรับออเดอร์จากลูกค้าแทบจะเดินขาขวิด อากาศร้อนก็ร้อนพัดลมเป่าแต่ละทีผิวแทบลวก เหงื่อไหลไคลย้อยเปียกโชกทั้งตัว ยิ่งคนที่อยู่หน้าเตาด้วยแล้วไม่ต่างอะไรกับการยืนย่างตัวเอง“ป้าแตน โต๊ะสามไข่เจียวหมูสับหนึ่ง สุกี้แห้งหนึ่ง แล้วก็ต้มเลือดหมูไม่ใส่เลือดหมูจ้ะ”“นับวันลูกค้าชักจะสั่งเมนูชวนงงขึ้นทุกวัน” นางแตนได้แต่บ่นอุบ สั่งต้มเลือดหมูแต่ไม่เอาเลือดหมู แล้วมันจะเข้าถึงต้มเลือดหมูได้ยังไง“งั้นหวานไปเคลียร์โต๊ะก่อนนะจ๊ะป้า” หลังจากที่นำรายการอาหารมาให้ป้าเจ้าของร้าน หวานเจี๊ยบก็รีบไปเคลียร์โต๊ะที่เพิ่งกินเสร็จต่อ เพื่อจะได้ต้อนรับลูกค้าชุดใหม่เข้ามาแทน“น้องสั่งน้ำหน่อย”เพียงลูกค้าร้องสั่งออเดอร์ หญิงสาวร่างผอมบางก็รีบวางมือจากงานตรงหน้า เข้ารับออเดอร์ต่อทันที“รับอะไรจ๊ะพี่” หวานเจี๊ยบยกสมุดจดปากกาพร้อม เตรียมจดรายการที่ลูกค้าสั่ง“น้ำกระเจี๊ยบหนึ่ง โอเลี้ยงหนึ่ง เป๊ปซี่หนึ่ง”“รอสักครู่นะพี่” เมื่อจดรายการน้ำเสร็จร่างเล็กก็รีบเข้าไปหาลุงที่ทำหน้าที่ชงน้ำ“ลุงพงษ์ ออเดอร์จ้ะ หวาน

“อืม ทำไมรู้สึกอึดอัดจัง” หวานเจี๊ยบรู้สึกอึดอัดหายใจแทบไม่ออก เหมือนมีอะไรบางอย่างกดทับที่หน้าอกด้านขวาของตน ไม่ว่าจะพยายามพลิกตัวอย่างไรก็ไม่สามารถขยับได้ดั่งใจเอาเสียเลยแต่ก่อนที่หญิงสาวจะลืมตาตื่นขึ้น กลับมีภาพหนึ่งในความทรงจำเก่าหวนกลับมามากมาย แต่แปลกตรงที่ตัวเธอเองไม่ได้รู้สึกปวดหัว หรือปวดร่างกายเลยสักนิด ทุกอย่างมันไหลเวียนเข้ามาไม่หยุดหย่อน ภาพความทรงจำเก่าก่อนยิ่งภาพความเดิมไหลเวียนเข้ามามากเท่าไหร่ น้ำตาของเธอก็หลั่งไหลออกมาเป็นสายมากเท่านั้น สตรีนางหนึ่งที่ทอดทิ้งทั้งลูกและสามีไปเพื่อเอาตัวรอดเพียงคนเดียว เด็กน้อยวัยเพียงสี่หนาวร้องไห้น้ำตานองหน้า ร้องหาท่านแม่ เขาเอาแต่ร้องเรียกท่านแม่อย่าไป อย่าทิ้งเสี่ยวหลงไป ถึงอย่างนั้นนางก็ไม่แม้แต่จะหันหลังกลับเลยสักนิดสามีที่ป่วยนอนติดเตียงขยับตัวไม่ได้ เอาแต่จ้องมองและตัดพ้อในความใจร้ายภรรยารักลูกก็ยังเล็กสามีพิการกลับทิ้งพวกเขาไปอย่างไม่ไยดี ทั้งที่ก่อนหน้านั้นนางเองที่เป็นคนอยากได้พวกเขามา พอได้ความรักแล้วกลับไม่เห็นคุณค่า หนีไปพร้อมกับเงินก้อนสุดท้ายทิ้งให้สองพ่อลูกต้องอดตายในกระท่อมหลังเก่าผุพังสมควรแล้วที่ในชาตินี้ตัวเธ

“ออกไป ข้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้า” เหมาเสี่ยวถงตวาดลั่น สตรีน่าชัง เขาเคยรักสตรีชั่วช้าเช่นนี้ไปได้อย่างไร ไม่ดูแลเขาก็ช่างเถิด แต่ลูกนางกลับไม่เคยเหลียวแล นี่ก็คงจะกลับมาจากในตัวเมืองล่ะสิ ออกไปเช่าบ้านผู้อื่นหลับนอน แต่ไม่เคยอยู่บ้านตนเอง ปล่อยให้เสี่ยวหลงต้องอดมื้อกินมื้อ ถ้าหากเขาเดินได้ปกติดีไม่ป่วยนอนติดเตียง ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้ลูกต้องอดอยากเช่นนี้“ท่านพี่ข้าสำนึกผิดแล้วเจ้าค่ะ ต่อไปนี้ข้าจะไม่ทำตัวเหลวไหลอีกแล้ว ยกโทษให้ข้าเถอะนะเจ้าคะ” ยิ่งมาเห็นสภาพสามีในตอนนี้ใจกลับไหววูบ เขาต้องลำบากและทรมานมากแค่ไหนกันนะ“คนเคยมีสันดานเช่นไร ไม่มีทางจะกลับมาดีได้หรอก ข้าจะเขียนใบหย่าให้แล้วเจ้าก็เอาเงินก้อนสุดท้ายไปจากที่นี่ซะ” เขายอมแพ้แล้ว ไม่อยากจะดึงรั้งนางไว้อีกต่อไปแล้ว สภาพเช่นนี้ก็ไม่แปลกที่จะไม่มีใครอยากจะอยู่ด้วย“ข้าไม่ไปเจ้าค่ะ ท่านกับลูกอยู่ที่ใดข้าก็อยู่ที่นั่นแหละ” หญิงสาวใช้ความหน้ามึนเข้าสู้ ประคองร่างผ่ายผอมที่มีแต่หนังหุ้มกระดูกขึ้นมาจากที่นอน กลิ่นอาจมส่งกลิ่นเหม็นคละคลุ้งไปทั่ว จนนางต้องยกแขนเสื้อขึ้นปิดจมูกแทบไม่ทัน“หากรังเกียจมากนัก ก็ไม่ต้องมาแตะต้องข้า” ชายหนุ่ม

