Semua Bab นิยายเล่มนี้ไม่มีแล้วนางร้ายที่โง่เขลา 80s : Bab 11 - Bab 20

บทที่ 8 มิติที่ตามมาหลี่หยวนปาดน้ำตาเล็กน้อย ตอนนี้เขารู้แล้วว่าหลี่ชิงเหยาเปลี่ยนไปและโตขึ้นแล้วจริง ๆ ส่วนหลี่เหวินไม่คิดว่าน้องสาวจะพูดคำนี้ออกมาก็ตกตะลึงไปเหมือนกัน ชายหนุ่มมองหน้าน้องสาวด้วยความซาบซึ้งใจ ก่อนจะพูดขึ้นมาอย่างอ่อนโยน“ไม่เป็นอะไรหรอก แค่นี้พี่ยังไหว งานไม่ได้หนักอะไรเลย”“พี่อย่ามาโกหก มือพี่ทั้งหยาบกร้านและพองแบบนั้น วันนี้คงยกของหนักมาใช่ไหม เชื่อฉันเถอะนะ พ่อ พี่ใหญ่” เธอพูดออกมาอย่างจริงจังและมองพ่อกับพี่ชายอย่างขอร้อง“แม้ว่าการขายไข่ต้มชาจะเป็นกิจการเล็ก ๆ ที่ใครหลายคนมองข้าม แต่ฉันเชื่อว่าสักวันเราจะต้องลืมตาอ้าปากได้ ดีกว่าให้พี่ใหญ่และพ่อทำงานหนักแบบนี้ไปเรื่อย ๆ เชื่อฉันนะคะ” เธอพูดย้ำอีกที“เอาเถอะ หากหลานบอกว่าดี ย่าก็ว่าดี แล้วไข่ต้มชาที่หลานบอกจะต้องใช้เงินทุนเยอะไหม ย่าพอจะมีเงินเก็บอยู่บ้าง เอาเงินของย่าไปก่อนนะ” หญิงชราพูดขึ้นมาอย่างใจดี เพราะไม่ต้องการขัดใจหลานสาว เลยคิดจะไปเอาเงินเก็บออกมาให้หลานสาวนำไปลงทุน แต่กลับโดนลูกชายอย่างหลี่หยวนห้ามไว้เสียก่อน“ไข่แผงละไม่เท่าไรหรอก ห้าหยวนน่าจะพออยู่นะครับแม่ เดี๋ยวเอาเงินที่ฟางเหนียงเถอะ”หลี่หยวนพูดข

บทที่ 10 แตกตื่นกันทั้งหมู่บ้านเมื่อมาถึงที่หมายซึ่งเป็นมุมอับแล้ว หลี่ชิงเหยาจึงจับมือพี่ชายไว้แน่น จากนั้นจึงแตะสร้อยข้อมือพร้อมกับหลับตาลง แวบเดียวทั้งสองก็เข้ามาอยู่ในมิติเรียบร้อยแล้วต่อให้เตรียมใจมาบ้างแล้ว แต่หลี่เหวินก็อดตกใจไม่ได้อยู่ดี เขาจึงพูดขึ้นมาอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตนเอง“ทำไมมันใหญ่โตแบบนี้ล่ะ เข้าไปแล้วจะหากันเจอไหม”“ฮ่า ๆพี่ใหญ่พูดยังไงเนี่ย ห้างสรรพสินค้าในมิติมันไม่มีทางออกนะพี่ ถ้าแยกกันเดินอาจจะมีพลัดหลงกัน แล้วพี่จะออกจากที่นี่ไม่ได้นะ เพราะงั้นพี่ต้องทำตัวติดกับฉันไว้นะ”หญิงสาวจึงพูดกับพี่ชายอย่างหยอกล้อและหัวเราะร่วนชอบใจ เธอดีใจที่พี่ชายเข้ามาในมิติได้ เพราะนั่นหมายความว่าเธอสามารถพาทุกคนในครอบครัวเข้ามาได้เหมือนกัน“กลัวหลงอย่างไรล่ะ ในนี้มีทุกอย่างพี่ไม่กลัวอดตายหรอกนะ แต่เราก็อย่าทิ้งไว้ที่นี่นานเกินไปก็แล้วกัน เดี๋ยวพ่อแม่กับย่าจะคิดถึงพี่นะ” ชายหนุ่มยกมือขึ้นโยกศีรษะน้องสาวเล่นพร้อมกับพูดหยอกล้อกลับไป ก่อนจะทำหน้าจริงจังแล้วพูดขึ้นอีกครั้ง“อย่ามัวพูดเล่นกันอยู่เลย เรารีบไปหาวัตถุดิบกันดีกว่าแล้วจะได้กลับบ้านกัน จะขายไข่ต้มชา อันดับแรกเราต้องไปห

