All Chapters of ปราบพยัคฆ์ แม่ทัพตัวร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

เมื่อกลับมาถึงจวน พ่อบ้านซูก็เร่งให้ซุนเหยานางเข้าไปด้านในห้องโถง ซุนเหยานางจึงได้รู้ว่าทำไมแต่ละคนถึงได้กังวลเช่นนั้นเสียงของบิดากับพี่ชายของนางดังออกมาจากห้องโถงเสียขนาดนั้น ซุนเหยานางจึงรีบเข้าไปด้านในทันที“ท่านพ่อ ท่านพี่ พวกท่านมาได้อย่างไรเจ้าคะ” “หึ หากอาเฮ่อไม่ไปพบเจ้าลูกเต่า พาอนุไปเหลาอาหารเหม่ยสือ จะรู้เรื่องที่เขากลับมาจากชายแดนได้อย่างไร”“เสี่ยวกุ้ยไปเก็บของ ของอาเหยาประเดี๋ยวนี้ ข้าจะพาน้องสาวข้ากลับตระกูลจ้าว” หลิงเฮ่อตวาดออกมาเสียงดังครั้งนี้เขาไม่อาจทนให้น้องสาวได้รับความชอกช้ำใจได้อีกแล้ว“ประเดี๋ยวก่อน อาถิงเจ้าพูดอันใดเสียหน่อยเถิด ข้ามิยอมให้พวกเขาหย่าขาดกันอย่างแน่นอน” หลีซื่อดึงมือสหายของนางมาอ้อนวอนอย่างเต็มที่“หึ บุตรชายของเจ้าทำเช่นนี้กับบุตรีของข้า เจ้าจะให้ข้าพูดอันใด ในตอนแรกข้าก็เข้าข้างเจ้าอยู่หรอก แต่ยามนี้เห็นทีจะไม่ได้” ซูเซวียนจ้องมองภาพตรงหน้าอย่างเย็นชา ยิ่งเห็นดวงตาคู่งามของซุนเหยานางเปล่งประกายอย่างยินดี ที่จะได้หย่ากับเขา ซูเซวียนก็ยิ่งมีโทสะมากขึ้นกว่าเดิม“ฟู่หงอี้ นางไม่ใช่อนุของข้า แต่นางเป็นรองแม่ทัพขอรับ” ทุกคนในห้องโถงหันไปมองที่ซ

นางจึงเล่าเรื่องที่นางหมดสติไปในเกี้ยวของเจ้าสาว เหมือนตัวนางหลุดไปอีกโลก โลกที่มีแต่ความเจริญทั้งด้านการค้า ภาษา และวัฒนธรรมบุรุษ สตรีล้วนแต่เท่าเทียม เรื่องหย่าร้างมีพบเห็นได้ทั่วไป ไม่ใช่เรื่องผิดแปลก เมื่อสองคนใช้ชีวิตร่วมกันได้ ก็เพียงแต่แยกกันไปเริ่มชีวิตใหม่ การร่ำเรียนก็มีให้เลือกหลากหลาย ไม่ปิดกั้นไม่ว่าจะเป็นบุรุษหรือสตรีตำราก็หาอ่านได้ง่าย เมื่อมีห้องสมุดกลางที่ผู้ใดจะสามารถเข้าไปใช้ก็ได้“เมื่อลูกตื่นขึ้นอีกครั้งก็พบว่า เกี้ยวเจ้าสาวใกล้ถึงจวนตระกูลซูแล้วเจ้าค่ะ”คำพูดของซุนเหยาทำให้จ้าวกงหยวนปวดใจยิ่งนัก เมื่อรู้ว่าเกือบจะเสียบุตรีของตนในวันที่ส่งตัวเจ้าสาวเสียแล้วแต่เรื่องราวที่ออกมาจากปากของนาง ก็ทำให้จ้าวกงหยวนตกตะลึงกับความแปลกใหม่ที่ได้รับไหนจะเป็นห้องตำราส่วนกลาง หรือแม้แต่สิ่งที่นางเรียกว่าธนาคาร เพื่อใช้ฝากเงิน กู้เงิน“เจ้าพูดเรื่องธนาคารของเจ้าให้กระจ่างเสียหน่อย”เพราะธนาคารหากจ้าวกงหยวนสร้างขึ้นมาได้จริง จะยิ่งเพิ่มชื่อเสียงให้ตัวเขา เรื่องนี้เขาจึงสนใจเป็นอย่างมากซุนเหยานางก็บอกรายละเอียดทั้งหมดของธนาคาร ทั้งเรื่องรับฝากเงิน เพื่อให้ผู้ฝากได้ดอกเบี้ยเพิ่

