All Chapters of ย้อนเวลากลับมาเลี้ยงลูกและสามี : Chapter 41 - Chapter 50

หลังจากนัดหมายท่านหมอเพื่อมาตรวจดูอาการสามีในวันนั้น จือหลินได้เร่งการบำรุงดูแลร่างกายเหมาเสี่ยงถงมากยิ่งขึ้น ไม่ว่าจะเป็นรังนกหรือแม้แต่วิตามินชนิดต่าง ๆ จือหลินก็สรรหามาให้เหมาเสี่ยวถงได้กินไม่ขาด เพื่อรอคอยวันที่ท่านหมอเหมินมารักษาเมื่อครบกำหนดที่ได้นัดหมายกับหมอเหมินไว้แล้ว ก็ได้แต่หวังว่าเขาจะมาตามคำสัญญา“ท่านแม่ขอรับ มีท่านลุงหนวดที่ไหนไม่รู้ยืนอยู่หน้าบ้านเราขอรับ” ในตอนที่เสี่ยวหลงกำลังเก็บผักจากสวนข้างเรือนได้เห็นเข้าพอดี ดูแล้วชายแปลกหน้าเอาแต่ยืนชะเง้อคอเกาะรั้วอยู่หน้าบ้านไม่น่าไว้ใจจึงได้รีบเข้ามาบอกมารดาให้ระวังตัว“หืม ลุงหนวดหรือ เดี๋ยวแม่ไปดูเอง” นางเพิ่งจะนินทาในใจไปหยก ๆ หมอเหมินคงจะตายยากน่าดูแต่เมื่อออกไปหน้าบ้านก็พบว่าท่านลุงหนวดที่บุตรชายพูดถึง คือท่านหมอเหมินอย่างที่คิดไว้จริง ๆ“กว่าจะออกมาได้ ข้าเรียกเสียคอแทบแตก” เพียงแค่เห็นหน้าหมอเหมินก็เริ่มบ่นอีกฝ่ายไม่ยั้ง เมื่อมองสำรวจตัวบ้านคร่าว ๆ ไม่รู้ว่าเขาคิดผิดหรือคิดถูกที่รับงานนี้ นางจะมีเงินจ่ายค่ารักษาหรือ“เชิญเข้าเรือนก่อนเจ้าค่ะ” จือหลินพยายามมองข้ามความปากเสียไม่เก็บมาใส่ใจ ปล่อยให้ท่านหมอบ่นไป คิดเสี

ผ่านไปสิบวันนับตั้งแต่เหมาเสี่ยวถงได้รับการรักษา ท่านหมอเหมินได้แวะเวียนเข้ามาตรวจดูอาการอย่างใกล้ชิด ด้วยกลัวว่าอาจจะมีอาการแทรกซ้อนในระหว่างพักรักษาตัว แต่ดูเหมือนว่าหมอเหมินจะกังวลเกินไป คนป่วยดีวันดีคืนด้วยเพราะอยากจะหายและกลับมาเดินได้อีกครั้งให้เร็วที่สุดหลังจากแผลหายในแต่ละวันเหมาเสี่ยวถงจะต้องฝึกเดินและทำกายภาพบำบัด เพื่อให้แขนขาที่เล็กลีบได้มีกล้ามเนื้อกลับมาแข็งแรงเช่นเดิมหมอเหมินได้บอกไว้ เหมาเสี่ยวถงจะต้องหมั่นทำกายภาพเช่นนี้ทุกวัน หากเขาทำได้อีกหกเดือนจะกลับมาเดินได้ปกติ ทั้งนี้ก็ขึ้นอยู่กับความแข็งแรงของแต่ละคนด้วยเช่นกัน จึงทำให้ชายหนุ่มมีกำลังใจมากยิ่งขึ้น เมื่อเขากลับมาเดินได้อีกครั้ง ก็จะสามารถแบ่งเบาภาระภรรยาได้อีกแรงโดยที่นางจะได้ไม่ต้องเหนื่อยทำงานคนเดียวอีกต่อไป“เสร็จแล้วเจ้าค่ะ ออกไปข้างนอกกันเถอะ” วันนี้ทุกคนจะเข้าไปในตัวเมืองด้วยกัน เพราะเหตุการณ์ครั้งที่แล้วทำให้บุรุษในบ้านทั้งสามคนไม่ยอมปล่อยให้นางเข้าไปขายของคนเดียวเพียงลำพัง“ขอบใจเจ้ามาก” เหมาเสี่ยวถงที่ถูกจับรวบผมจนเรียบตึงแล้วมัดด้วยผ้าผูกผมสีขาวส่งยิ้มหวานให้ภรรยา แม้ตอนนี้เขาพอจะใช้ไม้เท้าค้ำยันเพื