บทที่ 12 ทำอาหารมาให้ส่วนทางด้านบ้านอี้ ตอนนี้ภายในบ้านอี้ร้อนยิ่งกว่าไฟเสียอีก ความรู้สึกของแต่ละคนเหมือนถูกไฟเผา“ผมไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมบ้านหลี่ถึงมีเงินซื้อรถสามล้อ แล้วยังมีของมากมายเต็มหน้ารถอีก ที่ผ่านมาทำไมชิงเหยาถึงไม่ค่อยให้เงินผมเลยล่ะ หรือว่าเธอโกหกผมมาตั้งแต่แรก” อี้หยางตงพูดออกมาอย่างไม่เข้าใจ โดยไม่คิดเลยว่าสิ่งที่เขาพูดออกมานั้นคือความเห็นแก่ตัวมากแค่ไหน“แสดงว่าบ้านหลี่กับหลี่ชิงเหยาโกหกแกมาตลอดว่าไม่มีเงินน่ะสิ” กุ้ยหมิ่นพูดอย่างเดือดดาล และแค้นใจหลี่ชิงเหยามากที่อีกฝ่ายโกหกว่าไม่ค่อยมีเงิน“นั่นสิ ผมเองก็โง่มานาน ทุกครั้งที่ผมบอกว่าจะต้องเอาเงินมาซื้อของบำรุง เธอให้ผมรวมแล้วเดือนหนึ่งไม่เท่าไรเองเพราะบอกว่าไม่ค่อยมีเงิน แล้วทำไมวันนี้บ้านหลี่ถึงมีเงินซื้อสามล้อล่ะ ไม่ได้การแล้วแม่ ผมต้องไปคุยกับหลี่ชิงเหยาให้รู้เรื่อง” ชายหนุ่มพูดออกมาอย่างไม่พอใจไม่รู้เพราะแค้นใจหรืออิจฉาที่ตนเองไม่มีรถสามล้อ ทำให้อี้หยางตงไม่พอใจที่หลี่ชิงเหยาให้เงินตัวเองแต่ละครั้งนั้นน้อยมาก ส่วนใหญ่ก็มีแต่อาหารที่เอามาจากบ้านหลี่ เลยคิดจะไปถามให้รู้เรื่อง“พ่อเห็นด้วยที่ควรจะไปถามให้ร

บทที่ 14 ขายดีกว่าที่คิดพอได้ยินจำนวนเงินค่าแรงสามหยวนที่หลี่ชิงเหยาเสนอมาให้ ชายหนุ่มอยากจะปฏิเสธเพราะมันมากเกินไป เพราะบางวันเขาทำงานรับจ้างทั้งวันยังได้ค่าแรงไม่ถึงสองหยวนเลยด้วยซ้ำ แต่นี่ทำงานแค่เพียงครึ่งวัน ได้ค่าแรงตั้งสามหยวน เขามองว่ามันมากไป“มันมากเกินไป ให้พี่หยวนเดียวก็พอ งานไม่ได้หนักอะไร” เขารีบบอกออกไปว่าต้องการค่าแรงเท่าไร แต่หากไม่รับเลยเธอคงไม่ยอมและไม่ให้เขามาช่วยงานอีกแน่ จึงขอแค่หนึ่งหยวนเท่านั้น“พี่ก็รับไปเถอะ ค่าแรงสามหยวนนั่นแหละเหมาะสมแล้ว เอาเป็นว่าฉันได้กำไรพอสมควร พี่ไม่ต้องกังวลเรื่องนี้หรอกนะ แต่ตอนนี้เดี๋ยวฉันต้องรีบกลับบ้านไปทำอาหารก่อน พี่รออยู่แถวนี้ก่อนก็ได้ แล้วสักสิบเอ็ดโมงมาเจอกันที่นี่” เธอพูดออกไปเพื่อตัดบทสนทนา พูดจบก็หันมาหาพี่ชายแล้วพูดว่า“พี่ใหญ่ โต๊ะพวกนี้เรายังวางไว้ที่นี่ได้หรือเปล่า ถ้าได้ก็จะดีมาก เราจะได้ไม่ต้องขนไปขนมา เดี๋ยวก็ต้องมาตั้งขายอีก” หญิงสาวอยากจะวางไว้ที่เดิมไม่อยากจะขนไปมา เพราะมันเสียเวลา“น่าจะได้นะ หรือยังไงพี่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน” หลี่เหวินตอบออกมาอย่างไม่แน่ใจเหมือนกัน“ถ้าอย่างนั้นพี่รออยู่ที่นี่ดีกว่า เพิ่งมา

บทที่ 16 ฉันจะดูแลเธอเองแม้ว่าหลี่เหวินจะพูดแบบนั้นก็ยังมีคนไม่เชื่ออยู่ดี“การที่สองพี่น้องจากบ้านหลี่ออกไปขายของตั้งแต่เช้าและกลับมาช่วงบ่ายแบบนี้ จะได้ขายได้เงินสักเท่าไรกันเชียว” มีหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งพูดขึ้นมาอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ชายหนุ่มพูด โดยมีชาวบ้านบางคนพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย“ใช่ ขายของจะได้เงินสักเท่าไรเชียว แล้วค่าจ้างที่บอกจะให้คงจะแค่ไม่กี่เหมาสินะ” อีกคนพูดสนับสนุนขึ้นมา“ผมไม่ก้าวก่ายหรอกนะว่าหลี่เหวินและหลี่ชิงเหยาจะขายอาหารได้วันละเท่าไร แต่ทั้งสองคนให้ค่าแรงผมในวันนี้สามหยวนและจะจ้างผมในทุกๆ วันด้วยค่าแรงเท่านี้ แถมยังบอกอีกว่าถ้ามีกำไรเยอะก็จะให้เพิ่มด้วย พวกคุณคิดเอาเองก็แล้วกันว่าขายได้เท่าไร อาชีพแม่ค้าพ่อค้าไม่ใช่ไม่มีเกียรติ เพราะหากไม่เอาอาหารไปขาย คนที่มาซื้อเขาจะเอาอะไรกิน ไปกันเถอะ พูดไปคนพวกนี้เขาก็ไม่เข้าใจหรอก” ชายหนุ่มพูดทุกอย่างออกมาอย่างหนักแน่น แล้วหันไปชวนสองพี่น้องบ้านหลี่ไปจากตรงนี้ เพราะไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับคนพวกนี้แล้ว พูดไปก็เหมือนกับสายลมที่พัดผ่านไป เพราะอย่างไรชาวบ้านกลุ่มนี้ก็ไม่เชื่ออยู่ดีทั้งสองพี่น้องพยักหน้าให้กัน จากนั้นทั้งส