All Chapters of MARRIED THE BILLIONAIRE TO SURVIVE: Chapter 21 - Chapter 30

“Do your fucking job!” pabulong ngunit malutong na kina-usap ang abogado ni Gael, “...I can give you estate if you fucking win the case! Or else…” napalunok ang abogado nito. “Your Honor, we would like to request for recess until the evidence is being examined thoroughly. We’ll wait for further test by professionals.” Pawisang utas ng abogado ni Gael, ang kanyang tinig ay bahagyang nanginginig, tila ba nahuli sa akto at desperado nang makatakas sa silakbo ng katotohanan. Ang pagpapaliban sa hukuman ngayon ay ang tanging paraan na naiisip nilang pangtakas. Parang apoy na palapit nang palapit, nararamdaman na ng kampo ng Ferell ang pagliyab ng ebidensyang ipinupukol sa kanila. Sa bawat segundo na lumilipas, lalo silang nalulunod sa katotohanan. “Why Attorney Reyes? Scared that much? Akala ko ba naman masasarapan kayo sa inihanda kong full-course truth?” Pamimikon ng abogado mula sa kabilang panig, si Ezekiel, habang mariing nakatingin sa abogado ni Gael, puno ng kumpiyansa ang kanyan

“H-huh…”Ramdam ni Riva ang biglang pagsirit ng init sa kanyang pisngi. Hindi niya alam kung dahil ba ito sa mismong tanong ng lalaki, o sa mapanuksong titig nito na tila ba bumabaon sa bawat sulok ng kanyang pagkatao. Napangiwi siya habang nakatitig kay Luther—ang lalaking sa buong pagkakaalam niya ay seryoso, kalmado, at bihirang magsalita ng ganitong paraan. Ngunit ngayon, may iba. May pagbabago sa anyo nito. Ang ngiting nandoon sa mga labi ni Luther ay mapang-akit, hindi pamilyar.Eto ang unang pagkakataon na makita niya ito nang ganito. May kakaibang kilig at tensyon na dumadaloy sa hangin. May halong pananabik sa presensya ng isa’t isa. Hindi niya iyon inaasahan.Nakaramdam siya ng pagkabigla—ngunit mas higit pa roon ay ang pagkalito. Nakita na niya ang iba't ibang anyo ni Luther. Ang malambing nitong ugali kapag kasama ang kanyang lola, ang tahimik ngunit matinong disposisyon sa harap ng ibang tao, at ang minsang pabirong trato sa kanya kapag sila lang ang magkasama. Ngunit ngay

Luther offered her dinner, pero halatang hindi pa siya nagluluto ng kahit ano. Riva was exhausted—kitang-kita iyon sa bawat mabigat na pagbagsak ng kanyang mga mata at sa bahagyang pagkuyom ng kanyang labi. Mula pa sa pagkabukas ng pinto, ramdam ni Luther ang bigat ng araw ng asawa. Bumuntong-hininga ito nang makita ang anyo ni Riva, ngunit agad din itong nagpakawala ng isang mainit at nakaka-comfort na ngiti, sabay taas ng dalang paper bag na parang may espesyal na sorpresa sa loob.“Got some adobo from my step-mom,” aniya habang nilaparan ang pinto para makapasok siya nang walang sagabal.Hindi na nagsayang ng oras si Riva at dumiretso sa kusina. Mabilis niyang inilapag sa counter ang bag at isa-isang inilabas ang mga tupperware. The aroma of soy sauce and vinegar filled the air, halos magpabago ng timpla ng pagod niyang pakiramdam. Luther followed her like a loyal puppy, laging isang hakbang lang ang pagitan, parang handang tumulong sa kahit anong galaw niya.“Kumain ka na ba? Mukh

"Hindi ba kahina-hinala ang mga kahilingan nila?" mabigat ang tinig ni Anthony, nakasandal sa gilid ng pinto habang nakatukod ang isang kamay sa balakang. Ang mga mata niya’y nakatutok sa babae, waring sinusuri ang bawat galaw at paghinga nito. "You and the Ferell are not in good terms, dahil andiyan din yun na ngayon ay under supervision parin si Gael."Huminga nang malalim si Riva, bahagyang ibinaba ang tingin. Ramdam niya ang bigat ng bawat salitang lumalabas sa bibig ng kaibigan. "Alam ko, Anthony." Mahina ngunit malinaw ang tinig niya. Dahan-dahan niyang ikinuskos ang hinlalaki sa gilid ng kaniyang palad, isang ugali niya tuwing kinakabahan. "Kahit ako ay naiibahan sa ihip ng pakikitungo nila sa akin ngayon. Not that they didn’t hurt me emotionally, pero bawas ang pagtrato nila sa akin ngayon kumpara ng dati."Sumulyap si Anthony, kumunot ang noo, at mariing itinupi ang mga braso sa dibdib. "That’s the reason why..." saglit siyang tumigil, saka tuluyang nagpatuloy na may bahid ng

The clubhouse was still raging with noise—isang magulong timpla ng bass na parang dumadagundong sa dibdib at hiyawan ng mga taong walang pakialam kung may nasasaktan. The air was thick, amoy usok ng sigarilyo, halong pabango at pawis, na parang sumisiksik sa bawat hibla ng buhok ni Riva. Halos hindi niya marinig ang sinabi ng babae sa tabi niya, ngunit isang bagay ang malinaw—hindi iyon maganda.Bibilisan na sana niya ang hakbang papunta kay Zephanie nang biglang sumulpot ang isang grupo ng malalaking lalaki, naka-itim na shades kahit madilim ang paligid. Malalapad ang balikat, at bawat kilos ay parang sinukat para magpakita ng pwersa. Hindi lang siya hinarangan—itinulak pa siya, diretso sa entablado kung saan may mga babaeng nagsasayaw, nag-aalis ng saplot isa-isa.“Aray! Masakit…” daing niya, nagpupumiglas, nanginginig ang mga kamay habang sinusubukang kumawala sa matitigas na bisig ng mga lalaki. Parang bakal ang pagkakahawak nila, walang puwang para makasingit kahit kaunting lakas