All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นนางร้ายตัวประกอบปลายปี 1979: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 11 คิดยังไงกับหรานหรานเมื่อเห็นว่าสหายไม่มีท่าทีอะไรแถมสิ่งที่อีกฝ่ายพูดมานั้นก็คือเรื่องจริง ตอนนี้พวกผีสางและปีศาจเป็นข้อห้ามร้ายแรงของรัฐที่ไม่ให้พูดถึงและต่อให้เรื่องนี้จะไม่น่าหวั่นใจแต่เรื่องแต่งงานแทนล่ะ จึงถามสหายอีกครั้ง “แล้วเรื่องแต่งงานล่ะเธอจะว่าอย่างไร”พอคิดถึงเรื่องนี้ หญิงสาวยิ้มเล็กน้อยไม่คิดว่าพรานเฉิงจะจัดการเรื่องนี้อย่างรวดเร็วทันใจ “ก็ไม่ว่าอย่างไร ในเมื่อสัญญาหมั้นหมายไม่ได้มีชื่อฉันอยู่ในนั้น คนที่ต้องแต่งคือเฉินเม่ยเม่ย”“แต่ย่าของเธอเห็นด้วยที่จะเปลี่ยนตัวเจ้าสาว เธอไม่คิดจะทุกข์ร้อนเลยหรือไง” เมี่ยวฟางร้อนใจยิ่งกว่าคนที่กำลังจะถูกเปลี่ยนตัวกับเจ้าสาวของพรานเฉิงเสียอีก“เอาเถอะ เรื่องยังมาไม่ถึงตัวจะร้อนใจไปทำไม ว่าแต่เธอเถอะ ได้ข่าวว่ากำลังจะหมั้นหมายไม่ใช่เหรอ” หญิงสาวรีบเปลี่ยนเรื่องคุย ต่อให้เมี่ยวฟางจะเป็นสหายกับร่างนี้มานาน แต่เรื่องแผนการที่เธอวางไว้นั้นยังไม่สามารถบอกคนนอกได้“อืม” เธอตอบกลับมาแค่นั้นเฉินโม่หรานรู้ได้ทันทีว่าสหายคนนี้ไม่ต้องการแต่งงานหรือไม่ก็ไม่ถูกใจเจ้าบ่าวที่ครอบครัวหาให้ แต่มันก็เรื่องของอีกฝ่าย จะให้เธอยืนมือเข้าไปยุ่

บทที่ 13 พาซินแสมาปราบผีตอนนี้ทางด้านฟางอี้เหนียงกับเฉินเม่ยเม่ยกำลังเร่งรีบเดินทางกลับบ้านเฉินโดยมีซินแสเถาตามกลับมาด้วย ทั้งสามพยายามรีบเดินทางเพื่อให้ถึงบ้านเฉินโดยเร็วส่วนทางด้านตงข่าย เมื่อได้รับคำสั่งจากเจ้านายก็รีบลัดเลาะมาที่บ้านรองเฉิน โดยเข้ามาทางหลังบ้านเพื่อไม่ให้คนอื่นพบเห็น“เฉินหลงเปียว เกิดอะไรขึ้นทำไมนายและครอบครัวถึงไม่ไปทำงาน” เห็นว่าเฉินหลงเปียวนั่งบนแคร่หน้าห้องจึงรีบถามทันที“อ้าว พี่ตงข่ายนั่นเอง” เมื่อเห็นว่าใครมาหาก็ทักทายอย่างกันเอง ก่อนจะพูดเรื่องที่ตนและครอบครัวลางาน “พอดีว่าบ้านใหญ่คิดว่าหรานหรานโดนผีเข้าน่ะครับ นั่นก็เพราะว่านิสัยเธอเปลี่ยนไปหลังจากถูกตีจนปางตายเมื่อสัปดาห์ก่อน ได้ข่าวว่าวันก่อนย่าให้ป้าสะใภ้ไปตามหมอผีมาจัดการน่ะครับ”ชายหนุ่มไม่คิดจะปิดบังเลยเล่าให้ฟังทุกอย่าง อย่างน้อยหากเกิดอะไรขึ้น เฉินหลงเปียวเชื่อว่าสหายของพรานเฉิงคนนี้ต้องช่วยเหลือเขาและทุกคนแน่นอน“จริงเหรอ” ตงข่ายมีสีหน้าตกใจ ก่อนจะพูดต่ออย่างเคร่งเครียด “แต่เรื่องผีสางเป็นข้อห้ามของรัฐที่ไม่ให้พูดถึงหรือมีความเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ทำไมย่าของนายถึงเชื่อล่ะ ไม่กลัวถูกลงโทษหรือ