ซุนเหยาเห็นใบหน้าของซูเซวียนที่มีโทสะจนควบคุมไม่อยู่แล้ว นางจึงใช้น้ำเย็นเข้าลูบ“ท่านใจเย็นๆ เรื่องนี้พูดใหม่กันได้” นางพยายามอ้อนวอนเขา“หากเจ้ายอมกลับไปที่จวนตระกูลซู ข้าจะยอมปล่อยเจ้า”“ท่านแม่ทัพ ท่านควรปล่อยข้าไปแต่โดยดี หนังสือหย่าก็เป็นท่านที่เขียนก่อน เมื่อข้าเขียนให้ท่าน ความเป็นสามีภรรยาของเราก็ควรจะสิ้นสุดลง” นางพยายามใช้เหตุผลเท่าที่จะคิดออกเกลี้ยกล่อมให้เขาใจเย็นแต่ดูเหมือนสิ่งที่นางพูดจะเพิ่มโทสะให้ซูเซวียน เขาทนฟังไม่ไหวจนต้องจุมพิตนางไว้เพื่อให้นางหยุดพูดซุนเหยาในภพก่อนนางก็บ้าแต่ทำงาน เรื่องความรักจึงไม่คิดจะมีมาก่อน เมื่อถูกจุมพิตของซูเซวียนร่างของนางก็แทบจะอ่อนระทวยแล้วมืออีกข้างของซูเซวียนที่ไม่ได้ยึดมือของซุนเหยาไว้ ก็เริ่มจะปลดเสื้อผ้าของนางออกซุนเหยากัดปากของซูเซวียนเพื่อเรียกสติเขา“หึหึ หากเจ้ากัดข้าอีกครั้ง ข้าก็จะกัดเจ้าคืนหนึ่งครั้ง” แล้วเขาก็ทำอย่างที่พูด ซูเซวียนกัดปากเล็กของซุนเหยาอย่างมันเขี้ยว“โอ๊ยย ข้าเจ็บ” นางถลึงตามองเขาอย่างไม่พอใจ เมื่อเขาพูดแล้วทำจริงในยามนี้ไม่ว่าซุนเหยานางจะทำสีหน้าเช่นไร แต่สำหรับซูเซวียนแล้วล้วนแต่น่ามองไปเสียทุกอย่าง

รุ่งเช้าซุนเหยานางต้องยอมกลับไปที่จวนตระกูลซู เพราะซูเซวียนที่ไล่ให้ตายอย่างไรเขาก็ไม่ยอมกลับไป“ข้าจะไปเยี่ยมท่านแม่ แต่ยังไม่คิดจะกลับไปอยู่ท่านเข้าใจใช่หรือไม่” ซุนเหยานางยังไม่เชื่อว่าซูเซวียนอยากจะใช้ชีวิตกับนางจริงๆ เขาเหมือนผีเข้า ประเดี๋ยวดีประเดี๋ยวร้ายนางตามอารมณ์ไม่ถูก“หึ เช่นนั้น ข้าจะย้ายมาอยู่กับเจ้าที่นี่เสีย”“ซูเซวียนท่านมันบ้าไปแล้ว ตอนที่ข้าแต่งให้ท่าน ทำไมถึงไม่ดูแลให้ดี มาตอนนี้ท่านต้องการอันใดจากข้า ข้ายอมท่านมากพอแล้ว ออกจากจวนของข้าไปเสีย ข้ายืนยันคำเดิม ว่าเพียงแค่ไปเยี่ยมท่านป้าเท่านั้น”แม้แต่คำเรียกขานมารดาของเขา ซุนเหยานางก็เปลี่ยนไปแล้ว ซูเซวียนจ้องมองนางไม่ยินยอม เหตุใดสตรีเช่นซุนเหยาจึงได้พูดยากถึงเพียงนี้“ดี เช่นนั้นข้าก็จะไม่เอ่ยเรื่องนี้กับเจ้าอีก ในเมื่อเจ้าอยากจะหย่าขาดกับข้านัก ข้าจะทำให้เจ้าสมปรารถนา” ซุนเหยามองตามแผ่นหลังของซูเซวียนที่โมโหนางจนออกจากเรือนไปอย่างไม่แน่ใจ ว่าเขาจะทำตามคำพูดของเขาจริงรึในเมื่อวันหนึ่งความคิดของเขาเปลี่ยนไปร้อยแปดอย่าง นางจะเชื่อเขาได้อย่างไร ซุนเหยานางรับมื้อเช้าแล้วออกไปที่จวนตระกูลซู เพื่อเยี่ยมอาการของหลีซื่

หากแววตาของซูเซวียนเป็นมีดที่แหลมคม ซุนเหยานางคงได้ตายตกไปเสียแล้ว“ข้าไว้ใจเจ้าได้ใช่หรือไม่” จ้าวกงหยวนเอ่ยถามอย่างจริงจัง ทั้งคู่สบตากันเหมือนกำลังค้นหาความหมายของอีกฝ่าย“ข้าเป็นบุตรเขยของท่าน มีเรื่องใดที่ท่านไม่สามารถเชื่อใจข้าได้”จ้าวกงหยวนรู้ว่าแววตาของซูเซวียนไม่ได้โกหกในสิ่งที่เขาพูดออกมา จึงพยักหน้าให้ซุนเหยา“เหยาเออร์ จัดการเถิด” ซุนเหยานางเม้มปากแน่น ก่อนที่จะมองซูเซวียนอย่างหวาดๆ ซูเซวียนยิ่งเคร่งเครียดขึ้นกว่าเดิม ด้วยไม่รู้ว่าซุนเหยานางจะพูดอันใดกับเขากันแน่แต่เมื่อเห็นนางนำข้าวสารออกมาจากความว่างเปล่าได้ ดวงตาของซูเซวียนก็วูบไหวขึ้น นางไม่ได้เรียกเขามาพูดเรื่องหนังสือหย่า แต่เรียกมาเพื่อบอกความลับกับเขาซูเซวียนไม่รู้ว่าภายในอกของเขาเต้นแรงมากเพียงใด เมื่อซุนเหยานางยอมบอกความลับของนางให้เขาได้รู้ แม้นางไม่ได้บอกเขาเป็นคนแรก แต่อย่างน้อยนางก็คิดที่จะบอกเขาเช่นกันซุนเหยาเริ่มกัดปากอีกครั้ง มือทั้งสองข้างของนางบีบกันแน่น เมื่อเห็นซูเซวียนเงียบไป เขาไม่ได้ตกตะลึง หรือพูดอันใดออกมาสักคำ เช่นครอบครัวของนางจ้าวกงหยวนเมื่อเห็นว่าซูเซวียนมิได้พูดสิ่งใดออกมา เขาก็อดที่จะพ