All Chapters of นิยายเล่มนี้ไม่มีแล้วนางร้ายที่โง่เขลา 80s : Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 18 อย่าเข้ามาวุ่นวายหลี่ชิงเหยาและหลี่เหวินกลับมาบ้านเพื่อไปเอาอาหารมาขายแบบข้าวกล่อง ไม่นานก็รีบกลับมาที่โรงงานแต่พอกลับมาถึงร้านต้องมาเจอกับคนที่ไม่อยากเจอ นั่นก็คืออี้หยางตงและโจวเม่ยเม่ย“ชิงเหยา เธอมาแล้วเหรอ” โจวเม่ยเม่ยรีบเข้ามาถามไถ่ทันที“พวกเธอทั้งสองคนมาทำไม” หญิงสาวไม่ตอบคำถามนั้นแต่ถามกลับเสียงแข็งแทน“ฉันอยากจะมาช่วยเธอน่ะ ระหว่างทางเจอกับพี่หยางตงพอดีก็เลยมาด้วยกัน” โจวเม่ยเม่ยรีบอธิบายเพราะกลัวว่าหลี่ชิงเหยายังรักอีกคนอยู่และจะเข้าใจผิด แล้วจะไม่ได้เธอช่วยขาย ที่เธอมาวันนี้ก็เนื่องจากหวังเงินค่าจ้างนั่นเอง“ส่วนพี่ก็มาช่วยชิงเหยาขายของน่ะสิ จะได้ไม่ต้องไปจ้างคนอื่นให้เสียเงิน” อี้หยางตงพูดขึ้นมาบ้าง ขณะที่พูดนั้นสายตาก็มองไปทางหยางเฟยหลงอย่างไม่พอใจตลอด“ไม่ต้องมาช่วยหรอก ฉันมีพี่เฟยหลงช่วยอยู่แล้ว ทั้งสองกลับไปซะเถอะ” หลี่ชิงเหยาได้ยินอย่างนั้นก็พูดปฏิเสธออกไปทันทีน้ำเสียงของเธอในครั้งนี้เย็นชามากกว่าเก่า ก่อนจะหันมาพูดกับหยางเฟยหลงด้วยน้ำเสียงที่ต่างกันอย่างมาก เพราะมันมีทั้งความอบอุ่นและอ่อนโยน“พี่เฟยหลงมานี่หน่อยค่ะ วันนี้ฉันทำอาหารไม่เหมือนเมื่อวาน พี่ลอ

บทที่ 20 คบหาดูใจหญิงสาวตอบพร้อมกับถอนหายใจออกมาเล็กน้อย จะให้พูดว่าเธอชอบอีกฝ่ายตั้งแต่ตอนอ่านนิยาย มันก็คงไม่ใช่เรื่องและมันก็ดูเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อเกินไป ก่อนจะตัดสินใจพูดออกมาอีกว่า“แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะ เรื่องที่ฉันจะพูดกับพี่ ก็คือฉันอยากจะถามพี่ว่า หากเราสองคนมาคบหาดูใจกันจะดีไหม ฉันไม่ได้เอาพี่มาเป็นไม้กันหมาอย่างอี้หยางตง แต่ฉันอยากให้เราคบหาและดูใจกันจริง ๆ หากเป็นไปได้ สักวันหนึ่งเราคงได้แต่งงานกัน”ระหว่างที่พูดเธอก็จ้องสายตากับเขาอย่างจริงจัง เพราะยุคที่หญิงสาวจากมา การที่เปิดใจคุยกับฝ่ายชายก่อนไม่ใช่เรื่องผิดหรือแปลกอะไร จึงไม่มีความเขินอายจนเกินไปแต่มันไม่ใช่กับคนยุคนี้ เพราะพอได้ยินสิ่งที่หลี่ชิงเหยาพูด ออกมา หยางเฟยหลงก็รู้สึกตกใจเล็กน้อย แต่เมื่อตั้งสติได้ เขาก็ตอบกลับอย่างรวดเร็วเหมือนกัน“ได้สิ พี่ยินดีมาก เพราะพี่เองก็ชอบชิงเหยามานานแล้ว แต่ก่อนหน้านี้เธอมีอี้หยางตงคอยดูแล พี่เลยไม่กล้าที่จะเข้าไปแทรกกลาง แต่ตอนนี้เมื่อเขาไม่สามารถดูแลเธอได้ พี่ก็ยินดีที่จะดูแลเธออย่างดีที่สุด แล้วพี่ก็หวังเช่นกันว่า เราจะคบหากันจะถึงวันที่พวกเราทั้งสองคนได้แต่งงานแล

