Semua Bab ย้อนเวลากลับมาเลี้ยงลูกและสามี : Bab 51 - Bab 60

หลังจากจบเรื่องความวุ่นวายที่เกิดขึ้น ทำให้จือหลินและเหมาเสี่ยวถงคิดได้ว่า พวกเขาทั้งครอบครัวสมควรที่จะย้ายไปอยู่ในตัวเมืองก่อนกำหนดการที่ได้คุยกันไว้แต่แรก เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของเด็ก ๆ หากพวกเขายังอาศัยอยู่หมู่บ้านแห่งนี้ต่อ สองพ่อลูกนั่นคงจะไม่รามือง่าย ๆ อย่างแน่นอน สักวันคงจะกลับทำร้ายพวกเขาซ้ำ ๆ ไม่รู้จักจบการย้ายที่อยู่อาศัยในครั้งนี้ พวกเขาได้รับการช่วยเหลือจากเถ้าแก่ต้วนคู่ค้าคนสำคัญ เถ้าแก่ได้ขายเรือนหลังหนึ่งให้กับจือหลิน ด้วยเรือนหลังนั้นเขาไม่ค่อยได้เข้าไปดูแลแล้วและอยากจะขายพอดี จึงได้ตกลงซื้อขายกันในราคาห้าตำลึง โดยที่เถ้าแก่จะหักจากผลกำไรในส่วนของจือหลินจือหลินและสามีเห็นว่าเถ้าแก่เป็นคนที่เชื่อถือได้ จึงไม่จำเป็นจะต้องเข้าตรวจเรือนก่อนเข้าอยู่ อีกทั้งเกิดเหตุฉุกละหุกจำเป็นต้องย้ายโดยด่วน เมื่อเถ้าแก่บอกให้พวกเขาสามารถย้ายเข้าไปเรือนหลังใหม่ได้ทุกเมื่อ เพราะเขาได้ให้คนไปทำความสะอาดไว้ให้เรียบร้อยแล้ว หญิงสาวจึงไม่ได้คิดอะไรมาก เมื่อพร้อมแล้วก็ได้เก็บข้าวของแล้วย้ายเข้าทันทีเมื่อสะสางเรื่องคดีเสร็จสิ้นของที่นำมาด้วยไม่ได้มีอะไรมาก มีเพียงของใช้ส่วนตัวนิดหน่อย และ

เสียงประทัดดังไปถึงตลาด ผู้คนที่อยู่ละแวกนั้นต่างก็เข้ามามุงดูการเปิดร้านค้าร้านใหม่ ที่ทั้งแปลกและไม่เคยเห็นมาก่อนตามปกติแล้วเหลาอาหารจะทำอาหารตามคำสั่งของลูกค้าที่เข้ามากิน แต่ร้านนี้กลับทำแตกต่างออกไป โดยที่จะไม่ทำตามคำสั่งของลูกค้า แต่พวกเขาทำอาหารหลากหลายอย่างใส่ถาดเอาไว้อยู่แล้ว ผู้ใดเข้ามากินก็ต้องเข้าแถว อยากกินอะไรก็ชี้บอกได้จากนั้นก็จะมีคนตักให้ เมื่อได้อาหารที่ต้องการก็ค่อยถือถาดไปหาที่นั่งกินได้ตามใจชอบภาชนะที่ใช้ใส่ก็ดูแปลกตาเช่นกัน มันเป็นวงกลมและมีช่องหลาย ๆ ช่อง ไว้สำหรับใส่อาหารได้หลายอย่างในถาดเดียวกัน ชาวบ้านแต่ละคนต่างก็คาดไม่ถึงที่ร้านมีถาดเช่นนี้ไว้ใช้ เพราะมันทั้งใส่อาหารได้หลายอย่างและยังไม่ต้องล้างถ้วยชามมากมายให้เสียเวลาและสิ่งที่พวกเขารู้สึกแปลกใหม่ก็คือ การบริการน้ำดื่มด้วยตนเองโดยที่ไม่มีเสี่ยวเอ้อคอยบริการรินน้ำหรือส่งอาหารให้ และยังสามารถดื่มได้เท่าที่ต้องการโดยที่ลูกค้าไม่ต้องจ่ายเงินซื้อน้ำเพิ่ม ยิ่งกว่านั้นไม่ใช่มีแค่น้ำเปล่าหรือน้ำชา หากแต่มีน้ำสมุนไพรหลายอย่าง เช่นน้ำมะตูม น้ำตะไคร้ และน้ำกระเจี๊ยบไว้ให้ลิ้มลองรสชาติที่แปลกใหม่แต่ละคนที่รู้ข่าวจ