“กินเสร็จแล้วตามแม่ออกไปตรงลานอาบน้ำ ถ้วยจานไม่ต้องเก็บเดี๋ยวแม่จัดการเอง” หญิงสาวถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แค่วันแรกที่ย้อนเวลากลับมาก็งานหนักถึงเพียงนี้เชียวหรือจือหลินเข้าไปในห้องครัวอีกครั้ง แล้วจากนั้นจึงเรียกของวิเศษออกมาแล้วจัดการหาชุดสำหรับเด็กและผู้ใหญ่อย่างละสามชุด ผ้าเช็ดตัว สบู่ก้อนสำหรับเด็ก ครีมนวดผม แชมพู และที่ขาดไม่ได้เลยนั้นคือหวีเสนียด นางสังเกตเห็นในตอนที่บุตรชายเดินผ่าน เด็กน้อยเกาหัวยุกยิกในบางครั้งจะมีตัวเหาไต่ขึ้นมาด้านบนให้เห็น สิ่งแรกคงจะต้องจัดการอาบน้ำให้เสี่ยวหลงเสียใหม่หลังจากเตรียมทุกอย่างพร้อมแล้ว ร่างบางจึงได้หอบเอาของทั้งหมดออกไปตรงลานสำหรับใช้อาบน้ำ จะเรียกว่าลานก็ไม่ได้ เป็นเพียงแค่ไม้ไผ่สานตั้งเป็นฉากสูงถึงปลายคาง แล้วเอาใบไม้มาแปะทับไว้เพื่อไม่ให้คนภายนอกได้เห็น ส่วนน้ำก็ต้องไปตักมาจากลำธาร และก็ต้องเดินไกลออกไปพอดู“ขอโทษขอรับท่านแม่ ที่ยังไม่ได้ตักน้ำ” เด็กน้อยยืนก้มหน้าจนปลายคางชิดอก เตรียมรับโทสะจากมารดา วันนี้เขาตื่นสายกว่าทุกวัน และมัวแต่ดีใจที่มารดาพูดดีด้วยจนลืมไปว่ายังไม่ได้ไปตักน้ำใส่อ่างน้ำใช้ ตามคำสั่งของท่านแม่ที่เขาจะต้องทำเช่นนี้ทุกว

จื่อหลินยืนเท้าสะเอวมองบ้านด้วยสีหน้ายุ่งเหยิง งานใหญ่ งานหนัก และงานช้าง เพราะบ้านหลังน้อยที่เกือบจะผุพัง ทั้งรกและสกปรกมากเหลือเกิน กลิ่นอับผสมกับกลิ่นไม่พึงประสงค์ที่ออกมาจากห้องของสามี เล่นเอานางต้องดึงเอาแมสมาสวม ไม่รู้ว่าใช้ชีวิตอยู่กันไปได้อย่างไร ถ้าหากจะโทษก็คงจะโทษความเห็นแก่ตัวของตนเองกระมังทั้งบ้านตอนนี้ก็มีเงินเพียงแค่ไม่ถึงตำลึงนับว่าดีแล้วที่นางได้กลับมาพร้อมกับของวิเศษ ฉะนั้นเรื่องเงินจึงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสำหรับครอบครัว หากมีของวิเศษแล้วนางก็สามารถต่อยอดได้อีกเยอะหญิงสาวยื่นนิ่งอย่างใช้ความคิด ตนเองควรเริ่มจากตรงไหนก่อนดี เพราะไม่ว่าจะมองไปตรงไหน ก็มีสภาพไม่ต่างกันเลยสักที่ ก่อนจะตัดสินใจได้ว่านางควรจะเริ่มจากห้องของสามีก่อนหญิงสาวเข้ามาในห้องนอนเหมาเสี่ยวถงแล้วจึงได้เรียกไอแพดขึ้นมาพร้อมกับฉายภาพแอปพลิเคชันต่างๆ บนอากาศ เพื่อให้เจ้านายของมันได้เลือกหาสิ่งที่ต้องการจือหลินเปิดระบบชอปปิงขึ้นมา จากนั้นนางจึงได้เลือกหาสิ่งของที่ต้องการ“อืม... คงต้องเอาพวกอุปกรณ์ทำความสะอาด และก็สเปรย์น้ำหอมออกมาก่อน” เมื่อนางได้สิ่งของที่ต้องการ ก็รีบเก็บไอแพดลงไปทันที เพราะกลัวว่าบ