ร้านข้าวแกงเล็ก ๆ ของครอบครัวเหมา ได้ถูกสร้างขึ้นในตรอกซอยหนึ่งถัดจากตลาดขายของสดไปเพียงเล็กน้อย ถัดออกไปเพียงหนึ่งหลี่ (500เมตร) จะเป็นร้านขายข้าวสาร และเลยออกไปอีกหน่อยจะเป็นที่ว่าการอำเภอ ดังนั้นลูกค้าที่จะแวะเวียนเข้ามาซื้ออาหารส่วนใหญ่ก็จะเป็นพวกลูกจ้างจับกัง หรือเหล่าทหารที่คอยเข้าเวรยามเสียส่วนมากจือหลินตั้งใจเอาไว้ว่านางจะขายข้าวราดแกงในราคาที่ถูก เพื่อให้เหล่าลูกจ้างและคนที่หาเช้ากินค่ำได้มีโอกาสกินของที่ดีและมีราคาถูก ที่ไม่ว่าจะเป็นชาวบ้านธรรมดาก็เอื้อมถึง ไม่เว้นแม้แต่พวกผู้ดีมีฐานะก็จะเข้ามากินที่ร้านนางด้วยเช่นกันเรื่องขาดทุนหญิงสาวไม่ได้คิดไว้ในหัวแม้แต่นิด เพราะนางสามารถเอามาจากชอปปิงมาร์เก็ตในของวิเศษได้ทุกเมื่อไม่จำกัดจำนวน และยังเป็นของที่สดใหม่ราวกับเพิ่งเก็บออกมาจากต้นหากใครคิดจะทำลอกเลียนแบบจือหลินมั่นใจว่าอย่างไรก็ไม่มีใครกล้าทำ ถึงจะมีคนใจกล้าก็คงจะไม่สามารถทำได้เท่านางอย่างแน่นอน หากทำแล้วละก็คงจะเจ๊งไม่เป็นท่า ลำพังแค่เนื้อราคาก็แพงมากแล้ว หากขายในราคาเริ่มต้นจานละไม่กี่อีแปะ ก็คงจะไม่มีผู้ใดกล้าทำ“นายช่างเจ้าคะ ด้านหน้าตรงนี้ข้าอยากได้โต๊ะมาวางและก็ตรงนี

ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เหมาเสี่ยวถงก็ดูเหมือนเจ้าตัวจะอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก เนื่องด้วยเขายังคงฝังใจกับเรื่องราวฝันร้ายเมื่อคืนนี้อยู่มาก ภาพโอบกอดปลอบประโลมของสองหนุ่มสาวมันทำให้เขาเจ็บปวดใจเกินกว่าจะรับไหว ทำให้ชายหนุ่มยังคงคิดมากเป็นกังวลในเรื่องราวของความฝัน“พี่หลง ๆ ท่านพ่อเป็นอะไร” อาเหมาสะกิดพี่ชายให้มองไปทางบิดาบุญธรรม ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาก็เห็นเอาแต่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดไม่ยอมพูดจากับผู้ใด พวกเขาทั้งสองจึงไม่กล้าเข้าไปใกล้ได้แต่นั่งเล่นกันสองคนอยู่ตรงมุมหนึ่งของบ้าน“ไม่รู้เหมือนกัน เวลาท่านพ่อโมโหน่ากลัว เราไปรดน้ำผักกันเถอะ” เขายังจำได้ดีในตอนที่ทะเลาะกับท่านแม่ ท่านพ่อจะดูน่ากลัวเป็นพิเศษ ไม่ใช่น่ากลัวเพราะใช้กำลังบังคับทำร้าย แต่น่ากลัวเพราะบรรยากาศรอบกายทำให้รู้สึกอึดอัดหายใจไม่ออก“จริงหรือ เรารีบไปกันเถอะพี่หลง” น้องชายผู้ที่ไม่เคยได้เห็นยามบิดามีโทสะเร่งพี่ชายออกไปด้านนอกโดยไว ลำพังแค่ตอนนี้เขาก็รู้สึกอึดอัดจะตายอยู่แล้วเสี่ยวหลงพยักหน้าเห็นด้วยกับน้องชาย เจ้าหัวผักกาดทั้งสองวิ่งตามกันไปติด ๆ ได้ถังน้ำและขันคนละใบติดมือไปด้วยจือหลินได้ยินบุตรชายคุยกันเข้าพอดีก็ได้แต่ยิ

สององครักษ์ได้แต่มองหน้ากันพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก แม้จะได้รับคำสั่งให้ไปสืบหาเรื่องการทำลายร้านค้าเมื่อวันก่อน และยังถูกย้ำถึงการทำงาน หากพวกเขาทำงานไม่สำเร็จก็ห้ามมาให้ผู้เป็นนายเห็นหน้าโดยเด็ดขาดแต่เพราะความรับผิดชอบต่อหน้าที่ แม้นายน้อยจะออกคำสั่งเช่นนั้นพวกเขาก็มิอาจละเลยไปได้อยู่ดี“เรียนนายน้อย สืบทราบแล้วขอรับใครคือคนที่พังร้าน เป็นคนของผู้นำหมู่บ้านถงอันขอรับ”“ไปจัดการให้เรียบร้อย” ชายหนุ่มละมือจากหนังสือรายงานราชการตรงหน้า หันกลับมาให้ความสนใจองครักษ์ทั้งสอง“คือว่า ถึงจะรู้ว่าใครเป็นผู้สั่งการ แต่พวกที่ลงมือหายตัวตามจับไม่ได้ พวกเราจึงไม่มีพยานและหลักฐานขอรับ” หากอยู่ ๆ ไปจับตัวหัวหน้าหมู่บ้านมาโดยที่ไม่มีอะไรให้เอาผิด ก็จะกลายเป็นนายน้อยรังแกชาวบ้านตาดำ ๆ เกรงว่าอาจจะทำให้เสียชื่อตระกูลซ่งเอาได้“ทำงานไม่ได้เรื่อง ยังมีหน้ากลับมาอีกหรือ” ซ่งไป๋เหอทุบโต๊ะเสียงดังด้วยความโมโห งานง่าย ๆ เช่นนี้ก็ยังทำไม่สำเร็จ แล้วจะทำงานใหญ่ได้อย่างไร“ต้องขออภัยขอรับนายน้อย พวกเราขอแก้ตัวอีกครั้ง” องครักษ์ทั้งสองนั่งคุกเข่าก้มหน้า น้อมรับความผิดทั้งหมด“จำไว้จะไม่มีอีกเป็นครั้