All Chapters of ย้อนเวลากลับมาเลี้ยงลูกและสามี : Chapter 61 - Chapter 70

เสียงจ้อกแจ้กจอแจของผู้คนภายในร้านข้าวแกงดังไม่หยุด นับวันลูกค้าก็เพิ่มมากขึ้นเป็นเท่าตัว คนที่เข้ามากินส่วนมากก็จะเป็นชาวบ้านทั่วไป เพราะราคาถูกพวกเขาสามารถจับต้องได้ ทำงานเก็บเงินไม่เท่าไหร่ ก็สามารถพาลูกหลานมากินของดี ๆ ได้แล้วพวกไฉเฉินได้รับมอบหมายหน้าที่ใหม่ โดยเปลี่ยนจากการทำทุกหน้าที่ในร้านข้าวแกง มาเป็นผู้คุ้มกันและติดต่องานนอกพื้นที่ ฝีมือของพวกเขารวดเร็วทันใจและแม่นยำ อีกทั้งยังมีหน้าที่สอนคนใหม่ ๆ ที่รับเข้ามาทำงานอีกด้วยควบคู่ไปด้วย“ลูกพี่ท่านดูชายผู้นั้นสิขอรับ” ลูกน้องคนหนึ่งสะกิดถังไห่มองดูชายสี่คนที่กำลังเดินเข้ามาในร้าน โดยอีกสองคนจะเดินแยกไปหาโต๊ะนั่ง และอีกสองคนเข้าไปต่อแถวซื้อข้าว“อืม... แต่งตัวดีเกินไป และยังมีวรยุทธอีกด้วยไม่ธรรมดา” ถังไห่วิเคราะห์คนทั้งสี่ ชายแก่อายุมากคนนั่งอยู่ติดหน้าต่าง คงจะเป็นเจ้านายเสียมากกว่า ส่วนอีกสามคนคงจะเป็นคนคุ้มกัน“ข้าว่ามันแปลก ๆ นะขอรับ ปกติร้านเราจะมีแต่ชาวบ้านทั่วไปเข้ามานั่งกิน ส่วนพวกฐานะดีจะให้คนมาซื้อกลับไปกินที่จวน แต่คนนี้แต่งตัวมาเสียเต็มยศเลยนะขอรับ”“จริงอย่างที่เจ้าว่า จับตาดูไปก่อน ถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากลก็มาบอกข้

จือหลินได้พบหน้าจิ้งหลุนเป็นครั้งแรกในรอบแปดปี นับตั้งแต่ที่นางหนีออกจากจวนเจ้ากรมคลังนับจากนั้นก็ไม่เคยส่งข่าวกลับไปที่นั่นอีกเลย เพียงเพราะทิฐิที่มีอยู่ในใจมากเกินไป“ใจคอจะไม่เชิญพ่อคนนี้เข้าไปดื่มชาหน่อยเหรอ” จิ้งหลุนยืนไพล่หลังอยู่นอกประตูเรือน บุตรสาวคนเล็กที่เกิดจากภรรยารองเอาแต่ยืนจ้องตนไม่วางตา“เชิญท่านเจ้ากรมคลังเจ้าค่ะ” ร่างบางจำใจยอมเปิดประตูให้ชายแก่ตรงหน้า ตั้งแต่ก้าวออกจากจวนมาก็ไม่เคยคิดที่จะกลับไปเหยียบมันอีกเลยจิ้งหลุนเดินตามบุตรสาวเข้าไปภายในเรือน การที่นางพูดจากับเขาอย่างห่างเหินก็ไม่ได้ทำให้น้อยใจเลยสักนิด ก็ในเมื่อตนเองเป็นฝ่ายผิดจะมีหน้ามาต่อว่าได้อย่างไรระหว่างที่เดินผ่านส่วนต่าง ๆ ของเรือนไป เจ้ากรมคลังก็ได้ลอบมองอย่างพิจารณา ถึงเรือนจะไม่ใหญ่โตเท่าจวนในเมืองหลวงแต่ก็พออยู่ได้ การคุ้มกันและบ่าวไพร่ภายในจวนก็ถือว่าใช้ได้ ที่น่าแปลกใจไปกว่านั้น ไม่รู้ว่าบุตรสาวไปหาบุรุษที่มีใบหน้าราวกับโจรพวกนี้มาจากที่ใดแต่แล้วเมื่อเดินผ่านเรือนเล็ก จิ้งหลุนกลับพบกับบุรุษรูปงามผู้หนึ่ง กำลังนั่งสอนหนังสือเด็กชายสองคนอย่างตั้งใจ แม้จะพอใจในรูปโฉมและการศึกษา แต่ก็ยังขัดใจกับช

