Lahat ng Kabanata ng เสียงพิณในม่านหิมะ: Kabanata 1 - Kabanata 10

หิมะแรกของปีมาถึงเร็วกว่าทุกครา เร็วจนชาวบ้านในหมู่บ้านอวิ๋นหลิงต่างกล่าวขานว่าเป็นลางร้าย บ้างว่าเพราะปีนี้ดวงดาวเรียงตัวผิดแผก บ้างก็ลือกันว่าเป็นเพราะเสียงพิณต้องห้ามกำลังจะกลับมา ทว่าในสายตาของลู่จิ่นซาน หิมะแรกนั้นกลับงดงามเหลือเกินชายหนุ่มในชุดขนสัตว์สีเทานั่งอยู่บนหลังม้า บนไหล่ของเขามีเกล็ดหิมะโปรยปรายปกคลุมเป็นแผ่นบาง เขาเงยหน้ามองผืนฟ้าที่เต็มไปด้วยละอองขาว ก่อนจะถอนใจเบา ๆ พลางมองไปยังทางลาดสู่ภูเขาหมอกเบื้องหน้า“หิมะเช่นนี้ หากมิใช่เพื่อป่าหยก คงไม่มีผู้ใดยอมเดินทางผ่านเขตนี้”เขาพึมพำกับตนเอง ริมฝีปากแดงเรื่อท่ามกลางความเย็นยะเยือกเสียงลมหวีดหวิวลอดผ่านซอกผาหิน พัดพาเอาเกล็ดหิมะลอยว่อน ราวกับมีเสียงกระซิบแว่วมากับสายลม เสียงที่คล้ายเสียงสายพิณขาดสะบั้น เสียงที่หาได้จากที่ใดมิได้ นอกจากภูเขาหมอกในคืนหิมะแรกเช่นนี้“เจ้าก็ได้ยินใช่หรือไม่?” จิ่นซานถามม้าคู่ใจอย่างเอื่อยเฉื่อย ดวงตาสีน้ำตาลเข้มคล้ายจะเหม่อลอย แต่วาววับไปด้วยบางอย่างที่คล้ายความหวาดกลัวม้าเงียบ แต่โลกกลับมิใช่เงียบเช่นนั้นเสียงหนึ่ง เบาเสียจนแทบไม่ได้ยิน แว่วมาแตะหูเขาเสียงพิณ...จิ่นซานชะงัก หัวใจเต้นแ

เสียงพิณนั้นยังคงก้องอยู่ในหัว แม้ว่าแสงแดดอ่อนจะส่องลอดม่านหิมะลงมาแทนเงาจันทร์เมื่อคืน แต่ลู่จิ่นซานกลับไม่อาจแยกแยะได้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นความฝันหรือความจริงเขาถือบันทึกเก่าเล่มหนึ่งกลับมาที่ห้องของตนในโรงเตี๊ยม หนังสือที่ไม่มีชื่อในสารบบตำราใด หนังสือที่เจ้าของร้านยังกล่าวว่า “ไม่ควรมีผู้ใดเอ่ยถึงอีกต่อไป”บทเพลงต้องห้ามแห่งหิมะนั่นคือชื่อบนหน้าปก ซึ่งหมึกซีดจางลงราวถูกสายลมแห่งกาลเวลาเกาะกัดทีละหยดทีละหยด หากแต่ว่าเพียงแค่แตะปลายนิ้วลงบนปก เสียงพิณในหัวเขาก็กลับมากระเพื่อมทันทีเขานั่งลงข้างหน้าต่าง ห่มผ้าคลุมตัวแน่นหนา ก่อนจะเปิดอ่านหน้าตำราอย่างระมัดระวัง หน้ากระดาษแผ่นแรกปรากฏลายมือหวัดเล็ก ตัวอักษรเขียนด้วยหมึกแดงหม่น ราวกับผสมเลือดเข้าไป“ผู้ใดได้ยินเพลงนี้ในยามหิมะแรก จงรู้ไว้เถิด ว่าดวงวิญญาณเจ้าเคยข้องแวะกับมันในภพก่อน”“พิณนี้ มีเจ็ดสาย เจ็ดเสียง เจ็ดชะตา หากใครบรรเลงครบถ้วน หนึ่งชีวิตจะดับ หนึ่งคำสาปจะคลาย”จิ่นซานขมวดคิ้ว “หนึ่งชีวิตจะดับ...” เขาทวนในใจเขาไล่สายตาอ่านต่อ ภายในเป็นเรื่องเล่ารวบรวมจากยุคโบราณ บ้างอ้างว่าเป็นบันทึกจากแม่ทัพคนหนึ่ง บ้างกล่าวว่าเป็

