Semua Bab ย้อนเวลากลับมาเลี้ยงลูกและสามี : Bab 11 - Bab 20

“เสี่ยวหลงแม่บอกแล้วอย่างไร แค่เอามาวางไว้ก็พอ”เพล้งชามในมือของเด็กน้อยร่วงหล่นลงพื้นทันทีที่ได้ยินเสียงมารดา ก่อนจะค่อย ๆ หันหลังกลับไม่กล้าขยับไปไหน เพราะกลัวมารดาจะโมโหที่เขาไม่เชื่อฟัง“ขะ ขอโทษขอรับ”ใบหน้าเล็กเศร้าสร้อยลงทันตาเห็น เพราะกลัวว่าตนจะถูกตำหนิ ยิ่งทำให้จือหลินรู้สึกเอ็นดูยิ่งนัก ทำไมกันนะตอนนั้นนางถึงมองไม่เห็นความน่ารักและความฉลาดของเสี่ยวหลงเลย เอาแต่ดุด่าตบตีราวกับว่าเขาไม่ใช่บุตรชายในไส้ของตนเองจือหลินเดินเข้าไปนั่งข้างบุตรชาย พร้อมกลับเก็บชามที่หล่นลงพื้นขึ้นมาวางไว้ในถังน้ำเปล่า แล้วจึงค่อย ๆ พูดคุยกับเขาอย่างใจเย็น“เสี่ยวหลงอยากช่วยแม่ล้างจานหรือ เจ้าเห็นขวดนี้หรือไม่มันคือน้ำยาล้างจาน ส่วนสิ่งนี้คือฟองน้ำสำหรับใช้ถูทำความสะอาด การล้างจานชามให้สะอาดจะต้องใส่ใจล้างให้ดี หากว่าไม่สะอาดก็อาจจะทำให้มีเชื้อโรคหลงเหลืออยู่ และหากเรานำไปใช้ต่อจะทำให้ผู้ที่ใช้ไม่สบายได้ การล้างเพียงน้ำเปล่าไม่ได้สะอาดหรอกนะ” จือหลินสาธิตวิธีการใช้อุปกรณ์ล้างจานที่นางนำมาวางไว้ก่อนแล้วตั้งแต่เช้า โดยการเปลี่ยนสลับขวดน้ำยาทำความสะอาดของโลกอนาคตเป็นขวดกระเบื้องธรรมดาที่ชาวบ้านใช้กัน

หญิงสาวออกมาเก็บกวาดทำความสะอาดเก้าอี้ขับถ่ายแล้วนำไปเก็บให้เรียบร้อย ก็ได้จัดเตรียมอาหารไว้ให้เหมาเสี่ยวถงไว้ด้านนอก ด้วยเห็นว่าเขาเอาแต่อุดอู้อยู่แต่ในห้องนอนมานานมากแล้ว อยากจะให้เขาได้สูดอากาศบริสุทธิ์และเปลี่ยนบรรยากาศด้านนอกบ้างจือหลินเอาเก้าอี้ไม้โยกออกมาสามตัว จากนั้นก็กระจายไว้ตามมุมบ้านสองตัว อีกหนึ่งตัววางไว้ตรงหน้าบ้านหลังน้อย เมื่อดูให้ดีนางก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างปลงตก บ้านที่เหมือนจะพังแหล่ไม่พังแหล่นี่มันอันใดกัน มิใช่ว่าพอฝนตกคงจะไม่พ้นหาชามมารองน้ำฝนไว้หรอกหรือ เห็นทีว่านางจะต้องทำอะไรสักอย่างแล้วเมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อย จือหลินจึงได้เข้าไปแบกสามีขึ้นหลังพาเขาออกมานั่งด้านนอก อีกหนึ่งปัญหาที่นางประสบพบเจอในตอนนี้ คือการต้องแบกสามีขึ้นหลังย้ายเขาไปโน่นมานี่ มันทำให้นางรู้สึกปวดหลังขึ้นมาเสียแล้ว คงไม่พ้นต้องเข้าไปเลือกซื้อของในแอปชอปปิงหารถเข็นดี ๆ สักคัน จะได้ไม่ต้องเหนื่อยเช่นนี้ แต่ที่แน่ ๆ หลังจากป้อนข้าวเขาเสร็จนางคงต้องหายาคลายกล้ามเนื้อมานวดหลังเสียหน่อยแล้วเหมาเสี่ยวถงเห็นเก้าอี้ไม้โยกอย่างดีที่ภรรยาพาเขามานั่ง ชายหนุ่มก็เริ่มขมวดคิ้วเข้าหากันยุ่งไปหมด ของ