บทที่ 22 ช่วยเหลือพ่อค้ารายใหญ่กลับมาทางด้านหลี่เหวินและหยางเฟยหลง ตอนนี้ทั้งสองได้โกดังเรียบร้อยแล้ว โดยเป็นการซื้อขายในราคาหนึ่งพันสองร้อยหยวน ซึ่งทั้งสองตกลงจ่ายกันคนละครึ่ง นั่นคือคนละหกร้อยหยวน“พี่อย่าว่าผมนะ พี่จ่ายผมมาบางส่วนก่อนดีกว่า เก็บเงินไว้ก่อนดีไหม” หลี่เหวินพูดขึ้นมา เขาไม่อยากรับเงินมาทั้งหมดทีเดียว เพราะรู้ดีว่าบ้านหยางนั้นไม่ได้ร่ำรวย“นายเอาไปเถอะ นี่คือการลงทุน แค่นายคุยกับคนที่ให้สินค้ามาขายก่อนฉันก็ดีใจมากแล้ว เงินนี่เป็นเงินเก็บที่ฉันเริ่มทำงานมาหลายปี จ่ายค่าโกดังไปแล้วก็ยังพอมีเหลือไว้ใช้จ่าย ซึ่งค่าใช้จ่ายในบ้านตอนนี้ก็มีแต่ค่ายาบำรุงของแม่เท่านั้นอย่าลืมสิว่าข้าวทุกมื้อของฉันก็กินที่ร้าน ส่วนแม่ก็มีข้าวที่บ้านนายเอามาให้ แถมยังมีของใช้ในบ้านมาให้อีกด้วย ทำให้ทุกวันนี้ฉันไม่ได้ใช้เงินอะไรเลย”ชายหนุ่มพูดกับอีกคนด้วยท่าทางจริงจังและไม่ยอมรับเงินคืน ตอนนี้แม้ว่าบ้านหยางไม่ได้ร่ำรวย แต่ก็พอจะมีเงินเก็บอยู่บ้าง อีกทั้งทำงานเดือนที่แล้วก็ได้ค่าจ้างมาเก้าสิบหยวน โดยที่ไม่ต้องซื้อข้าวกินเอง เงินที่ได้มาคือเหลือเก็บอย่างเดียวหยางเฟยหลงคิดว่าหากกิจการที่ตนเองร่ว

บทที่ 24 เผยแพร่ข่าวลือเสียหาย“แต่ว่าพี่ก็กลัวว่าจะเกิดอันตรายกับชิงเหยา พี่อยากปกป้องเธอในทุกเวลา ถ้าอย่างนั้นเราหาวันแต่งงานให้เร็วที่สุดกันเถอะ เพราะหากเกิดอันตรายอะไรขึ้นมา พี่จะได้มีสถานะสามีออกมาปกป้องเธอได้อย่างเต็มที่ ไม่ใช่เป็นเพียงแค่คนรักเท่านั้น”น้ำเสียงที่หยางเฟยหลงพูดออกมานั้นเต็มไปด้วยความหนักแน่นจริงจัง ตอนนี้เขาไม่สนใจแล้วว่าชาวบ้านจะนินทาว่าอย่างไร ขอแค่ได้แต่งงานเพื่อจะปกป้องเธออย่างเต็มที่ก็พอ“แล้วพี่ไม่กลัวชาวบ้านนินทาเหรอว่า พี่แต่งงานกับฉันเพราะเงิน”หลี่ชิงเหยาลองถามอีกครั้ง เพราะในตอนแรกเขาบอกว่าจะขอทำงานเก็บเงินก่อน เพื่อไม่ให้ชาวบ้านนินทาทั้งเธอและเขา ส่วนเธอนั้นยินดีที่จะแต่งงานกับเขาโดยไม่สนใจใคร แม้ว่าเวลาที่เธอและเขาศึกษาดูใจกันมันน้อย แต่อย่างไรหญิงสาวเชื่อว่าเธอตัดสินใจไม่ผิดที่เลือกเขามาเป็นสามี“นั่นมันก็แค่ขี้ปากชาวบ้าน ถ้าทางบ้านหลี่ไม่สนใจ พี่กับแม่ก็ไม่สนใจเหมือนกัน สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับคือการปกป้องคนที่พี่รัก ชาวบ้านจะพูดอะไรก็พูดไปพี่ไม่สนใจหรอก แล้วสิ่งที่ชาวบ้านพูดก็ไม่ใช่เรื่องจริงสักหน่อย พี่จะสนใจทำไม”ชายหนุ่มยังคงพูดยืนยันหนักแน่น ขอแ

บทที่ 26 ไม่ว่าอย่างไรผมก็รักเธอ“คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ ผมยินดีแต่งงานกับหลี่ชิงเหยาเหมือนเดิม และผมไม่เชื่อข่าวลือบ้า ๆ นั่นหรอกนะ ผมเชื่อว่าชิงเหยาเป็นผู้บริสุทธิ์ที่งดงามอยู่เสมอ แต่ไม่ว่าเธอจะเป็นยังไง ผมก็ยังรักและจะแต่งงานกับเธอ ต่อไปถ้าผมเป็นสามีของเธอ แล้วมีใครพูดให้เธอเสียหาย ผมจะจัดการมันคนนั้นอย่างไม่ไว้หน้า โดยไม่สนใจว่าคนนั้นจะเป็นใคร หรือเป็นญาติใคร”หยางเฟยหลงพูดจากใจด้วยน้ำเสียงหนักแน่นจริงจัง เขาไม่สนใจเรื่องข่าวลือเลยแม้แต่น้อย เพราะใจนั้นรักเธอไปแล้ว และคิดที่จะให้เธอมาเป็นคู่ชีวิตเหมือนเดิม“หึ ที่เธอต้องการแต่งงานกับหลี่ชิงเหยา เพราะบ้านหลี่ร่ำรวยกว่าเมื่อก่อนใช่ไหมล่ะ หากบ้านหลี่ยังไม่มีเงินเหมือนตอนนี้ มีหรือที่เธอจะยอมแต่งงานด้วย” กุ้ยหมิ่นเบะปากขณะพูดอย่างดูถูกชายหนุ่ม“แล้วแต่คุณจะคิดเลยครับ ผมไม่สามารถห้ามความคิดของใครได้อยู่แล้ว แต่คงต้องขอบคุณบ้านหลี่ที่ทำให้เราสองแม่ลูกลืมตาอ้าปากได้ เพราะการว่าจ้างพวกเราทำงาน และต่อให้ผมแต่งงานกับหลี่ชิงเหยาแล้ว ผมก็ยังยินดีเป็นลูกน้องของเธอเหมือนเดิม”ชายหนุ่มตอบกลับอย่างจริงจัง เขายังคงคิดเหมือนเดิมว่าเขาต้องการแ