All Chapters of ปราบพยัคฆ์ แม่ทัพตัวร้าย: Chapter 21 - Chapter 30

ซุนเหยานางนำของออกมาเติมจนเต็มโกดังทั้งสองที่สร้างไว้ สบู่เหลวแบบถุงของนางก็อยู่ในห้องว่างภายในเรือนพักของนาง หากจะใช้สิ่งใดก็ให้เสี่ยวกุ้ยเป็นคนมานำออกไป ให้ทาสที่ซูเซวียนซื้อมาเปลี่ยนบรรจุภัณฑ์เมื่อทำให้ดูเป็นตัวอย่างเพียงไม่นานพวกเขาก็เข้าใจได้ทันที และลงมือทำงานอย่างรวดเร็ว“พวกท่านอยู่กับข้า หากทำงานออกมาได้ดี ข้าจะให้หลงจู๊หมานจัดการเรื่องค่าแรงให้พวกท่าน” ทั้งห้าคนรีบคุกเข่าขอบคุณซุนเหยาทั้งชีวิตของการเป็นทาส ล้วนแต่ต้องทำงานหนักโดยที่ไม่ได้รับเงิน ทั้งที่หลับที่นอนอาหารการกินก็ไม่ได้มีความเป็นอยู่ที่ดีเลยแม้แต่น้อยผิดกับที่จวนของซุนเหยา เรื่องอาหารนางก็มีให้กินได้อย่างเต็มที่ ทั้งที่นอน เสื้อผ้า ผ้าห่มก็ล้วนเป็นของใหม่ที่ให้พวกเขาได้ใช้เมื่อเห็นว่าเขาจัดการเรื่องทั้งหมดได้อย่างเรียบร้อย ซุนเหยานางก็ไปที่เหลาอาหาร เพื่อพบกับหลงจู๊หมาน“ท่านหลงจู๊ข้าจะออกเดินทางไปจัดหาเสบียงแทนท่านพ่อ ไม่อยู่ที่เมืองหลวงหลายเดือน รบกวนท่านจัดการเรื่องทางเมืองหลวงแทนด้วยเจ้าค่ะ”“นายหญิงท่านอย่าได้พูดเช่นนี้ เป็นสิ่งที่ข้าน้อยสมควรทำ” หลงจู๊หมานมองซุนเหยาอย่างซาบซึ้ง ตัวเขานอกจากจะมีคนนับถือ

ซูเซวียนเห็นว่านางอยากจะเข้านอนแล้ว จึงได้รีบกินอาหารทั้งหมดลงอย่างรวดเร็ว เพื่อจะได้ให้นางพักผ่อนซุนเหยานางเริ่มจะชินกับการที่มีเขานอนร่วมเตียงแล้ว ยิ่งออกมาด้านนอกเช่นนี้คงไม่ดี หากนางต้องนอนเพียงลำพังนางเห็นว่าสีหน้าของซูเซวียนตั้งแต่เดินทางออกจากเมืองหลวงไม่ค่อยจะดีนัก จึงคิดว่าเขาคงเป็นห่วงเรื่องทางชายแดนเหนือ“ท่านจะเร่งออกเดินทางหรือไม่เจ้าคะ ข้ากับท่านพี่ตามหลังท่านไปได้ ท่านไม่ต้องเป็นห่วง” นางรู้ดีว่าการที่มีนางเดินทางมาด้วย ทำให้การเดินทางของเขาล่าช้าลงซูเซวียนรู้ถึงความกังวลของซุนเหยา จึงเลื่อนมือมากุมมือของนางไว้“ไม่จำเป็น คนของข้าทางชายแดน รายงานเหตุการณ์อยู่ตลอด ข้ารับปากบิดาของเจ้าแล้ว จะทิ้งเจ้าไว้กลางทางได้อย่างไร” ซุนเหยารู้สึกอบอุ่นในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก ทั้งยังมือที่กุมมือของนางไว้ ช่วยทำให้นางรู้สึกปลอดภัยซูเซวียนดึงตัวของซุนเหยาเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด เขาลูบหลังกล่อมนางอย่างเอาใจ ความเหนื่อยล้าที่ได้รับจากการเดินทาง ไม่นานทั้งคู่ก็หลับสนิทต่างจากหลิงเฮ่อกับหงอี้ ที่อยู่ด้านล่างของโรงเตี๊ยมที่ยังไม่ยอมกลับห้องไปพักผ่อน หงอี้กำลังดึงคอเสื้อของหลิงเฮ่อที่เมาฟุบอย

