All Chapters of หลังจบความสัมพันธ์ ข้ากลายเป็นอ๋องต่างสกุลที่แข็งแกร่งที่สุดในประวัติศาสตร์: Chapter 21 - Chapter 30

ในขณะที่ขันทีหวังเตรียมจะให้เหล่าขุนนางเข้าเฝ้า จู่ ๆ ร่างหนึ่งก็เดินเข้ามาจากนอกตำหนัก ทันใดนั้น สายตาของเหล่าขุนนางและเซี่ยหลงยวนต่างก็มองไปยังผู้มาเยือนอย่างพร้อมเพรียงกัน “รถม้าติดบนถนน ดีนะที่มาทัน!” หยางฝานปาดเหงื่อที่ไม่มีอยู่จริงบนหน้าผากพลางกล่าวด้วยรอยยิ้มกับเซี่ยหลงยวนที่นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร เมื่อได้ยินดังนั้น เหล่าขุนนางก็ถึงกับพูดไม่ออกในทันทีโอ้โห นี่การประชุมขุนนางเชียวนะ หยางฝานกล้าดียังไงถึงมาสาย! แต่ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าอัครมหาเสนาบดีเหลียงที่อยู่ด้านหน้าในเวลานี้กำลังยิ้มเยาะ สาเหตุที่รถม้าของหยางฝานติดอยู่บนถนนย่อมเป็นฝีมือของเขา เพียงแต่เขาไม่คิดว่าคนที่เขาส่งไปนั้นจะไม่ได้เรื่องถึงขนาดที่ยังปล่อยให้หยางฝานมาทัน “หยางฝาน เจ้าช่างยโสโอหังยิ่งนัก การประชุมขุนนางกล้ามาทีหลังฝ่าบาท เจ้ายังเห็นฝ่าบาทอยู่ในสายตาหรือไม่?” ในขณะนั้นเอง หลินชิงเยว่ก็ก้าวออกมาตะโกนเสียงเย็นชา เมื่อได้ยินดังนั้น หยางฝานก็มองหลินชิงเยว่อย่างเฉยเมย “ฝ่าบาทอยู่ตรงหน้าข้า หากข้าไม่เห็นฝ่าบาทอยู่ในสายตา แล้วจะให้ข้าเห็นเจ้าอยู่ในสายตางั้นรึ?” เมื่อได้ยินคำพูดสองแง่สองง

วันหน้าเขาไม่มีทางยอมให้หลินชิงเยว่กลับไปคืนดีกับไอ้หมอนั่นง่าย ๆ เป็นอันขาดหากไม่เล่นงานเขาให้สาสมเสียก่อน ก็อย่าหวังว่าจะได้แตะต้องบุตรสาวของเขาแม้แต่ปลายเล็บมือ เมื่อเขากล่าวขอโทษเสร็จ หลินชิงเยว่ก็รีบประคองเขาขึ้นมาทันที พร้อมกับมองหยางฝานด้วยความเกรี้ยวโกรธ “หยางฝาน ท่านทำเกินไปแล้ว ท่านเชื่อหรือไม่ว่าข้าจะไม่มีวันให้อภัยท่านอีกเป็นอันขาด?” หลินชิงเยว่กล่าวด้วยความโกรธพลางกัดฟันแน่น แต่เมื่อได้ยินดังนั้น หยางฝานกลับหัวเราะเยาะออกมาเบา ๆ “ตราบใดที่ท่านแม่ทัพหลินมีความสุข ข้ายังไงก็ได้” กล่าวจบ หยางฝานก็ยืนอย่างสบายใจอยู่ด้านหน้าสุดของเหล่าขุนนาง เมื่อเห็นว่าเขาไม่เห็นพวกเขาอยู่ในสายตาเลย ทั้งสองคนก็รู้สึกโมโหมาก แต่ยังไม่ทันที่พวกเขาจะพูดอะไร ก็ได้ยินท่านอัครมหาเสนาบดีเหลียงกระแอมไอเบา ๆ ทั้งสองคนจึงรีบหุบปากทันที เมื่อเห็นว่าเบื้องล่างเงียบสงบลงแล้ว เซี่ยหลงยวนจึงส่งสายตาเป็นสัญญาณให้ขันทีหวัง ขันทีหวังสะบัดแส้หางม้า แล้วกู่ร้องเสียงดังว่า “เริ่มการประชุม ขุนนางทั้งหลายถวายบังคม!” ทันทีที่เสียงของเขาสิ้นสุดลง เหล่าขุนนางก็คุกเข่าลงอย่างพร้อมเพรียงกัน “ถ

