All Chapters of บ่วงรักคนไร้ใจ: Chapter 21 - Chapter 30

อัคนี....ตึ๊ดดดดดดดดด ตึ๊ดดดดดดดดด ผมออกมาจากห้องน้ำพอดีกับเสียงมือถือดังผมเดินมารับพร้อมกับเช็ดหัวไปด้วย"ว่าไงครับแม่โทรมาหาผมแต่เช้า""น้องเมย์จะกลับมาเดือนหน้าแล้วนะ""ครับแล้วไง""แม่อยากให้ไฟมาเจอน้อง""เหมือนผมจะบอกป๊ากับแม่ไปแล้วนะครับว่าผมจะไม่ยอมหมั้นหรือแต่งงานกับผู้หญิงที่ผมไม่ได้รัก""ตอนนั้นไฟมีคนที่ไฟรักแต่ตอนนี้ไฟไม่มีใครไม่ใช่เหรอลูก" พอแม่พูดประโยคมันก็ทำให้ผมต้องหันไปมองหน้าคนที่หลับบนเตียงเพราะเธอคือคนที่..เคยรัก"นะไฟนะไปรับน้องกับแม่หน่อยเดือนหน้าวันไหนแม่จะโทรมานัดอีกทีถ้าลูกเจอน้องแล้วลูกไม่ถูกใจแม่ก็จะไม่ว่า""ผมกับเขาก็เคยเจอกันแล้วนี่ครับทำไมต้องไปเจออีก""ก็ตอนนั้นน้องยังเด็กแต่ตอนนี้น้องโตเป็นสาวแล้วสวยมากด้วยนะไฟไม่สนใจมาทำความรู้จักสักหน่อยเหรอถ้าลูกไม่ชอบแม่กับป๊าก็จะไม่บังคับให้หมั้น""ก็ได้ครับงั้นแม่ก็นัดมาล่วงหน้าละกันเผื่อผมมีธุระที่ไหน""ขอบใจมากลูกไว้เจอกันนะลูกนะ""ครับ" ผมตัดปัญหาไปเพราะรู้ว่าแม่จะไม่โทรมาคะยั้นคะยอผมแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวแน่ๆ แม่จะโทรมาเรื่อยจนผมต้องรับปากที่จะไป ถามว่าผมอยากไปเจอไหมไม่หรอกครับต่อให้สวยแค่ไหนผมก็ไม่สนใจเพราะผม

สายชล....."โอ๊ย เจ็บจัง>หิว?? หนูหิวข้าวเหรอ" เด็กน้อยพยักหน้า"แล้วพ่อแม่หนูอยู่ไหน""หนูไม่มีพ่อกับแม่หนูอยู่กับย่าสองคนแต่ตอนนี้ย่าหนูไม่สบายออกไปทำงานไม่ไหวก็เลยไม่มีเงินซื้อข้าว หนูเลยออกมาเก็บขวดเอาไปขายซื้อข้าวกิน" เด็กน้อยพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆจนฉันอดสงสารไม่ได้ทำไมชีวิตของแกถึงคล้ายกับฉันนักนะ"แล้วตอนนี้ย่าหนูอยู่ไหนจ๊ะพาพี่ไปหาหน่อยได้ไหม" เด็กน้อยมองหน้าฉันเหมือนไม่อยากพาไปเหมือนแกไม่ไว้ใจฉัน"พี่จะซื้อข้าวให้หนูกับย่าหนูไงจ๊ะ^^""จริงเหรอจ๊ะพี่คนสวย^^" เด็กน้อยพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ หลังจากนั้นเด็กน้อยก็จูงมือฉันมาลัดเลาะมันยังสวนกล้วยหลังสวนสาธารณะจนเจอกับเพิงสังกะสีเล็กๆหลังนึงมีผ้าใบเก่าๆคลุมกันแดดกันฝนเท่านั้นฉันเดินตามหนูน้อยเข้าไ

อัคนี....."ไฟ!!! " แม่หันมาดุผมทันทีแต่ผมไม่ได้สนใจไม่ได้กลัวแม่จะโกรธเพราะแค่ให้ผมมารัับผมก็ฝืนใจตัวเองจะแย่ผมมีอย่างอื่นให้ทำตั้งเยอะแต่นี่กลับต้องมาเสียเวลาครึ่งค่อนวันเพื่อมารับเมย่า"ก็เราเป็นว่าที่คู่หมั้นกันนี่นา""แม่ นี่แม่ยังไม่ได้บอกทางนั้นอีกเหรอครับว่าผมไม่หมั้น" ผมหันหน้าไปถามแม่แทบจะทันทีเพราะผมคิดว่าแม่กับป๊าบอกครอบครัวของเมย่าไปแล้วตั้งแต่เมื่อสามปีก่อน"อะไรนะคะหมายความว่าไงคะคุณป้าทำไมไฟถึงพูดแบบนั้น""เอ่อน้องเมย์ใจเย็นๆ ลูกคือป้า...""แม่ก็บอกไปตรงๆ เลยว่าผมไม่หมั้นไม่แต่งไม่อะไรทั้งนั้น""ไฟเงียบก่อน เอ่อน้องเมย์จ๋าป้า....""คุณป้าไม่ต้องพูดอะไรแล้วค่ะเมย์ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เมย์จะโทรฟ้องคุณป๋าว่าไฟไม่ยอมหมั้นกับเมย์ เมย์จะให้คุณป๋ายกเลิกธุรกิจทั้งหมดที่ทำร่วมกับคุณลุงคุณป้า!!! ""ปัญญาอ่อน อยากมีผัวจนตัวสั่นถึงขนาดต้องโทรไปฟ้องพ่อว่าผู้ชายไม่อยากหมั้นด้วย?? ""ไฟ ทำไมปากคอเราะร้ายแบบนี้ใครสั่งใครสอน""ผมก็เป็นของผมแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่ครับแม่ ผมขอตัวก่อนนะครับ""อ้าวแล้วแม่กับน้องจะกลับยังไง""แม่ก็โทรให้คนขับรถที่บ้านมารับละกันผมลืมไปว่ามีธุระด่วนต้องไปทำ"