จือหลินไม่ได้สนใจคำคัดค้านของสามี ตอนนี้นางโกรธจนเลือดขึ้นหน้า ชาติที่แล้วตนก็เอาแต่หดหัวอับอายไม่สู้ใคร ครั้งนี้มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้วเหมาเสี่ยวถงแม้จะพยายามห้ามปรามภรรยาสักเท่าไหร่ แต่นางก็ไม่ได้หยุดฟังเลย เขามันช่างเป็นคนที่ไร้ประโยชน์สิ้นดี ลำพังแค่เปล่งเสียงพูดเขาก็เหนื่อยหอบแทบจะสิ้นเรี่ยวแรงอยู่แล้ว ทำได้เพียงแต่มองตามสองแม่ลูกเดินห่างออกไป โดยที่ตนเองไม่สามารถทำอะไรไปมากกว่านี้ได้เลยณ ลานสำหรับสอนหนังสือประจำหมู่บ้าน ด้วยความที่เวลานี้เด็ก ๆ ที่มานั่งเรียนได้เริ่มทยอยกลับบ้านเรือนกันหมดแล้ว จึงมีผู้คนไม่มากนัก แต่ก็ยังมีเด็กน้อยที่ผู้ปกครองยังไม่มารับกลับอยู่บ้าง จือหลินจูงมือบุตรชายตรงเข้าหาเป้าหมายทันที ดีที่นางพอจะเดาถูกว่าคู่กรณีคือใครและยังไม่ได้ไปไหน“นี่! ลูกเจ้าทำร้ายลูกข้า จะรับผิดชอบอย่างไร” จือหลินปล่อยมือจากบุตรชาย พร้อมกับเท้าสะเอวประจันหน้ากับคู่กรณีอย่างเอาเรื่อง“ไร้มารยาทสิ้นดี บุตรชายเจ้าต่างหากที่เป็นคนขโมยของอันฉีข้าก่อน” ปี้ฉุ่ยโต้กลับอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน ตนมั่นใจว่าอย่างไรซะคนที่แพ้ก็คือนังจือหลิน เพราะมันเป็นเช่นนี้มาตลอดจือหลินจ้องอีกฝ่ายอย่าง

“เอ่อ...คือว่า…ท่านพ่อข้าซื้อมาให้จากต่างเมืองเจ้าค่ะ” ปี้ฉุ่ยส่งสายตาให้กับบิดา เพื่อจะให้ช่วยยืนยันในคำพูดของตนเองให้ดูมีน้ำหนักมากขึ้น“เรียนท่านนายอำเภอเหอ ข้าเห็นว่าทำจากกระดาษดีชั้นเลิศ และยังมีเนื้อหาที่ดีจึงได้ขอซื้อมาจากพ่อค้าต่างเมืองมาขอรับ” ผู้นำหมู่บ้านก้มหน้าแอบซ่อนรอยยิ้ม เพียงแค่บอกว่ามาจากต่างเมืองจะมีผู้ใดกล้าถามต่อ ของส่วนมากหากไม่คุ้นตา ก็จะบอกว่ามาจากต่างเมืองด้วยกันทั้งนั้น“อืม... เข้าใจแล้ว เจ้าล่ะแม่นางจือหลิน เจ้าได้ตำราเล่มนี้มาจากที่ใด” ชายหนุ่มถามที่มาตำราจากสตรีน้อยตรงหน้าด้วยเช่นกัน“เอ่อ คือ” จือหลินที่ไม่ทันคิดเรื่องที่มาของตำราก็ได้แต่อึกอักนิ่งไปชั่วขณะ นางก็ลืมไปเสียสนิทว่ายุคนี้ยังไม่มีตำราที่ทำปกเคลือบให้ดูเงาวาวและยังทำจากกระดาษขาว หากเมื่อเทียบกับตอนนี้ถือว่าเป็นกระดาษที่มีเพียงชนชั้นสูงเท่านั้นที่สามารถซื้อได้ เพราะมีราคาสูงมาก“เห็นหรือไม่ท่านนายอำเภอนางตอบที่มาของตำราไม่ได้ เช่นนี้ก็รู้แล้วว่าใครเป็นคนผิด เด็ก ๆ จับนังหัวขโมยผู้นี้ไปคุมขังคุกที่อำเภอ ห้ามให้ผู้ใดไถ่ตัวเด็ดขาด” ผู้นำหมู่บ้านออกคำสั่งให้บรรดาลูกสมุนที่ติดตามมานำตัวจือหลินออกไป

จือหลินยิ้มหวานขึ้นมาทันทีที่ตนได้เงินมาตั้งหนึ่งตำลึง โดยที่ไม่ต้องเรียกร้องเองให้เสียเวลา นายอำเภอน่าชังนั่นทำดีไม่น้อย เอาเป็นว่านางจะยอมขอบคุณเขาดี ๆ สักครั้งก็แล้วกัน“เสี่ยวหลง ขนมที่แม่ให้มาเมื่อเช้ายังเหลืออยู่หรือไม่” หญิงสาวย่อกายลง แล้วถามบุตรชาย“เหลือขอรับ มีเรื่องก่อนข้าก็เลยยังไม่ได้กินขอรับท่านแม่” เสี่ยวหลงบอกมารดาออกไปตามตรง“เช่นนั้น เจ้าพาเด็กคนนั้นไปนั่งกินขนมรอแม่ก่อนนะ แม่ขอคุยกับท่านนายอำเภอก่อน เสร็จแล้วเราค่อยกลับบ้าน” นางบอกบุตรชายอย่างอ่อนโยน และยังเผื่อแผ่ไปให้เด็กน้อยที่ยอมเป็นพยานให้นางด้วย ตัวแค่นี้ช่างมีความกล้าหาญนัก“ขอรับท่านแม่ เจ้า...เราไปตรงนั้นกันเถอะ” เสี่ยวหลงรับคำมารดา ก่อนจะเข้าไปจูงมือเด็กชายตัวน้อยเดินไปนั่งกินขนมด้วยกันใต้ร่มไม้ห่างออกไปไม่ไกลนักหลังจากที่ยืนมองเด็กน้อยทั้งสองได้ที่นั่งเรียบร้อยแล้ว จือหลินจึงได้เดินเข้าไปหาซ่งไป๋เหอในทันที ดีที่ว่าตอนนี้ทุกคนได้แยกย้ายกันไปหมดแล้วจึงไม่ได้เป็นจุดสนใจมากนัก“ขอบคุณท่านนายอำเภอมากเจ้าค่ะ ที่ให้ความเป็นธรรมข้ากับลูก” หญิงสาวย่อกายเล็กน้อยขอบคุณด้วยความจริงใจ“ไม่เป็นไรข้าทำตามหน้าที่ ว่าแต