รุ่งสางของวันที่สาม หิมะยังไม่หยุดตก และดูจะไม่มีวี่แววว่าจะหยุดในเร็ววันท้องฟ้าเหนือหมู่บ้านอวิ๋นหลิงปกคลุมด้วยม่านหมอกสีขาวอมเทา ราวกับสวรรค์เบื้องบนกำลังปิดฉากเวทีให้เสียงหนึ่งได้ดังก้องขึ้น เสียงที่ไม่ใช่จากธรรมชาติ หากเป็นเสียงแห่งความทรงจำลู่จิ่นซานนั่งนิ่งอยู่ข้างหน้าต่าง กล่องพิณไม้ดำยังวางอยู่ตรงหน้า สายพิณเส้นแรก ปรากฏขึ้นแล้ว ไม่มีใครแตะ ไม่มีใครเปิดกล่องนั้น แต่มันกลับผุดขึ้นมาอย่างเงียบงัน คล้ายถูก “เรียกคืน” ด้วยเสียงบางอย่างในใจ“สายหนึ่ง…ลืม”เขาได้ยินคำนี้อีกครั้ง แม้ไม่มีเสียงใดพูด จิ่นซานยื่นมือออกไป ปลายนิ้วเกือบจะแตะสายพิณเส้นนั้น แต่แล้วกลับชะงักกะทันหัน กล่องพิณนี้มีบางอย่างอยู่ในนั้นที่ไม่ใช่เพียงเครื่องดนตรีเขาลุกขึ้น หยิบกล่องนั้นเข้าห่อผ้าอย่างแน่นหนา แล้วเดินออกจากโรงเตี๊ยมมุ่งตรงไปยังสถานที่เดียวที่พอจะให้คำตอบแก่เขาได้ที่นั่นก็คือหอจารึกหมอกจันทร์...หอจารึกหมอกจันทร์ตั้งอยู่ท้ายหมู่บ้าน เป็นเรือนไม้สามชั้นหลังใหญ่ที่ถูกสร้างตั้งแต่สมัยราชวงศ์ก่อน ไม่มีใครรู้แน่ชัดว่าใครคือผู้ก่อตั้งบ้างว่าเป็นนักพรตผู้เร้นลับ บ้างว่าเป็นบัณฑิตสำนักหลวงที่ลี้ภัยมาอยู

หิมะยังไม่หยุดตกในคืนที่สาม ชาวบ้านในหมู่บ้านอวิ๋นหลิงเริ่มมีสีหน้าหวาดระแวง ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีการจุดไฟเล่นในลานกลางหมู่บ้านเช่นทุกปีเมื่อหิมะแรกมาเยือน มีแต่แววตาเหลียวมองฟ้าอย่างหวาดกลัว ราวกำลังรอคอยบางสิ่งที่มองไม่เห็น หากใกล้เข้ามาภายในห้องพักของโรงเตี๊ยมชั้นบนสุด ลู่จิ่นซานจ้องมองกล่องพิณเบื้องหน้า สามสายปรากฏแล้วลืม...จำ...โทษ...และคืนนี้ เขารู้สึกได้ว่าสายที่สี่กำลังจะตื่นขึ้น!เขาไม่รู้ว่าการดีดแต่ละสายเกิดขึ้นเพราะฝัน หรือเพราะหัวใจเขาเริ่มยอมรับว่าอดีตคือเรื่องจริง แต่สิ่งที่รู้แน่ คือยิ่งเขาจำได้มากขึ้น เสียงของนางก็ชัดเจนมากขึ้นในหัว“อวี้หลาน…” เขาพึมพำ “เจ้ารอข้าอยู่ที่ใดกันแน่”ก่อนรุ่งสาง ลู่จิ่นซานกลับไปยังศาลเจ้าร้างอีกครั้ง เขาเชื่อว่าเสียงลมหายใจของพิณ คือเสียงของวิญญาณที่ยังไม่จากไป เมื่อเขาก้าวเข้าไปในศาลครานี้ กลับไม่พบแค่ความเงียบตรงกลางห้อง มีหญิงสาวในชุดขาวนั่งหันหลังให้ ร่างนางนิ่งงัน แต่กลิ่นของดอกเหมยและเสียงสายพิณที่ไม่ถูกรบกวนยังคงลอยล่องอยู่รอบกาย“เจ้ามารอข้าใช่หรือไม่” เขาถามหญิงสาวไม่ตอบ ลู่จิ่นซานย่อตัวลงเบื้องหลังเงานั้น ห่างเพียงไม่ถึ

หิมะเริ่มตกหนาในยามสาย ลู่จิ่นซานกับอวี้หลานออกเดินทางจากวังหลวงอย่างเงียบงัน โดยใช้ชื่อของตำหนักไป๋อวี้กงเป็นเหตุผลว่ากำลังบำเพ็ญสมาธิภายนอก เป็นสิทธิ์ที่นักดนตรีหลวงได้รับเมื่อเกิดแรงบันดาลใจหรือค้นหาท่วงทำนองใหม่ขบวนมีเพียงม้าสองตัว ไม่มีผู้ติดตาม เขตต้องห้ามที่ทั้งสองจะไปนั้นไม่ปรากฏบนแผนที่ของทางการ แต่มีในความทรงจำของอวี้หลาน ราวกับเป็นภาพสลักลึกที่ไม่มีวันจาง“ชื่อสะพานนั้นคืออะไรหรือ?” ลู่จิ่นซานถามขึ้น ขณะม้าเหยาะฝ่าแนวป่าสน“สะพานไป๋เสวี่ย” นางตอบเสียงเบา “สะพานหิมะขาว”“ข้าไม่เคยได้ยินชื่อนี้จากบันทึกใด”“ไม่มีใครบันทึกไว้” อวี้หลานทอดสายตาไปยังหิมะร่วง “เพราะมันเป็นสะพานที่ไม่ควรมีอยู่”ยามบ่ายหิมะโปรยปกคลุมทุกทาง และในที่สุด ทั้งสองก็เดินทางมาถึงเชิงเขาเตี้ย ๆ ซึ่งมองแทบไม่เห็นด้วยตาเปล่า แต่เมื่อแหวกม่านเมฆออก ก็ปรากฏสะพานไม้เก่าที่ทอดยาวข้ามหุบเหวลึกสะพานนั้นไร้ราว ไม่มีเครื่องป้องกันใดเพียงแผ่นไม้บาง ๆ ถูกวางเรียง ราวกับเชื้อเชิญให้ผู้กล้าข้ามผ่าน หรือผู้หมดหวังปล่อยตนให้ตกลงปลายสะพานอีกฝั่งหนึ่งคือโขดหินสูงที่มีต้นเหมยต้นเดียวขึ้นโดดเดี่ยว ใต้ต้นเหมยนั้น มีแท่นหินส