โครม!เมื่อหยางฝานกล่าวจบ ทั่วทั้งท้องพระโรงก็พลันแตกตื่นขึ้นมาทันทีทุกคนต่างมองหยางฝานอย่างไม่อยากจะเชื่อพวกเขาถึงกับคิดว่าหยางฝานต้องบ้าไปแล้วถึงได้ปฏิญาณตนเช่นนี้ต้องรู้ว่าในราชสำนักของต้าเซี่ยตอนนี้ แทบทุกคนต่างก็คิดว่า หากสามารถใช้เงินบรรณาการและเสบียงแลกกับความสงบสุขได้ นั่นถือว่าเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดแล้วแต่หยางฝานกลับกล้าพูดว่าจะไม่ทำให้ต้าเซี่ยต้องสูญเสียอะไรเลยเขาคงไม่ได้คิดว่า พวกป่าเถื่อนโม่เป่ยจะยอมตกลงเจรจาสันติด้วยโดยไม่ต้องจ่ายค่าตอบแทนมหาศาลหรอกนะ!“เฮ่อ หยางฝาน ท่านจะโง่ก็ต้องมีขอบเขตบ้างนะ ท่านให้สัตย์ปฏิญาณเช่นนี้แล้ว ก็ไม่มีโอกาสให้กลับคำอีกต่อไปแล้ว!”หลินชิงเยว่หัวเราะเยาะเหตุใดเมื่อก่อนนางถึงไม่เคยรู้ว่าหยางฝานโง่เขลาถึงเพียงนี้!หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป จะต้องกลายเป็นเรื่องตลกแน่นอน“ท่านแม่ทัพหลิน จำเป็นต้องให้ข้าเตือนเจ้าอีกครั้งหรือไม่ว่า ตอนนี้เจ้าต้องเรียกข้าว่าเยียนอ๋อง! และข้าก็สามารถทำได้ แล้วจะกลับคำทำไม?”หยางฝานเอ่ยตอบอย่างดูแคลน“เจ้า!”หลินชิงเยว่โกรธจนกัดฟันแน่นนางเตือนหยางฝานด้วยความหวังดีแท้ ๆ แต่ไม่คิดเลยว่าคนโง่เขลาคนนี

ทันทีที่ก้าวเข้าประตูมา เซี่ยรั่วหลินก็เห็นไทเฮากำลังสวดมนต์อยู่ทันทีที่เห็นไทเฮา น้ำตาแห่งความน้อยใจก็เอ่อล้นในดวงตาของเซี่ยรั่วหลิน“เสด็จย่า!”เซี่ยรั่วหลินร้องเสียงดังพร้อมกับโผเข้ากอดไทเฮา แล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความน้อยใจ“โธ่เอ้ย! ผู้ใดทำให้เด็กดื้อของเราไม่พอใจละเนี้ย ย่าจะไปสั่งสอนเขาเดี๋ยวนี้!”ไทเฮาลูบหลังเซี่ยรั่วหลินเบา ๆ พลางกล่าวด้วยความรู้สึกสงสารยิ่งเซี่ยรั่วหลินเปล่งเสียงฮึดฮัดเบา ๆ แล้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ให้ฟังทันที“เสด็จย่า ท่านโปรดตัดสินว่านี่ใช่ความผิดของหยางฝานคนอวดดีคนนั้นหรือไม่ ข้าอุตส่าห์เป็นห่วงเขาแท้ ๆ เขาก็ยังไม่ฟังคำของข้าอีก ฮึ! โมโหจนจะตายอยู่แล้ว!”ไทเฮามองดูท่าทางโกรธขึ้งของเซี่ยรั่วหลินแล้วก็ไม่รู้จะตอบนางอย่างไรในทันทีเมื่อเทียบกับเซี่ยรั่วหลินที่ไม่รู้อะไรเลย ไทเฮากลับเข้าใจหยางฝานค่อนข้างมากหากหยางฝานไม่ได้แบ่งกำไรจากเครื่องประทินโฉมให้นางครึ่งหนึ่ง แม้นางจะเป็นไทเฮา ก็ไม่สามารถสร้างโบสถ์อันงดงามวิจิตรเช่นนี้ได้กระนั้น ในความคิดของไทเฮา หยางฝานเป็นคนที่มีความสามารถอย่างแน่นอนและนางยังรู้ด้วยว่าเหตุใดฮ่องเต้ถึงต้องใ

เมื่อเห็นตั่วเหยียนเอ่ยพลางกำลังจะเผาจดหมาย กุนซือก็รีบกล่าวขึ้นว่า“องค์หญิงจะคิดอย่างนั้นไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ แม้ว่าจุดประสงค์ของการเดินทางของเราในครั้งนี้จะเพื่อขอเสบียงและเงินบรรณาการ แต่หากมีคนในราชสำนักต้าเซี่ยคอยช่วยเหลือ การบรรลุเป้าหมายนี้ก็จะง่ายขึ้นพ่ะย่ะค่ะ”พอเขากล่าวเช่นนี้ ตั่วเหยียนก็รู้สึกว่ามีเหตุผล จากนั้นจึงผงกศีรษะ“ท่านกุนซือกล่าวมีเหตุผล เช่นนั้นเราก็ร่วมมือกับเขาดูสักครั้งเถิด แต่ว่าตามที่ระบุไว้ในจดหมายนี้ ผู้ที่จะมาเจรจากับเรา เป็นถึงท่านอ๋องของต้าเซี่ยเลยหรือ?”ตั่วเหยียนมองดูชื่อหยางฝานที่เขียนอยู่ในจดหมาย แล้วถามด้วยความแคลงใจกุนซือได้ยินดังนั้นแล้วก็หัวเราะเยาะอย่างดูแคลน“หยางฝาน เยียนอ๋องผู้นี้ ข้าก็เคยสืบมาแล้ว คนผู้นี้มีสัญญาหมั้นกับหลินชิงเยว่ แม่ทัพเถาฮวา แต่คนผู้นี้กลับเป็นคนเหลวไหลที่ไม่มีทั้งเกียรติยศและพรสวรรค์ในการบัญชาการรบ ได้ยินมาว่าวัน ๆ เอาแต่คลุกคลีอยู่กับพวกพ่อค้า เป็นแค่ท่านอ๋องรุ่นที่สองที่ไม่ได้เรื่องเท่านั้น ฮ่องเต้ต้าเซี่ยก็คงจะเสียสติไปแล้วจริง ๆ คิดว่าแค่ดันคนไม่เอาถ่านอย่างเยียนอ๋องขึ้นมา จะสามารถทำให้เราหวาดกลัวจนต้องถอยรนไปไ