เสี่ยวเอ้อ ยกอาหารเขามาด้านใน ซูเซวียนก็พาซุนเหยานางมานั่งกิน เขาคีบอาหารป้อนเอาใจซุนเหยาอยู่ไม่ห่าง จนนางต้องเบือนหน้าหนีเพราะว่าอิ่มแล้ว ไม่เช่นนั้นเขาต้องป้อนนางจนอาหารตรงหน้าหมดลงเป็นแน่แล้วซูเซวียนก็ทำอย่างที่เขาพูดจริง เพราะเขาอุ้มซุนเหยา พร้อมทั้งใช้เสื้อคลุมของตนคลุมตัวนางไว้ ก่อนจะพานางไปที่รถม้าครั้งนี้ซุนเหยานางไม่ได้ดื้อรั้น ปล่อยให้เขาใช้เสื้อคลุมตัวนางไว้ เพราะเนื้อตัวของนางมีแต่รอยรักที่เขาทำไว้เต็มไปหมดหงอี้ที่คิดจะหลบหน้าหลิงเฮ่อ ก็ขึ้นไปนั่งรถม้ากับซุนเหยา เมื่อเห็นซุนเหยาใช้ผ้าห่มคลุมตัวจนเหลือแค่ส่วนหัวเท่านั้น นางก็อดที่จะเอ่ยถามไม่ได้“อาเหยาเจ้าเป็นอันใด” “ข้ามิได้เป็นอันใด แล้วเหตุใดเจ้าถึงไม่ขี่ม้าเล่า” “ข้าเพียงอยากนั่งรถม้าเท่านั้น” หงอี้นางจะบอกเรื่องที่นางกำลังหลบหน้าหลิงเฮ่อให้ซุนเหยานางรู้ได้อย่างไรเมื่อครู่ตอนที่จะออกจากโรงเตี๊ยม หลิงเฮ่อก็เดินตามนางไม่หยุด ทั้งยังมีท่าทีที่สนิทสนมจนผู้อื่นเริ่มจะสงสัยเสียแล้วตอนที่นางกำลังเตรียมม้า หลิงเฮ่อยังทำหน้าหนาจะควบม้าเช่นเดียวกับนาง นางจึงต้องหนีมาอยู่ที่รถม้ากับซุนเหยาสองสาวในรถม้าต่างนั่งเงียบอย่างมี

แม้เรื่องนี้จ้าวกงหยวนจะมิได้พูดออกไป แต่มิใช่กับซูเซวียนเขาเขียนแจ้งเรื่องไปกับของทั้งหมดว่าเป็นภรรยาของตนใช้เงินส่วนตัวจัดหาซื้อเสบียงอาหารและเครื่องนุ่งห่มส่งไปตามค่ายผู้อพยพเรื่องทั้งหมดจึงเดินทางมาถึงเมืองหลวง ก่อนที่ซุนเหยานางจะถึงเมืองหลวงเสียอีกฮ่องเต้ตรัสชื่นชมซุนเหยากับจ้าวกงหยวนหลายประโยค ทั้งที่เรื่องนี้สมควรนำมาพูดเพื่อให้บุตรสาวได้ความดีความชอบ แต่จ้าวกงหยวนกับเลือกที่จะไม่พูดออกมา ให้ทางหัวเมืองต่างๆ เป็นผู้แจ้งแก่ราชสำนักจากในตอนแรกที่ต้องเดินทางถึงสามเดือน เพียงไม่ถึงสองเดือนดีทั้งหมดก็มาถึงชายแดนเหนือ ซุนเหยานางอ่อนเพลียอย่างเห็นได้ชัด เมื่อต้องเดินทางเช่นนี้ หลิงเฮ่อก็มีสภาพไม่ต่างจากน้องสาวยังดีที่เขาแข็งแรงมากกว่านาง ซุนเหยาในยามนี้ซูบผอมลง จนคนที่เห็นนางอดจะเห็นใจมิได้เนื่องจากเสบียงที่ส่งตามหลังมายังเดินทางมาไม่ถึง ภายในจวนของท่านแม่ทัพที่ชายแดนเหนือ ซุนเหยานางจึงต้องนำของออกมาจัดการให้เขาอีกรอบเสียก่อนบ่าวในจวนก็มีไม่มาก เมื่อได้รับคำสั่งห้ามเข้าใกล้ห้องที่ซุนเหยาจะใช้เก็บของต่างก็ไม่มีผู้ใดกล้าขัดคำสั่ง มีเพียงพ่อบ้านที่ต้องวิ่งจัดการเรื่องของที่จะให้ถ่า

เสียงหัวเราะของซูเซวียนทำให้ทหารที่เดินผ่านกระโจมของเขาต่างตกตะลึง เพราะนานเพียงใดแล้วที่ท่านแม่ทัพของตนไม่หัวเราะออกมาเช่นนี้ หรือพวกเขาแทบจะไม่เคยได้ยินมาก่อนหงอี้ก็วิ่งเข้าไปในกระโจมของซูเซวียนด้วยความที่อยากรู้ว่าเขามีความสุขได้อย่างไร ในเมื่อสถานการณ์เรื่องสงครามตึงเครียดเช่นนี้“ท่านมีเรื่องน่ายินดีอันใด”“เหยาเหยาของข้า นางตั้งครรภ์แล้ว”“ห๊า เร็วถึงเพียงนี้ แล้วตอนที่นางเดินทางจะมีอันตรายหรือไม่” หงอี้อดเป็นห่วงซุนเหยาไม่ได้ เมื่อนึกถึงตอนที่นางเดินทางด้วยม้าเร็วซูเซวียนเมื่อนึกถึงคำพูดของหงอี้ เขาก็รีบลุกขึ้นทันที“อาอี้ เจ้าบอกผู้อื่นด้วย ข้าไปด้านนอก เพียงสองชั่วยามจะรีบกลับมา” หงอี้วิ่งตามออกมาก็เห็นแค่แผ่นหลังของซูเซวียนที่ควบม้าวิ่งออกจากค่ายไปแล้ว“เพ้ย ข้าก็อยากจะไปกับท่านด้วย” นางเดินเตะดินกลับไปแจ้งผู้อื่นอย่างหัวเสียเขาไม่คิดจะชวนนางไปด้วยหรืออย่างไร นางก็อยากจะไปดูซุนเหยาด้วยเช่นกัน แต่ความจริงแล้วหงอี้นางก็คิดถึงหลิงเฮ่ออยู่ไม่น้อยซูเซวียนเร่งควบม้ากลับมาตลอดทาง เขากังวลยิ่งกว่าตอนที่วางแผนเรื่องสงครามเสียอีก ยิ่งนึกถึงเมื่อหนึ่งเดือนก่อนเขาก็รุนแรงกับนางอยู่