All Chapters of ปราบพยัคฆ์ แม่ทัพตัวร้าย: Chapter 31 - Chapter 40

ผ่านไปนับสองชั่วยามที่ซุนเหยานางเจ็บท้องอย่างทรมาน ตอนนี้นางไม่รู้ว่าด้านนอกเป็นเช่นไร หูของนางอื้อไปหมดจนแทบจะเป็นลมหมดสติความเจ็บปวดช่วงล่างเป็นเครื่องย้ำเตือนให้นางต้องกัดฟันทนไว้ เสียงโห่ร้องด้านนอกดังมาจวนถึงหน้าจวน หลิงเฮ่อที่กำลังจะออกไปดูก็พบพ่อบ้านวิ่งยิ้มหน้าบานมาทันที“สงครามสิ้นสุดแล้วขอรับ ท่านแม่ทัพซูตัดหัวของแม่ทัพแคว้นต้าอู๋ได้แล้วขอรับ” พ่อบ้านเอ่ยแจ้งเสียงสั่นเทาเสียงบ่าวในจวนต่างโห่ร้องดังก้องไปทั่ว ซุนเหยานางทำได้เพียงปรือตารับฟังสิ่งที่หมอตำแยพูดคุยกันอย่างยินดีซุนเหยากรีดร้องอย่างสุดเสียง เมื่อช่องคลอดของนางฉีกขาด ความเจ็บปวดที่ได้รับทำให้นางแทบจะสิ้นสติ“ใกล้แล้วเจ้าค่ะ เบ่งอีกนิดเจ้าค่ะ” ซุนเหยากัดปากแน่น แล้วเบ่งออกมาอย่างสุดแรงเสียงทารกคนแรกร้องดังไปทั่วห้องคลอด หลิงเฮ่อได้แต่ขอบคุณสวรรค์ที่น้องสาวตนคลอดบุตรออกมาได้เสียที“อุแว้ อุแว้” ซูเซวียนที่เร่งควบม้ากลับจวนมาตลอดทาง ชะงักนิ่งอยู่กับที่ เมื่อได้ยินเสียงร้องพ่อบ้านที่หันไปเห็นซูเซวียนกลับมาก็รีบเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว“ยินดีด้วยขอรับท่านแม่ทัพ คนแรกเป็นคุณชายน้อยขอรับ” ซูเซวียนเหมือนได้สติ เขารีบถอดชุด

ซุนเหยานางเล่าเรื่องตัวตนของนางจริงๆ เมื่อภพที่แล้วให้เขาฟัง ทั้งยังความเป็นอยู่ สภาพแวดล้อมการใช้ชีวิต สองคนพูดคุยเรื่องราวของซุนเหยาตลอดทั้งคืน ราวกับว่าหากเผลอหลับไปทั้งคู่จะจากกันอีกครั้งพอรุ่งเช้าซูเซวียนก็ไปอุ้มบุตรชายทั้งสองมาให้ซุนเหยานางได้พบหน้า ซุนเหยาจ้องมองเด็กทารกในห่อผ้าทั้งสองคนอย่างรักใคร่ น้ำตาของนางไหลออกมาเมื่อหวนคิดว่านางเกือบจะไม่มีโอกาสกลับมาหาพวกเขาอีกแล้ว“ท่านออกไปก่อน ข้าอยากให้นมพวกเขา” “หึหึ ทำอย่างกับข้าไม่เคยเห็น” สายตาหยอกล้อของซูเซวียนทำให้ใบหน้าของซุนเหยาแดงก่ำอย่างเขินอายเขาเข้ามานั่งซ้อนอยู่ด้านหลังของซุนเหยา เพื่อช่วยนางประคองบุตรชายทั้งสองให้ดื่มนมจากเต้าของนางซุนเหยานางหันไปถลึงตามองซูเซวียนที่ลอบกลืนน้ำลาย เมื่อบุตรชายทั้งสองดูดนมจากเต้าของนางเสียงดัง“รอบุตรชายอิ่มท้อง ข้าขอลองชิมได้หรือไม่” เสียงแหบพร่าของซูเซวียนทำให้ซุนเหยานางขนลุกไปทั้งตัว“ท่านไม่ไปรวมฉลองกับผู้อื่นหรือ” ตั้งแต่เช้ามาก็พบว่าจวนท่านเจ้าเมืองส่งเทียบเชิญมาแล้วนับสามครั้งของวันนี้“ไม่ ข้าต้องการอยู่กับเจ้า” เขาจะไม่ล่วงรู้ความคิดของเจ้าเมืองได้อย่างไรเมื่อรู้ว่าซุนเหยาน

