Lahat ng Kabanata ng ทะลุมิติมาเป็นนางร้ายตัวประกอบปลายปี 1979: Kabanata 21 - Kabanata 30

บทที่ 21 แล้วอย่ามาว่าฉันร้ายนะแม้จะถูกฉีกหน้าจากบ้านรองเมื่อวาน ทว่าสองย่าหลานกลับไม่คิดจะยอมแพ้ ยิ่งเฉินเม่ยเม่ยเธอยิ่งไม่อยากเสียสิทธิ์ของตัวเองไป จึงนั่งบ่นกันย่าตัวเอง“ย่า ฉันไม่ยอมหรอกนะ ใครจะคิดว่าพรานเฉิงพอถอดรูปออกมาแล้วจะหล่อเหล่าอย่างนั้น แถมสินสอดของหมั้นยังมากมายอีกด้วย ฉันเสียดายเหลือเกิน”“แกมาพูดตอนนี้มันก็สายไปแล้ว อย่าลืมนะว่าแม่แกที่ขอเปลี่ยนตัวเจ้าสาว” ต่อให้เสียดายแค่ไหน แต่นางก็ไม่อาจจะแก้ไขเรื่องนี้ได้แล้ว แค่ถูกตอกหน้ามาเมื่อวานก็อับอายจะแย่“แล้วย่าเสียดายเหรอ ฉันเชื่อว่าพี่เฉิงจะต้องมีเงินมากกว่าที่เอามาเป็นสินสอดให้กับบ้านอารองแน่เลย ถ้าฉันได้แต่งงานกับพี่เฉิง บ้านเราคงสบายกว่านี้” เธอพยายามหว่านล้อมย่าของตัวเอง เพื่อให้อีกฝ่ายไปคุยกับบ้านรองถึงเรื่องนี้“มันไม่ได้หรอก ในสัญญาระบุไว้ชัดเจนว่าไม่ให้ยุ่งเกี่ยวกันแล้ว ถ้าฉันยังยุ่งกับพวกนั้น ฉันต้องจ่ายเงินค่าปรับเป็นร้อย ๆ หยวน ฉันไม่ยอมเสียเงินในส่วนนี้หรอกนะ ว่าแต่แกเถอะ ไปหาอาโจวพี่ชายแกหรือยัง”หญิงชราไม่ยอมเสียเงนไปมากกว่านี้อีกแล้ว ถึงแม้จะอยากได้เงินสินสอดที่บ้านรองได้ไปมากแค่ไหนก็ตาม“ย่ายังไม่ลองไป

บทที่ 23 จบเรื่องเสียที“มัวแต่ตกใจกันอยู่นั่นแหละ ฉันคิดว่าพวกเธอใส่เสื้อผ้าและแต่งตัวให้เรียบร้อยกันก่อนเถอะ อายผีสางยามมืดเสียบ้างเถอะนะ”เมื่อหญิงรายนี้พูดจบ ทุกคนจึงออกมารอหน้าห้องเพื่อให้ทั้งสองคนแต่งตัวให้เรียบร้อย จะมีเพียงแค่แม่ม่ายหลิงที่ไม่ยอมออกมา แต่ถูกหญิงสาวหลายคนลากออกมาแทน ไม่อย่างนั้นแล้วกงลี่ฟางคงไม่รอดเท้าของอีกฝ่ายแน่นอนไม่นานทั้งสองคนก็ออกมาจากห้อง และเมื่อเห็นคนมากมายก็อับอายไม่น้อยกับเรื่องที่เกิดขึ้นที่สำคัญกงลี่ฟางจะเป็นหญิงสาวที่อ่อนแอและอ่อนโยนในสายตาสหายร่วมห้องรวมถึงคนในหมู่บ้าน แต่เมื่อเห็นว่าเธอกล้ามีความสัมพันธ์กับกู้เลี่ยงรุ่ยอย่างโจ่งแจ้ง ภาพที่เคยเห็นมาทั้งหมดมลายหายไปทันที“ช่างมีความกล้าเหลือเกิน มาหลอกเงินฉันแล้วไปเอากับหญิงอื่น แกไม่ใช่ลูกผู้ชาย” แม่ม่ายหลิงเมื่อเห็นว่าทั้งสองคนเดินออกมาแล้วก็ด่ากราดอย่างไม่ไว้หน้าใคร“หล่อนก็เหมือนกัน ทำตัวน่าทะนุถนอมไร้เดียงสา แต่กลับหลอกล่อผู้ชายมานอนด้วย ช่างน่าอายเสียจริง แล้วหล่อนรู้ไหมว่าคนที่หล่อนมานอนด้วยมันก็นอนกับฉันเหมือนกัน แถมยังหลอกเอาเงินฉันมาใช้ด้วย” เธอไม่สนใจอะไรอีกแล้วเพราะความโกรธและความห