สายชล.....ฉันเดินออกมาจากห้องตรวจแล้วมานั่งร้องไห้อยู่ตรงมุมตึกเพียงลำพังน้ำตาที่มันไหลอยู่ตอนนี้มันมีทั้งน้ำตาแห่งความสุขและน้ำตาแห่งความกลัวฉันดีใจที่ตัวเองกำลังจะมีลูกและรู้สึกกลัวว่าถ้าไฟรู้ว่าฉันท้องเขาจะทำยังไงกับฉันฉันจำคำขู่ของเขาได้ขึ้นใจ เขาอาจจะบังคับให้ฉันเอาลูกออกเพราะเขาบอกว่าเขาไม่เคยคิดที่จะต้องการลูกที่เกิดจากฉันตึ๊ดดดดดดดด ตึ๊ดดดดดดดดด"ฮัลโหลค่ะ""คุณชลคะมาที่ห้องฉุกเฉินด่วนค่ะตอนนี้อาการคุณยายคุณกำลังโคม่า" ฉันแทบสติหลุดเมื่อได้ยินเจ้าหน้าที่พูดฉันรีบเดินไปทางห้องฉุกเฉินทันทีทั้งที่ตอนนี้ฉันอยากจะวิ่งไปให้เร็วที่สุดแต่คุณหมอเตือนก่อนที่ฉันจะออกจากห้องตรวจว่าให้ระวังตัวเองให้มากที่สุดเพราะตอนนี้ครรภ์ฉันยังอ่อนมากอาจจะหลุดได้"ยาย ฮือออ ยายอย่าเป็นอะไรนะจ๊ะยาย" ฉันจับมือยายไว้แน่น ตอนนี้ท่านใส่เครื่องช่วยหายใจคุณหมอบอกว่าท่านหายใจอ่อนแรงมากจำเป็นต้องใส่เครื่องช่วย"ชล...""ฮือออ ยายจ๋า ยายต้องเข้มแข็งนะคะยายต้องหายเราจะได้กลับไปอยู่เชียงใหม่ด้วยกันนะจ๊ะยาย ฮืออออ""ยายไม่ไหวแล้วลูก ยายไม่ไหว ชล....ถ้ายายไม่อยู่หนูต้องดูแลตัวเองดีๆ นะลูก" ยายพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงรว

อัคนี...ผมมองรูปแล้วยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ลูกสาวของผมน่ารักมากเธอชื่อสายธารเกิดวันที่14กุมภาพอดีมันคือวันแห่งความรักใช่ไหม ซึ่งมันอาจจะสื่อให้เห็นว่าแกคือโซ่ทองคล้องใจผมกับสายชลให้เรายังต้องกลับมาเจอกันอีกครั้งแค่ผมรู้ว่าผมมีลูกผมก็ดีใจจนบอกไม่ถูก ลูกที่ผมเคยพูดว่าผมไม่เคยต้องการที่จะมีกับผู้หญิงที่ผมทำร้ายเธอทั้งร่างกายและจิตใจทำร้ายเธอด้วยคำพูดคำดูถูกมากมายเพียงเพราะความโกรธความไม่ยั้งคิดของผมทำให้ผมทำอะไรลงไปโดยไม่คิด ในตอนนั้นที่ผมขอให้ชลออกไปจากชีวิตของผมเพราะผมกำลังกลัวใจตัวเองในตอนนั้นผมกำลังรู้สึกกับเธอมากขึ้นทั้งที่บอกกับตัวเองมาตลอดว่าห้ามรู้สึกอะไรกับเธออีกแต่สุดท้ายผมก็รู้สึก รู้สึกมากกว่าที่เคยรู้สึกต่อให้พยายามสักแค่ไหนก็ตามต่อให้เจอใครที่ดีกว่าผมก็ยังไม่รู้สึกกับใครเท่าที่รู้สึกกับเธอผมเลยต้องหาทางออกโดยการหาทางให้เธอไปจากชีวิตของผมโดยการทำร้ายเธออีกครั้งด้วยการกระทำของตัวเองด้วยการบอกกับเธอไปว่าผมมีคนอื่นรักคนอื่นโดยไม่รู้เลยสักนิดว่าตอนนั้นเธอกำลังท้องลูกของผมอยู่เธอจะเสียใจขนาดไหนตอนที่ผมพูดคำนั้น ผมมั่นใจว่าลูกในท้องของเธอเป็นลูกของผมเพราะเธอไม่เคยมีใครนอกจากผมแค