บทที่ 15 ในที่สุดก็แยกบ้านเสียทีเมื่อได้ยินอย่างนั้นเฉินโม่หรานก็ยิ้มออกมาแต่ก็ไม่ให้คนบ้านใหญ่เห็น ก่อนจะหันกลับมาโดยที่เธอบอกกับพี่ชายว่า“พี่ใหญ่ ไปตามหัวหน้าหมู่บ้านและกรรมการหมู่บ้านมาหน่อย ในเมื่อเรื่องนี้ย่ายินยอมแล้ว ดังนั้นเราต้องทำให้เสร็จเรียบร้อยโดยเร็ว”“อืมได้สิ พี่จะรีบไปตามหัวหน้าหมู่บ้านมา” เฉินหลงเปียวรีบรับคำ ก่อนจะสาวเท้ายาว ๆ ออกมาจากบ้านเฉิน แล้วตรงไปหาหัวหน้าหมู่บ้านและกรรมการหมู่บ้านทันที“ต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ” ย่าเฉินสวนกลับมา ไม่คิดว่าหลานสาวจะกล้าทำถึงขนาดนี้“หากฉันไม่ทำอะไรรัดกุม เกิดย่าบิดพลิ้วขึ้นมาฉันจะทำอย่างไร” เธอหันมาสบตาคนเป็นย่า “ย่าไม่ต้องกลัวหรอกว่าฉันจะไม่ยอมแต่ง ในเมื่อย่าทำตามที่ฉันร้องขอ ฉันก็ยินดีที่จำทำตามสัญญาเหมือนกัน”ทุกคนไม่คิดว่าเฉินโม่หรานจะเด็ดขาดแบบนี้ไม่นานหัวหน้าหมู่บ้านและทุกคนก็มาถึง เมื่อรู้ว่าบ้านรองต้องการแยกบ้านและตัดขาดก็ตกใจไม่น้อย แต่ก็ยอมให้ทั้งสองครอบครัวแยกบ้าน โดยในสัญญาระบุอย่างชัดเจนเมื่อบ้านใหญ่และบ้านรองแยกบ้านและตัดขาดกันแล้ว จะไม่มีการยุ่งเกี่ยวกันอีก ซึ่งบ้านรองไม่ต้องส่งเสียย่าเฉิน และย่าเฉินเองไม่แ

บทที่ 17 สินสอดที่น่าตกใจ เมื่อเฉินหลงเปียวและเฉินโม่หรานกลับมาถึง ทั้งสองคนจึงรีบมาที่กองพลน้อยเพื่อยืมโต๊ะและเก้าอี้ของหมู่บ้านเพื่อเอาไปจัดงาน ทันทีที่หัวหน้าชุยรับรู้ก็ยินดีไม่น้อย จึงรีบให้ยืมทันที แถมยังเรียกกลุ่มยุวปัญญาชนชายมาช่วยขนไปให้อีกต่างหากกู้เลี่ยงรุ่ยยเองก็มาด้วย และเมื่อเห็นว่าเฉินโม่หรานอยู่ตามลำพังจึงรีบเดินเข้ามาหา“เดี๋ยวก่อนโม่หราน”พอได้ยินว่ามีคนเรียกจึงหันมาดู เห็นว่าเป็นใครก็ไม่สนใจและหันกลับมาทำงานในส่วนของตัวเองต่อ“เธอต้องการแต่งงานกับพรานเฉิงเหรอ หรือว่าเธอถูกบังคับ” เขาจ้องหน้าเธอตลอด และรู้สึกว่าเดี๋ยวนี้หญิงสาวสวยขึ้นและน่ามองขึ้นกว่าเมื่อก่อน“เรื่องนั้นมันไม่เกี่ยวกับคุณ ฉันจะแต่งงานกับใครมันก็เรื่องของฉัน อย่างไรวันนี้ก็ขอบคุณมากที่ช่วยยกโต๊ะเก้าอี้มาให้”หญิงสาวตอบกลับคล้ายกับไม่ค่อยสนใจอีกฝ่าย“แต่พรานคนนั้นน่าตาน่ากลัว ผมเผ้ารุงรัง แถมหนวดยังยาวอีก และอายุมากกว่าเธอสิบกว่าปี อย่างไรฉันคิดว่าเธอไม่เหมาะ” “เรื่องว่าที่สามีของฉันเป็นอย่างไรคงไม่ต้องให้คุณมาวิจารณ์หรอกนะ และต่อให้พี่เฉิงจะน่ากลัวขนาดไหน ในเมื่อฉันเลือกแล้วก็คิดจะแต่งงานกับเขาคน

บทที่ 19 เริ่มต้นใช้ชีวิตด้วยกันเวลานี้เฉินโม่หรานเข้ามารอสามีในห้องหอแล้ว แม้ว่าบ้านหลังนี้จะเป็นของหมู่บ้านแต่ภายในนั้นกลับตกแต่งอย่างสบายตาและข้าวของเครื่องเรือนดูแล้วน่าจะเป็นของดีคราวนี้หญิงสาวมั่นใจแล้วว่าเบื้องหลังของสามีนั้นไม่ธรรมดาแน่นอน แต่เธอก็ไม่คิดที่จะถาม เชื่อว่าเมื่อไรที่เขาพร้อมคงจะบอกเธอเองก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนเสียงของจางอี้ดังเข้ามา “พี่สะใภ้ เปิดประตูหน่อยพวกเราพาพี่เฉิงมาส่ง”พอได้ยินอย่างนั้น หญิงสาวจึงรีบเดินมาเปิดประตู และภาพตรงหน้าที่เห็นคือสามีหมาด ๆ ของเธอคอพับไปแล้ว“นี่คงดื่มไปเยอะใช่ไหมพี่จางอี้ รบกวนพาพี่เฉิงมานอนบนเตียงหน่อย เดี๋ยวฉันจะเช็ดตัวให้เอง” แม้จะบอกอย่างนั้นแต่เธอก็ช่วยพยุงสามีเข้ามาด้วยเหมือนกัน“พวกเราไปก่อนนะ หลงเปียวกำลังรออยู่” ตงข่ายพูดขึ้นมาบ้าง ก่อนจะรีบออกจากห้องไปพร้อมกับจางอี้เฉินโม่หรานคิดว่าสามีเมาจริงจึงคิดจะออกไปเอากะละมังและเอาน้ำมาเช็ดตัวให้เพื่อที่คืนนี้เขาจะได้นอนหลับสบาย แต่พอกำลังจะลุกขึ้นยืน กลับโดนมือหนาดึงเธอให้ล้มลงไปบนอกของเขาพอดี“นี่สามีแกล้งเมาเหรอ” เธออยากจะตีหน้าคนเจ้าเล่ห์เหลือเกิน“ถ้