บทที่ 25 การเดินทางครั้งสำคัญหลังจากตกลงแล้วว่าจะเดินทางไปปักกิ่ง ช่วงสองสามวันมานี้เฉินโม่หรานและพี่ชายก็พยายามกักตุนสินค้าไว้จำนวนไม่น้อยเลยโดยมี ส่วนอาหารสดนั้นมีไว้ไม่เยอะ นั่นเพราะกลัวว่าจะเน่าเสีย แต่ก่อนวันเดินทางจะมาจัดเตรียมสินค้านี้ส่วนตรงนี้ไว้ก่อนส่วนทางด้านในหมู่บ้าน ตงข่ายและจางอี้เดินมาหาหัวหน้าชุยเพื่อขอลาออกจากการทำงานในกองพลน้อย ทั้งสองคนรู้ดีว่าหลังจากเสร็จจากภารกิจที่ปักกิ่งแล้ว จะต้องกลับไปทำงานในหน้าที่ของตนเอง และไม่แน่ว่าจะต้องอยู่ที่เมืองนี้อีกหรือไม่“ทำไมพวกนายถึงลาออกเสียล่ะ แล้วคะแนนที่ทำมาทั้งหมดจะว่าอย่างไร รู้ใช่ไหมว่าออกจากทางรัฐแล้วเจ้าหน้าที่ไม่สามารถตัดคะแนนให้ได้ในตอนนี้” หัวหน้าชุยถามด้วยความเป็นห่วง ใจก็สงสัยว่าทำไมทั้งสองคนถึงตัดสินใจลาออก“พอดีเราสองคนต้องกลับไปทำธุระบางอย่างที่ปักกิ่ง ไม่แน่ใจว่าจะได้กลับมาเมื่อไร การที่ตัดสินใจลาออกเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้วครับ” จางอี้บอกความจริงแค่บางส่วน“ฉันไม่รู้มาก่อนเลยนะว่านายทั้งสองคนเป็นคนปักกิ่ง เอาเถอะอาจมีงานที่ดีกว่านี้ฉันก็ดีใจด้วย แล้วพรานเฉิงล่ะ ตอนนั้นเขามากับพวกนายไม่ใช่หรือ”“ครับหัวหน้า

บทที่ 27 ฉันต้องกลัวเหรอนายหญิงสวี่เห็นท่าไม่ดีก็พยายามจะพูดตอบกลับ แต่กลับถูกเฉินโม่หรานแตะแขนไว้ หญิงสาวส่ายหน้าให้เล็กน้อยคล้ายกับบอกว่าเรื่องนี้เธอจัดการเอง“ฉันเพิ่งมาที่นี่นั้นเรื่องจริง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคำว่ากล้าหรือไม่กล้าล่ะค่ะ ในเมื่อคุณและลูกสาวของคุณพูดจาไม่ดีกับฉันก่อน การที่ฉันมาจากต่างเมือง หรือมาจากชนบท ต้องเป็นคนไม่กล้า และยอมให้คนอื่นดูหมิ่นเช่นนั้นหรือคะ”“หล่อนไม่รู้หรือไงว่าแม่ของฉันเป็นใคร แม่ของฉันคือนายหญิงจากตระกูลจ้าว พ่อของฉันก็กำลังจะขึ้นรับตำแหน่งเร็ว ๆ นี้ หล่อนเป็นแค่ผู้หญิงมาจากชนบท มีสิทธิ์อะไรมาพูดจาแบบนี้กับแม่ฉันล่ะ” จ้าวลี่ลี่ไม่ยอม และประกาศเรื่องนี้ออกมานี่จึงทำให้เฉินโม่หรานกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย และเดินขึ้นหน้ามาประจันหน้ากับอีกฝ่าย“กำลังจะขึ้นรับตำแหน่งเร็ว ๆ นี้ นั่นหมายความว่ายังไม่ได้ขึ้นรับตำแหน่งนี้ค่ะ ก็แสดงว่าแม่ของคุณยังไม่ใช่นายหญิงจ้าวที่แท้จริง ตามความคิดของฉัน คุณไม่ควรประกาศในสิ่งที่ยังไม่ใช่ของตนเอง เพราะหากเกิดความผิดพลาดอะไรขึ้นมา มันน่าอับอายมากนะคะ”“นี่หล่อน!!” จ้าวลี่ลี่โกรธจัดเมื่อได้ยินอย่างนั้น เธอที่หน้าอีกฝ่า

บทที่ 29 บอกถึงตัวบงการวันนี้เฉินโม่หรานและจ้าวหนิงเฉิง ทั้งสองนัดส่งมอบอาวุธให้กับนายท่านสวี่ ซึ่งทั้งสองคนมาด้วยตัวเองโดยที่หญิงสาวลำเลียงอาวุธออกมาจากมิติจนครบ และมีเพิ่มอีกหนึ่งชุดพอประมาณมอบให้นายท่านสวี่เอาไว้ใช้ทั้งสองนั่งรอจนถึงเวลานัดนายท่านสวี่ก็มาพร้อมกับคนของตนเองเพื่อนับสินค้าว่าครบตามจำนวนหรือไม่ เมื่อสินค้าครบจึงจ่ายเงินตามจำนวนซึ่งไม่น้อยเลย“นี่มากันสองคนเหรอแล้วลูกน้องไปไหนหมดล่ะ”ชายวัยกลางคนถามอย่างเป็นห่วง เพราะเงินที่ทั้งสองคนรับไปนั้นไม่น้อยหากมีคนรู้ว่าจะเกิดอันตรายเอาได้“กลับไปจัดการเรื่องงานน่ะครับ เดี๋ยวผมก็คงแวะที่ธนาคารก่อนเพื่อเอาเงินเข้า” ชายหนุ่มตอบกลับ ความจริงแล้วเขาจะเอาเงินฝากกับภรรยาไว้ก่อนเพื่อความปลอดภัย“ถ้าอย่างนั้นฉันก็สบายใจ และขอบใจมากที่ทำการค้ากับฉัน” นายท่านสวี่รู้ดีว่านี่เป็นการค้าครั้งแรกเท่านั้น และต้องมีครั้งต่อ ๆ ไป“นี่ครับ อาวุธชุดนี้ผมและโม่หรานมอบให้กับนายท่านไว้ใช้งาน อย่างน้อยมีอาวุธดี ๆ ไว้กับตัวก็จะได้อุ่นใจมากขึ้น”“ดี ๆ ขอบใจมานะหลานชาย” นายท่านสวี่พึงพอใจมาก เขารู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าต้องการสร้างความสัมพันธ์ด้วยซึ่งเขาเอ