เหมาเสี่ยวถงตามภรรยาเข้าห้องนอนไป หลังจากที่นางได้ต้อนรับชายแปลกหน้าคนหนึ่ง เขาคุ้นหน้าชายผู้นั้นเหลือเกิน เหมือนกับเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่ที่เขาไม่เข้าใจก็คือจือหลินรู้จักได้อย่างไร“หลินหลิน มีอะไรจะเล่าให้พี่ฟังไหม” กายหนาเดินเข้าไปกอดภรรยาจากทางด้านหลัง ในตอนที่เข้ามาถึงเขาก็เห็นนางยืนถอนหายใจอยู่เป็นนานสองนาน คงจะมีเรื่องทำให้ไม่สบายใจจือหลินตัดสินใจแล้วว่าจะเล่าความจริงทุกอย่างให้สามีฟัง ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วอย่างไรสักวันหนึ่งสามีก็คงจะแคลงใจร่างบางดึงมือหนาที่สวมกอดตนออกจากเอว ก่อนจะดึงให้เขาเดินไปนั่งที่โต๊ะน้ำชาด้วยกัน“ความจริงแล้ว ชายผู้นั้นเป็นพ่อของข้าเองเจ้าค่ะ”“พ่อเจ้าหรือ นั่น ๆ ใช่เจ้ากรมคลังหรือไม่” เมื่อนึกให้ดีเขาก็พอจะรู้แล้วว่าเป็นใคร แต่ใครจะไปคิดว่านั่นน่ะคือบิดาของภรรยาหญิงสาวพยักหน้ายอมรับ ก่อนจะเริ่มเล่าความเป็นมาตั้งแต่ต้นให้เหมาเสี่ยวถงฟังเดิมทีนางเป็นเพียงบุตรสาวภรรยารอง ตอนท่านแม่คลอดท่านก็สิ้นใจจากไป แม่ใหญ่หรือก็คือฮูหยินใหญ่ ได้รับเลี้ยงตนและรักราวกับบุตรในไส้ ถึงขนาดที่ว่าบุตรชายที่เกิดจากท่านก็ยังไม่ได้รับความรักเท่านาง จือหลินจึงรักและเทิดทู

ตั้งแต่บิดาของภรรยากลับเมืองหลวงไปได้กว่าหนึ่งเดือน เหมาเสี่ยวถงก็ได้รีบสะสางงานแทบไม่ได้พักผ่อน เพื่อที่ว่าอยากจะจัดการสะสางงานร้านค้าทั้งหมดให้ลงตัว ก่อนจะออกเดินทางไปเยี่ยมเยียนท่านพ่อตา และนี่จะเป็นครั้งแรกของเขาที่ได้พบหน้าท่านจิ้งหลุนในฐานะบุตรเขยในระยะเวลาไม่ถึงปีครอบครัวเหมาสามารถสร้างกิจการร้านค้าของตนเองจนกลายเป็นที่รู้จักกันแพร่หลายเริ่มจากร้านข้าวแกงที่มีนักเดินทางผ่านไปมาจะต้องแวะลองทานเสมอ แม้จะถูกกลั่นแกล้งจากผู้ไม่หวังดี แต่อย่างไรเสียก็มักจะแพ้ภัยตนเองอยู่ร่ำไป อีกทั้งส่วนหนึ่งก็มาจากฝีมือของซ่งไป๋เหอที่คอยอยู่เบื้องหลังในการกำจัดผู้ที่คิดจะมาทำร้ายน้องสาวและหลานชายทั้งสองของเขาด้วยเช่นกันนอกจากร้านข้าวแกงที่เป็นที่เลื่องชื่อก็ยังมีร้านเครื่องประทินผิวสำหรับสตรีและบุรุษ ร้านเครื่องประดับรวมไปถึงร้านหนังสือ ซึ่งร้านหนังสือจะมีขายตั้งแต่หนังสือปรัชญาความรู้ทั่วไป ไปจนถึงนิยายประโลมโลก แม้ตอนนี้จะมีกิจการเพียงแค่สี่อย่าง แต่อีกไม่ช้าก็จะมีร้านรวงอย่างอื่นเพิ่มขึ้นมาอีกอย่างแน่นอนกิจการล่าสุดที่พวกเขากำลังสร้างอยู่ตอนนี้คือสำนักศึกษา โดยผู้ที่สามารถสอบเข้าได้จะไม่ต้องเ

ซ่งจิ้งหลุนถึงกับนอนน้ำตาซึม ไม่คิดว่าในบั้นปลายชีวิตบุรุษที่ไม่ได้เรื่องอย่างเขา จะมีบุตรหลานมาคอยดูแลเช่นนี้ได้ แม้แต่ตอนนี้ที่ยาจะขมจนแทบกลืนไม่ลงก็ยังรู้สึกว่ามันมีรสหวาน เมื่อมือเล็ก ๆ กำลังตักยาป้อนให้ท่านตา ส่วนปลายเท้ายังมีอีกคนคอยบีบนวดให้คลายเมื่อยล้า“น้ำตาลก้อนขอรับท่านตา” เสี่ยวหลงส่งน้ำตาลก้อนเข้าปากท่านตา เขาไม่คิดว่าท่านตาที่ตนและน้องชายเคยช่วยจากการเป็นลมแดดวันนั้น จะกลายมาเป็นท่านตาที่แท้จริงของตนเองได้“ท่านตาน้ำขอรับ” หลังจากนั้นอาเหมาก็ได้เข้ามาป้อนน้ำคนป่วยเช่นกัน เมื่อป้อนน้ำให้ท่านตาแล้วตัวเขาก็กลับไปนั่งประจำที่ คอยบีบนวดเช่นเดิม“หลานตาสองคนเป็นเด็กดีเหลือเกิน” แม้ตายเขาก็ตายตาหลับแล้ว ที่มีโอกาสได้เห็นทายาทตัวน้อยรู้ความและเป็นเด็กดี เสียดายที่ไม่รู้ว่าตนจะมีโอกาสได้โอ้อวดให้ใครฟังหรือเปล่าก็ไม่รู้ได้“ท่านตานอนพักเยอะ ๆ นะขอรับ ท่านลุงหมอเก่ง เดี๋ยวท่านตาก็หาย”“ได้ ๆ ตาจะเชื่อฟังอาเหมา แล้วแม่พวกเจ้าไปไหนหรือ” ตั้งแต่ที่นางเดินทางมาถึงเมื่อวานเขาก็ไม่พบบุตรสาวอีกเลย จะมีก็เพียงแต่บุตรเขยที่คอยแวะเวียนมาดูแลเป็นบางครั้ง“ท่านแม่บอกว่าต้องไปทำธุระที่อารามวัด