All Chapters of เสียงพิณในม่านหิมะ: Chapter 11 - Chapter 20

เสียงสุดท้ายนั้น หาใช่เสียงที่ใครฟังแล้วตาย แต่คือ “เสียงที่สะท้อนใจคนฟังเอง” และหากหัวใจของคนฟังนั้นมืดดำ เขาจะตายเพราะเงาแห่งตนเองลู่จิ่นซานล้มลงบนพื้น ดวงตาเปี่ยมไปด้วยน้ำตาและความตื่นรู้“ข้าฆ่าท่าน ด้วยเงาในใจของท่านเอง”เสียงสุดท้ายเงียบไปแล้ว แต่คล้ายจะยังคงก้องในอกของลู่จิ่นซาน เขานอนนิ่งกลางพื้นหิน ดวงตาเบิกโพลง มิใช่เพราะความหวาดกลัว แต่เพราะสิ่งที่เขาตื่นรู้ คือความจริงที่ไม่มีผู้ใดในแผ่นดินอยากฟัง“ฮ่องเต้มิได้ถูกลอบปลงพระชนม์”“พระองค์ สิ้นพระชนม์ด้วยความกลัวของตนเอง”อวี้หลานนั่งข้างเขา มือประคองแผ่นหลัง นางเอ่ยเสียงแผ่ว“บทเพลงนั้นเปรียบดั่งกระจกเงา”“ผู้ใดได้ยิน ย่อมเห็นเงาแท้จริงในใจตน”“และหากมิอาจทนมองเงานั้นได้…”“ก็จะถูกมันกลืนกิน”จิ่นซานพยักหน้าช้า ๆ มือของเขากำแน่น“ข้าแต่งบทเพลงเพื่อสื่อความรู้สึกของเหล่าทหารผู้สิ้นใจบนสนามรบ”“แต่ข้าลืมไปว่า ผู้ฟังใช่ว่าทุกคนจะมีใจกล้าเผชิญกับเงาในอดีตของตนเอง”เขาลุกขึ้นช้า ๆ หันไปมองกล่องพิณทองคำที่ตอนนี้สงบนิ่งอีกครั้ง “เมื่อครู่ ข้ารู้สึกว่ามีเสียงหนึ่งกำลังเรียกหา”อวี้หลานชะงักไปเล็กน้อย “เสียงใด?”“เสียงขอ

แสงจันทร์ในค่ำคืนนั้นหม่นมัว หมอกหิมะโรยตัวราวม่านบางบาง ทาบทับลงบนลานศิลาริมลำธารน้ำแข็งใต้หุบเขา ลู่จิ่นซานเดินออกจากวังหลวงด้วยก้าวเท้าเนิบช้า ข้างกายเขามีเพียงกล่องพิณที่ไร้เสียง และจิตใจที่ว่างเปล่าดังท้องนภายามปลอดหิมะคืนที่ผ่านมา เขาได้ดีดท่วงทำนองสุดท้าย และในห้วงจิตหนึ่ง เขาสัมผัสได้ว่า อวี้หลานอยู่ที่ไหนสักแห่งในเงาเสียงนั้นเมื่อกลับถึงศาลาริมธาร เขากลับไม่พบร่างของนาง มีเพียงกล่องไม้เก่าของพิณอีกกล่อง วางอยู่บนเสื่อไม้ไผ่ พร้อมกระดาษแผ่นหนึ่งที่เขียนด้วยอักษรเรียบง่าย“ข้ารอดแล้ว เจ้าอย่าหวนมาเป็นนักโทษอีก อวี้หลาน...”เขากำกระดาษแน่นในมือ กลิ่นน้ำหมึกจาง ๆ คล้ายยังอวลกลิ่นน้ำตานางไว้“เจ้าคิดว่าข้าจะอยู่เฉยหรือ?”เสียงกระซิบที่ไม่มีใครได้ยิน แต่อากาศกลับเย็นวูบลงในทันใดในเวลาเดียวกันนั้น กลางเมืองหลวงที่หิมะเพิ่งหยุดตก มีประกาศราชสำนักฉบับใหม่ถูกปิดไว้หน้าประตูเมือง“ด้วยคุณงามความดีของนักพิณนามลู่จิ่นซาน บัดนี้เขาถูกแต่งตั้งเป็น ‘อาจารย์หลวงฝ่ายดนตรีพิณ’ มีหน้าที่ฝึกฝนนักดนตรีรุ่นใหม่เพื่อใช้ในราชสำนัก”ข่าวกระจายไปทั่วอย่างรวดเร็ว มีทั้งคนยกย่องและผู้ที่เริ่มหวาดหวั่น