หลังจากพูดคุยตกลงกันเสร็จ ทุกคนก็ได้แยกย้ายกันกลับที่พักของตนเองเพื่อพักผ่อน กลุ่มของไฉเฉินก็กลับไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มกันทุกคนกลุ่มของไฉเฉินมีด้วยกันทั้งหมดยี่สิบคน ต่างก็มีอดีตมากมายหลายอาชีพ โดยส่วนมากจะเป็นผู้มีฝีมือการต่อสู้ แต่กลับถูกนายจ้างเดิมขับไล่ออกมาเพราะพวกเขานั้นหมดประโยชน์ หรือทำงานไม่ได้ตามความต้องการ เริ่มแรกมีเพียงไฉเฉินและถังไห่เพียงสองคน นานวันไปคนรู้จักร่วมสายอาชีพก็ได้ทยอยมาหาพวกเขาทีละคน รวมไปถึงสหายที่รู้จักมักคุ้นกันดีเมื่อมีหลายชีวิตมารวมกลุ่มกัน และต่างก็ไร้ซึ่งครอบครัวให้กลับไป พวกเขาจึงยึดอาชีพทวงหนี้หรืองานที่ต้องใช้กำลัง แต่จะมีกฎข้อห้ามสองข้อก็คือ การข่มขืนทารุณเด็กสตรีและการเข็นฆ่าคนโดยไร้ความผิด ยกเว้นก็แต่มีการจ้างตามล่าพวกนักโทษคดีร้ายแรง ที่สามารถจับตายได้นั่นเองเมื่อมีคนที่เสนองานทำแบบถาวรให้พวกเขาทำมีหรือจะปฏิเสธ ที่ผ่านมางานเสี่ยงตายก็มีมากทำงานอย่างถวายชีวิตก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้น ครั้งนี้พวกเขาก็อยากจะมีงานที่สุจริตและเก็บเงินให้มากเพื่อจะได้ตบแต่งภรรยา มีครอบครัวเล็ก ๆ ใช้ชีวิตเฉกเช่นคนธรรมดาทั่วไปทางด้านจือหลินเมื่อกลับมาถึงเรือน ก็ได้รีบไล

หลังจากที่จือหลินตกลงรับพรรคพวกของไฉเฉินทั้งหมดเข้าทำงาน ในทุกเช้านางจะเตรียมอาหารเอาไว้ให้ เมื่อถึงยามเฉิน (07.00-08.59 น.) พวกเขาก็จะรับอาหารที่ขายในแต่ละวันไปที่ร้าน โดยทุก ๆ เจ็ดวันจือหลินจะเข้าไปทำบัญชีและรับเงินด้วยตนเองในตอนแรกนางก็ยังหวั่นใจอยู่ว่าพวกไฉเฉินจะทำงานเกี่ยวกับบัญชีได้ดีหรือไม่ แต่กลับผิดคาดที่พวกเขานั้นทำมันได้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ซึ่งก็ดูจะขัดกับรูปลักษณ์ภายนอกเหลือเกิน หากมองผิวเผินไม่ว่าผู้ใดก็คงจะคิดว่าพวกเขาถนัดแค่ใช้กำลังอีกทั้งนางก็ได้มารู้ถึงภูมิหลังของแต่ละคนก็อดจะรู้สึกทึ่งไม่ได้ เมื่อคิดดูแล้วจะต่างอะไรกับการเก็บยอดฝีมือมาชุบเลี้ยง ไม่ต้องฝึกสอนแค่บอกนิดเดียวก็ทำได้แล้ว และยังไม่ต้องกลัวนักเลงจากที่ใดมารังแก เพราะที่ร้านข้าวแกงมีนักเลงยิ่งกว่าหลังจากใช้เวลากับครอบครัวมาหลายวัน และยุ่งกับการทำเรื่องส่งตัวบุตรชายเข้าเรียนในสถานศึกษา จือหลินจึงได้มีเวลาเข้ามาตรวจดูบัญชี หากจะเรียกว่าเข้าตรวจบัญชีก็กระดากอายเหลือเกิน แท้จริงแล้วคนที่ทำได้ละเอียดและรวดเร็วเห็นจะเป็นเหมาเสี่ยวถง สามีของนางเองเหมาเสี่ยวถงทำได้อย่างที่เคยให้สัญญากับภรรยาเอาไว้ เขาจะไม่

เหมาเสี่ยวถงกลับมาเดินได้ปกติเมื่อสองเดือนก่อน หลังจากได้รับการฝังเข็มครั้งสุดท้าย แม้ร่างกายเขาไม่ได้กำยำเท่ากับบุรุษที่ฝึกฝีมือการต่อสู้ก็จริง แต่หากเทียบกับเหล่าบัณฑิตแล้วนับว่าดูดีกว่าเล็กน้อยแม้จะกลับมาเดินได้ตามปกติแล้วก็ตาม ท่านหมอเหมินก็ยังสั่งห้ามไม่ให้ออกแรงมากเกินไป อนุญาตให้ออกกำลังได้เพียงแค่วันละครึ่งชั่วยามเท่านั้น (1 ชั่วโมง) และยังต้องเป็นท่วงท่าที่ไม่ผาดโผน ชายหนุ่มปฏิบัติตามคำสั่งของท่านหมออย่างเคร่งครัด เพราะเขาอยากจะใช้ชีวิตอย่างปกติให้เร็วที่สุด เพื่อที่จะได้ช่วยภรรยาบริหารกิจการร้านค้า และหากเป็นไปได้ เขาก็อยากจะให้นางเลิกทำงาน ให้อยู่เรือนเลี้ยงลูกอย่างสบายก็พอแล้วครั้นเมื่อเดินเข้ามาถึงห้องทำงานส่วนตัว กายหนาก็ได้ดันภรรยาให้ติดกับผนังห้องทันที ก่อนจะตะโบมจูบปากอวบอิ่มอย่างหิวกระหาย“เดี๋ยวก่อนสิเจ้าคะ เดี๋ยวหน้าก็เลอะหมดหรอก” ใบหน้างามพยายามเบี่ยงหน้าหลบ นางอุตส่าห์แต่งหน้าแต่งตัวสวยออกจากบ้านขนาดนี้จะให้พังตอนนี้ได้อย่างไร“เลอะแล้วก็แต่งใหม่ได้มิใช่หรือ” เสียงอู้อี้ของชายหนุ่มดังอยู่ตรงซอกคอหอมกรุ่น ส่วนมือหนาก็ได้จับยึดแขนทั้งสองข้างของจือหลินยกขึ้นเหนือศ