ซูเซวียนถีบประตูห้องรับรองอย่างแรงจนมันพังลง คนที่อยู่ด้านในล้วนแต่ตกใจจนหันมามองผู้ที่มาเยือนแต่ซุนเหยานางนั่งอยู่นิ่งๆ โดยไม่แม้แต่หันไปมอง นางยกจอกสุราที่นายโลมรินไว้ให้เข้าปากอย่างช้าๆ“จ้าวซุนเหยา!!! เจ้าใจกล้ายิ่งนัก กล้ามาที่หอนายโลมเลยรึ” เสียงตวาดของซูเซวียนดังไปทั่ว“เหตุใดท่านไปหอนางโลมได้ แล้วข้าถึงมาไม่ได้กันเล่า” นางลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาซูเซวียนช้าๆ“จะเหมือนกันได้อย่างไร ข้าเป็นบุรุษ เจ้าเป็นสตรี”“เช่นนั้นหรือ” ซุนเหยาส่ายหัวน้อยๆ นางอมยิ้มมองซูเซวียน แต่แววตาของนางกับเย็นชาอย่างที่เขาเคยเห็นในตอนแรกที่พบหน้านางนายโลมทั้งห้าต่างหลบอยู่ที่มุมห้อง ไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับซูเซวียนที่กำลังมีโทสะ ซูเซวียนปรายตาไปมองพวกเขาที่บางคนเหลือเพียงกางเกงชั้นในเพียงตัวเดียวอย่างดุร้าย“ออกไปให้หมด!!!” สิ้นเสียงของซูเซวียนนายโลมทั้งห้าก็วิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิตหลิงเฮ่อลากหงอี้ที่ยังตกตะลึงอยู่ให้ออกไปจากห้อง ด้านในจึงเหลือเพียงแค่สองสามีภรรยาเท่านั้น“เจ้าจะไปที่ใด” ซูเซวียนเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่าซุนเหยานางกำลังเดินออกจากห้องไป“หมดสนุกแล้ว จะอยู่เพื่ออันใด” “เหยาเหยา เจ้าทำกับข้าเช

วันเวลาผ่านไป ความดื้อซนของสองแฝดก็พาให้ซูเซวียนกับซุนเหยานางปวดหัวยิ่งนัก เลี่ยงหวงแม้จะนิ่งเงียบไม่ค่อยแสดงความรู้สึกกับผู้อื่น แต่ความคิดของเขาลึกล้ำจนน่าหวาดกลัวเรื่องทั้งหมดแทบจะเป็นแผนการของเขา มีเลี่ยงหรงที่คอยทำตามคำสั่งของพี่ชายอีกที เรื่องที่สร้างชื่อให้ทั้งคู่เห็นจะเป็น การสลับตัวเข้าทดสอบความรู้กับท่านอาจารย์ที่สำนักศึกษาเพราะมีใบหน้าที่เหมือนกันจนบางครั้งคนนอกก็แยกไม่ออกหากไม่แยกตามลักษณะนิสัยของพวกเขา แต่หากได้วางแผนการจะทำสิ่งใด ทั้งคู่สามารถสลับตัวตนเป็นอีกคนได้ทันทีเลี่ยงหวงเฉลียวฉลาดกว่าน้องชาย เขาจึงสลับตัวกับน้องชายแล้วเข้าทดสอบแทนน้องชายของเขา เรื่องนี้ท่านอาจารย์ที่ทดสอบก็ไม่อาจล่วงรู้ได้ แม้จะนำลายมือมาเทียบก็ไม่อาจรู้ได้ คนที่รู้คือสหายของเขาที่จับสังเกตความผิดปกติของเลี่ยงหรงที่รอพี่ชายอยู่นอกห้องได้ซูเซวียนที่ถูกท่านอาจารย์เชิญตัวมาพบที่สำนักศึกษาก็นั่งตัวแข็งค้าง เพราะไม่คิดว่าบุตรชายทั้งสองจะเจ้าเล่ห์มากถึงเพียงนี้เมื่อซูเซวียนกลับถึงจวน เขาก็เรียกบุตรชายทั้งสองมาสอบถาม ทั้งคู่มิอาจปกปิดบิดาได้จึงได้สารภาพเรื่องทั้งหมดออกมาทั้งคู่ถูกซูเซวียนโยนเข้าไปใ

วันต่อมาซุนเหยาจึงนึกเรื่องที่องค์ชายห้าฝากของขวัญมาให้บุตรีของตนได้ จึงได้เอ่ยถามอย่างสงสัย เพราะในวันงานนางไม่ได้ขอให้บุตรีเปิดให้ดู“น่าเออร์ องค์ชายห้าให้สิ่งใดกับเจ้า”หลี่น่าหยุดคิดครู่หนึ่ง ก่อนที่จะตอบมารดาออกมา “หยกพกเจ้าค่ะ”“ให้สาวใช้ไปนำมาให้แม่ดู” ซุนเหยาขมวดคิ้วคิด หากนางจำไม่ผิดหยกพกส่วนมากในภพนี้มักจะใช้เป็นของแทนใจหลี่น่าก็ทำตามที่มารดาว่า นางรีบให้สาวใช้ข้างกายกลับไปที่เรือนแล้วนำกล่องไม้มาให้มารดาดูทันที“เจ้ารู้หรือไม่ว่าสิ่งนี้หมายความว่าอย่างไร” ซุนเหยาเอ่ยถามบุตรีเสียงเคร่งขรึม“ไม่เจ้าค่ะ” นางอดจะถอนหายใจออกมาไม่ได้ คงเป็นความผิดของนางที่เลี้ยงดูหลี่น่าอย่างทะนุถนอมมากเกินไป เรื่องบางเรื่องนางจึงไม่รู้เช่นสตรีนางอื่น“องค์ชายห้าให้สิ่งนี้เป็นของแทนใจของพระองค์”“จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไรท่านแม่ ข้ามิเคยพบพระองค์เลยสักครั้ง” หลี่น่าเอ่ยอย่างร้อนใจ“เจ้ามิต้องกังวล แม่จะหารือกับพ่อของเจ้าเสียก่อน” ซุนเหยาตบหลังมือของบุตรสาวแล้วบอกให้นางกลับไปพักผ่อนเมื่อซูเซวียนกลับมาถึงจวน ซุนเหยานางก็นำหยกพกของฉางเทียนออกมาให้เขาได้ดู“เจ้านำมาจากที่ใด” เขาเอ่ยถามเสียงแข็ง“ขอ