ลู่จิ่นซานเดินออกจากหอพิณโบราณ ก้าวย่างของเขาแผ่วเบาอย่างผู้แบกความเงียบไว้ในอก เสียงหิมะย่ำใต้ฝ่าเท้าคล้ายบรรเลงทำนองเศร้าสะท้อนก้องใจเขาแบกกล่องพิณไว้แนบอก แต่มิได้แตะมันอีกเลย พิณที่เคยสั่นสะท้านด้วยเจตนา บัดนี้เงียบสนิท ดุจดั่งผู้เล่นและผู้ฟังได้กล่าวคำสุดท้ายแก่กันแล้วแต่ทว่าในเงามืดของทางกลับยังมีบางสิ่งเฝ้ามองเขาอยู่ คืนที่ลู่จิ่นซานกับอวี้หลานบรรเลงบทสุดท้าย มิได้มีเพียงหอพิณที่ได้ยินแต่ยังมีดวงจิตอีกมากที่ลืมไปแล้วว่าตนเคยมีเสียง ลืมไปแล้วว่าตนเคยฟังและเคยรักณ หมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่งริมธารน้ำแข็ง หญิงชราในชุดขาดวิ่นนั่งพิงขอนไม้ เงี่ยหูฟังเสียงที่ไม่มีใครได้ยิน“เสียงนั้น…”“ข้าคุ้นเคยนัก…”นางหลับตา หยาดน้ำตาเกรอะกรังของวัยชราไหลเงียบ ๆมือที่เหี่ยวย่นยื่นคว้าอากาศ“เขาเคยบอกว่าจะกลับมา…”“ข้ารออยู่ตรงนี้มาหลายสิบปี…”เสียงพิณที่ไม่ควรได้ยินอีก กลับแผ่วแทรกในลมหายใจ ปลุกความทรงจำที่ถูกลืม ในหลายมุมของแผ่นดิน คนที่เคยฟังเสียงพิณในคืนหิมะ เริ่มสะดุ้งตื่นจากฝัน บางคนร้องไห้ บางคนหัวเราะบางคนเดินออกจากบ้านที่ตนขังใจตนเองไว้หลายปีและในเมืองหลวง ชายหนุ่มใบหน้าดุดันในชุดนักรบเ

คืนหนึ่งหลังหิมะหยุดตก ทั่วทั้งเมืองชายแดนกลับปกคลุมด้วยบรรยากาศอันผิดแผก ไม่ใช่เพียงเพราะหิมะหยุดเป็นครั้งแรกในรอบร้อยปี แต่เพราะข่าวลือหนึ่ง แพร่กระจายไปทั่วใต้หล้า“เพลงพิณต้องห้ามได้ถูกดีดขึ้นแล้ว…”“เสียงนั้นปลุกวิญญาณ และทำให้หญิงในตำนานสลายหายต่อหน้า”กองทัพหลวงเคลื่อนพล คำสั่งจากวังกลางคือให้จับตัวลู่จิ่นซาน ไม่ใช่เพียงฐานหลบหนีจากราชโองการ แต่ข้อหาล่าสุดคือ บังอาจดีดบทเพลงที่ครั้งหนึ่งเคยสังหารฮ่องเต้องค์ก่อนภายในหมู่บ้านหิมะที่เงียบงัน ชายผู้หนึ่งนั่งอยู่หน้าเรือนเก่าพิณวางอยู่บนตัก แต่เขามิได้ขยับแม้แต่น้อย นัยน์ตาของเขาเหม่อมองท้องฟ้าซึ่งไร้หิมะ และว่างเปล่าราวกับโลกที่ขาดบางสิ่งไปตลอดกาล“เจ้ายังอยู่หรือไม่…” เสียงของเขากระซิบเบาราวสายลม“แม้ข้าจักไม่เห็นเจ้าอีกแล้ว แต่ข้ากลับได้ยินเสียงเจ้าทุกคืน...”บัดนี้ อวี้หลานหาได้อยู่ในโลกนี้อีกต่อไป แต่เสียงของนางเสียงที่เคยกล่อมวิญญาณสงคราม ยังคงดังก้องในห้องหัวใจเขาทุกค่ำคืน แสงไฟจากปลายทหารม้าเริ่มแตะขอบหมู่บ้าน เสียงล้อเกวียน บดเบียดหิมะเสียงกรอบแกรบ เสียงคำสั่งดังผ่านอากาศ“หากพบชายที่ชื่อ ลู่จิ่นซาน ให้จับเป็นโดยไม่ต้องรอ

หิมะหยุดตก เสียงพิณเงียบงัน โลกทั้งใบเหมือนหยุดหายใจอยู่เพียงชั่วขณะ ใต้ต้นเหมยในหุบเขาเยือกแข็ง มีเพียงชายผู้หนึ่งนั่งนิ่ง เบื้องหน้าคือพิณเก่าแก่ สายที่เจ็ดยังสั่นสะท้านเพียงแผ่วเบาราวกับสิ้นสุดการเดินทางอันยาวไกลมือของลู่จิ่นซาน วางทาบบนพิณอย่างแผ่วเบา แต่มิได้ขยับอีกเลย นัยน์ตาของเขาแม้ยังเปิดอยู่ แต่ไร้แวว ไร้ถ้อยคำ และไร้เสียง เขาไม่ตาย แต่ก็หาใช่คนที่มีลมหายใจเช่นเดิมอีกแล้วเมื่อรุ่งเช้ามาถึง หิมะมิได้กลับมาร่วงดังเดิม นั่นคือปาฏิหาริย์ที่ไม่มีใครอธิบายได้ ว่าด้วยเหตุใดฤดูเหมันต์อันไม่เคยสิ้นสุดในดินแดนนี้ จึงหยุดลงเพียงชั่วคืนข่าวลือแพร่กระจายไปทั่ว ว่าเสียงพิณต้องห้ามได้ถูกดีดจนครบ ว่าแม่ทัพในตำนานกลับมาเพื่อปลดปล่อยวิญญาณ และว่ายอดพิณที่หลับใหลในร่างของหญิงสาวนามอวี้หลานได้หายลับไปตลอดกาลบางคนร่ำไห้ด้วยความโศกเศร้า บางคนกล่าวว่าพวกเขาฝันเห็นสตรีผมยาวในชุดขาวยิ้มให้ใต้แสงจันทร์ แล้วลาลับไปพร้อมกลีบเหมยหลายวันผ่านไป ลู่จิ่นซานยังคงมิกล่าววาจาใด ชาวบ้านพากันถวายข้าวปลา วางดอกไม้และเครื่องหอมไว้ที่แท่นพิณ แต่เขามิได้แตะต้องแม้แต่น้อย“เขาไม่พูด ไม่ขยับ ไม่แม้แต่จะหายใจแรง ท